Kiedy księżyc jest nisko

"To, co minęło, już nie wróci. Kiedy ziemia coś pochłania, zabiera to na zawsze, a my możemy tylko iść dalej niepewnym krokiem, opłakując tych, których straciliśmy. To ciężar, jaki musimy dźwigać". Powieść „Kiedy księżyc jest nisko” jest moim pierwszym spotkaniem z piórem Nadii Hashimi. Od zawsze niczym magnes, działają na mnie egzotyczne klimaty oraz opisy życia kobiet z drugiej części globu. Tym razem wcześniej wspomniany magnes zadziałał prawidłowo i „Księżyc ...” trafił w moje ręce. Długo zastanawiałam się, co mogłabym napisać. Napisać to, co czuję, to, co powinnam czy udać, że nic się nie stało. Nigdy wcześniej nie miałam takiego problemu. Piękno orientu, miłość silniejsza niż śmierć, moc matczynych uczuć połączone z piętnem wojny oraz życiem, które nieraz rzuca jedynie kamienie pod nogi ... to wszystko znajdziecie w tej książce. Niemal melodyjnie opowiedziana historia życia kobiety i jej rodziny, która już od pierwszego dnia na tej ziemi najzwyczajniej mówiąc, ma pod górkę. Dzieciństwo oraz późniejsze życie nie jest usłane kwiatkami, jednak pomimo licznych przeciwności, dzięki swej wewnętrznej sile oraz miłości najbliższych jest w stanie dokonać rzeczy pozornie niemożliwych. Przez całą książkę losy Feriby śledzimy z wielką ciekawością aż po ostatnią stronę powieści. Przez dwa dni chodziłam po pracy niczym zombi, ponieważ wieczorami nie byłam w stanie powiedzieć sobie „dość, to już ostatni rozdział!”. Jest to najzwyczajniej niewykonalne. Ciepła, lecz przeplatana cierpieniem historia oraz barwne postaci wciągają nas bez reszty na długie godziny. „Kiedy księżyc jest nisko” nie jest książką, po której przeczytaniu wracamy automatycznie do otaczającej nas rzeczywistości. Osobiście długo nie mogłam mentalnie wyjść z życia Feriby i do dzisiaj, choć ostatnią kartkę „zjadłam” kilka dni temu, nie jestem w stanie tego zrobić, tak, jakbym tego oczekiwała. Ciągle o niej myślę... Uwielbiam książki, takie właśnie jak ta. Bez reszty porywa, obezwładnia i daje do myślenia. Eksplozja uczuć w niej zawartych jest nieobliczalna i wręcz nie do opisania. Ja się poddałam... Zachęcam Was do sięgnięcia po „Księżyc...”, po prostu warto!