W tej strefie zapraszamy czytelników tak zwane artystyczne dusze po książki z kategorii Sztuka. Polecamy szereg publikacji o sztuce i jej historii,ciekawostki i portfolia artystów, eseje, albumy, książki o malarstwie, rzeźbiarstwie, architekturze oraz histoii fotografii. Biografie ciekawych artystów, książki i powieści przedstawiające fascynujące losy malarzy i osób uwiecznianych na obrazach. W tym dziale tylko ksiązki ze sztuka w tle.
To pierwsza z trzech książek z serii prezentującej z jednej strony metody stosowane w dawnym budownictwie, z drugiej współczesną wiedzę konserwatorską. Jest efektem wieloletniej działalności naukowo-badawczej i doświadczenia zawodowego Profesora Jana Tajchmana – prekursora współczesnych badań naukowych nad technologią, technikami i materiałoznawstwem historycznych budowli. Pierwszy tom dotyczy fundamentów, rusztowań, murów, więźb oraz sklepień. Jest polecany w szczególności studentom kierunków technicznych, architektury, uczelni plastycznych a także badaczom historycznej architektury oraz zawodowym konserwatorom zabytków.
Paryż był ulubionym celem wędrówek polskich muzyków juz od czasów Chopina, ale w okresie międzywojennym stał się wręcz drugą, muzyczną stolicą Polski. Artyści jeździli tam masowo, szukali nauki, pracy i natchnienia. [...]
Najlepszym tego świadectwem są zachowane źródła: francuska prasa, dokumenty zycia społecznego (programy koncertowe) i materiały archiwalne. [...] pozwalaja one spojrzeć na polskich muzyków poprzez pryzmat wielokulturowego Paryża. [...] Wnikliwa analiza, doprawiona odrobina heurystycznej wyobraźni, otwiera nowe przestrzenie do refleksji. [...] rodzi sie z niej fascynująca opowieść o muzycznym Paryżu a la polonaise w okresie międzywojennym.
Wczesne lata dwudzieste, Pomorze, pogranicze polsko-niemieckie. Tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości złodziejce, paserce i morderczyni udaje się przejąć nieczynny zakład fotograficzny. Zatrudnia w nim młodego Niemca Martina, chłopaka, który ma nietypową pasję zawodowo fotografuje psy, najchętniej martwe, bo tylko wtedy może je uchwycić w idealnej ostrości. Gdy właścicielka atelier odkrywa, że Martin jest również zafascynowany kobiecym ciałem, wpada na pomysł, jak wykorzystać jego talent fotograficzny dla dodatkowego zarobku. Traktuje młodzieńca jak syna i wszystko szłoby świetnie, gdyby nie zawiłości ludzkiego charakteru i fakt, że z rodziną, zwłaszcza tą mafijną, najlepiej wychodzi się, nomen omen, na zdjęciach.Wojciech Chamier-Gliszczyński w swoim brawurowym debiucie z lekkością prowadzi czytelnika przez półświatek międzywojnia, doprawiając całą historię solidną dawką humoru i groteski. Pod powierzchnią tej surrealistycznej prozy kryją się jednak poważne rozważania na temat moralności, ludzkiej natury i tożsamości, a zwłaszcza skłonności człowieka do czynienia zła.
W publikacji przedstawiono historyczną kolekcję odlewów gipsowych, które były częścią Gabinetu Historii Sztuki oraz Gabinetu Archeologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zaprezentowano też katalog dzieł oraz wskazano ich miejsce w powstawaniu i rozwoju historii sztuki jako samodzielnej dyscypliny naukowej w Polsce. Książka „przypomina” tym samym Czytelnikowi o tym niezwykle ważnym w dziejach naszej nauki zbiorze ? do jego ukształtowania przyczynił się Karol Lanckoroński, jeden z największych mecenasów sztuki przełomu XIX i XX wieku.
