Ponad pięćset pięćdziesiąt lat temu ukazał się w Krakowie pierwszy druk. Jak wszędzie, gdzie pojawili się następcy Gutenberga, zapoczątkowało to nową erę w komunikacji, przyczyniło się też do wielu zmian w kształceniu i życiu publicznym. Ta część Europy, w której leży Polska, uczestniczyła w podobnych procesach jak inne kraje kontynentu, ale można w niej było zaobserwować zjawiska szczególne, zależne od uwarunkowań politycznych i religijnych. Druk pojawił się w czasie trwania procesów ustrojowych prowadzących do ukształtowania się demokracji szlacheckiej, wspomagał tolerancję religijną, dzięki której Polska stała się państwem bez stosów, przyczynił się też do narodzin złotego wieku kultury polskiej. W niniejszej książce przedstawiamy dzieje książki drukowanej w pierwszych dwustu latach jej obecności w Polsce. Jesteśmy przekonani, że są one interesujące dla każdego. Mamy też nadzieję, że w czasach zapowiadanego przez wielu zmierzchu galaktyki Gutenberga pokazywanie dawnych ksiąg ma sens, przywołuje bowiem dziedzictwo dawnych wieków w jego bogactwie i różnorodności.
Zapraszamy do fascynującej podróży przez różnorodne tradycje literackie i kulturowe, ukazane przez pryzmat badawczych refleksji zebranych w tomie Dziedzictwo literackie i kulturowe między Wschodem a Zachodem. Ta książka jest wynikiem wspólnego wysiłku naukowców z Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, którzy opisują i analizują różnorodne zjawiska literackie i kulturowe, zgłębiając dziedzictwo różnych narodów, od świata śródziemnomorskiego po Portugalię, Francję, Niemcy, świat anglojęzyczny, Bliski i Środkowy Wschód, aż po Japonię. Lektura inspirujących tekstów, zgromadzonych w książce, przynosi całe bogactwo refleksji, które prowadzą do zrozumienia i docenienia wartości kulturowych poszczególnych narodów i grup etnicznych. Niniejsze dzieło nie tylko odsłania nieznane historie i tradycje, lecz także zachęca do wspólnego odkrywania różnorodności kulturowej, która od wieków kształtuje naszą wspólną historię.
Książka ta opowiada w sposób systematyczny i wnikliwy o subkulturach, które funkcjonowały w Polsce w latach 1945-1989. Przybliża charakterystyczne elementy ich ubioru oraz wykorzystywaną przez te grupy symbolikę, służącą do wyrażania wyznawanych przez ich członków przekonań. Autorka prezentuje przede wszystkim grupy subkulturowe i przybliża ich charakterystyczne cechy. Ponadto opisuje siostrzane subkultury zachodnie oraz podejmuje próbę ukazania oddziaływania zagranicznych subkultur na rozwijające się w Polsce zjawiska socjologiczne.
W literaturze, muzyce i sztuce tak dawnej, jak późniejszej dominują, jak się zdaje, przedstawienia zatargów, wojen, nienawiści, zdrady i braku porozumienia przyczyny klęsk i nieszczęść. To głównie one wydają się dostarczać tematów i wyobrażeń twórcom. Dioskurowie. Zgoda przyjaźń braterstwo to książka poświęcona znacznie bardziej optymistycznej tematyce, która wiąże się z postaciami Kastora i Polluksa (synów Zeusa i Ledy, żony króla Sparty, Tyndarosa; opiekunów żeglarzy i żołnierzy), mitycznych bliźniąt, przywołujących zagadnienia rzadziej pojawiające się w literaturze, muzyce, sztuce czy ogólniej mówiąc w kulturze, a związane z pozytywnymi uczuciami, postawami i działaniami. Takie ujęcie problematyki skłoniło badaczy różnorodnych specjalności (przede wszystkim literaturoznawstwa, ale również historii i historii sztuki, filozofii i religioznawstwa, prawa i dziennikarstwa, wreszcie muzykologii i teatrologii) do poszukiwania motywów, obrazów, metafor, będących realizacją lub twórczą modyfikacją idei upostaciowanych przez Dioskurów w literaturze, sztuce, muzyce, historii, filozofii, religii, w prawie i dziennikarstwie. W prezentowanych rozważaniach powracają wielokrotnie tytułowe zagadnienia przyjaźń, braterstwo, zgoda poszerzone o inne kategorie, takie jak harmonia, dialog, współpraca, konsensus, konstruktywne myślenie czy jeszcze inne wiążące się z nimi w historii i kulturze zjawiska oraz wartości pozytywne, dotyczące zarówno jednostki, jak i zbiorowości.
