Literatura beletrystyczna o tematyce filozoficznej dostępna w księgarni internetowej Dobreksiazki.pl. W ofercie nowości, zapowiedzi i bestsellery. Szczególnie polecamy literaturę Olgi Tokarczuk - znana polska pisarka, eseistka, poetka i autorka scenariuszy, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 2018. Jej artystyczny dorobek to między innymi: Księgi Jakubowe, Czuły narrator, Zagubiona dusza, Bieguni, Szafa, Lalka i perła i wiele innych, które znajdziesz w jednym miejscu, z natychmiastową wysyłką.
Przyszło nam żyć w czasach postępującej cyfryzacji i – co za tym idzie – natłoku informacji. Byung-Chul Han wychodzi z przeświadczenia, że nie zamieszkujemy już ziemi, ale Google Earth i Cloud. Informacje wyparły rzeczy – i jest to zmiana fundamentalna. Niegdyś rzeczy ze względu na swoją stałość dawały człowiekowi oparcie, miały swoją historię i budziły wspomnienia, z kolei informacje (i inne „nie(do)rzeczy”: smartfon, selfie, zdjęcie cyfrowe, chmura, sztuczna inteligencja) za sprawą swej ulotności i chwilowości zdestabilizowały ludzkie życie. W tym sensie niniejsza książka stanowi krytykę digitalizacji świata i apologię rzeczy.
„Dzisiaj przedmioty konsumpcyjne tak szybko lądują w śmieciach, ponieważ już ich nie posiadamy. Posiadanie jest zinternalizowane i naładowane treścią psychiczną. Rzeczy będące w moim posiadaniu są pojemnikiem uczuć i wspomnień. Historia, którą latami obrastają rzeczy przez nas używane, sprzęga z nimi nasze serca. Jednakże tylko rzeczy dyskretne mogą zostać ożywione i stać się rzeczami bliskimi sercu dzięki intensywnemu, libidynalnemu przywiązaniu. Dzisiejsze dobra konsumpcyjne są niedyskretne, natrętne i gadatliwe. Są przeładowane uprzednio przygotowanymi wyobrażeniami i emocjami, które narzucane są konsumentowi. Nie dołączamy do nich prawie niczego z własnego życia”
Fragment książki
Nie(do)rzeczy
Serię zapoczątkowało wydanie książki Kim jest człowiek? Abrahama J. Heschela (2014) w tłumaczeniu Katarzyny Wojtkowskiej, inicjatorki serii.
Od 2017 roku ukazały się m.in.: Moje poszukiwania absolutów Paula Tillicha, Dlaczego kochamy? Harry’ego Frankfurta, Sens życia i jego znaczenie Susan Wolf, Lustereczko, powiedz przecie… Simona Blackburna, Status moralny. Obowiązki wobec osób i innych istot żywych Mary Anne Warren, Śmierć i życie po śmierci. Kiedy umrę, ludzkość będzie trwać Samuela Schefflera, Prawda i życie. Dlaczego prawda jest ważna Michaela Patricka Lyncha, Godny pożądania stan świadomości. O przyjemności jako wartości ostatecznej Katarzyny de Lazari-Radek, Zależne zwierzęta rozumne. Dlaczego ludzie potrzebują cnót Alasdaira MacIntyre’a, To, co naturalne Roberta Spaemanna.
*
”Seria Kim Jest Człowiek? jest płaszczyzną rozmowy, do której zapraszamy uczonych i myślicieli, przedstawicieli różnych środowisk, a także wszystkich, dla których kluczowe jest pytanie o człowieka”.
