Autorka stara się znaleźć odpowiedzi na następujące pytania:
– Czy lękowe style więzi są koniecznym i wystarczającym predyktorem rozwoju „emocjonalnej ślepoty” i dysocjacji?
– W jakich warunkach bezpieczne przywiązanie stanowi fundament adaptacyjnego radzenia sobie z konsekwencjami traumy, a w jakich nie chroni już wystarczająco efektywnie?
– Czy dezintegracja psychiczna, będąca skutkiem skłonności do patologicznej dysocjacji, sprzyja zaburzeniom afektywnym, analizowanym w książce na przykładzie uzależnienia od alkoholu?
– Jak to się dzieje, że powiązane ze sobą aleksytymia i dysocjacja, pełniąc rolę nieadaptacyjnych mechanizmów radzenia sobie z emocjami negatywnymi – głównie lękiem i złością – utrudniają radzenie sobie z przeciwnościami opartymi na refleksji i samokontroli oraz wręcz blokują dojrzałe relacje z innymi?
Książka ta przeznaczona jest dla przedstawicieli psychologii klinicznej, neurokognitywistyki, psychologii poznawczej i psychologii rozwoju człowieka, psychoterapeutów, psychotraumatologów, terapeutów uzależnień. Publikacja adresowana jest także do osób zainteresowanych wpływem stylów więzi na rozwój emocjonalny człowieka, również w kontekście tworzenia bliskich relacji w dorosłości – w tym związków romantycznych.
Elżbieta Zdankiewicz-Ścigała – psycholog, dr nauk humanistycznych, pracuje na Uniwersytecie SWPS w Warszawie. Autorka artykułów i książek naukowych z zakresu uwarunkowań rozwoju psychicznej reprezentacji emocji w normie i patologii (aleksytymii) oraz zaburzeń po stresie traumatycznym. Realizuje projekty badawcze w obszarze wpływu traum na rozwój PTSD i innych zaburzeń związanych z konsekwencjami traum złożonych. Kieruje autorskimi studiami podyplomowymi na Uniwersytecie SWPS: Psychologia kryzysu i interwencji kryzysowej oraz Psychotraumatologia. Od kilkunastu lat nieprzerwanie zajmuje się praktyką kliniczną, specjalizując się w psychoterapii osób, które doświadczyły traum złożonych. Jest członkiem m.in. Polskiego Towarzystwa Psychologicznego i European Society for Traumatic Stress Studies.
Książka Witolda Klausa jest niezwykle interesującą próbą przedstawienia problemu przemocy domowej wobec kobiet z perspektywy multikulturowej. Próbą zdecydowanie udaną. Książka zawiera nie tylko opis problemu, lecz także jego uwarunkowań i konsekwencji. Autor wykazuje również jak skomplikowanym zagadnieniem jest stworzenie systemu skutecznej reakcji społecznej, gdy mamy do czynienia z problemami silnie związanymi ze zróżnicowaniem kulturowym. (…) Szczególną wartością książki jest wnikliwa analiza zagadnienia przemocy wobec migrantek przeprowadzona na podstawie niezwykle bogatej literatury dotyczącej badań zagranicznych przeprowadzanych w krajach, w których populacja migrantów jest od dawna bardzo liczna. Prezentacja materiału badawczego poprzedzona jest pogłębioną analizą zagadnienia przemocy wobec kobiet w jej wielu aspektach (uwarunkowania, przejawy, reakcja społeczna). Dzięki temu podstawowy problem badawczy zyskuje niezbędną perspektywę.
Z recenzji dr hab. Anny Kossowskiej
Książka jest opracowaniem bardzo ważnym i cennym. Decyduje o tym zarówno aktualność tematu, jak i wartość naukowa tekstu zawierającego pogłębioną analizę prawnych oraz kryminologicznych aspektów zagadnienia. Na szczególne podkreślenie zasługuje logiczna struktura pracy oraz waga wyników przeprowadzonych przez Autora innowacyjnych badań empirycznych, a także trafne wnioski, zmierzające do stworzenia skutecznego systemu ochrony i wsparcia migrantek, doświadczających przemocy ze względu na płeć. Opracowanie (…) ma więc duże walory zarówno teoretyczne, jak i praktyczne. Jest też interesująco napisane, tak że może stać się znakomitą lekturą również dla osób interesujących się problematyką multikulturowości spoza grona specjalistów. (…) Przedstawienie metodologii badań (…) oceniam bardzo wysoko: mało, że nie budzi żadnych zastrzeżeń, to nawet – moim zdaniem – może służyć jako wzór dla innych Autorów.