W ramach opracowania wykonano specjalistyczne badania konserwatorskie, technologiczne i techniczne, dzięki czemu można było zaproponować nowatorskie metody ratowania odlewów gipsowych. Oddawana do rąk Czytelników książka jest wynikiem projektu badawczego Zapomniane dziedzictwo: zbiór odlewów gipsowych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Rekonstrukcja kolekcji, opracowanie, katalog, konserwacja, sfinansowanego przez Narodowy Program Rozwoju Humanistyki.
„Wyjątkowość krakowskiej kolekcji historycznych odlewów polega przede wszystkim na istotnej roli (…), jaką odegrały one w kontekście powstawania i rozwoju historii sztuki jako samodzielnej dyscypliny naukowej w Polsce (…). Ta perspektywa badawcza, podkreślająca przede wszystkim ten aspekt powstawania i kształtowana kolekcji, została przyjęta jako podstawowa (…). Należy bowiem pamiętać, że sposoby prezentowania i reprodukcji dzieł sztuki w sposób integralny były związane z dziejami historii sztuki jako dziedziny naukowej. Wraz z rozwojem badań nad sztuką obserwować możemy dyskusję nad problemem odwzorowania graficznego, wpływu fotografii, »mechanicznej« protezy oglądu, jakim był pokaz slajdów, czy wreszcie – w czasach współczesnych – nad reprezentacją cyfrową, stanowiącą główny problemem teoretyczny”.
(fragment książki)
Prawie pięćdziesięcioletni pobyt w Danii spowodował, że Włodzimierz Herman zapuścił głęboko korzenie w kulturze skandynawskiej, stając się swoistym pomostem między literaturą polską i duńską.Autor książki tłumaczy zarówno z, jak i na język duński. Wydobywa z zapomnienia starych duńskich autorów, czym wpisuje się trwale do historii literatury obu krajów, zwłaszcza, że Herman nie zerwał więzi z krajem swojego urodzenia i artystycznego startu. To godne odnotowania, co uwzględniły w obu krajach czynniki odpowiedzialne za wymianę kulturalną (). Cieszymy się, że w osobie Włodzimierza Hermana znaleźliśmy niezwykle kompetentną osobę, która wnosi wkład w poszerzanie horyzontów polskiej i duńskiej humanistyki na wielu polach: literatury, teatrologii i filozofii, głównie za sprawą przekładów oraz opracowań scenicznych sztuk i dzieł choćby Szymona Anskiego, Srena Kierkegaarda czy Ludviga Holberga.() dla mnie najdawniejszym wspomnieniem z dalekiego ukraińskiego dzieciństwa jest księga bajek Andersena (). Andersen sprawił, że kochałem Danię, zanim ją jeszcze poznałem () Jarosław Iwaszkiewicz.Nie, ja takiego uczucia nie doznałem. Mój świat baśniowy roztaczał się z wierzchołków wysokich drzew syberyjskich, na które wspinaliśmy się jako chłopcy, by wykradać ptakom jajka z gniazd. Wówczas i długo jeszcze później ani o Danii, ani o Andersenie nie słyszałem. Odkryłem go dopiero jako dojrzały człowiek. Czytałem go w oryginale, po duńsku, tłumacząc się sobie samemu dorosłemu mężczyźnie że ten genialny pisarz tworzył swoje baśnie tylko pozornie dla dzieci. Parafrazując Iwaszkiewicza i wyrażając się nieco górnolotnie, mogę powiedzieć: poznałem i pokochałem Danię zanim poznałem i pokochałem baśnie Hansa Christiana Andersena Włodzimierz Herman.Duńska Fundacja Velux (The Velux Foundation) dofinansowała wydanie publikacji, w ramach wspierania aktywności osób starszych, tworzących zdaniem autora i oceną wydawcy dzieła ważne i pożyteczne.