Katarzyna Wojtkowska
Życiorys Romana Ingardena (1893-1970) przypomina dantejską wędrówkę z raju do piekła.W młodości został uczniem znakomitych filozofów Kazimierza Twardowskiego i Edmunda Husserla, studiował we Lwowie, Getyndze i Fryburgu. Wykształcenie i wydane prace uplasowały go w elitarnym gronie światowych fenomenologów i największych filozofów polskich XX wieku. W niepodległej Polsce, po roku 1918, pracował w szkołach średnich, a po uzyskaniu habilitacji przeniósł się na Uniwersytet Lwowski. Wojna to czas tajnych kompletów oraz walki o przetrwanie własne i rodziny. Po wojnie nastąpił najtrudniejszy okres, w którym brał aktywny udział: zmagania o reaktywację ośrodków akademickich, czasopism i towarzystw filozoficznych, obrona autonomii nauki i dorobku lwowskiej filozofii, współudział w powstaniu Biblioteki Klasyków Filozofii.Opracowanie powstało z okazji 130-lecia urodzin filozofa. Zawiera kalendarium życia i twórczości, dokumenty rodzinne: dwa teksty napisane przez synów filozofa: Jerzego i Stanisława, przedwojenne listy Władysława Witwickiego, mało znane teksty samego Ingardena, wspomnienia o Ingardenie pióra Władysława Tatarkiewicza i Izydory Dąmbskiej oraz ponad 160 zdjęć, nieznanych i niepublikowanych dotychczas. Jedno z najważniejszych wspomnień o Ingardenie napisał Tatarkiewicz. Po śmierci filozofa głos zabierało wielu jego kolegów, przyjaciół i znajomych. Nikt jednak nie napisał tekstu wspomnieniowego tak ciepłego i emocjonalnie zaangażowanego, jak Władysław Tatarkiewicz. Znajomość obu filozofów i wieloletnia przyjaźń sięgała czasów lwowskich. Zintensyfikowała się po II wojnie światowej, gdy wspólnie przyszło im mierzyć się z reżimem komunistycznym. W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku obaj zostali pozbawieni możliwości publikacji oraz odsunięci od akademickiej pracy dydaktycznej. Po odwilży stalinowskiej zostali przywróceni do pracy. I ponownie połączyły ich wspólne pasje: umiłowanie filozofii i podróże po świecie.
„O kondycji dzisiejszego społeczeństwa” to kolejna porcja rozważań filozoficznych Autora „Nihil novi sub sole” ukrywającego się od pseudonimem R.K. Yans (L’Alchimiste). W swoim piśmie polemicznym Autor porusza zagadnienia znaczenia tradycji, wiary, moralności i piękna w życiu współczesnego człowieka.
Celem omówionych w tej rozprawie szeregu tematów i zagadnień jest dążenie na drodze rozwoju do osiągnięcia i wyklarowania się „wyższego typu człowieka”, a przy tym i samego człowieczeństwa. „Wyższy typ” – aby on zaistniał, musi zaistnieć w sensie ogólnym (a nie tak, jak chciał tego chociażby Nietzsche – nic nam po tym bowiem, jak poucza nas przyroda, w takiej postaci byłby tylko wypaczeniem i wynaturzeniem jej idei i ogólnego sensu). Przyroda dąży do doskonałości jako całość, jako całość zatem i my dążmy do doskonałości.
Energia jest warunkiem wszystkiego. Energia ukształtowała Ziemię przez ruchy płyt tektonicznych i doprowadziła do bujnego rozwoju niezliczonych form życia. Wszystkie te ekosystemy i układy troficzne zależały od przepływu energii i ona modyfikowała je w ograniczonym stopniu. Ten prastary układ został zmieniony przez człowieka: jedyną istotę, która, używając intelektu, systematycznie ujarzmiała i wykorzystywała różne formy energii. Epokowe odkrycia niemal zawsze miały związek z energią i konsekwentnie wpływały na rolnictwo, przemysł, wojny, ekonomię, urbanizację, sposób życia, politykę czy środowisko. W tej książce - monumentalnym dziele wybitnego myśliciela - znajdziemy dogłębne, szczegółowe i równocześnie panoramiczne wyjaśnienie znaczenia ludzkich zdolności przetwarzania energii w odniesieniu do działania mechanizmów kulturowego i cywilizacyjnego postępu w ciągu ostatnich 10 tysięcy lat. Przedstawiono tutaj szeroką gamę metod, których użyła ludzkość, aby zmusić energię do napędzania rozwoju, i zarazem konsekwencje tych procesów: wpływ rosnących możliwości wykorzystania coraz większych ilości energii na życie człowieka. Publikacja ta w oryginalny, a przy tym mądry sposób poszerza horyzonty i pozwala spojrzeć na historię ludzkiej cywilizacji z zupełnie innej perspektywy. W książce: rozwój wiedzy o pozyskiwaniu, przekształcaniu i wykorzystywaniu energii kontrola zasobów i przepływów energii a kontrola społeczeństw różne drogi intensyfikacji produkcji energii na przestrzeni cywilizacji innowacje w pozyskiwaniu energii a konsekwencje społeczne, polityczne i środowiskowe ery i transformacje energetyczne w historii świata
