"Trudności określenia socjologii kultury wynikają przede wszystkim z niejednoznaczności samego pojęcia kultury, z jego szerokiego i niejednorodnego zakresu, ze szczególnego nasilenia postaw wartościujących odnoszących się do zjawisk objętych tym pojęciem oraz z różnorodności tych postaw. Wszystkie wymienione aspekty wymagają omówienia, które trudno jednak będzie opgraniczyć do jednego rozdziału i zamknąć w zwartym wywodzie. Interferują one bowiem wielokrotnie w różnych działach problematyki kultury ujmowanej z socjologicznego punktu widzenia, muszą więc być uwzględniane w kolejnych punktach rozważań i w analizach licznych zagadnień szczegółowych".
Fragment tekstu
Zasady metody socjologicznej są uzasadnieniem tezy o możliwości naukowej socjologii. Zapoczątkowały systematyczne dociekania nad metodą badań socjologicznych, nad teoretycznymi podstawami nauk społecznych. To właśnie w tej książce Durkheim postulował, by soclog podchodził do przedmiotu swych badań bez emocji, by wyzbył się wyobrażeń, jakie przejął z myślenia potocznego, z panujących ideologii i dogmatycznych systemów filozoficznych. Zasady metody socjologicznej nie są oczywiście traktatem o metodologii nauk społecznych w dzisiejszym rozumieniu słowa "metodologia", są jednak dokumentem historycznym o pierwszorzędnym znaczeniu, są także ciągle rejestrem żywych problemów naukowych, do których socjologia współczesna powraca i będzie powracać.
Relacje społeczne i role społeczne to ostatnia, niedokończona przez Floriana Znanieckiego za życia praca. Zebrany maszynopis jest pełen zapowiedzi przyszłych analiz, które wskazują kierunek myślenia uczonego i jego zamysł zintegrowania wiedzy na gruncie teorii systemów społecznych. Dokonując porównawczej analizy kolejnych, coraz bardziej złożonych systemów, Znaniecki przechodzi od relacji społecznych do teorii ról społecznych, zaskakując bogactwem historycznych i antropologicznych przykładów.
„Czym jest socjologia? Oto pytanie, które od dawna zadaje wielu: przedstawiciele nauk ścisłych oraz humanistycznych niebędący socjologami; przywódcy religijni, polityczni, wojskowi i gospodarczy, którzy zastanawiają się, czy z ich punktu widzenia socjologia może być przydatna, czy raczej szkodliwa; wreszcie studenci próbujący zdecydować, czy warto uczęszczać na kursy socjologii. Sami socjologowie nie są w stanie udzielić nań jednogłośnej odpowiedzi. Zgadzają się oni w pewnym stopniu co do tego, czym socjologia jest lub powinna być, jednak w odniesieniu do innych zagadnień ich zdania są różne. Przyjrzymy się kwestiom, w których są zgodni, odnotujemy główne rozbieżności w ich opiniach, następnie zaś postaramy się odkryć, czy rozbieżności te da się pogodzić i w jaki sposób to uczynić”.
(z tekstu)
Florian Znaniecki (1882–1958) – filozof i socjolog, jeden z głównych przedstawicieli socjologii humanistycznej. Autor licznych publikacji, m.in. Ludzie teraźniejsi a cywilizacja przyszłości, Socjologia wychowania, Nauki o kulturze, Prawa psychologii społecznej, Współczesne narody, Metoda socjologii. Międzynarodową sławę przyniosła mu pisana wspólnie z Williamem I. Thomasem praca Chłop polski w Europie i Ameryce, w której jako jeden z pierwszych socjologów zastosował metodę badania dokumentów osobistych, takich jak autobiografie, listy czy pamiętniki.
Praca, która zyskała już miano klasyki, zajmując piąte miejsce na liście najważniejszych książek socjologicznych XX wieku, ułożonej przez członków International Sociological Association. Autorzy, koncentrując się na pojęciach "rzeczywistości" i "wiedzy", w systematyczny sposób analizują rolę wiedzy w społeczeństwie, wysuwając wnioski dla teorii socjologicznej i socjologii w ogóle jako dyscypliny humanistycznej. Uznając, że przedmiotem socjologii jest społeczeństwo jako część ludzkiego świata, stworzonego i zamieszkałego przez ludzi, postulują uprawianie socjologii w stałym dialogu zarówno z historią, jak i filozofią.
