Książka podejmuje próbę refleksji nad zagadnieniem pedagogii obecnej na kartach Pisma Świętego. Zagadnienie to doczekało się obszernej literatury także w polskiej refleksji naukowej i popularno-naukowej, podejmowanej głównie ze względów wychowawczych i duszpasterskich. Autorzy pracy zawężają teren swoich badań do tekstów Ewangelii, z których treści widzą możliwość i potrzebę wyprowadzenia założeń pedagogicznego myślenia i działania. Główny problem pracy zawarli w pytaniu: co to znaczy, że współczesne myślenie i pedagogiczne działanie może budować swoje podstawy na wiekowym doświadczeniu chrześcijaństwa? []Autorzy nie tylko wchodzą w postawy i realia życia aktorów konkretnego wydarzenia biblijnego, ale przenoszą realia biblijne w rzeczywistość współczesną. Dobrze ukazuje to następujący cytat: W tym sensie przyjęta prawda objawiona poszerza horyzont ludzkiego poznania. Pozwala też dotrzeć do tajemnicy, w jakiej zanurzona jest egzystencja człowieka.
Monografia jest pozycją wartościową, ukazującą w różnych ujęciach teoretycznych i przy zastosowaniu wielu zróżnicowanych metod problemy i szanse rozwoju człowieka w późnej dorosłości. Już sam jej tytuł informuje, że jest to pozycja nowatorska, bo jeszcze w połowie XX wieku nawet w psychologii rozwojowej skupiano się na deficytach starości, a nie na możliwościach rozwoju. Poszczególne teksty, które znalazły się w recenzowanym tomie, świadczą jednoznacznie, że rozwój w późnej dorosłości jest faktem i dotyczy różnych sfer życia psychicznego człowieka.
Opracowanie poświęcone jest oświacie w Niepołomicach oraz okolicach od średniowiecza, kiedy to pojawiły się pierwsze formy kształcenia dzieci związane z działalnością klasztoru Benedyktynek w Staniątkach, aż do czasów współczesnych.
Zasadniczym celem książki jest ukazanie historii funkcjonowania systemu szkolnego, oświatowego, a także organizacji społecznych działających na terenie Niepołomic i okolic we wskazanym okresie, przedstawienie zaangażowania i znaczenia nauczycieli dla kształcenia i rozwoju młodego pokolenia. Szczególny nacisk położono na przełom XIX i XX wieku oraz lata międzywojenne, przedstawiając dość dokładnie organizację szkolnictwa i funkcjonowanie poszczególnych szkół. Obszernie omówiono szkolnictwo niepołomickie w okresie II wojny światowej. Z kolei okres powojenny przedstawiono w sposób kronikarski, choć z odniesieniem się do reform, które w znacznym stopniu wpływały na strukturę i funkcjonowanie szkolnictwa.
Fragment książki, s. 13–14
Teresa Olearczyk – doktor habilitowana nauk społecznych, doktor nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki. Absolwentka Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Długoletni pracownik naukowy Akademii Ignatianum w Krakowie oraz Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego (Wydział Psychologii i Nauk Humanistycznych). Autorka kilku książek, m.in.: Pedagogia ciszy (2010), Rodzina między starym a nowym paradygmatem (2013), Cisza w teorii i praktyce. Obraz interdyscyplinarny (redakcja naukowa, 2014), Cisza w edukacji szkolnej (2016), Kształcenie elementarne na ziemi niepołomickiej (2018). Przez wiele lat prowadziła Akademię Dobrych Manier w ramach Salonu Edukacyjnego w Zamku w Niepołomicach.
Ta wieloautorska monografia ukazuje zaangażowanie polskich jezuitów w dzieło duszpasterskie Kościoła katolickiego prowadzone na pograniczu kultur, religii i narodowości na przykładzie dwóch wybitnych duchownych: Tadeusza Kuczyńskiego i Jana Urbana. Pierwszy z nich działał w XIX wieku pośród wiernych Kościołów Wschodnich i wyznawców islamu na terenie Morza Egejskiego, dokąd przybył z Italii po uzyskaniu przez Grecję niepodległości. Drugi działał od początku XX wieku, najpierw w zaborze rosyjskim na Podlasiu, a następnie włączył się w wolnej Polsce w projekt neounii, czyli wsparcia obrządku bizantyńsko-słowiańskiego na "białoruskich" Kresach II RP.