Książka prezentuje studia nad myślą i życiem angielskiego filozofa i pedagoga Johna Locke'a oraz wybór jego pism poświęconych edukacji. Głównym celem tej badawczej i translacyjnej pracy jest zapoznanie polskiego czytelnika z szerszą wiedzą o edukacyjnych poglądach Locke'a i pogłębienie recepcji całości dzieła tego oświeceniowego myśliciela. Refleksja pedagogiczna, a także praktyczne zaangażowanie Locke'a w sprawy wychowania, kształcenia i opieki, które podejmował w swoim życiu, tworzą istotną część tego dzieła, bez nich niekompletnego i nie do zrozumienia w pełni. Publikacja dedykowana jest szerokiemu gronu badaczy i studentów, szczególnie tym zainteresowanym filozofią, historią i teorią edukacji, ale również wszystkim zatroskanym o jej dzisiejszy kształt."Monografia John Locke o edukacji jest ważną pozycją naukową, wprowadzającą w obszar polskiego myślenia pedagogicznego kolejne wątki edukacyjne wyłaniające się z klasycznej myśli liberalnej. Praca, jaką od wielu lat prowadzi Katarzyna Wrońska, polegająca na uprzystępnianiu rodzimym pedagożkom i pedagogom dorobku pedagogicznego myślicieli anglosaskich o proweniencji liberalnej, jest trudna do przecenienia. Jest tak dlatego, że współczesna polska pedagogika nie ma najlepszej orientacji w zakresie tradycji liberalnej. Autorka tej książki konsekwentnie niweluje owe braki, przygotowując w ten sposób grunt pod odrodzenie się w Polsce liberalnego modelu edukacji".Z recenzji prof. Piotra Kostyło"Książka Katarzyny Wrońskiej jest pracą potrzebną, rozwijającą treść wcześniejszej publikacji autorki. Na bardzo duże uznanie zasługuje wielka erudycja obejmująca zarówno życie i twórczość samego Locke'a, jak też intelektualne tło jego koncepcji edukacji w wymiarze historycznym (dotyczącym kultury Anglii, ale też historii polskiej myśli pedagogicznej oraz recepcji pism Locke'a) i problemowym. Niezwykle ważne i przydatne dla późniejszych badań jest także dodanie dużej liczby przekładów wcześniej niedostępnych u nas szerzej pism tego angielskiego klasyka filozofii oraz pedagogiki".Z recenzji prof. Adama GrzelińskiegoKatarzyna Wrońska - profesor UJ, absolwentka pedagogiki i filozofii na Wydziale Filozoficznym UJ, kierownik Zakładu Pedagogiki Ogólnej i Filozoficznej w Instytucie Pedagogiki UJ, autorka i redaktorka monografii Osoba i wychowanie (2000), Pedagogika klasycznego liberalizmu w dwugłosie John Locke i John Stuart Mill (2012), Dobra edukacji i ich pedagogiczna eksploracja (red., 2019), redaktorka dwóch zeszytów tematycznych "Paedagogia Christiana" pt. Liberal education (2014, vol. 33) i Education and the State (2023, vol. 51), a także wielu artykułów i rozdziałów publikowanych w czasopismach i monografiach naukowych.
Istotą kultury jest takie wyrobienie intelektu, aby – zafascynowany – zmierzał do prawdy, której warto się chwycić, i nabył szerokość spojrzenia. Społeczności, w których umysłów się nie rozpala, a jedynie wymaga się wykucia na pamięć zadanego materiału, trwają w intelektualnym marazmie. Ci, którzy przeszli taką edukację, są bezbronni wobec ideologii, wciskanej propagandy i własnych nastrojów. Dlatego młodzi dorośli muszą się sami zatroszczyć o wyzwolenie swego umysłu. Można się do tego zabrać samemu. Wymaga to pracy, własnych lektur, organizacji czasu, zadbania o dłuższe chwile ciszy, w których dokonuje się porządkowanie myślenia, a także doboru odpowiednich przyjaciół – ale warto.