Po raz pierwszy przetłumaczona na język polski praca jednego z najszerzej znanych polskich socjologów. „Metoda socjologii” to teoretyczny esej na temat socjologii jako dyscypliny samoistnej, rządzącej się własnymi prawami metodologicznymi i logiką. Praca jest historycznym świadectwem metodologicznej debaty, jaka rozgorzała w latach trzydziestych XX wieku. Napisana w polemicznym tonie, wskazuje nowe drogi dla socjologii, które nadal warte są poznania. To także jedna z ważniejszych prac Znanieckiego, w której wykłada on swoje poglądy dotyczące socjologii systematycznej.
Prezentowany zbiór esejów odkrywa nie tylko oryginalność Goffmana jako pisarza i dociekliwego analityka życia codziennego, ale i konsekwentną drogę teoretyczną, która do dziś jest źródłem inspiracji. Wychodząc od analizy sytuacji rozmowy, przez obserwację pacjentów w szpitalach psychiatrycznych, aż po szukanie ekspresji w grach hazardowych, pokazuje, jak przez codzienne gesty i zachowania konstruujemy świat wokół siebie.
Jedna z 4 podstawowych prac Émile’a Durkheima (1858–1971), klasyka socjologii i jednego z ojców-założycieli tej dyscypliny, przy czym wielu badaczy uznaje, że zajmuje ona w twórczości Durkheima miejsce szczególne. Zawiera bowiem wykład głównych elementów teorii socjologicznej Durkheima (teoria więzi społecznej, typologia społeczeństw, koncepcja anomii), bez znajomości których nie sposób zrozumieć nie tylko samego Durkheima, ale i wielu późniejszych koncepcji, teorii i dyskusji w ramach szeroko rozumianych nauk społecznych.
Relacje w przestrzeni publicznej to kontynuacja i rozwinięcie wątków podjętych przez Goffmana w pracy Zachowanie w miejscach publicznych. Autor wnikliwie analizuje, czym jest porządek publiczny i jakie reguły kierują zachowaniem osób zaangażowanych w interakcje bezpośrednie (twarzą w twarz). To najlepszy wykład dotyczący takich technik podtrzymywania porządku interakcji, jak wymiany obronne, wymiany naprawcze, oznaczenia. Skinienia głowy, uniki wzrokowe, przypadkowe gesty stają się w studium Goffmana niejako kodeksem drogowym życia społecznego. Lektura obowiązkowa dla socjologów!
„W historii cywilizacji zachodniej istnieje ciągłość oficjalnej ideologii moralnej definiującej cechy, jakimi powinni się wykazać pełnoprawni mężczyźni i kobiety podczas interakcji twarzą w twarz. Literatura poświęcona dżentelmenom, która zaczęła powstawać w XVI wieku, stanowi zaledwie jeden z wielu przykładów. Wymienia się tam klasyczne elementy dobrego charakteru: szczerość, wdzięczność, sprawiedliwość, hojność. Istnieją również obowiązki dotyczące zarządzania własnym ciałem, niektóre zależne od płci, a niektóre wspólne obu: czystość, świeży wygląd, powściąganie obżarstwa, siła i odwaga fizyczna, zręczność, wdzięk i opanowanie. Wreszcie, istnieją również cnoty związane z wykształceniem: wiedza, język i ogłada. [...] Badacze zachowania zaniedbali ów wspólny rdzeń przekonań, które łączą społeczeństwa zachodnie. Szybko doszliśmy do wniosku, że koncepcje cnoty są domeną matek i nauczycieli, że nie mają przełożenia na rzeczywiste zachowania i – tak czy inaczej – dziś są zdecydowanie mniej ważne niż kiedyś”.
(z tekstu)
Relacje w przestrzeni publicznej to kontynuacja i rozwinięcie wątków podjętych przez Goffmana w pracy Zachowanie w miejscach publicznych. Autor wnikliwie analizuje, czym jest porządek publiczny i jakie reguły kierują zachowaniem osób zaangażowanych w interakcje bezpośrednie (twarzą w twarz). To najlepszy wykład dotyczący takich technik podtrzymywania porządku interakcji, jak wymiany obronne, wymiany naprawcze, oznaczenia. Skinienia głowy, uniki wzrokowe, przypadkowe gesty stają się w studium Goffmana niejako kodeksem drogowym życia społecznego. Lektura obowiązkowa dla socjologów!