Sztambuch Aleksandry Wołowskiej (czyli Aleksandry Wincentyny Zofii (1812, Warszawa 1905, Paryż), a od 1837 roku żony Lona (Lonarda Josepha) Faucher (1803 1854), francuskiego wydawcy, polityka i ministra) jest wyjątkowym zabytkiem polskiej literatury, kultury i historii. Wyjątkowym w swojej treści i zawartości. Aleksandra Wołowska znała doskonale środowisko emigracji paryskiej z Adamem Mickiewiczem, Fryderykiem Chopinem na czele. Wpisy w Sztambuchu, często niepublikowane wiersze, zapisy nutowe, dedykowane grafiki i rysunki stanowią świadectwo epoki i pokazują środowisko polskich patriotów, dla których największą wartością była utracona wolność ojczyzny. Publikacja Sztambucha, który pozostawał do tej pory praktycznie nieznany jest wydarzeniem wyjątkowym. Naukowe opracowanie i komentarze prof. Marii Cieśli-Korytowskiej lokują edycję na najwyższym poziomie.
Strój od wieków spełniał istotną rolę w życiu kulturowym, społecznym czy religijnym. Miał zwykle nie tylko funkcję praktyczną, ale i symboliczną, komunikując, w sposób najczęściej zamierzony, określony przekaz, który zrozumiały był społecznie lub w określonej grupie. O tym są kolejne wieszakowe opowieści przedstawione w niniejszej książce. Z wieszaka zdejmowane są historie nie tyle o modzie, co o tym, jakie miały symboliczne znaczenie w danej epoce i kulturze sukienka, fryzura, bielizna, kolor, garnitur Ubranie przecież zawsze było swoistym znakiem czasów, w którym odzwierciedlenie znajdowały przemiany estetyczne, społeczne, kulturowe, technologiczne lub polityczne. Oddana do rąk czytelnika książka to pierwsze dwanaście opowieści pokazujących symboliczną funkcję ubioru i jego znaczenie na przestrzeni wieków.Wszystkie z umieszczonych w tomie opowieści stały się kanwą do realizacji dla TVP Historia cyklu telewizyjnego pod tym samym tytułem Z wieszaka historii. Premierowe odcinki emitowane były na antenie w 2022 r. Umieszczone w publikacji po kolejnych rozdziałach kody QR przekierują czytelnika na platformę vod.tvp.pl, gdzie można w stałym dostępie obejrzeć poszczególne odcinki. To niecodzienne połączenie tekstu pisanego i mówionego, ilustracji i filmu zachęci mamy nadzieję odbiorców do głębszego zainteresowania się kostiumologią i symboliką stroju.
Badania kampanologiczne w Polsce nie tylko funkcjonują w stosunkowo wąskim kręgu naukowym, ale przede wszystkim ciągle cierpią na braki w obrębie wykorzystania potencjalnych możliwości, które tkwią w nich jako nader złożonych artefaktach w domyśle źródłach na kanwie badań z zakresu historii, historii sztuki, dawnej kultury technicznej, zabytkoznawstwa itp. Książka choć oparta jest o badania w regionie lubuskim, znacznie wykracza poza ten teren w wymiarze merytorycznym. Przybliża szerszemu gronu odbiorców tych cennych i słabo dostrzeganych zabytków z uwzględnieniem praktycznych zagadnień ich użytkowania i profilaktyki. Wszystkie rozważania autor opatrzył komentarzem w odniesieniu do podstawowych pojęć kampanologicznych, wzbogacony o indeks najważniejszych haseł. Niezwykle istotnym elementem książki są fotografie. Ukazują najważniejsze problemy konserwatorskie spotykane podczas badań terenowych.