„Hippiasz większy” to drugi dialog Platona, w którym Sokrates dyskutuje z tytułowym bohaterem – cieszącym się uznaniem sofistą. Tematem ich rozmowy jest piękno. Obaj rozmówcy próbują je zdefiniować, nie znajdują jednak żadnej definicji, która stanowiłaby rozwiązanie podjętego przez nich zagadnienia. Z tego powodu Sokrates kończy rozmowę z Hippiaszem stwierdzeniem, że tym, co dzięki niej zrozumiał, jest znaczenie słów: „Trudne są [rzeczy] piękne”. Dialog ten warto zatem czytać między innymi w kontekście słynnej Platońskiej „Uczty” – dzieła, w którym zostało sformułowane klasyczne rozwiązanie nierozstrzygniętego w „Hippiaszu większym” zagadnienia.
Pierwsze od 65 lat wydanie „Hippiasza większego” zawiera oryginalny tekst grecki oraz nowe, uwzględniające najświeższe ustalenia naukowe tłumaczenie na język polski autorstwa prof. Artura Pacewicza, którzy dodatkowo opatrzył tom obszernym komentarzem.
Bushido (droga wojownika) to zbiór zasad i ideałów, które dyktowały sposób życia i myślenia samurajów - japońskiej kasty rycerskiej. Kodeks ten był ściśle związany z feudalizmem, miał na celu uzależnienie lenników od panów, czyniąc z nich jak najdoskonalszych żołnierzy i sługi. Etos samurajski kształtował się od okresu Heian do restauracji Meiji, kiedy zlikwidowano podział klasowy. Zawiera w sobie elementy konfucjanizmu, buddyzmu zen oraz rodzimej religii shinto.Współczesne formy bushido nadal występują w strukturze społecznej i gospodarczej Japonii.Inazo Nitobe zdefiniował Bushido jako drogę, którą wojownik powinien kroczyć tak w życiu codziennym, jak i w swoim powołaniu.
Fajdros (o miłości, o pięknie; etyczny) należy do najważniejszych dialogów Platona (427-347 p.n.e.) greckiego filozofa, ucznia Sokratesa, założyciela Akademii, twórcy racjonalizmu i idealizmu. Uznaje się, że Platon napisał 35 dialogów, które dzieli się na 3 okresy: wczesny, średni i późny. Fajdros to dialog z okresu średniego, zwanego też konstrukcyjnym. W pewnym sensie można go uznać za dopełnienie Uczty, naprawdę jest jednak czymś więcej, tyczy bowiem nie tylko Erosa ale też piękna, o można i za W. Tatarkiewiczem uznać, iż jest to alegoryczny opis stosunku duszy do idei. Dialog publikujemy w klasycznym przekładzie wraz z posłowiem i objaśnieniami i ilustracjami Władysława Wiwickiego oraz Dodatkami, uzupełnieniami, wyjaśnieniami Igora Atanaziewicza.W rozmowie Sokrates z Fajdrosem, w której początkowo odwołują się często do Lizjasza, a toczonej wyjątkowo nie w Atenach, a na spacerze poza nimi nad rzeką Illssos takie i znajdziemy fragmenty:Sokrates: Ale wiesz, przyjacielu, czy my znowu nie zanadto brutalnieatakujemy sztukę wymowy? Trochę to nie szkodzi.Bo ona gotowa powiedzieć:Cóż wy za głupstwa wygadujecie? Przecież ja nikogo,kto nie zna prawdy, nie zmuszam, żeby się uczył mówić,ale gdyby się mnie kto pytał o radę, to niech jużtamto ma przedtem, a potem dopiero niech mnie bierze.A to tylko mówię wielkim głosem, że bez mojej po-mocy człowiek, który by i znał byty, bezwarunkowo niepotrafi przekonywać ludzi i nakłaniać żadną inną sztuką.