„W historii cywilizacji zachodniej istnieje ciągłość oficjalnej ideologii moralnej definiującej cechy, jakimi powinni się wykazać pełnoprawni mężczyźni i kobiety podczas interakcji twarzą w twarz. Literatura poświęcona dżentelmenom, która zaczęła powstawać w XVI wieku, stanowi zaledwie jeden z wielu przykładów. Wymienia się tam klasyczne elementy dobrego charakteru: szczerość, wdzięczność, sprawiedliwość, hojność. Istnieją również obowiązki dotyczące zarządzania własnym ciałem, niektóre zależne od płci, a niektóre wspólne obu: czystość, świeży wygląd, powściąganie obżarstwa, siła i odwaga fizyczna, zręczność, wdzięk i opanowanie. Wreszcie, istnieją również cnoty związane z wykształceniem: wiedza, język i ogłada. [...] Badacze zachowania zaniedbali ów wspólny rdzeń przekonań, które łączą społeczeństwa zachodnie. Szybko doszliśmy do wniosku, że koncepcje cnoty są domeną matek i nauczycieli, że nie mają przełożenia na rzeczywiste zachowania i – tak czy inaczej – dziś są zdecydowanie mniej ważne niż kiedyś”.
(z tekstu)
Klasyczna praca z socjologii kultury analizująca powstanie i rozwój kultury masowej. O wartości dzieła świadczy to, iż mimo upływu lat praca nie straciła na aktualności. Autorka opisuje rozwój tego zjawiska w Polsce i na świecie w kontekście szerszych rozważań na temat zmian zachodzących w kulturze i społeczeństwie. Analiza zaskakuje trafnością spostrzeżeń na temat mechanizmów kultury masowej i przewidywań jej dalszego rozwoju. Szczególnie dziś, kiedy kultura masowa odgrywa coraz większą rolę, warto przyjrzeć się jej przez pryzmat naukowej refleksji.
O podziale pracy społecznej to jedna z czterech podstawowych prac Émile’a Durkheima (1858–1917), klasyka socjologii i jednego z ojców-założycieli tej dyscypliny, przy czym wielu badaczy uznaje, że zajmuje ona w twórczości Durkheima miejsce szczególne. Zawiera bowiem wykład głównych elementów teorii socjologicznej Durkheima (teoria więzi społecznej, typologia społeczeństw, koncepcja anomii), bez znajomości których nie sposób zrozumieć nie tylko samego Durkheima, ale i wielu późniejszych koncepcji, teorii i dyskusji w ramach szeroko rozumianych nauk społecznych.
„Zagadnienie leżące u podstaw tej pracy to zagadnienie stosunków między osobowością indywidualną a solidarnością społeczną. Jak dochodzi do tego, że jednostka, stając się bardziej autonomiczna, jest zarazem w wyższym stopniu zależna od społeczeństwa? Jak można być jednocześnie istotą bardziej zindywidualizowaną i bardziej solidarną? Nie sposób bowiem zaprzeczyć, że oba te dążenia, mimo że wydają się sprzeczne, występują równolegle. Oto problem, jaki przed sobą postawiliśmy. Wydawało się nam, że tę pozorną antynomię wyjaśniają przekształcenia solidarności społecznej, które są rezultatem coraz większego podziału pracy. Oto w jaki sposób doszliśmy do tego, że podział pracy stał się głównym przedmiotem naszego studium”.
(z tekstu)
Klasyczna praca z socjologii kultury analizująca powstanie i rozwój kultury masowej. O wartości dzieła świadczy to, iż mimo upływu lat praca nie straciła na aktualności. Autorka opisuje rozwój tego zjawiska w Polsce i na świecie w kontekście szerszych rozważań na temat zmian zachodzących w kulturze i społeczeństwie. Analiza zaskakuje trafnością spostrzeżeń na temat mechanizmów kultury masowej i przewidywań jej dalszego rozwoju. Szczególnie dziś, kiedy kultura masowa odgrywa coraz większą rolę, warto przyjrzeć się jej przez pryzmat naukowej refleksji.
To jedna z najważniejszych prac autora, niekwestionowanego klasyka myśli społecznej, która obecnie stanowi nie tylko podstawową lekturę na kursach uniwersyteckich z zakresu socjologii czy antropologii, ale też ciągle pozostaje bogatym źródłem inspiracji dla badaczy. Durkheim przedstawia w niej zarys swoich głównych koncepcji, takich jak fakt społeczny czy świa
z tekstu
Outsiderzy to książka kluczowa dla popularnej w latach sześćdziesiątych XX wieku teorii etykietowania. Becker dowodzi w niej, że dewiacje są wytworem społeczeństwa i że to grupy społeczne tworzę dewiację, wykluczając ze swoich szeregów osoby naznaczone jako outsiderów. Stąd też dewiacja jawi się tutaj nie tyle jako właściwość czynu, ile jako konsekwencja przyklejenia danej osobie etykiety dewianta. Pomimo późniejszych krytyk, koncepcja ta na stałe wpisała się w myśl socjologiczną, a żywy i barwny język Beckera, opisującego chicagowskie środowisko muzyków jazzowych sprawia, że książka ta stała się obowiązkową pozycją na listach lektur nie tylko z zakresu socjologii dewiacji czy resocjalizacji, ale przede wszystkim współczesnych teorii socjologicznych.