Prof. dr hab. Bogusław Górka, Uniwersytet Gdański
Towarzystwo Jezusowe wykształciło w swych szeregach wiele osób, których obecnie moglibyśmy określić mianem nietuzinkowych, wybijających się ponad przeciętność, zasługujących na szczególne uznanie czy uwagę. Odnosi się nie tylko do jezuitów pracujących w innych krajach Europy i świata, ale także do jezuitów polskich. Upadek państwa polskiego w końcu XVIII wieku nie wyznaczył zmiany przynależności do grupy narodowej, jaką stanowił żywioł polski. Mimo braku polskiej państwowości jezuici ci dalej zachowywali świadomość przynależności do grupy narodowej, z którą byli związani.
Postacie Tadeusza Kuczyńskiego i Jana Urbana łączy przynależność i do polskiej grupy narodowej, i do zgromadzenia jezuickiego, podobnie łączy ich wymiar duchowy oraz działalność społeczna prowadzona na rzecz lokalnych społeczności, jednakże obszar tych działań był stosunkowo odmienny. Obaj jezuici pozostawili po sobie dzieła pisane, które warto było przybliżyć szerszemu kręgowi odbiorców (...). Stąd też należy z satysfakcją odnieść się do Autorów, którzy poświęcili więcej uwagi postaci o. Tadeusza Kuczyńskiego. Podobnie i na uwagę zasługuje osoba o. Jana Urbana.
Prof. dr hab. Jacek Knopek, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Książka stanowi pozycję poświęconą zagadnieniom społecznym budzącym wiele emocji wśród społeczeństwa, jak i w środowiskach naukowych przede wszystkim ze względu na wykluczenie społeczne i ostracyzm jakiego doświadcza wiele osób dotkniętych bezdomnością. […]
Wielozakresowa analiza sytuacji życiowej Badanych w kontekście ich trajektorii życia znakomicie prezentuje bogaty materiał badawczy zgromadzony z dużym profesjonalizmem przez Autorów. Opisy przypadków stanowią doskonały materiał „ku pokrzepieniu serc” wskazujący na determinację opisywanych osób, które dzięki wsparciu innych, niekiedy bardzo przypadkowych, ale obdarzonych empatią i wrażliwością ludzi z otoczenia, doprowadzili wspólnie do szczęśliwego wyjścia Badanych ze strefy wykluczenia społecznego. Informacje te mogą być cenną inspiracją dla instytucji zajmujących się działalnością pomocową dla osób bezdomnych oraz wskazaniem możliwości udzielenia adekwatnej pomocy i wsparcia tej grupie osób. Opracowanie ma wiele walorów o charakterze diagnostycznym i bez wątpienia w tym obszarze jest dziełem wartościowym.
Dr hab. Małgorzata H. Kowalczyk, prof. UMK
Publikacja jest innowacyjna i poznawczo nowatorska. Powstała w oparciu o materiały empiryczne zgromadzone przez Autorów w wyniku badań jakościowych prowadzonych w Polsce w roku 2019–2020. Ze względu na biografistyczny i jakościowy charakter zastosowanych badań cechuje ją wysoka poprawność merytoryczna, a obecna w niej interdyscyplinarność i odwołanie się do danych empirycznych podnosi jej walor poznawczy i aplikacyjny, czyniąc zawarte w niej przesłanie jeszcze bardziej wiarygodnym i przekonywającym. Można zatem powiedzieć, że jest niezwykle udaną próbą, może nie nowego, ale bardzo interesującego podejścia metodologicznego budującego pomost między teorią a praktyką dotyczącą osób bezdomnych.
Autorzy, poprzez odwołanie się do danych empirycznych zebranych w wyniku pogłębionych wywiadów narracyjnych i bazując na własnych obserwacjach czynionych w trakcie badań, wnoszą szereg spostrzeżeń, które należy polecić nie tylko pracownikom socjalnym i pedagogom, ale również rodzicom oraz wszystkim zainteresowanym zjawiskiem inkluzji społecznej osób bezdomnych.