Immanuel Kant (1724-1804) - jeden z najważniejszych filozofów niemieckich i bodaj naważniejszy, najbardziej wpływoy intelektualnie czasu Oświecenia, twórca tzw. krytycyzmu w filozofii. Jego najważniejsze dzieła to właśnie dzieła krytyczne Krytyka czystego rozumu, Krytyka praktycznego rozumu, Krytyka władzy sądzenia.Niewielka rozprawa Uzasadnienie metafizyki moralności także należy do nurtu krytycznego w filozofii Kanta i określane jest jako łatwiejszy wykład tez zawartych w dziele Krytyka praktycznego rozumu. Jak pisze Kant we wprowadzeniu: W niniejszej pracy posiłkowałem się tą metodą, którazdaniem moim jest najodpowiedniejsza, jeżeli chcemy postępować drogą analityczną od pospolitego poznania do określenia najwyższej jego zasady, i znowu na odwrót drogą syntetyczną od zbadania tej zasady i jej źródeł do pospolitego poznania, w którym znajdujemy jej zastosowanie. Podział ten wypadł więc w następujący sposób:1. Rozdział pierwszy: Przejście w zakresie moralności od pospolitego poznania rozumowego do poznania filozoficznego.2. Rozdział drugi: Przejście od popularnej filozofii moralnej do metafizyki moralności.3. Rozdział trzeci: Ostatni krok od metafizyki moralności do krytyki czystego praktycznego rozumu.
"Wielkie idee dla małych filozofów" to seria kartonowych książek dla najmłodszych czytelników, która w przystępny sposób przybliża im idee największych filozofów w dziejach świata.Nawet małe dzieci zadają wielkie pytania dotyczące życia. Kartezjusz uważał, że to wyobraźnia pozwala nam odkryć prawdziwych siebie i zrozumieć innych ludzi.Ta książka przybliża jego filozofię najmłodszym myślicielom i zainspiruje do rozmów na temat ciekawości świata i granic ludzkiego poznania.
Kilka słów od siebie. Właściwie nie utrzymywałem z Michelem Foucaultem osobistych kontaktów. Nie spotkałem go nigdy poza jednym razem, na dziedzińcu Sorbony w trakcie wydarzeń majowych 68 roku, bodaj w czerwcu czy lipcu (choć mówią mi, że go tam nie było) – zamieniłem z nim parę słów, a on nie wiedział, z kim rozmawia (cokolwiek mówią potwarcy maja była to piękna chwila, gdy każdy mógł rozmawiać z każdym anonimowo, bezosobowo, jako jeden z wielu, bez innych uzasadnień prócz tego, że jest człowiekiem jak inni). Istotnie, podczas tych nadzwyczajnych wydarzeń mawiałem często: „Ale dlaczego nie ma tutaj Foucaulta?”, uznając tym samym jego siłę przyciągania i widząc puste miejsce, które winien był zająć. Odpowiadano mi wówczas słowami, które mnie nie zadowalały: „Trzyma się na uboczu”, bądź: „Jest za granicą”. Ale przecież przybyszy zza granicy było tam całkiem sporo, nawet z dalekiej Japonii. I tak się właśnie podówczas rozminęliśmy…
***
Eseje na temat ludzi, ich dziedzictwa i myśli, ale przede wszystkim próby wyjawienia własnej prawdy o kimś, kto był, żył, tworzył, miał oczywisty wpływ, kto stał ramię w ramię na tej samej manifestacji, albo kto stał na przeciwnej barykadzie jako wróg, ba, kto wciąż żyje i jest obecny w naszym życiu, są świadectwem zaistnienia czy doświadczenia takiej czy innej b l i s k o ś c i, stanowią żywą inskrypcję politique de l’amitié, polityki przyjaźni. Właśnie w książce Politiques de l’Amitié Jacques Derrida rozpracowuje etymologię słowa „polityka” w kontekście przyjaźni, zadając pytanie, czy polityka nie została aby w całości zawłaszczona dla „kanonicznego rozumienia” pojęć „przyjaciel/wróg”, i czy ta nowa forma polityki, jaką jest właśnie polityka przyjaźni, może stać się czymś w rodzaju „kontr-genealogii”, przeciwstawiającej się historycznemu, politycznemu i mitologicznemu doświadczeniu „braterstwa” na rzecz „siostrzeństwa” (oto nić Ariadny, nić-aporia, nić „w