(...) Dzieło Znanieckiego w sposób systematyczny przedstawia specyfikę rzeczywistości kulturowej i społecznej oraz problemy jej naukowego badania, uwzględniającego znaczenia oraz wartości dane w doświadczeniu ludzi. O znaczeniu i ważności tego dzieła decyduje współczynnik humanistyczny, a więc to, czym było w doświadczeniu minionych pokoleń uczonych oraz czym jest i będzie w doświadczeniu współczesnych oraz przyszłych badaczy.
Ze Wstępu do wydania polskiego
Badania etnometodologiczne to jeden z najbardziej radykalnych i kontrowersyjnych nurtów w ramach socjologii jakościowej. Ich przedmiotem jest wiedza potoczna, najzwyklejsze codzienne czynności i zachowania. Książka jest uznawana za początek tego empirycznie nastawionego zwrotu w socjologii. Wielokrotnie krytykowana za banalizowanie nauki, stała się od czasu swojego wydania kultową lekturą dla rzeszy młodych badaczy, zainspirowanych poszukiwaniem w mikropraktykach dnia codziennego podstaw porządku społecznego.
W badaniach etnometodologicznych codzienne czynności są traktowane jako metody stosowane przez uczestników życia społecznego w celu nadania tymże waloru racjonalności i uzyskania możliwości zreferowania ich, gdyby zaszła taka potrzeba, czyli ich „wytłumaczenia”. Te metody są stosowane w sposób zwrotny zarówno w odniesieniu do praktyk społecznych, okoliczności praktycznych, potocznego pojmowania struktur społecznych, jak i do praktycznej logiki socjologii. Te refleksyjnie stosowane metody pozwalają dotrzeć do tychże zjawisk i zrozumieć, na czym one polegają i dlatego na nich skupiają się nasze dociekania.
(fragment tekstu)
Badania etnometodologiczne to jeden z najbardziej radykalnych i kontrowersyjnych nurtów w ramach socjologii jakościowej. Ich przedmiotem jest wiedza potoczna, najzwyklejsze codzienne czynności i zachowania. Książka jest uznawana za początek tego empirycznie nastawionego zwrotu w socjologii. Wielokrotnie krytykowana za banalizowanie nauki, stała się od czasu swojego wydania kultową lekturą dla rzeszy młodych badaczy, zainspirowanych poszukiwaniem w mikropraktykach dnia codziennego podstaw porządku społecznego.
W badaniach etnometodologicznych codzienne czynności są traktowane jako metody stosowane przez uczestników życia społecznego w celu nadania tymże waloru racjonalności i uzyskania możliwości zreferowania ich, gdyby zaszła taka potrzeba, czyli ich „wytłumaczenia”. Te metody są stosowane w sposób zwrotny zarówno w odniesieniu do praktyk społecznych, okoliczności praktycznych, potocznego pojmowania struktur społecznych, jak i do praktycznej logiki socjologii. Te refleksyjnie stosowane metody pozwalają dotrzeć do tychże zjawisk i zrozumieć, na czym one polegają i dlatego na nich skupiają się nasze dociekania.
(fragment tekstu)
"Trudności określenia socjologii kultury wynikają przede wszystkim z niejednoznaczności samego pojęcia kultury, z jego szerokiego i niejednorodnego zakresu, ze szczególnego nasilenia postaw wartościujących odnoszących się do zjawisk objętych tym pojęciem oraz z różnorodności tych postaw. Wszystkie wymienione aspekty wymagają omówienia, które trudno jednak będzie opgraniczyć do jednego rozdziału i zamknąć w zwartym wywodzie. Interferują one bowiem wielokrotnie w różnych działach problematyki kultury ujmowanej z socjologicznego punktu widzenia, muszą więc być uwzględniane w kolejnych punktach rozważań i w analizach licznych zagadnień szczegółowych".
Fragment tekstu
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