Dr hab. Alina Rynio, prof. KUL
Zrozumieć Skargę! Zrozumieć go, a nie tylko wypowiadane przez niego myśli, zarazem zrozumieć jego stosunek do tych myśli, nierzadko tnących aż do szpiku tych, do których były adresowane, bez względu na ich stan i godność – stosunek do myśli powinnych, legitymizowanych w tej powinności tak przez jego wierność prawdzie, jak i miłość względem ojczyzny, której rozpoznawane przez niego prawdy o niej samej, żywotnie dotyczyły, to fascynująca przygoda, nie tylko badawcza, ale i duchowa.
Fragment książki, s. 14
Ta wielodyscyplinarna monografia naukowa proponuje autorskie studium jednego z kluczowo ważnych obszarów myśli Piotra Skargi SI, mianowicie jego myśl społeczną, podejmującą najważniejsze zagadnienia dotyczące stanu moralnego, religijnego, obywatelskiego i społecznego Rzeczypospolitej końca XVI i początku XVII wieku. Na tle stanu badań nad XVI-wieczną polską myślą społeczno-polityczną, a dokładniej nad jej Skargowskim dziedzictwem, zarówno w Polsce, jak i poza jej granicami, studium to wnosi ważny wkład do tych badań.
Prof. dr Marek Inglot SJ (Papieski Uniwersytet Gregoriański, Rzym)
Jest to pierwsza w istocie próba całościowego zaprezentowania myśli Skargi, kaznodziei zatroskanego o los ojczyzny swojej i jej członków, na którą tak długo czekała polska nauka. Fakt, że – jak Skarga – Autor spogląda niekiedy "okiem kaznodziei", czyni Jego dokonanie jeszcze bardziej interesującym, bo i w ten sposób lepiej odsłania on to, co chciał odsłonić: jezuicką perspektywę.
Prof. dr hab. Bogdan Szlachta (Uniwersytet Jagielloński)
Rozprawa Adama Jonkisza zawiera wyczerpujące, oryginalne i wartościowe ujęcie elementarnej teorii pytań. Jest to książka, która istotnie wzbogaca tradycję, z której wyrasta – tj. tradycję Ajdukiewiczowską. Autor uwzględnia o wiele bogatszy "materiał empiryczny" i wprowadza o wiele liczniejsze i subtelniejsze dystynkcje pojęciowe, dzięki którym jego obraz "obszaru erotetycznego" jest o wiele pełniejszy niż obraz naszkicowany przez Ajdukiewicza.
Skorzystają z niej z pewnością filozofowie i logicy specjalizujący się w problematyce erotetycznej – i szerzej: semiotycznej i metodologicznej. Może ona także stanowić istotną pomoc dydaktyczną dla odpowiednio przygotowanych studentów szkół wyższych.
Prof. dr hab. Anna Brożek
Logiczna teoria pytań jest specjalnością polską. Jej podstawy zbudował w 1938 roku Kazimierz Ajdukiewicz, a później w różnych kierunkach rozwijali ją m.in. Tadeusz Kubiński, Leon Koj, Andrzej Wiśniewski, Jacek J. Jadacki i Anna Brożek. Książka Adama Jonkisza wpisuje się w tę szacowną tradycję, a zarazem proponuje oryginalne i całościowe ujęcie teorii pytań.
Proponowana przez autora teoria pytań jest teorią jednolitą i zarazem bogatą. Znaczy to, że pozwala ująć strukturę rozpatrywanych (i potencjalnie wszystkich) pytań za pomocą jednego prostego schematu (*). Z drugiej strony schemat ten dopuszcza swe rozmaite konkretyzacje różnych typów. Autor dokładnie omawia te typy (wraz z ilustrującymi je przykładami) oraz pokazuje szczegółowe (niekiedy zaskakujące) różnice między nimi. Przy okazji wprowadza pewne interesujące nowości i dochodzi do ciekawych rezultatów.