Franz Kafka kinomanem? W rzeczy samej. Autor Procesu był namiętnym bywalcem praskich kin to od opisu sceny filmowej zaczynają się jego Dzienniki. W filmach Kafka szukał przede wszystkim rozrywki. Być może dlatego przez kilka dekad badacze literatury lekceważyli wpływ, jaki na życie i twórczość praskiego pisarza wywierały wczesne dzieła X muzy, mimo że już w latach dwudziestych XX wieku zwracał na to uwagę Max Brod, a nieco później Walter Benjamin i Theodor W. Adorno.Kafka idzie do kina jest pierwszą książką omawiającą związki autora Procesu z kinematografią. Książką ciekawą tym bardziej, że napisaną przez aktora i reżysera. Zischler pisze świetnym stylem, z intelektualną elegancją przeprowadza drobiazgowe badania źródłowe, opierając się na pozostawionych przez Kafkę świadectwach autobiograficznych.Eseista krok po kroku analizuje kinowe fascynacje praskiego twórcy. Dokumentuje filmy, które widział Kafka, sceny, jakie przykuwały jego uwagę, aktorów, którzy zapadli mu w pamięć. Często przywołuje obrazy dziś już zapomniane. Gromadzi zdjęcia, programy kinowe, plakaty reklamowe, artykuły prasowe i recenzje. To opowieść nie tylko o Kafce, ale też o pionierskim okresie sztuki filmowej.
Zastanawialiście się kiedyś, co by było, gdyby Dante miał profil w mediach społecznościowych? I nie tylko on - także Boccaccio, Emily Dickinson, Agatha Christie, Franz Kafka czy Allen Ginsberg. No i nasi nobliści - Szymborska, Tokarczuk (ups, autorka Biegunów akurat ma swój profil), Sienkiewicz?!
Bookface. Księga twarzy pisarzy Tomasza Brody jest spełnieniem fantazji o pisarskim, całkowicie współczesnym dialogu - wyobraźmy sobie, że największe sławy literatury publikują posty: zwierzają się z problemów, udzielają porad kolegom po fachu, licytują się o to, czyja wielkość jest większa. Na Bookface pisarze mogą wszystko - odsłaniać słabości, świntuszyć, prowokować. I pozwolić sobie na złośliwość. Może w tym gronie znajdzie się nawet niejeden hejter czy hejterka, choć lepiej trzymać się wersji, że literatura łagodzi obyczaje!Forma wpisów jest skrótowa, jak to w mediach społecznościowych. Ale dzieje się tu sporo - Dante zaprasza na ekstremalną jazdę po piekielnych kręgach, markiz de Sade proponuje ranking największych perwersji w historii literatury, Dickens uprawia lewactwo przy aplauzie Żiżka, a Dostojewski jęczy, że nie chce dłużej być ponurakiem.
Są i pisarki - Agatha Christie szuka sposobu na zbrodnię doskonałą, drzewa. Literatura miesza się tu z życiem, życie przeplata z literaturą. I nic się nie marnuje - na Bookface widać jasno, że egotyzm, nerwice, depresja są dla pisarstwa najlepszym paliwem. Taka jest specyfika mediów społecznościowych, które są przecież ekstraktem problemów starych jak świat - rywalizacja, gorycz porażki, apetyt na zaszczyty („Ile można czekać na tego cholernego Nobla?” - wścieka się na Bookface Phillip Roth) dokuczały pisarzom od zawsze. No i towarzyszyła im intensywność doznań, bez której nie byłoby dobrej literatury.
Tomasz Broda, rysownik, ilustrator, pedagog, wykładowca wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jego lalki i maski z przedmiotów codziennego użytku można było oglądać w autorskim programie „Zrób sobie gębę” w TVP i w niemieckiej wersji „Ulicy Sezamkowej”.
Ten album ma dwie ogromne zalety: z jednej strony pokazuje nam w oszałamiającej jakości i w dużych rozmiarach ponad 300 reprodukcji dzieł malarskich Caravaggia, powiększonych detali jego obrazów oraz prac innych artystów, z drugiej strony jest obszerną i pisaną przez wybitnego europejskiego historyka sztuki analizą twórczości geniusza, który na przełomie XVI i XVII wieku zrewolucjonizował swą stylistyką malarstwo. Refleksja obejmuje kilka kluczowych problemów tej twórczości: uwikłania w erotyzm, obecności przemocy czy skłonności do prowokacyjnej autoprezentacji. Przynosi analizę spojrzeń bohaterów, gestów i motywu dotyku, porusza kwestię relacji artysty z modelem, ukazuje proces „tworzenia” widza i przejawy jego wirtualnej obecności w dziele, interpretuje grę lustrzanych odbić w obrazach oraz ujawnia strukturę napięcia budowanego między materialnością płótna i realizmem obrazu. Obszerne fragmenty poświęcone są analizie jego malarstwa religijnego i zagadnieniu najistotniejszemu – chrześcijańskiemu realizmowi Caravaggia. Rzecz nie tylko dla konesera i historyka sztuki, ale dla każdego miłośnika malarstwa.