Świadek Dziejów Narodu Kardynał Adam Stefan Sapieha (1867-1951) w dokumentach archiwalnych to licząca pięć tomów publikacja, zawierająca łącznie 553 teksty źródłowe. To próba przypomnienia Księcia Niezłomnego, Wielkiego Jałmużnika oraz pierwszego metropolity krakowskiego, którego geniusz i szerokie horyzonty umysłowe były niepoślednie. Adam Stefan Sapieha był hierarchą, który miał znaczący wpływ na życie religijne oraz społeczne wielu Polek i Polaków, doprowadził do odrodzenia Kościoła krakowskiego, otoczył opieką kleryka Karola Wojtyłę w ciemną noc okupacji, udzielił mu święceń kapłańskich i wysłał na studia do RzymuEdytowane dokumenty powstawały w latach 1888-1967, a więc w znacznej rozpiętości czasowej, w której zmieniały się np. zasady pisowni, interpunkcji, używania dużych liter czy sposobu zapisywania tytułów grzecznościowych.Z kart archiwalnych wyłania się postać hierarchy stopniowo dojrzewającego do później nałożonych nań funkcji i obowiązków. Zdobywał doświadczenie duszpasterskie początkowo w parafii jazłowieckiej i we Lwowie, później u boku m.in. Piusa X, który włączył go do grona najbliższych współpracowników. Dzięki temu nawiązał liczne kontakty, które pozwalały mu na późniejszą szeroką działalność, co odnotowywano w prezentowanej edycji źródłowej. Jako krakowski ordynariusz i metropolita wywierał znaczący wpływ na życie religijne, kościelno-organizacyjne oraz polityczne. Źródła archiwalne jednoznacznie ukazują abpa Adama Stefana Sapiehę nie tylko jako duszpasterza, ale także działacza patriotycznego, charytatywnego oraz społecznika.Dzięki analizie źródeł możemy dokonać próby ukazania osobistych cech charakteru pierwszego metropolity krakowskiego, jego duchowej sylwetki i przymiotów religijnych. Dokumenty archiwalne, zarówno te, które zostały opublikowane, jak i pozostałe, ukazują także środowisko rodzinne, w którym dorastał i kształcił się oraz arystokratyczne i kościelne, które kształtowały oraz weryfikowały jego późniejszą działalność. To także polska scena polityczna, którą tworzył i zmieniał. To świat wartości, które cenił i propagował. Dzięki zachowanym źródłom archiwalnym wszystko powyższe nie obumarło w lipcowy dzień 1951 roku, lecz nadal żyje jako dziedzictwo jednego z najwybitniejszych Polaków I połowy XX wieku.
Bohdan Królikowski, absolwent i emerytowany pracownik KUL, członek Towarzystwa Naukowego KUL, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy, tym razem opowiada nam o przygodach dzielnego misia przemierzającego z żołnierzami Wojska Polskiego szlak bojowy podczas II wojny światowej.
Na szlaku wygnańczym z Polski do Polski od roku 1940 do 1947, poprzez stepy i mroźny Sybir, upalny Uzbekistan i uroczą Persję, pustynie Iraku, cudowną i bogatą w pamiątki najdroższą sercu Ziemię Świętą (krainę niegdyś „mlekiem i miodem płynącą”), a obecnie uginającą się pod dużą ilością gajów (pardesów) pomarańczowo-cytrynowych, dalej przez Egipt, Atlantyk i Morze Północne, Szkocję i Anglię, kanał La Manche i Francję, Belgię, Niemcy i Włochy…
S.M. Laureta Wilczyńska
Zasadniczym argumentem przemawiającym za upowszechnieniem wspomnień niepokalanki – siostry Laurety (Zofii) Wilczyńskiej (1898–1985) – jest ich historyczna wartość i unikatowość. Są niezwykle oryginalnym w treści dokumentem czasu II wojny światowej, obejmującym trzy perspektywy spojrzenia na przeszłość – z punktu widzenia zesłańca, żołnierza, ale zawsze i przede wszystkim siostry zakonnej. Stanowią kolejny, niewątpliwie ważny głos-świadectwo minionego czasu, poprzez wpisanie historii własnej w historie tysięcy ludzi, te wypowiedziane i przelane na papier, ale również te niedokończone i niewypowiedziane. Wspomnienia siostry Laurety Wilczyńskiej pozwalają poczuć trudny czas wojny, definiowany w kategoriach dehumanizacji, destrukcji i chaosu, dotknąć go, wejść w lokalne i ponadlokalne relacje podążając za faktograficzną, literacką narracją wojennej tułaczki głównej bohaterki. Zapis wydarzeń stał się dla niej sposobem na zapamiętanie miejsc i spotkanych w czasie drogi na wygnańczym szlaku ludzi, ale również na radzenie sobie z próbami osamotnienia, obcości czy utraty bliskich. Pomimo piętrzących się trudności siostry Laurety Wilczyńskiej nie opuszcza radość życia, wiara w Boga i ludzi, a nade wszystko nadzieja na powrót do wolnej Ojczyzny.