Książka Adama Jonkisza nie tylko dostarcza dojrzałej teorii pytań i odpowiedzi, lecz także inspiruje do stawiania kolejnych pytań (na temat pytań) i udzielania na nie nowych odpowiedzi.
Prof. dr hab. Jacek Wojtysiak
Seria wydawnicza Polska filozofia chrześcijańska w XX wieku obejmuje monograficzne opracowanie myśli 13 wybitnych przedstawicieli tego nurtu filozofii, działających zwłaszcza w XX wieku i na początku wieku XXI (Mieczysław Gogacz, Piotr Lenartowicz, Stanisław Kamiński, Kazimierz Kloskowski, Kazimierz Kłósak, Feliks Koneczny, Mieczysław Albert Krąpiec, Tadeusz Styczeń, Tadeusz Ślipko, Józef Tischner, Karol Wojtyła, Jacek Woroniecki, Zofia J. Zdybicka).Każdemu z filozofów poświęcony został odrębny tom, według następującego układu: biografia i bibliografia danego autora, źródła inspiracji filozoficznej (wpływ własnej szkoły filozoficznej, zapożyczenia od innych systemów), preferowana koncepcja filozofii, podejmowane problemy i propozycje ich rozwiązań, słownik podstawowych pojęć, polemiki i dyskusje, jakie dany autor prowadził w środowisku krajowym i zagranicznym. Dodatkowo każdy tom został wzbogacony antologią reprezentatywnych dla danego autora tekstów filozoficznych.Niniejszy tom jest poświęcony Mieczysławowi Albertowi Krąpcowi (19212008) dominikaninowi, filozofowi, teologowi i tomiście.
Seria wydawnicza "Polska filozofia chrześcijańska w XX wieku" obejmuje monograficzne opracowanie myśli 13 wybitnych przedstawicieli tego nurtu filozofii, działających zwłaszcza w XX wieku i na początku wieku XXI (Mieczysław Gogacz, Piotr Lenartowicz, Stanisław Kamiński, Kazimierz Kloskowski, Kazimierz Kłósak, Feliks Koneczny, Mieczysław Albert Krąpiec, Tadeusz Styczeń, Tadeusz Ślipko, Józef Tischner, Karol Wojtyła, Jacek Woroniecki, Zofia J. Zdybicka).
Każdemu z filozofów poświęcony został odrębny tom, według następującego układu: biografia i bibliografia danego autora, źródła inspiracji filozoficznej (wpływ własnej szkoły filozoficznej, zapożyczenia od innych systemów), preferowana koncepcja filozofii, podejmowane problemy i propozycje ich rozwiązań, słownik podstawowych pojęć, polemiki i dyskusje, jakie dany autor prowadził w środowisku krajowym i zagranicznym. Dodatkowo każdy tom został wzbogacony antologią reprezentatywnych dla danego autora tekstów filozoficznych.
Niniejszy tom jest poświęcony Kazimierzowi Kłósakowi (1911–1982) – filozofowi, neoscholastykowi, teologowi, przedstawicielowi tomizmu lowańskiego.
Seria wydawnicza Polska filozofia chrześcijańska w XX wieku obejmuje monograficzne opracowanie myśli 13 wybitnych przedstawicieli tego nurtu filozofii, działających zwłaszcza w XX wieku i na początku wieku XXI (Mieczysław Gogacz, Piotr Lenartowicz, Stanisław Kamiński, Kazimierz Kloskowski, Kazimierz Kłósak, Feliks Koneczny, Mieczysław Albert Krąpiec, Tadeusz Styczeń, Tadeusz Ślipko, Józef Tischner, Karol Wojtyła, Jacek Woroniecki, Zofia J. Zdybicka).Każdemu z filozofów poświęcony został odrębny tom, według następującego układu: biografia i bibliografia danego autora, źródła inspiracji filozoficznej (wpływ własnej szkoły filozoficznej, zapożyczenia od innych systemów), preferowana koncepcja filozofii, podejmowane problemy i propozycje ich rozwiązań, słownik podstawowych pojęć, polemiki i dyskusje, jakie dany autor prowadził w środowisku krajowym i zagranicznym. Dodatkowo każdy tom został wzbogacony antologią reprezentatywnych dla danego autora tekstów filozoficznych.Niniejszy tom jest poświęcony Feliksowi Konecznemu (18621949) historykowi, teoretykowi cywilizacji, historiozofowi, krytykowi teatralnemu.