„Niewiele obrazów z tamtej epoki posunęło tak daleko refleksję o dwuznaczności wpisanej w akt patrzenia, kiedy to patrzenie jest zarazem ranieniem i upokarzaniem. Widzowi schwytanemu przez obraz w pułapkę nie pozostaje nic innego jak tylko otworzyć usta ze zdumienia, podobnie jak oprawca, który trzyma płaszcz i w samym środku szyderstwa zdaje się nagle uświadamiać sobie, że ten upokorzony człowiek jest Synem Bożym”.
Książka pokazuje powojenne kino czechosłowackie od zupełnie nieznanej strony prof. Tadeusz Lubelski.Stosunek kina czechosłowackiego do męskiej nagości i seksualności w tym zwłaszcza sposób, w jaki przenoszono na ekran (i sublimowano) fantazmaty homoseksualne nieintencjonalnie odkrywa odwrotną stronę społeczeństwa realnego socjalizmu i zdradza ukryte strategie władzy totalitarnej w zakresie urządzenia seksualności.W książce Karola Szymańskiego na przykładzie dwóch filmów czeskich: Krawiec i książę Vclava Krki (1956) oraz Chłopaki z brązu Stanislava Strnada (1980) śledzimy przemianę i degenerację ekranowych fantazmatów homoseksualnych między drugą połową lat pięćdziesiątych a latami siedemdziesiątymi osiemdziesiątymi XX wieku. W utworze Krki powstałym w czasach wychodzenia ze stalinizmu i socrealizmu fantazmaty te stanowiły dla twórcy i odbiorców ucieczkę i schronienie oraz rodzaj obrony przed opresywnymi praktykami politycznymi. Natomiast film Strnada którego kluczowym elementem było zobrazowanie i propagandowe wsparcie czechosłowackich spartakiad ujawnia, w jaki sposób imaginarium homoseksualne zostało w czasach normalizacji zmanipulowane, zawłaszczone i zaprzęgnięte na użytek dyktatury komunistycznej.Między tymi filmami rozpościera się osobna epoka złotych lat sześćdziesiątych, znaczona rozkwitem czechosłowackiego kina nowofalowego bądź szerzej modernistycznego. Dzieła z tego okresu, jak Pierwszy dzień mego syna Ladislava Helgego, Dolina pszczół Frantika Vlila czy Raduz i Mahulena Petra Weigla, pokazują, że zasadniczym polem działania homotekstualności staje się wówczas nie tyle kompleks cielesności oraz różne strategie sublimacyjne i stylizacyjne (znane wcześniej choćby z filmów Krki), co przede wszystkim osobliwość autorskiego głosu, specyficzność filmowego dyskursu i oryginalność formy. Wieloznaczność realizowanych w latach sześćdziesiątych utworów i programowana przez samych twórców swoboda ich odczytywania, a zarazem wpisane w nie sygnały, maski i tajne znaki homoseksualności, prowokują do testowania różnych metod interpretacji homotekstualnej w poszukiwaniu głębokiej a ukrytej tożsamości filmów. Możliwość tego rodzaju lektury świadczy zaś o dojrzałości i normalności czechosłowackiej kultury (filmowej) w siódmej dekadzie XX stulecia.Karol Szymański filmoznawca, absolwent historii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim oraz rachunkowości i finansów na Uniwersytecie Gdańskim. Z zawodu redaktor, wydawca i print manager. Członek Polskiego Towarzystwa Badań nad Filmem i Mediami. Opublikował artykuły w książkach (Krl umavy: komunistick thriller, Syndrom Pogorelicia, Aleksander Jackiewicz i Spojrzenie spektakl wstyd) oraz czasopismach naukowych (między innymi w Kwartalniku Filmowym, Rocznikach Humanistycznych, Studiach z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej, Soudobych Djinach, Przeglądzie Humanistycznym). Autor, producent i wykonawca portalu NaEkranachPRL.pl poświęconego rozpowszechnianiu i recepcji filmów w Polsce w latach 1944-1989. Miłośnik sztuki piosenki Marty Kubiovej, Anny Prucnal i Marianne Faithfull. Za najlepszy film uważa od zawsze Piknik pod Wiszącą Skałą Petera Weira.