Opracowanie Joanna Lusek
Pierwsza na polskim rynku wydawniczym biografia Barnima I, księcia Pomorza Zachodniego, zasługuje ze wszech miar na uwagę Czytelników. Jej bohater, wybitny władca pochodzący z rodu Gryfitów, panował bowiem w okresie przełomowym, kiedy krystalizował się przyszły status księstwa w obliczu koniecznych wówczas zmian ustrojowych, gospodarczych, społecznych i etnicznych, w znacznej mierze będących rezultatem jego osobistego działania i zaangażowania. Rządząc w niespokojnej epoce, wymagającej od władcy kunsztu politycznego i umiejętności rządzenia wobec poczynań m.in. Danii, Brandenburgii, Meklemburgii, Pomorza Wschodniego i księstw piastowskich, traktujących ziemię zachodniopomorską w kategoriach obszaru swojej rywalizacji, Barnim potrafił utrzymać pozycję niezależną. Pozwoliło to władcy nadać swojemu zjednoczonemu u schyłku panowania księstwu rozmach i status, umożliwiający przetrwanie mu przez kolejne stulecia jako osobnemu bytowi politycznemu, współdecydującemu o sprawach regionu Morza Bałtyckiego. Autor książki omawia ze znawstwem działalność księcia Barnima w sprawach polityki wewnętrznej, kwestie związane z lokowaniem miast, osadnictwem rycerskim oraz stosunkami z potężniejącym Kościołem i zakonami. Koryguje też wiele utartych w historiografii błędów i nieścisłości związanych z pochodzeniem i sprawami rodzinnymi tak samego księcia, jak i szeroko rozumianego otoczenia dynastii Gryfitów. Wielkim walorem publikacji są potraktowane osobno zagadnienia: m.in. szczegółowe ukazanie książęcego itinerarium, przedstawienie rządzącej księstwem kadry urzędniczej czy dokładne omówienie działalności i aktywności przedstawicieli starych i nowych rodów, tak licznie znaczących w tym czasie swoją obecność na Pomorzu Zachodnim.
Bardzo rzadko zdarza się, żeby potyczki takie jak ta pod Strugą z 1762 r. doczekały się własnych monografii. Jeszcze rzadziej są one tak szczegółowe i dokładne, jak ta napisana przez Dawida Golika i Jarosława Kryskę. Czytelnik bez trudu dostrzeże skalę podjętego przez autorów trudu w ilości przedstawianych mu detali w zakresie opisywanych miejsc, osób, rodzajów broni, czy specyfikacji jednostek biorących udział w bitwie. Z niecierpliwością należałoby teraz oczekiwać kolejnej pracy autorów poświęconej być może ważniejszemu i większemu wydarzeniu z czasów wojen śląskich. Zwłaszcza że biorąc pod uwagę zaprezentowany przez nich warsztat, byłaby to zapewne wyczerpująca temat monografia. (dr Tomasz Karpiński) Książka Adelsbach 1762. Zapomniana porażka Fryderyka Wielkiego stanowi cenne uzupełnienie polskiej historiografii, która w odniesieniu do okresu wojny siedmioletniej nie ma wielu dokonań. Będzie też ważną pozycją dla regionalistów i wszystkich mieszkańców okolic pola bitwy, chcących uzupełnić swoją wiedzę o historii lokalnej. W końcu, może być uznana za wzór dla innych autorów monografii bitew, w odniesieniu do wykorzystania źródeł do konstruowania narracji dotyczącej rekonstrukcji przebiegu starcia. (dr hab. Grzegorz Podruczny, prof. UAM)
Święta Małgorzata Węgierska, żyjąca w XIII wieku królewna i mniszka dominikańska z klasztoru na Wyspie Zajęczej (dziś Wyspa Małgorzaty) na Dunaju, w dzisiejszym Budapeszcie, jest osobą niewątpliwie zasługującą w Polsce na bliższe poznanie jako młodsza siostra świętej Kingi i błogosławionej Jolenty pobożnych małżonek piastowskich władców dzielnicowych. Małgorzata żyła zaledwie dwadzieścia osiem lat, z czego dwadzieścia pięć spędziła w klasztorze dominikanek, a jej postać nadal fascynuje jako osoby silnego charakteru, która choć królewska córka nie wzdragała się przed ciężką pracą fizyczną. Prowadziła