jedną stronę”, trzymana w dłoni kobiety, matki, córki, siostry…), oraz nowym rodzajem „filozofii, która ma dopiero nadejść”. Czy może ona w przyszłości ustanowić jakąś nową formę, odmianę, gatunek f i l o l o g i i m i ł o ś c i, czy dzięki jakimś innym formom przyjaźni, polityki, c n o t y może odnowić przyszłe formy demokracji? Derrida przywołuje na końcu swej niezwykłej książki właśnie Blanchota i jego esej Michel Foucault tak jak go widzę, wieńcząc ją słynnym mottem z Arystotelesa, powielanym – w luźnym rzecz jasna rozumieniu – najpierw przez Diogenesa Leartiosa, następnie przez Montaigne’a, potem Kanta, Nietzschego, Foucaulta, Bataille’a… Przyszłość tego słowa, „słowa, które Arystoteles znał bardzo dobrze”, wciąż nadchodzi a cała rozgrywka toczy się między polityką a praktyką przyjaźni, polega na przechodzeniu z barykad teorii na barykady doświadczenia, życiowej praxis i ulicy. Już tu jest, choć wciąż jej nie ma, trzymana jakby w rezerwie, w jednej ze swych f a ł d, obietnica demokracji wciąż jeszcze nie domyślana do końca, nadal niemożliwa, obecna wciąż tylko jako o b i e t n i c a.
Z posłowia Kajetana Marii Jaksendera
Teozofia, czyli „mądrość o Bogu”, to prastary system myślowy łączący naukę, filozofię, duchowość i mistycyzm, to starożytna, uniwersalna mądrość, która jest podstawą wszystkich religii, systemów rozwoju duchowego oraz inicjacyjnych szkół powiązanych z misteriami. Ludzie od niepamiętnych czasów poszukują wielkich, fundamentalnych prawd o egzystencji, naturze Boga, swoich wzajemnych relacjach, przeszłości i przyszłości człowieka. Nauki teozoficzne pochodzące od pradawnej wiedzy objawiają, że prawda dotycząca wszystkich tych podstawowych kwestii jest dostępna, że istnieją wielkie zasoby wiedzy, którą możemy przyjąć. Istotą tych nauk są kluczowe Prawdy o istnieniu i dobroci Boga, będącego źródłem nieustającej łaski dla każdego z nas. Prawdy o tym, że człowiek jest nieśmiertelny, jego pełna chwały i splendoru przyszłość nie zna granic, a także o tym, że światem rządzi boskie Prawo absolutnej sprawiedliwości, tak więc każdy człowiek obdarza siebie chwałą albo klęską, sam wyznacza sobie nagrody lub kary.
Monteskiusz, właściwe Carles Louis baron de la Brede et de Montesquieu (1689-1755) - francuski filozof, prawnik, czołowy przedstawiciel myśli oświeceniowej, autor takich dzieł jak "O duchu praw" (w którym przedstawił zasadniczy do tej pory trójpodział władz), "Rozważania nad przyczynami wielkości i upadku Rzymu" czy właśnie Listy perskie. Poddaje w nich ostrej krytyce rządy absolutystyczne za czasów króla Ludwika XIV robi to jednak w sposob zawoalowany i w wymyślnej epistolarnej formie. Jak pisze o "Listach" Tadusz Boy- Żeleński zaczyna się ta książeczka niby jeden z modnych wówczas romansów czerpiących kanwę z fantastycznego, lubieżnego Wschodu i jego serajów; szereg początkowych listów trzymany jest w tym tonie. Jednak w kolejnych autor staje się coraz poważniejszy, coraz większy zakres tematów porusza, zagadnień politycznych, obyczajowych, filozoficznych. Wreszcie sprawy związane z religią, politologią, kolonizacją. A potem znowuż ostra satyra obyczajowa i lubieżny żarcik, a przy tym śmiało można nazwać Monteskiusza jednym z pierwszych - tak! - feministów. A z rozważań o religiach oddajmy na chwilę głos autorowi: W wielkim kłopocie znajdują się wszystkie religie, kiedy chodzi o to, aby dać pojęcie o przyszłych rozkoszach ludzi, którzy poczciwie żyli. Łatwo jest przestraszyć złych szeregiem kar, które im grożą; ale ludziom cnotliwym nie wiadomo , co przyrzekać. (...). Spotykałem opisy raju, zdolne odstraszyć wszystkich rozsądnych ludzi.