Reedycja drugiej i kultowej płyty zespołu Atrakcyjny Kazimierz, która oryginalnie ukazała się w 1993 roku Nakładem wytwórni Tonpress. Album został zarejestrowany w słynnym studiu Manta 2 w Warszawie. W skład grupy wchodzili wówczas Jacek Bryndal, Jacek Rodziewicz, Jacek Perkowski, Piotr Warszewski oraz Dariusz Łukaszewski. Na płycie słychać również głos Kayah, która swego czasu współpracowała z zespołem. Na wydawnictwie „Przychodził nocą” znalazły się takie utwory jak „Piersieństwo”, „Zupa mleczna”, „Biznesy”, „Zazdrość”, „Łódź Kaliska” i „Zając” oraz piosenka tytułowa.
Mistrz mowy polskiej, jeden z największych poetów polskiej sceny muzycznej to kolejny artysta nowej serii „Bardowie i poeci”. Jego twórczości nie mogło zabraknąć w tej wyjątkowej kolekcji! Poważany satyryk i humorysta jest autorem piosenek dla elity polskich muzyków, wśród nich m.in. dla Elżbiety Adamiak, Edyty Geppert, Anny Marii Jopek, Seweryna Krajewskiego, Maryli Rodowicz, Grzegorza Turnaua czy Tadeusza Woźniaka. Na albumie „Bardowie i poeci – Andrzej Poniedzielski” jego utwory wykonują m.in. Michał Bajor („Dla duszy gram”), Grażyna Łobaszewska z zespołem Ajagore („Para-finał”), Arek Kłusowski („Piąta rano – świt”), Marian Opania („Kiedy i mnie sieknie”), ale także sam Andrzej Poniedzielski (m.in. „Elegancka piosenka o szczęściu”, „Szansę ma chór (Chanson d’amour)”, „Jerzy” czy „Zielona Pani Ziemio ”).
Kolekcja „Bardowie i poeci” to seria 11 albumów z piosenkami najwybitniejszych poetów piosenki – zarówno polskich, jak i światowych: A. Osieckiej, A. Poniedzielskiego, B. Okudżawy, L. Cohena, J. Nohavicy, J. Kaczmarskiego, E. Stachury, W. Wysockiego, S. Staszewskiego, N. Cave’a i B. Brechta. Utwory bardzo dobrze znane, ale zaprezentowane w nowych, często zaskakujących interpretacjach i aranżacjach. Obok czołowych polskich aktorów śpiewających i wokalistów znanych ze scen festiwalowych usłyszmy również młodych, debiutujących artystów.
Nie czuł się rewolucjonistą i buntownikiem – czuł się poetą i uważał, że mówienie prawdy jest jego powinnością. Bułat Okudżawa, największy obok Włodzimierza Wysockiego rosyjski bard i poeta XX wieku, w swojej twórczości głosił brutalną prawdę, ale zaraz potem pocieszał ludzi, dawał im nadzieję. Jego najpiękniejsze piosenki usłyszmy na albumie z nowej serii „Bardowie i poeci”. Wśród nich m.in. piękny nostalgiczny utwór „A jednak żal” czy „Za dzień mój ślub”, który stał się hitem przeglądów aktorskich. W piosenkach Okudżawa podejmował tematykę dramatu ludzkiej egzystencji, samotności, wojny, traumatycznych doświadczeń i bolesnych wspomnień z dzieciństwa. Ale nie tylko. Jego utwory niejednokrotnie podnosiły na duchu – tak jak w „Pieśni gruzińskiej”. Wydawnictwo „Bardowie i poeci – Bułat Okudżawa” prezentuje a ż 21 utworów, a wykonują je m.in. Stanisława Celińska, Magda Umer, Sława Przybylska, Marian Opania czy Wiktor Zborowski.