ona bardzo intensywne życie duchowe, nacechowane nie tylko ascetyczną pobożnością swojej epoki, ale i wrażliwością na potrzeby bliźnich: tak współsióstr, z którymi dzieliła zakonną profesję, jak i potrzebujących, pukających do bram jej klasztoru. Śmierć Małgorzaty w 1270 roku zapoczątkowała żywiołowy kult jej osoby na Węgrzech i w innych krajach, zakończony po wiekach wyniesieniem królewny na ołtarze. Krótkie i intensywne życie królewny węgierskiej znamy z niezwykłego dokumentu źródłowego, jakim jest hagiograficzny Żywot świętej Małgorzaty, którego średniowieczną wersję węgierską, przepisaną w 1510 roku przez mniszkę Leę Rskai, poznajemy obecnie w polskim przekładzie. Znajdujemy w nim opis życia klasztornego, relacje współsióstr i osób postronnych, które doświadczały darów jej serca i umysłu, a w szerszym zakresie kontemplujemy także religijną, polityczną i społeczną panoramę trzynastowiecznych Węgier. Autor opracowania, Piotr Stefaniak, krakowski pisarz i historyk, związany jest z warszawską redakcją "Listu do Pani", Sodalicją św. Jadwigi Królowej na Wawelu, zakonem dominikańskim oraz środowiskiem polsko-węgierskim Krakowa i Budapesztu. Obszarem jego badań naukowych pozostaje problematyka średniowiecznych klasztorów żeńskich oraz dzieje wybitnych postaci wieków średnich. Jest autorem licznych książek i artykułów naukowych, publikowanych w Polsce, na Węgrzech i w Słowacji, m.in. Dzieje mniszek dominikańskich w krajach słowiańskich (2007), Mistyczki. Święte i błogosławione mniszki dominikańskie (2008), Konstancja. Księżna halicka (2011), Błogosławiona Salomea (2011), Św. Róża z Limy (2013), czy Św. Ojciec Dominik de Guzman Apostoł Prawdy (2021).
Niniejszy zbiór prac przedstawia sylwetki osób bądź wspólnot, które odznaczyły się w swojej działalności umiłowaniem bliźniego oraz ofiarną służbą drugiemu człowiekowi. Publikacja jest także upamiętnieniem pracy naukowej i dydaktycznej Magdaleny Marosz i Jana Masłyka pracowników dydaktycznych Katedry Archiwistyki Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie prowadzących zajęcia na kierunku archiwistyka, infobrokerstwo i zarządzanie dokumentacją. Tom prezentuje ciekawy materiał, który z pewnością zwróci uwagę historyków nie tylko Kościoła, ale także oświaty i nauki, regionalistów i badaczy życia codziennego, oraz czytelnika zainteresowanego dziejami ojczystymi. Nie bez znaczenia pozostaje także walor wychowawczy publikacji, ukazuje i propaguje bowiem postawy prospołeczne. (z recenzji dr hab. Grzegorza Niecia, prof. UP)
Trzecia już publikacja poświęcona tematyce Synodu Zamojskiego, ukazująca się w Wydawnictwie Avalon, jest zbiorem tekstów, których autorami są studenci i młodzi naukowcy reprezentujący dwanaście uczelni z trzech krajów Polski, Białorusi i Ukrainy. Podjęli oni własną refleksję nad Synodem Zamojskim sprzed trzystu lat, który na trwale wpisał się w historię i kulturę narodów, tworzących kiedyś wspólny dom wielonarodową Rzeczpospolitą. Okazało się, że to ważne wydarzenie z historii Kościoła greckokatolickiego może zainspirować młodych ludzi do podjęcia wielu ciekawych tematów w obszarze różnorodnych dziedzin nauki (teologia, filozofia, historia, filologia). Młodzi naukowcy proponują więc nam świeże, prawdziwie interdyscyplinarne spojrzenie na problematykę związaną z Synodem, odkrywając pozytywną stronę oddziaływania wpływów łacińskich na słowiańską kulturę bizantyjską w dawnej Rzeczypospolitej. Książka, będąca owocem naukowych poszukiwań wokół Synodu Zamojskiego w środowiskach akademickich Polski, Białorusi i Ukrainy, udowadnia, że międzynarodowe badania naszej wspólnej przeszłości mają swoją przyszłość.