Seria wydawnicza Polska filozofia chrześcijańska w XX wieku obejmuje monograficzne opracowanie myśli 13 wybitnych przedstawicieli tego nurtu filozofii, działających zwłaszcza w XX wieku i na początku wieku XXI (Mieczysław Gogacz, Piotr Lenartowicz, Stanisław Kamiński, Kazimierz Kloskowski, Kazimierz Kłósak, Feliks Koneczny, Mieczysław Albert Krąpiec, Tadeusz Styczeń, Tadeusz Ślipko, Józef Tischner, Karol Wojtyła, Jacek Woroniecki, Zofia J. Zdybicka).Każdemu z filozofów poświęcony został odrębny tom, według następującego układu: biografia i bibliografia danego autora, źródła inspiracji filozoficznej (wpływ własnej szkoły filozoficznej, zapożyczenia od innych systemów), preferowana koncepcja filozofii, podejmowane problemy i propozycje ich rozwiązań, słownik podstawowych pojęć, polemiki i dyskusje, jakie dany autor prowadził w środowisku krajowym i zagranicznym. Dodatkowo każdy tom został wzbogacony antologią reprezentatywnych dla danego autora tekstów filozoficznych.Niniejszy tom jest poświęcony Józefowi Tischnerowi (19312000) filozofowi, etykowi, eseiście i duszpasterzowi.
W centrum zainteresowania Autora znajduje się radio społeczne jako środek komunikacji wielokulturowej w Australii. Temat mediów społecznych i samego radia społecznego jest rzadko poruszany przez polskich badaczy, tym bardziej należy docenić wybór tej problematyki. Australia jest krajem, w którym system radia społecznego jest bardzo dobrze ukształtowany i ma wyjątkowo długą tradycję. [] Książka ta jest potrzebna na polskim rynku wydawniczym. Pozwala zapoznać się z fenomenem działania radia społecznego w Australii, kraju który jest zaliczany do liderów rozwoju tego sektora, i dostrzec korzyści wynikające z funkcjonowania takich rozgłośni. Jest to tym ważniejsze, że zasady działania stacji społecznych nie są w Polsce dobrze znane.dr hab. Urszula Doliwa, prof. UWMLeszek Gęsiak jezuita, doktor nauk humanistycznych, adiunkt w Instytucie Dziennikarstwa na Wydziale Filozoficznym Akademii Ignatianum w Krakowie. Ukończył filozofię na Wydziale Filozoficznym Towarzystwa Jezusowego w Krakowie oraz teologię na Papieskim Wydziale Teologicznym Bobolanum w Warszawie. Studia specjalizacyjne odbył w jezuickim Instytucie Centre Svres w Paryżu. Studiował także język i kulturę hiszpańską na Uniwersytecie w Saragossie. W 2004 r. doktoryzował się w Instytucie Religioznawstwa na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
Rozprawa jest poważnym studium znaczącego naukowo i społecznie zagadnienia z zakresu pedagogiki społecznej. Autora interesowało poznanie drogi do życiowego sukcesu i jej edukacyjnych funkcji w postaci stymulowania rozwoju podmiotu osiągającego sukces. Na podstawie takiej diagnozy sformułował on postulaty (opracował program) dotyczące wyzwolenia w ludziach (wychowankach) motywacji i dążeń do nabywania kompetencji sprzyjających osiąganiu sukcesu czy prowadzących do jego osiągania.Ks. dr Janusz Mółka ukazał w sposób rzetelny, z wykorzystaniem rozległego materiału empirycznego, stymulacyjny wpływ wielu elementów środowiska społecznego i codziennej aktywności na rozwój osobowości człowieka w różnych okresach jego życia (i w najrozmaitszych sytuacjach), od młodości do wieku dojrzałego. Mówiąc inaczej do osiągnięcia sukcesu życiowego.prof. dr hab. Tadeusz Aleksander
One hundred and fifty years ago, on 20 March 1870, a 40-year-old Polish priest set foot on Australian soil in Melbourne, marking the end of the period of his dynamic life devoted to pastoral care in continental Europe and the beginning of a new period in pioneering conditions of the still impenetrable Southern Land, a period filled with hope, unpredictable challenges, and unexpected difficulties. He came to the remotest – from a central European perspective – corner of the globe not because of a mid-life crisis, nor in search of exciting adventures among exotic landscapes and animals, nor even because of the curiosity of a researcher exploring new territories on the edges of the known world. He came to Australia perfectly aware that he would never leave, with a clearly defined purpose: to provide pastoral care to Australian migrants who spoke Polish and prayed in Polish. Fortunately, some of the letters he wrote to his religious superiors and relatives in Poland survived. This correspondence gives us a unique opportunity to glimpse the beginnings of pastoral care offered to Australian migrants through the eyes of its pioneer, initiator and executor.