Z recenzji prof. dr hab. Eleonory Zielińskiej
Witold Klaus – doktor nauk prawnych, adiunkt w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk oraz w Ośrodku Badań nad Migracjami Uniwersytetu Warszawskiego, prezes Stowarzyszenia Interwencji Prawnej, sekretarz Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Kryminologicznego im. prof. Stanisława Batawii, stypendysta Max Planck Society for the Advancement of Science oraz rządu USA, laureat II Nagrody w XLIV Ogólnopolskim Konkursie „Państwa i Prawa” na najlepsze prace habilitacyjne i doktorskie z dziedziny nauk prawnych w 2009 r., autor wielu prac z zakresu kryminologii, polityki kryminalnej, wiktymologii, praw człowieka, migracji i uchodźstwa.
Badanie aktywistów i działaczy Solidarności Rolników Indywidualnych miało całościowy, nie lokalny charakter. Nasz projekt był pogłębionym badaniem jakościowym, jak mówią socjologowie. Opierał się na wywiadach indywidualnych i zbiorowych, będących specjalnym doświadczeniem także dla samych badaczy terenowych. Mimo że w praktyce zebraliśmy ich kilkadziesiąt, staraliśmy się tak dobrać rozmówców, aby móc stworzyć wizerunek całego ruchu Solidarności Rolników, powstałego z połączenia trzech niezależnych, lokalnych inicjatyw związkowych mieszkańców wsi. Nasze badanie opisuje proces tworzenia niezależnej organizacji związkowej przez pryzmat opowieści jej uczestników po wielu latach od tamtych wydarzeń. W związku z tym jest ono zarazem badaniem społecznej pamięci o zjawisku, które jako ruch Solidarności wpisało się nie tylko w polską historię, lecz także w historię świata. Dawne doświadczenie staraliśmy się skonfrontować z tym, co tworzy naszą współczesność. Niektórzy oceniają krytycznie, a może nazbyt krytycznie dorobek Polaków w latach po 1989 roku, ale większość materiałów pokazuje również wielką zmianę, której doświadczyliśmy. Analizujemy też przyczyny, dla których jest czasem tak źle osądzana. Mamy nadzieję, że to, co udało nam się utrwalić będzie służyło w przyszłości innym badaczom, w tym historykom, którzy w coraz większym stopniu, wzorem socjologii, korzystają ze świadectw mówionej historii.
prof. dr hab. Ireneusz Krzemiński
W tomie publikują:
Marcin Jóźko, Ireneusz Krzemiński, Krzysztof Martyniak, Wojciech Ogrodnik, Jowita Wiśniewska.
Nagość jest czymś, co się zauważa, co przykuwa uwagę, przynajmniej osób doświadczających jako normy ubrania. Ale czy na pewno wiemy jak ludzie doświadczają nagości własnej? Jak doświadczają nagości innych? Czego szukają w nagości innego i jak znają własną nagość? Tylko na pierwszy rzut oka odpowiedzi są proste i banalne. To prawda, że w naszym kręgu kulturowym jest ona doświadczeniem w dużej mierze subiektywnym, intymnym i prywatnym. Autorce książki udaje się udowodnić, że ma też inną stronę. Codzienność ubrania skutecznie przesłania fakt, że nagość powstała w społecznej fabryce, która wytwarza kody i język narracji o niej, miejsca i ich charakter, sposoby postępowania i uczucia, oczekiwania względem innych, a nawet klasyfikacje i hierarchie.
Autorka pokazała, że nasze doświadczenia związane z nagością nie są dowolne ani zindywidualizowane w takim stopniu, jak zwykło się sądzić, są „pochłonięte” przez instytucje i historię, które nadają im kształt i znaczenie. Jest to praca prawdziwie socjologiczna. Pozwala również obejrzeć warsztat i rozterki badacza mierzącego się z ludzką intymnością.