Kolekcja „Bardowie i poeci” to seria 11 albumów z piosenkami najwybitniejszych poetów piosenki – zarówno polskich, jak i światowych: A. Osieckiej, A. Poniedzielskiego, B. Okudżawy, L. Cohena, J. Nohavicy, J. Kaczmarskiego, E. Stachury, W. Wysockiego, S. Staszewskiego, N. Cave’a i B. Brechta. Utwory bardzo dobrze znane, ale zaprezentowane w nowych, często zaskakujących interpretacjach i aranżacjach. Obok czołowych polskich aktorów śpiewających i wokalistów znanych ze scen festiwalowych usłyszmy również młodych, debiutujących artystów.
Prace Biura Poszukiwań i Identyfikacji Instytutu Pamięci Narodowej w latach 2016-2019 przedstawione z perspektywy fotoreportażu Marty Smolańskiej. Album obejmuje 100 zdjęć wykonanych w różnym czasie oraz miejscach na terenie Polski i Niemiec, które mają zilustrować ponad trzyletnią misję Biura Poszukiwań i Identyfikacji, jego pracowników, wolontariuszy; a także rodzin ofiar.
Album zawiera wybór fotografii J. Bryana wykonanych w czasie jego wizyt w Związku Sowieckim w latach 1930–1937, 1946–1947 oraz 1956–1959 ukazujących m.in. życie codzienne w Moskwie, Leningradzie, Kijowie i innych miastach, na wsi oraz na Kaukazie i Syberii. Uzupełniają go teksty Bryana poświęcone jego podróżom do ZSRR i doświadczeniom z fotografowaniem i filmowaniem w tym kraju: „Przygody pośród syberyjskich pasterzy reniferów / Adventures Among the Reindeer People of Siberia”, „Jak zdobywam zdjęcia / How I Get Pictures”, „Gdybym miał to zrobić ponownie / If I Were to Do It Over Again”. T. Stempowski w artykule „Sowiety nie czarno-białe. Fotografie i teksty z Kolekcji Juliena H. Bryana, 1930–1959 / The Soviets, Not Just Black and White. Photographs and Writings from the Collection of Julien H. Bryan, 1930–1959” analizuje rolę fotografii w kształtowaniu obrazu ZSRS na Zachodzie oraz twórczość fotograficzną J. Bryana. Album uzupełnia bibliografia oraz wykaz skrótów i indeks osobowy.
Pałac Herbsta to miejsce nierozerwalnie związane z losami rodziny Herbstów i Scheiblerów, zaliczanych do najbogatszych i najbardziej wpływowych rodzin przemysłowców nie tylko w Łodzi, lecz także na całych ziemiach polskich w drugiej połowie XIX wieku.Po dwuletniej przerwie (w latach 2011-2013) związanej z modernizacją, Pałac został ponownie otwarty dla publiczności. Projekt wystroju pomieszczeń i nowej aranżacji pałacowych wnętrz powstał w oparciu o dokumentację konserwatorską i nieznane wcześniej archiwalne fotografie. Dzięki nowym źródłom informacji wnętrza są teraz bliższe oryginałowi z czasów, gdy mieszkała w nich rodzina Herbstów.W związku z ponownym otwarciem Pałacu, Muzeum przygotowało przewodnik po wnętrzach i ogrodach rezydencji Herbstów w dwóch wersjach językowych: polsko-niemieckiej oraz polsko-angielskiej. 120-stronicowy, bogato ilustrowany przewodnik pozwala czytelnikom nie tylko poznać historię Pałacu, ale także prezentuje wystrój dziewiętnastowiecznych wnętrz oraz zgromadzone obrazy i przedmioty.