From Introduction to the book
Fr. Leon Rogalski, S.J. He was born on 8 April 1830 in the district of Ternopil (Poland), became ordained in 1855, and joined the Jesuit Order in 1861. In 1869 he was sent on a mission to South Australia to provide pastoral care to the Poles who settled there. After his arrival, he offered his pastoral services not only to Polish but also German and Irish settlers living in the Clare Valley and the surrounding areas. He passed away on 3 June 1906 and was buried in the crypt at St. Aloysius' Church in Sevenhill.
Przed 150 laty, 20 marca 1870 roku polski kapłan i zakonnik Leon Rogalski stanął na australijskiej ziemi w Melbourne, zamykając blisko czterdziestoletni etap swego dotychczasowego, dynamicznego i oddanego posłudze wiernym życia na "starym kontynencie", aby rozpocząć nowy okres, pełen nadziei, nieprzewidywalnych wyzwań, zaskakujących trudności, w pionierskich warunkach wciąż jeszcze nieprzeniknionych antypodów... Udał się w najodleglejszy – z perspektywy środkowej Europy – zakątek globu nie z powodu kryzysu wieku średniego, ani w poszukiwaniu ekscytujących przygód wśród egzotycznych plenerów i zwierząt, ani nawet kierowany ciekawością badacza eksplorującego nowe tereny na granicach poznanego świata. Przypłynął do Australii ze świadomością, że już jej nie opuści, w jasnym, ściśle określonym celu – aby otoczyć duszpasterską opieką przybywających tu migrantów, mówiących i modlących się w języku polskim. Szczęśliwie przetrwały niektóre jego listy pisane do przełożonych zakonnych i bliskich pozostałych w kraju. To dzięki tej korespondencji mamy dziś wyjątkową możliwość spojrzenia na początki etnicznego duszpasterstwa emigracyjnego w Australii oczami jego prekursora – inicjatora i realizatora.
Ze Wstępu do książki
Leon Rogalski SJ – urodzony 8 IV 1830 r. w powiecie tarnopolskim, w 1855 r. przyjął święcenia kapłańskie, a w 1861 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. W 1869 r. został wysłany do Australii, gdzie otoczył opieką duszpasterską polskich, niemieckich i irlandzkich osadników w Clare Valley i okolicach. Zmarł 3 VI 1906 r. i pochowany został w krypcie kościoła św. Alojzego w Sevenhill.
Książka Bogumiła Strączka jest poszukiwaniem nie tylko w pracach Girarda, ale pośród wielogłosu filozofii, z którą Girard dyskutował ścieżki, na której szansą na transformację kultury w obliczu jej największego zagrożenia, jakim jest niekontrolowana przemoc, mogłaby się stać indywidualna, przede wszystkim moralna konwersja, funkcjonalna w obliczu praktyki życia.Publikacja ta jest jednak ważna nie tylko dlatego, że w sposób wnikliwy analizuje teorię mimetyczną w perspektywie etycznej, ale także ze względu na to, że zdejmuje pewne odium nieufności z samego pojęcia konwersji, które wolimy dzisiaj analizować w kategoriach psychologicznych, socjologicznych, religioznawczych czy po prostu w ramach badań statystycznych, niż lokować je pośród doświadczeń o charakterze egzystencjalnym. W przedstawionej pracy konwersja i przemoc odsłaniają swoją specyficzną relacyjność, co pozwala także na pogłębioną lekcję myśli Girarda.