Ewa Banaszak – doktor nauk humanistycznych (w zakresie socjologii). Czasem socjolog, a czasem socjolożka, absolwentka UAM w Poznaniu, doktorat obroniła na Uniwersytecie Wrocławskim, pracuje w Instytucie Socjologii UWr. Współredaktorka prac zajmujących się ciałem, cielesnością, seksualnością, płcią społeczno-kulturową oraz autorka i współautorka artykułów z socjologii ciała. Obszary jej zainteresowań są dość zróżnicowane: od kultury, komunikacji społeczno-kulturowej, socjologii ciała po ubranie i modę. Obecnie zajmuje się dociekaniami związanymi z ubraniem codziennym (Wrocław Fashion Project) oraz badaniami Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. Prześladują ją myśli o kolejnym projekcie badawczym dotyczącym intymności. Nie ma czasu wolnego, ale lubi: własne życie prywatne, uprawianie ski-touringu i bycie na usługach dwóch leciwych kotek.
O przemianach polityki państwa w obszarze bezrobocia zwykło mówić się abstrakcyjnie i bezosobowo, analizując przepisy, statystyki i struktury organizacyjne. Autorka proponuje czytelnikom inne spojrzenie. Inspirując się badaniami street-level bureaucracy oraz francuską myślą krytyczną, patrzy na przemiany państwa opiekuńczego z perspektywy miejsc, osób i sytuacji, które politykę publiczną konkretyzują. Opowiada o codziennych czynnościach pracowników służb zatrudnienia oraz pokazuje, jak w systemie instytucji poruszają się bezrobotni. Takie spojrzenie ujawnia mechanizmy sprawowania władzy oraz trudności w realizacji praw socjalnych. Książka pomaga też zrozumieć, jak działają inne instytucje publiczne: szkoła, szpital, sąd czy policja.
Praca twórczo wpisuje się w dyskusję nad funkcjonowaniem polityki rynku pracy. Jest nowatorska i od kuchni pokazuje relacje między urzędnikami i bezrobotnymi.
prof. Wielisława Warzywoda-Kruszyńska, Uniwersytet Łódzki
Książkę wyróżnia rozległość przeprowadzonych badań, umiejętność wyciągania wniosków ogólnych, które daje się zastosować do innych krajów, wyjątkowo trafny wybór ramy teoretycznej oraz oryginalne ujęcie zagadnienia.
prof. Thierry Berthet, Université de Bordeaux
Świetnie osadzona w teorii. Otwiera oczy na kwestie mało uwzględniane w Polsce. Wzorzec dla innych w prowadzeniu analizy i wyciąganiu wniosków.
dr hab. Andrzej Zybała, Szkoła Główna Handlowa
Karolina Sztandar-Sztanderska, socjolożka, pracuje w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Interesuje się przemianami państwa opiekuńczego, stosowaniem technologii informacyjnych w sektorze publicznym oraz francuską myślą społeczną. Warsztat badawczy doskonaliła w paryskim Sciences Po oraz na uniwersytetach w Oldenburgu i Sztokholmie.
Włodzimierz Herman opowiada o swoim życiu i fascynacji przenikaniem się dwóch kultur, polskiej i żydowskiej, z których się wywodzi. Opowieść tę ilustruje własnym przekładem dramatu Dybuk An-skiego. Czytelnik odnajdzie w tej książce obraz świata, którego już nie ma, lecz który żyje nadal w ludzkiej pamięci, w malarstwie, muzyce, w dziełach literackich i w dalszym ciągu wpływa na stosunki polsko-żydowskie.
Włodzimierz Herman, ur. w 1937 r., ukończył historię na Uniwersytecie Wrocławskim i reżyserię w PWST w Warszawie, reżyser i kierownik artystyczny Studenckiego Teatru Kalambur we Wrocławiu (1962–1968). Po studiach pracował jako reżyser w Teatrze Polskim we Wrocławiu. W 1970 r. w związku z falą politycznego antysemityzmu w Polsce wyemigrował i osiadł ostatecznie w Danii, gdzie po okresie pracy reżyserskiej w Zurychu zrealizował ponad sto produkcji na scenach eksperymentalnych i w większych teatrach.
Reżyserował m.in. prapremiery sztuk polskich i rosyjskich autorów. Swoje projekty artystyczne realizował na scenach Teatru Królewskiego w Kopenhadze, inscenizował Hamleta (we współpracy z Janem Kottem), reżyserował Ambasadora Sławomira Mrożka (prapremiera europejska), dla Teatru Radia Duńskiego przygotował słuchowiska na podstawie Szewców Witkacego i jednoaktówek Mrożka. Reżyserował w Nowym Jorku, Moskwie, Budapeszcie i w Szwecji.
W 2000 r. został odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi za wkład w polską kulturę i promowanie polskiego teatru za granicą.