Ważne słowa: miłość, odpowiedzialność, uczciwość, szczęście, samodyscyplina, piękno, sprawiedliwość, przyjaźń, odwaga, dobroć, szacunek, mądrość. Znakomici autorzy: Irena Landau, Natalia Usenko, Anna Onichimowska, Eliza Piotrowska, Joanna Krzyżanek, , Anna Sójka, Maria Ewa Letki, Liliana Fabisińska, Agnieszka Frączek, Roksana Jędrzejewska-Wróbel, Paweł Beręsewicz, Marcin Przewoźniak napisali niebanalną, bez nadęcia i patosu, niezwykle ciepłą książkę dla dzieci o ważnych sprawach. Wszystkie historyjki opatrzone są urokliwymi, pełnymi detali ilustracjami. To doskonała pomoc dla rodziców, nauczycieli, którzy na co dzień spotykają się z mnóstwem pytań swoich podopiecznych. Czasami dzięki zabawnej opowieści trudne sprawy stają się proste i zrozumiałe.
Iris Murdoch, znana w Polsce głównie jako pisarka, była też wybitną przedstawicielką filozofii, przemawiającą głosem odrębnym na tle innych dwudziestowiecznych myślicieli. Prezentowany tom jest pierwszym w Polsce tak bogatym zbiorem jej esejów filozoficznych, dotyczących głównie etyki i metafizyki, a zwłaszcza ich związków z literaturą. Myśl Iris Murdoch - krytyczna synteza platonizmu z wątkami egzystencjalnymi - wyróżnia się racjonalnością, logiczną precyzją, celnością argumentu i dbałością o szczegół. Ogromna erudycja i przenikliwość diagnoz sprawiają, że jej głos filozoficzny pozostaje donośny i niezmiennie inspirujący.
Jestem terapeutką, hipnoterapeutką, pedagożką i filozofką. Nieustannie zadaję sobie pytanie: Jak jeszcze bardziej odkryć swój potencjał oraz życie w pięknie i zgodnie z prawami natury?
D drugiej części "Trajektorii wdzięku życia" w ujęciu metaforycznym przedstawiam powiastki filozoficzne przenoszące czytelnika w świat przygód: na bezkres pustyni, do dżungli amazońskiej oraz w rejs na Karaiby.
W pierwszą podróż wybrałam się jedynie z przewodnikiem. Za pomocą metafor przedstawiam wybrane prawidła fizyki kwantowej. Podczas drugiej wyprawy towarzyszy mi Amigos. Wówczas podejmuję zagadnienia emocji, a to, co się wydarza, może okazać się zabawne. W rejs na Karaiby zabrałam córkę Salomeę. Tym razem dowiesz się m.in.., co się wydarzyło, gdy spotkałyśmy piratów, i jak działają niektóre sztuczki hipnozy.
Niegdyś moja mała córeczka Salomea zapragnęła, abym kupiła jej ogon syreny. Nie mogłam wiedzieć, że gdy spełnię tą zachciankę, moje dziecko przeniesie się do oceanu. A może któraś z ryb powie nam coś bardzo ciekawego?
Jestem hipnoterapeutką, terapeutką, pedagogiem, psychologiem i filozofem. ZA pośrednictwem słowa pisanego chciałabym przekazać Czytelnikom trochę życiowych mądrości w postaci metafor z elementami humoru, groteski i filozofii.
> KRÓTKIE WPROWADZENIE
– książki, które zmieniają sposób myślenia!
Autor prezentuje historię, teorię i praktykę kreatywności. Zastanawia się nad naturą i rozwojem procesu twórczego oraz analizuje przyczyny, dla których tworzymy. Próbuje odpowiedzieć na pytanie, w jaki sposób możemy zrozumieć kreatywnych ludzi i ich twórczość w kontekście społecznym, materialnym i historycznym. Koncentruje się też na przyszłości kreatywności i badań nad kreatywnością, zastanawiając się nad rozwojem technologicznym, ewolucją społeczeństwa i ostatecznie nad naszym miejscem w świecie wypełnionym przez kreatywne istoty, twórcze idee i spotkania.