Opracowanie Anny Grzywy Ryty katechumenatu w okresie późnego antyku. W poszukiwaniu analogii i modeli w świecie żydowskim i grecko-rzymskim uznaję za cenne dokonanie badawcze z zakresu kulturoznawstwa i historii religii. Ze względu na zaprezentowane opisy badawcze i wynikające z nich wnioski, książka ta może być pomocna dla patrologów, historyków starożytności chrześcijańskiej czy katechetów.
prof. dr hab. Dariusz Kasprzak OFMCap
Książka została napisana w taki sposób, że jest przystępna dla szerokiego grona osób posiadających wykształcenie humanistyczne, a jednocześnie wnosi do obiegu naukowego kilka interesujących wniosków dotyczących analogii, podobieństw i oryginalności obrzędów składających się na katechumenat w starożytnym Kościele oraz rytuałów, obrzędów i zwyczajów obecnych w otaczającym go świecie.
Dużym walorem pracy jest świadome unikanie uogólniania i rozciągania informacji zawartych w pojedynczych świadectwach na cały obszar starożytnego Kościoła. Szczególnie ciekawe jest pokazanie ewolucji katechumenatu oraz próba jej wyjaśnienia: od pouczenia, któremu towarzyszyły ryty, do cyklu obrzędów, którym nierzadko towarzyszyły pouczenia z reguły ograniczające się do wyjaśnienia ich znaczenia.
ks. prof. dr hab. Jan Słomka
Publikacja zawiera dziesięć tekstów autorów reprezentujących różne ośrodki akademickie w Krakowie i poza nim. Prezentują one różne podejścia do przedstawianej w tomie problematyki. Wiodącym tematem jest problem ciała (cielesności) człowieka, który został tu podjęty w świetle różnych koncepcji filozofii i literatury współczesnej. Głos w dyskusji zabrali między innymi teoretycy znani z wcześniejszych wypowiedzi dotyczących ciała (cielsności): Marek Drwięga, Piotr Duchliński, Joanna Hańderek, Ewa Podrez, Krzysztof Wieczorek, Władysław Zuziak.
Zebrane w tomie materiały przedstawiają różnorodną problematykę skoncentrowaną wokół kwestii ciała (cielesności) w filozofii i literaturze, głównie współczesnej. Wszystkie artykuły pokazują jednoznacznie, że podjęta problematyka zajmuje ważne miejsce we współczesnej refleksji teoretycznej. Należy też stwierdzić z uznaniem, że teoretyczna realizacja zamierzenia we wszystkich przypadkach wypadła bardzo pozytywnie.
Prof. dr hab. Leszek Sosnowski
„Osoba ludzka staje się podmiotem dramatu jako istota ucieleśniona. Oznacza to, że nie tylko ona sama, ale również inny ukazuje się jej w ciele i poprzez ciało. Odkrywając obok siebie innego, osoba odkrywa zarazem jego i własną cielesność” – pisał w Sporze o istnienie człowieka ks. Józef Tischner. Myśl ta, podążająca tropem ludzkiej cielesności, zdaje się na nowo przypominać o sprawach z jednej strony znanych i oczywistych, z drugiej jednak ciągle zapominanych, gdzieś umykających w świecie technicyzacji, komputeryzacji, masowości i konsumpcji. I właśnie dlatego przywołanie tej myśli otwiera refleksję nad istotnym sposobem ludzkiego bycia – nad cielesnością, której to tematyce poświęcona jest niniejsza książka. Fragment Wstępu
Autor podejmuje złożoną problematykę dotyczącą regulacji prawnej pracy świadczonej „za pośrednictwem” platform elektronicznych. Są to zagadnienia szczególnie istotne w dobie rozwoju środków komunikacji elektronicznej, zwłaszcza że zjawisko to wykazuje tendencje ekspansywne, częściowo wypierając z rynku pracy tak tradycyjne, jak i inne „nowoczesne” formy zatrudnienia. Równocześnie jest to zjawisko zasadniczo nieuregulowane prawnie, zarówno na poziomie prawa międzynarodowego (w tym europejskiego), jak i ustawodawstw krajowych. […] W polskiej literaturze zagadnienie to nie było dotąd szerzej prezentowane i analizowane. W szczególności brak jest monografii poświęconej tym zagadnieniom, zaś związane z nimi opracowania są stosunkowo nieliczne. Z tych względów podjęcie wspomnianej problematyki w opracowaniu monograficznym jest ze wszech miar wskazane i szczególnie cenne.