Książka jest dokumentacją, analizą projektu stworzonego przez Zorkę Wollny, spektaklu w którym zaprezentowanych zostało kilkanaście aktorskich interpretacji finałowej sceny szaleństwa Ofelii z Szekspirowskiego HamletaOfelie. Ikonografie szaleństwa to godzinny spektakl Zorki Wollny w przestrzeniach muzealnych. W jednym miejscu i czasie spotkało się kilkanaście Ofelii, kilkanaście aktorskich kreacji. W pustych przestrzeniach Muzeum Sztuki wybrane aktorki, które grały rolę Ofelii w teatralnych inscenizacjach Szekspirowskiego Hamleta, odtwarzały finałową scenę szaleństwa. Powstał teatralny found footage. Dzieło sztuki, którego materiałem jest teatr i sztuka aktorska.Książka odsyła do performensu, jego kolejnych odsłon, lecz także do zrealizowanego przez Małgorzatę Mazur w ms2 filmowego zapisu Ofelii. Otwierają ją rozmowy Zorki Wollny z aktorkami, kolejne częśi stanowią wybór zdjęć Adama T. Burtona i eseje krytyczne.Zorka Wollny tworzy kompozycje dźwiękowe realizowane w instytucjach, fabrykach i opustoszałych budynkach. Jej projekty sytuują się na pograniczu sztuki, teatru i muzyki współczesnej. Zawsze wiążą się ściśle z historycznym i funkcjonalnym kontekstem konkretnej przestrzeni architektonicznej. Strategie twórcze Wollny opierają się na współdziałaniu i często obejmują próby oraz warsztaty publiczne, w trakcie których artystka współpracuje z poszczególnymi uczestnikami, grupami (muzyków, aktorów lub aktywistów) lub lokalnymi społecznościami.
Katalog zawiera kilkadziesiąt reprodukcji prac artysty, jego tekst filozoficzny, eseje Moniki Murawskiej i Pawła Polita.Andrzej Czarnacki splata w swojej praktyce rozważanie zagadnień artystycznych z refleksją o charakterze filozoficznym. Publikacja podsumowuje etap twórczości artysty, w którym wiodącym motywem jego prac było pojęcie skłonności, pojmowane w znaczeniu zasady określającej charakter relacji miedzy składnikami rzeczywistości. Czarnacki proponuje wizję rzeczywistości dynamicznej, obejmującej wielość oddziałujących na siebie sił. Dla ich unaocznienia posługuje się różnymi mediami, jak rysunek, obraz na płótnie, instalacja czy tekst. Prace swoje określa mianem wiązań tensorycznych. Publikacja obejmuje kilkadziesiąt reprodukcji prac Andrzeja Czarnackiego, jego tekst filozoficzny, eseje Moniki Murawskiej i Pawła Polita.
Katalog towarzyszący wystawie: Niewczesne historie / Untimely stories.Katalog towarzyszący wystawie: Niewczesne historie / Untimely stories.Za motto dla wystawy może posłużyć poddany niewielkiej parafrazie fragment z Niewczesnych rozważań Friedricha Nietzschego: Nie wiedzielibyśmy, jaki sens miałaby sztuka w naszych czasach, jak nie ten, by działać w nich niewcześnie to znaczy wbrew czasowi i przez to na czas i, mamy nadzieję, na korzyść czasu, który przyjdzie.Wystawa jest wyrazem przekonania o takim właśnie sensie sztuki oraz o takiej potrzebie jej działania.W początkowej części katalogu odnajdziemy eseje: Odwracanie czasu i Uwagi o sztuce i skuteczności autorstwa Jarosława Lubiaka, Joanny Sokołowskiej i Pawła Mościckiego.Pozostałą część katalogu stanowi opis poszczególnych prac, filmów i artystycznych akcji wybranych artystów:Europa Akademii Ruchu,Republika Mohameda Bourouissa,Planeta Gast Bouscheta i Nadine Hilbert,Na krawędzi upadku Jeremie Boyarda,Teoria sprawiedliwości Petera Friedla,Tłumik Agnieszki Kalinowskiej,Głodowe jedzenie Aniko Lorant i Kaszasa Tamasa,Palipaduazennije Aleksandra Komarova,Supermarket Zofii Kulik i Przemysława Kwieka,Kontynent Nastio Mosquito,Wspólne sprawy, twórcze działania Ahmeta Oguta,Załóżmy, że ja kocham ciebie, a ty kochasz mnie Wendelien van Oldenborgh,Misja AuropolJanka Simona,Radość odwrotna grupy Slavs & Tatars,Świeto wiosny Mony Vatamanu i Florin Tudor.