Po przejściu na emeryturę nadal uczestniczy w życiu kulturalnym i teatralnym oraz udziela się w środowisku polskim i żydowskim Danii. Opublikował pierwszy przekład z języka jidysz na duński sztuki Dybuk. Między dwoma światami An-skiego (Multivers, Kopenhaga 2012). Został laureatem prestiżowej nagrody teatralnej im. Hermana Banga, a po wieloletniej przerwie w kontaktach z polskim teatrem zaprezentował w Warszawie w 2014 r. swój filozoficzno-literacki kabaret Kierkegaard, czyli z papierów jeszcze żyjącego, we współpracy z aktorami warszawskiego Teatru Narodowego. Jego książkę Filozof na scenie, czyli moja przygoda teatralna z Kierkegaardem. Wrocławska nostalgia wydano we Wrocławiu (ATUT 2015).
Prezentowana książka stanowi studium z zakresu krytycznej socjologii wiedzy. Wybranym do badania przypadkiem są tu nauki polityczne w ich polskim wydaniu. Na ich przykładzie autorzy pokazują ogólniejsze prawidłowości, które w mniejszym lub większym stopniu mogą być charakterystyczne dla nauk społecznych w Polsce i w krajach podobnych pod względem położenia w globalnych hierarchiach. Położenie to określone jest zaś mianem peryferyjnego czy też semiperyferyjnego i wiąże się ono w pierwszej kolejności z zależną pozycją gospodarczą oraz polityczną danego kraju.
Głównym metodologicznym rysem monografii jest próba innowacji polegającej na połączeniu ujęcia teoretycznego inspirowanego pracami Pierre’a Bourdieu z podejściem uwzględniającym kontekst międzynarodowy i jego implikacje, które inspirowane jest tzw. szkołą zależności, w szczególności zaś teorią systemu światowego Immanuela Wallersteina. Z tych dwóch nurtów teorii krytycznej wywodzi się też tytułowe hasło „gry peryferyjnej”, w którym pojęcie „gry” odwołuje się do metaforyki Bourdieu, gdzie cechą każdego pola społecznego jest posiadany przez jego uczestników „zmysł gry”, z kolei pojęcie peryferii jest jednym z głównych elementów teorii Wallersteina.
Tomasz Warczok – socjolog, adiunkt w Instytucie Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie, członek Zespołu Studiów nad Peryferyjnością w Instytucie Studiów Społecznych im. Profesora Roberta Zajonca Uniwersytetu Warszawskiego. Publikował m.in. w pismach: „Current Sociology”, „Polish Sociological Review”, „Kultura i Społeczeństwo” czy „Studia Socjologiczne”. Ostatnio współautor książek: Granice symboliczne. Studium praktyk kulturowych na przykładzie działań zawodowych pracowników socjalnych (2013) oraz Literatura polska po 1989 roku w świetle teorii Pierre’a Bourdieu (2014).
Tomasz Zarycki – socjolog, geograf społeczny, profesor i dyrektor w Instytucie Studiów Społecznych im. Profesora Roberta Zajonca Uniwersytetu Warszawskiego. Publikował m.in. w pismach: „Current Sociology”, „Geoforum”, „East European Politics and Societies”, „Europe-Asia Studies” czy „Theory and Society”. Autor m.in. książek: Ideologies of Eastness in Central and Eastern Europe (Routledge, 2014) oraz (wspólnie z Rafałem Smoczyńskim) Totem inteligencki: Arystokracja, szlachta i ziemiaństwo w polskiej przestrzeni społecznej (w druku).
Podstawową zasadą funkcjonującego od kilku dekad tzw. modelu wspólnotowego w Europie była solidarność wobec słabszych uczestników integracji. Jednakże ów model uległ erozji w okresie kryzysu strefy euro, który zaczął się w 2010 roku. Stopniowo doszło również do ukształtowania nowego modelu integracyjnego, w ramach którego rosnące wpływy polityczne mają najsilniejsze państwa członkowskie. Rozpoczął się też proces rosnącej segmentacji politycznej w UE na różne kręgi integracyjne, zgodnie z mechanizmem „Europy dwóch prędkości”. Towarzyszyły tym procesom takie zjawiska, jak: wzmocnienie roli politycznej Komisji w UE, postępująca instytucjonalizacja strefy euro oraz podział terytorialny i polityczny na państwa centralne i peryferyjne. Trudno odgadnąć, czy wspomniane zmiany procesów integracyjnych w dobie kryzysu są tylko tymczasowe, czy też będą miały charakter bardziej trwały i konsekwencje systemowe (a więc dotyczące ustroju politycznego obowiązującego w Europie). Nie wiemy również, jak te zmiany wpływają na poszczególne polityki unijne. Zamierzeniem niniejszej książki jest m.in. próba znalezienia odpowiedzi na powyższe pytania.
