Geim

Zapowiadało się wspaniale. Tajemnicza gra, szereg niebezpiecznych zadań, uzależnienie od świata wirtualnego? Jakiś czas temu myślałam, że ?[geim]? musi mi się spodobać i nie brałam pod uwagę innej możliwości. Do momentu, gdy natknęłam się na pierwszą niekoniecznie pochlebną recenzję powieści Andersa de la Motte. Mój zapał ostygł nieco - na całe szczęście, bo rozczarowałabym się jeszcze bardziej! Henrik HP Pettersson znajduje bardzo nowoczesny, dziwnie wyglądający telefon komórkowy. Na ekranie wyświetla się wiadomość - zaproszenie do Gry. Początkowo HP sądzi, że to jakiś żart, bo przecież aplikacja nie może znać jego tożsamości. Przekonany, że nagłe pojawienie się telefonu i cała ta Gra to sprawka jego kolegi, decyduje się wykonać pierwsze zadanie: ukraść parasolkę mężczyźnie z pociągu. Bułka z masłem! Jednak z czasem HP odkrywa, że misje, jakie ma wykonać, aby pozostać w Grze, są coraz trudniejsze, bardziej niebezpieczne, ale też niosą za sobą większe zarobki - po każdej z nich otrzymuje punkty, które potem może wymienić na gotówkę. A że chwilowo nie ma innego źródła dochodów - nadal gra i powiększa stan swojego konta, pakując się w coraz to większe tarapaty. Równolegle poznajemy historię inspektor Rebecci Normén - policjantki z Biura Ochrony Rządu, pnącej się po szczeblach kariery i budzącej respekt nawet wśród mężczyzn, z którymi pracuje. Ta, na pozór silna bohaterka, zmaga się jednak z demonami przeszłości. HP miał być bohaterem inteligentnym, przebiegłym, ale leniwym i niezbyt ambitnym. Cóż, najwyraźniej autor zaprzeczył samemu sobie, najpierw określając jego cechy, a następnie kreując go na osobę zupełnie inną. Henrik okazał się bowiem rozchwianym emocjonalnie prostakiem, nieustannie kombinującym, jak zarobić i się nie narobić, posługującym się niewysublimowanym słownictwem i "walącym konia" co 10 stron. A jego trudne dzieciństwo? Sądzę, że przyszło autorowi do głowy dopiero, gdy kończył pracę nad książką - chyba zdał sobie sprawę, że wykreowana przez niego "jebaka madafaka" jest osobą szalenie irytującą i może negatywnie wpłynąć na odbiór ?[geim]? przez potencjalnych czytelników. U Henrika pojawiają się przebłyski empatii, a co jakiś czas również odrobina zdrowego rozsądku, przeplatana jednak głupotą i ryzykanctwem. Dlatego też, moim zdaniem, HP jest chodzącym oksymoronem, człowiekiem o sprzecznych cechach charakteru - momentami miałam wrażenie, że jego postać wymyślało kilka osób, które nie uzgodniły, jaki dokładnie HP ma być, a później, nie sprawdziwszy, czy wszystko jest z nim w porządku, oddały powieść do druku? Główny bohater nie jest, niestety, jedyną słabą stroną ?[geim]?. Najbardziej przeszkadzał mi rynsztokowy język, jakim pisze de la Motte. W początkowych rozdziałach książki, na każdej stronie pojawia się co najmniej kilkanaście przekleństw, niekiedy w bardzo osobliwych sekwencjach. Aż trudno mi uwierzyć, że nawet taki prymityw, jakim jest HP, może używać wulgaryzmów w każdym zdaniu, a nawet w myślach, nie zastępując ich od czasu do czasu eufemizmami? Co gorsza - autorowi chyba niekiedy mylili się bohaterowie i w wypowiedzi oraz myśli opanowanej, poważnej Rebecci wplatał przekleństwa, które, skoro naprawdę musiały się pojawić, powinny były zostać użyte przez HP. Pomysł na wykorzystanie w powieści motywu uzależniającej gry był, niewątpliwie, ciekawy. Szkoda tylko, że w pewnym momencie aplikacja oraz niebezpieczeństwa, jakie za sobą niesie, schodzą na dalszy plan i osoby, które stoją za jej stworzeniem, dają Henrikowi zdecydowanie zbyt długą chwilę wytchnienia. Z napisaniem powieści o dość podobnej tematyce znacznie lepiej poradziła sobie Ursula Poznanski - jej ?Erebos?, chociaż dotyczy innego rodzaju gry, został stworzony z większą starannością oraz dbałością o technologiczne detale i dawkowanie napięcia. Nie uważam jednak, że ?[geim]? ma same wady. W gruncie rzeczy, jest to całkiem dobrze skonstruowany thriller - bohaterowie nie mogą czuć się bezpiecznie, pojawiają się zwroty akcji, napięcie rośnie (powoli, ale zawsze), a książkę czyta się z niegasnącym zainteresowaniem i naprawdę trudno odłożyć ją na bok. Mocną stroną powieści jest także zakończenie - spory cliffhanger, dający nadzieję na ekscytującą kontynuację, jaką jest nowość wydawnicza, zatytułowana ?[buzz]?. Jestem pełna obaw, ale chyba po nią sięgnę, aby dowiedzieć się, co było dalej - taki książkowy masochizm. ?[geim]? jest powieścią o niewykorzystanym potencjale. Fakt, zawiera wszystkie wyznaczniki dobrego thrillera, ale na pierwszy plan wysuwa się bohater denerwujący aż do granic możliwości i przesycone wulgaryzmami słownictwo, wskutek czego podczas lektury - zamiast przyjemnie spędzać czas - można się irytować i kolejne strony pochłaniać z prędkością światła, byleby jak najszybciej poznać zakończenie.