dr hab. Bolesław Maciej Ćwiertniak, prof. WSH
Książka Mirosława Lakomego jest ważnym na polskim gruncie przedsięwzięciem naukowym i wydawniczym, podejmującym aktualną tematykę manipulacji masami w komunikowaniu politycznym. Autor uzasadnia w monografii przyjętą hipotezę, że Edward Bernays wypracował doktrynę niejawnego i nieetycznego sprawowania władzy przez elity biznesowe i polityczne w ustrojach demokratycznych w oparciu o technologię fabrykowania przyzwolenia (engineering of consent) oraz kreowania informacji (creating news).
Publikacja jest nowatorska, ponieważ pokazuje nie tylko całokształt dorobku politologicznego Edwarda Bernaysa, ale również dostarcza solidnej empirycznej wiedzy na temat faktycznego wykorzystywania narzędzi propagandowo-perswazyjnych w społeczeństwach demokratycznych, rządzonych przez elitę technokratyczną manipulującą ludźmi według starych reguł psychologii zbiorowości.
ks. dr hab. Michał Drożdż, prof. UPJPII
Treść monografii jest umieszczona z jednej strony w szerokim kontekście historycznym, z drugiej – dostarcza szczegółowych informacji na temat działań podejmowanych przez Edwarda Bernaysa. Niezwykle interesująco wybrzmiewają w niej kwestie do dziś stanowiące problem dla ludzi z branży PR nie tylko w Polsce – jak działać skutecznie, ale etycznie? Jak komunikować się z otoczeniem w paradygmacie public relations (czyli z poszanowaniem zasad etyki zawodowej) w dobie fake newsów czy deepfejków?
Pod względem merytorycznym mamy do czynienia z dojrzałą, samodzielną i niezwykle wartościową pracą.
dr hab. Monika Kaczmarek-Śliwińska
Mirosław Lakomy – dr hab., profesor Akademii Ignatianum w Krakowie, politolog, medioznawca. W swoich zainteresowaniach naukowych koncentruje się na roli mediów (nowych mediów) w procesach politycznych. Prowadzi badania dotyczące: fenomenu cyberdemokracji (demokracja 2.0), roli nowych mediów w komunikowaniu politycznym, zjawiska kryptopolityki i panoptycyzmu jako elementu rywalizacji politycznej, nowych ruchów społecznych. Interesuje się zagadnieniami związanymi ze sztuczną i kolektywną inteligencją w kontekście implikacji zarówno społecznych, jak i politycznych. W badaniach przyjmuje paradygmat informacjonistyczno-technologiczny. Odwołuje się do szkoły cybernetycznej Norberta Wienera, której kontynuatorem jest Manuel Castells (społeczeństwo sieci). Jednocześnie akceptuje wizję świata opisaną przez przedstawicieli szkoły z Toronto: Herberta Innisa, Marshalla McLuhana czy Derricka de Kerkhove’a. Szczególną atencją darzy Alberta-László Barabásiego za jego opis sieci bezskalowych, a także Stanleya Milgrama, Duncana Wattsa i Stevena Strogatza (teoria grafów, koncepcja małych światów). Ważne miejsce w jego badaniach zajmuje również kategoria prawdy w dyskursie publicznym oraz komunikowanie nieetyczne w kontekście propagandy i public relations.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