*
Interdyscyplinarna seria KRÓTKIE WPROWADZENIE piórem uznanych ekspertów skupionych wokół Uniwersytetu Oksfordzkiego przybliża aktualną wiedzę na temat współczesnego świata i pomaga go zrozumieć. W atrakcyjny sposób prezentuje najważniejsze zagadnienia XXI w. – od kultury, religii, historii przez nauki przyrodnicze po technikę. To publikacje popularnonaukowe, które w formule przystępnej, dalekiej od akademickiego wykładu, prezentują wybrane kwestie.
Książki idealne zarówno jako wprowadzenie do nowych tematów, jak i uzupełnienie wiedzy o tym, co nas pasjonuje. Najnowsze fakty, analizy ekspertów, błyskotliwe interpretacje.
Opiekę merytoryczną nad polską edycją serii sprawują naukowcy z Uniwersytetu Łódzkiego: prof. Krystyna Kujawińska Courtney, prof. Ewa Gajewska, prof. Aneta Pawłowska, prof. Jerzy Gajdka, prof. Piotr Stalmaszczyk.
Te moje opowieści dziwnej treści, z morałem lub końcową refleksją, od prawie dwudziestu lat mają zwyczaj „niepokoić” i opiekować się ludźmi. Nie zrobiłyby jednak nic bez Ciebie. Jeśli napotkasz na swej drodze Bajki dla ambitnych, zadbaj o nie i zajmij się nimi. Naucz się je czytać tam, gdzie są potrzebne; tym, którzy ich potrzebują. A potem pozwól im na samodzielne zbieranie owoców Twojej pracy.
Czasem człowiek, by przetrwać, bardziej potrzebuje prostych słów, chwili radości, życzliwego uśmiechu niż „all inclusive” – wykwintnego jedzenia i komfortowego spania. To dlatego ludzie karmią swojego ducha opowieściami, a umysł chwilą zamyślenia – w ten sposób troszcząc się o swoje jutro.
Bądź pragmatycznym optymistą, tzn. wszystko dobrze się skończy, jak w bajce, ale pod warunkiem, że będziesz się o to troszczył.
Zbigniew Królicki
* * *
Prof. dr hab. inż. Zbigniew Królicki – od 1995 roku licencjonowany międzynarodowy wykładowca Silva Mind Control, Laredo, Teksas (USA). Publicysta, autor i popularyzator metod i technik psychologii pozytywnej, rozwijających potęgę myśli, woli i sugestii; doskonalących umysł człowieka. Metod wskazującym normalnym ludziom drogę do szczęśliwego, normalnego życia. Ma gruntowne wykształcenie trenerskie w zakresie psychologii pozytywnej - ukończone krajowe i zagraniczne kursy i szkolenia z zakresu bioterapii, ESP oraz psychoneuroimmunologii, sugestopedii i programowania neurolingwistycznego. Jest autorem dwunastu książek i kilkuset publikacji z tych dziedzin. Na szczególną uwagę zasługują niezwykle popularne „Bajki Chińskie- czyli108 opowieści dziwnej treści”, Numerologia Chińska, Feng Shui-niech przestrzeń pracuje dla ciebie i „21 godzin do sukcesu”.
W ciągu prawie 25 lat Metody Silvy w Polsce w jego kursach uczestniczyło ok 150 tys. osób. Obok kursów otwartych prowadził też seminaria zamknięte dla firm np.: CISCO, Artur Andersen, Commercial Union, Bank Zachodni, CASTOR. Ogromna popularnością cieszą się jego seminaria poświęcone kontroli stresu, pracy z emocjami, kursy motywacyjne w dziedzinie, biznesu, sprzedaży.
Jest założycielem prywatnych szkól pomaturalnych: Studium Edukacji ekologicznej, Akademii feng Shui, Szkoły Trenerów Rozwoju Osobistego-Life Coaching College we Wrocławiu.
Zawodowo, jest pracownikiem naukowym Politechniki Wrocławskiej, zajmującym się techniką niskich temperatur, Kierownikiem Katedry Techniki Cieplnej oraz autorem 5 monografii, 9 patentów i zgłoszeń patentowych i ponad 300 publikacji naukowych z tych dziedzin.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