dr hab. Tomasz Grzegorz Grosse, prof. UW
Autorzy podjęli się przeprowadzenia ambitnej analizy uwarunkowań i skutków polityk w zakresie integracji Europy – co wymagało wiedzy z zakresu: ekonomii, historii, nauk politycznych, stosunków międzynarodowych, prawa, a nawet socjologii. Sprostali temu zadaniu, oferując czytelnikom kompleksowe wyjaśnienie fenomenu wpływu kryzysu na praktykę integracyjną i współczesne uwarunkowania integracji UE z punktu widzenia jej organizacji i funkcjonowania.
prof. zw. dr hab. Zbigniew Czachór
Prezentowany zbiór tekstów pod redakcją naukową Tomasza G. Grosse jest niezwykle cenną propozycją w polskich studiach europejskich. Wpisuje się w studia krytyczne nad integracją w Europie i tym samym niezwykle kreatywnie otwiera dyskusję nad stanem obecnym i przyszłością UE.
prof. zw. dr hab. Janusz Ruszkowski
Greenpoint (…) w Nowym Jorku i dążenie do uchwycenia oraz analizy tego wymiaru zewnętrznego oddziaływania jest bardzo silną, wręcz kluczową stroną podjętego przedsięwzięcia. Studium stanowi pokłosie autentycznego – to łatwo odczytać – zaangażowania i jednocześnie badawczej kompetencji. Oparte na szeregu zarówno zastanych, jak i wywołanych źródeł odzwierciedla w przekonywający sposób wiedzę oraz wyobraźnię Autorki. Z jednej strony, są w nim rozliczne pierwiastki empiryczne, które – by tak rzec – są informacją dostępną powszechnie. Z drugiej strony, nie waham się stwierdzić, że jest to obszerne, zaawansowane opracowanie o specyficznej wymowie, która potwierdza indywidualne, oryginalne podejście Anny Sosnowskiej.
prof. dr hab. Krzysztof Frysztacki, fragment recenzji
Ze względu na kompleksowy sposób podejścia do tematyki oraz wagę dobrze skonstruowanych badań empirycznych, książka jest ważnym głosem w dyskusji naukowej dotyczącej wielkości jednostek podziału terytorialnego. Z pewnością jest też najbardziej wszechstronnym opracowaniem, jakie ukazało się na ten temat w języku polskim. Stanowi kompendium wiedzy, które zapewne stanie się punktem odniesienia, czyli swoistą klasyką gatunku dla badaczy zajmujących się tytułowym zagadnieniem. Z uwagi na swoje walory aplikacyjne ma również szansę kształtować dyskusję nad kierunkami reform terytorialnych nie tylko na poziomie naukowym, ale także i w sferze praktycznej.
Układ książki sprzyja klarowności prowadzonych wywodów. Pomimo poruszania skomplikowanych i wielowątkowych w swym charakterze zagadnień, książkę czyta się bardzo dobrze, nie gubiąc się w jej narracji.
Autorzy unikają też utartych, uproszczonych wniosków, m.in. do „popularnych wierzeń” związanych z kierunkami reform terytorialnych należy powszechne przekonanie, że konsolidacja może przynieść jedynie korzyści. Prezentowana książka wyraźnie zwraca uwagę, że rzeczywistość jest o wiele bardziej skomplikowana.
dr hab. Marian Kachniarz, prof. nadzw. UE (Wrocław)
Autorzy są badaczami z Zakładu Rozwoju i Polityki Lokalnej Wydziału Geografii i Studiów Regionalnych Uniwersytetu Warszawskiego.
Paweł Swianiewicz – profesor nauk ekonomicznych, kierownik projektu. Od prawie 30 lat zajmuje się badaniem samorządów lokalnych w Polsce, a także badaniami porównawczymi systemów samorządowych w Europie. W kręgu jego zainteresowań znajdują się m.in. procesy decentralizacji, polityka lokalna i organizacja terytorialna kraju. W latach 2005–2010 był przewodniczącym zarządu European Urban Research Association.