Zbiór esejów, bogato ilustrowany reprodukcjami prac i zdjęciami dokumentującymi działania artysty oraz fotografiami wykonanymi przez niego w trakcie podróży.Hseyin Bahri Alptekin (ur. w 1957 roku w Ankarze - zm. w 2007 roku w Stambule) podejmował w swoich pracach kwestie globalizacji, którą postrzegał przez pryzmat wyobrażeń o peryferiach, podrzędności i marginalności. Jego artystyczna praktyka polegała na rejestracji, gromadzeniu i przetwarzaniu krążących po świecie popularnych i kolektywnie wytwarzanych obrazów, dialektów, znaków oraz towarów. Tanie przedmioty masowego użytku, amatorska fotografia, reklamy, przydrożna architektura czy podrzędny dizajn interesowały go jako przejawy hybrydalnej, anonimowej produkcji kultury. Alptekin dokumentował także niepozorne, rozgrywające się na obrzeżach uwagi wydarzenia codziennego życia.Publikacja to zbiór esejów, bogato ilustrowany reprodukcjami prac i zdjęciami dokumentującymi działania artysty oraz fotografiami wykonanymi przez niego w trakcie podróży.
Publikacja pozwala zgłębić twórczą osobowość wybitnej pisarki, filozofa, krytyka literackiego, poetki. Zawartą tu treść naukową dopełniają teksty literackie i krytyczne autorki, liczne reprodukcje inspirujących ją awangardowych obrazów i archiwalne fotografie istotnych dla Debory Vogel miejsc.Tom Montaże. Debora Vogel i nowa legenda miasta sam w sobie stanowi znakomity, przemyślany, dopracowany montaż werbowizualny. Książka składa się z różnorako profilowanych szkiców naukowych, reprodukcji awangardowych obrazów [], zdjęć miejsc (przede wszystkim: miast) grających w życiu lwowskiej autorki ważną rolę i wreszcie samych metaartystycznych i krytycznych tekstów Debory Vogel, większości których nie wznawiano od co najmniej ośmiu dekad (!). Aż dziw, że ta książka i wystawa, której tom towarzyszy nie powstały znacznie wcześniej. Montaże pozwalają zobaczyć osobowość twórczą Vogel w wielu nieoczywistych logowizualnych kadrach. Oto erudytka, wielojęzyczna autorka o śmiałych, celnych, oryginalnych poglądach, flanerka sztuki, filozofii, literatury i, naturalnie, samych miejskich przestrzeni. Przenikliwa krytyczka, zdolna poetka, bystra analityczka polimorficznej i polifonicznej współczesności. Pisarka niesłusznie błąkająca się dotąd po awangardowych marginesach refleksji badawczej, wymieniana niem wyłącznie w kontekście życia i twórczości (częściej: życia) swych sławniejszych przyjaciół, znajomych, nauczycieli: Brunona Schulza, Witkacego, Kazimierza Twardowskiego. [] Wielojęzyczność Vogel (pisała w jidysz, po polsku i po hebrajsku) wcale nie ułatwia zadania, jest jednak znaczącym świadectwem swoiście kosmopolitycznej atmosferyśrodowiska polsko-żydowskich artystów międzywojennego Lwowa i dowodem tożsamościowych wyborów samej pisarki. [] Nie wyobrażam sobie, by jakikolwiek znawca awangardy nie był zainteresowany tym świetnie zmontowanym, wszechstronnym problemowo, bogatym werbowizualnie tomem. Książka może być także bardzo cenną publikacją dla ciekawych nowoczesnej literatury i sztuki niespecjalistów. prof. dr hab. Beata Śniecikowska
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