Problemem badawczym podjętym w publikacji jest zarządzanie w jednostkach samorządu terytorialnego, a także wpływ zarządzania na kształtowanie się Stref Aktywności Gospodarczej oraz ich wpływ na procesy zarządzania w gminie. W zaprezentowanych w książce założeniach autor proponuje własną definicję Strefy Aktywności Gospodarczej. W tej definicji przyjmuje się, że SAG-i realizują lokalne cele rozwojowe, takie jak: podniesienie konkurencyjności obszaru, zwiększenie liczby podmiotów gospodarczych i miejsc pracy, rozwój infrastruktury technicznej. Atutem pracy jest jej solidne zakorzenienie w literaturze przedmiotu. Na szczególne podkreślenie zasługuje warsztat Autora, dokonała znajomość przepisów prawa i osadzenia systemu samorządowego w ramach funkcjonowania państwa.
W ciągu ponad sześćdziesięciu lat zawodowej aktywności Mistrz Historiografii, Profesor Jerzy Wyrozumski (1930-2018), opublikował 800 prac. Trzynastu wydań doczekał się bestsellerowy podręcznik historii polskiego średniowiecza. Trzykrotnie wznawiano znakomitą biografię Kazimierza Wielkiego, a dwukrotnie monumentalny pierwszy tom dziejów Krakowa. Obok tych sztandarowych tytułów Profesor opublikował też monografie poświęcone gospodarce solnej oraz rzemiosłu tkackiemu w Małopolsce. Do prezentowanego tomu wybrano dwadzieścia pięć mniejszych tekstów Jerzego Wyrozumskiego, pisanych w latach 19572000, w których podejmował tematykę społeczno-gospodarczą. Cztery artykuły: o znaczeniu soli w życiu gospodarczym średniowiecznej Polski (1978), ewolucji techniki tkackiej w XIXV w. (1981), handlu tekstyliami (1983) i transporcie rzecznym w XIIXVIII w. (1986), ukazują się po raz pierwszy w tłumaczeniu na język polski. Tom uzupełnia jeden tekst, którego Profesor nie zdążył dokończyć za życia, mieszczący edycję nieznanych dotąd rachunków dworskich trzeciej żony Zygmunta Augusta, Katarzyny Habsburg, z lat 15551562, w opracowaniu Marii Molendy i Marcina Starzyńskiego. Skarbiec wiedzy. Studia społeczne i gospodarcze Jerzego Wyrozumskiego to jednocześnie nawiązanie do Studjów historycznych i społecznych Franciszka Bujaka zebrane w jednym tomie, choć różnorodne w swej tematyce, składają się na spójną opowieść o społeczeństwie i gospodarce polskiego średniowiecza.
W obszarze symboli i znaków języku, którym posługuje się kod kulturowy bardzo istotna jest odzież (lub jej brak). Od momentu swojego powstania zaczęła pełnić trojaką funkcję. Jako ubiór podlega przemianomkulturowym, estetycznym i technologicznym. To historia mody, kreatorów, a wcześniej arbitrów elegancji, którzy narzucali styl. To przystosowanie się ubioru do zmieniającego się poczucia estetyki.Uznanie, że określone trendy, kolory, formy podobają się i są powtarzalne w obszarze architektury, malarstwa, rzeźby, ale i form przemysłowych, więc także ubioru. To nowe technologie, które pozwalają na zupełnie nowatorskie rozwiązania w obszarze mody.Odzież może także pełnić funkcję stroju. Wówczas staje się komunikatem zamierzonym lub nieświadomym. Jako strój określa płciowość, statut społeczny, zamożność, pochodzenie, religijność itd.Oczywiście sygnały muszą być zrozumiałe, a więc konieczne jest dookreślenie kodu kulturowego.Ubiór może być kostiumem, czyli okryciem, które pozwala człowiekowi wejść w jakąś rolę. Pierwszym skojarzeniem jest tu oczywiście teatr lub film, ale ta sama zasada obowiązuje także np. w ceremoniałachlub w próbach oszustwa.Z podobną sytuacją mamy do czynienia w obszarze nagości, która może mieć wydźwięk erotyczny, może być symbolem prawdy i czystości intencji, ale też stanowić karę i odarcie z godności.Nad tymi zagadnieniami pochyla się interdyscyplinarny zespół badaczy z kilku ośrodków naukowych w Polsce i poza jej granicami. Odzienie i nagość ukazane zostają w aspekcie historycznym, kulturowym, artystycznym oraz społecznym. Pokazane są obydwie kategorie i nagość i odzienie zarówno w przestrzeni sacrum, jak i profanum, codzienności oraz ceremoniału. Pewnym dopełnieniem jest także alegoryczne rozumienie nagości i odzienia w odniesieniu do natury. Niniejsza publikacja jest kolejnym tomem wieloletniej współpracy międzyośrodkami naukowymi Krakowa i Preszowa.
Książka Kreowanie marek kultury składa się z trzech części. Pierwsza to lekcja historii sztuki, przeprowadzona pod kątem przemian historycznych i światopoglądowych od średniowiecza do XX wieku, komunikacji sztuki i idei oraz zarządzania marką przez znanych artystów na przestrzeni wieków. W drugiej części poruszono zagadnienia marketingowe, takie jak grupa odbiorcza, ambasadorzy marki, reklama, a także rola mediów i platform społecznościowych. W trzeciej omówiono kwestie związane z kreowaniem wizerunku, protokołem dyplomatycznym i savoir-vivreem. Celem książki Kreowanie marek kultury jest przekazanie podstawowej wiedzy dotyczącej mechanizmów zarządzania markami kultury i ich kreowania. Zawiera również informacje na temat istotnych wydarzeń artystycznych, których organizatorzy we współpracy z artystami skutecznie kreowali mody i trendy (wystawy światowe). Publikacja ma nie tylko pogłębić wiedzę czytelnika z zakresu technik komunikacji, ale także przedstawić skuteczne schematy praktycznego działania w tym zakresie.
„Nie habit czyni mnicha”. Trochę chyba jednak czyni… W szeroko rozumianym krajobrazie kulturowym bardzo istotną rolę pełni odzienie.
Pierwszą i zasadniczą jego funkcją jest np. zabezpieczenie ciała przed warunkami klimatycznymi. Z czasem ubiór zaczął pełnić kolejne funkcje wynikające z przemian kulturowych. Osobną funkcją jaką pełni odzienie, niemal od zawsze, jest jego funkcja semiologiczna. Ubranie wypełnia przestrzeń w pozawerbalnej komunikacji społecznej będąc specyficzną formą przekazu, tak świadomego jak i podświadomego.
Do rąk czytelników oddajemy tom pierwszy z dwutomowej publikacji, która stara się być odpowiedzią na pytanie o znaczenie stroju i jego funkcję oraz społeczny przekaz. Jako materiał badawczy wzięto pod uwagę strój zakonny i jego znaczenie semiologiczne oraz odbiór ideowy.
Strój zakonny jest nie tylko ubiorem codziennym dla osób zakonnych, ale stanowi także – pełniąc rolę symbolu lub znaku – formę komunikacji zarówno w obszarze wspólnot jak i w całym społeczeństwie. Oprócz omówienia symbolicznego i historycznego aspektu habitów, ważnym i nowatorskim uzupełnieniem jest leksykon ubiorów zakonnych, w którym pokazane zostały zarówno historyczne jak i współczesne wersje strojów zakonnych, wspólnot pracujących na ziemiach polskich. Analiza zmieniających się trendów i swoista „moda zakonna”, to nie tylko przemiany w przekazie symbolicznym ale także pomoc w badaniach historycznych i społecznych, podpowiedź w projektach z obszaru sztuki lub dookreśleniu czas powstania portretu albo zdjęcia. Ciekawym dopełnieniem i swoistym artystycznym uzupełnieniem słowa, są zamieszczone w publikacji fotografie pokazujące całą paletę ubiorów zakonnych.
We współczesnym krajobrazie kulturowym Europy i świata, stroje zakonne w kościele katolickim odchodzą często do lamusa, znikają z przestrzeni społecznej. Coraz rzadziej na ulicach widać osoby zakonne ubrane w habity. Tym ciekawsze wydają się być zamieszczone w książce portrety zakonników i zakonnic w strojach zakonnych. Czasem w dopełnieniu wnętrz klasztornych, czasem w anturażu przyrody… Zawsze jednak jest to przez obiektyw „podglądana” duchowość… Na tle współczesnych przemian kulturowych wydają się być zaklętymi na kliszy fotograficznej śladem historii, która jeszcze nadal jest rzeczywistością…
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