Adam Gendźwiłł – doktor socjologii, adiunkt. Specjalizuje się w badaniach demokracji lokalnej, polityki samorządowej, partii politycznych i systemów wyborczych, a także w metodologii badań społecznych. Ekspert Fundacji Batorego, stypendysta Fulbrighta i Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. Laureat Nagród Naukowych „Polityki” 2016.
Julita Łukomska – doktor nauk o Ziemi, magister ekonomii, adiunkt. Jej zainteresowania ogniskują się wokół zagadnień rozwoju lokalnego i regionalnego, w szczególności w kontekście finansów lokalnych, a także wykorzystania metod ilościowych w naukach społecznych.
Anna Kurniewicz – magister gospodarki przestrzennej, doktorantka. Bada ścieżki rozwoju miast, zwracając szczególną uwagę na wpływ podziału terytorialnego na sytuację lokalną.
Działalność agroturystyczna podejmowana przez gospodarstwa rolne w Polsce nie była dotychczas przedmiotem zainteresowania socjologów w takim zakresie i z takiej perspektywy, jak zaprezentował to Grzegorz Foryś. Chociaż powstały liczne opracowania naukowe opisujące działalność agroturystyczną gospodarstw rolnych, zjawisko ukazywano najczęściej wycinkowo, uwzględniając głównie perspektywę ekonomiczną i organizacyjną. Monografia przedstawia zaś tę działalność i gospodarstwa agroturystyczne w szerokim kontekście przemian zachodzących na obszarach wiejskich w Polsce, wykorzystując perspektywę badania nowych ruchów społecznych, co jest niewątpliwym walorem pracy i nowatorskim ujęciem problematyki.
dr hab. Hanna Podedworna, prof. SGGW
Autor najpierw rekonstruuje teoretyczny model jakiegoś zjawiska społecznego, a potem szuka w empirii potwierdzenia słuszności przyjętego sposobu rozumowania. (…) Nie muszę dodawać, że prezentowany typ socjologicznej refleksji jest cenny, chociażby dlatego, że nadzwyczaj rzadki – szczególnie w młodszej generacji socjologów – bo często przykrywany albo czystym teoretyzowaniem, bez poszukiwania jakichkolwiek odniesień empirycznych, albo czystą empirią, czyli koncentrowaniem się wyłącznie na opisie rzeczywistości bez prób jej porządkowania za pomocą kategorii teoretycznych, nie wspominając już o próbach jej objaśniania w nawiązywaniu do teorii. Wszystko to pozytywnie wyróżnia książkę na tle większości polskich opracowań poświęconych agroturystce.
prof. dr hab. Andrzej Kaleta
Fundacja na rzecz Rozwoju Polskiego Rolnictwa (FDPA) przedkłada Czytelnikom dziewiątą edycję polsko-angielskiego raportu wydawanego od 2000 roku w ramach serii raportów o stanie wsi. Dzięki swojemu interdyscyplinarnemu wymiarowi Polska wieś 2016. Raport o stanie wsi ukazuje przemiany społeczno-gospodarcze, polityczne, demograficzne, a także przyrodnicze, jakie dokonują się na obszarach wiejskich. Redaktorzy naukowi tegorocznej edycji raportu, prof. Jerzy Wilkin i dr Iwona Nurzyńska, wraz z zespołem uznanych ekspertów w swoich dziedzinach kontynuują przyjęte wcześniej założenia metodologiczne, dzięki czemu Czytelnik od 16 lat może śledzić, porównywać i oceniać zmiany, jakich doświadcza polska wieś i rolnictwo.
Raport o stanie wsi jest przede wszystkim diagnozą, czyli opisem oraz wyjaśnieniem najważniejszych procesów, struktur i problemów występujących na obszarach wiejskich w Polsce. W tegorocznym raporcie sporo uwagi poświęcamy pokazaniu sytuacji polskiej wsi, a zwłaszcza przemian ludnościowych i rolnictwa, na tle innych krajów europejskich. Właściwa diagnoza jest potrzebna nie tylko do rozumienia, ale i zmieniania stanu rzeczy w pożądanym kierunku. Ten drugi cel jest ściśle powiązany z kształtowaniem strategii i polityki rozwoju. Mamy nadzieję, że nasz raport okaże się pożyteczny także w tym zakresie.
Miejsce religii w społeczeństwie to książka zawierająca analizę sposobów, w jakie teorie socjologiczne opisują relacje religii do innych obszarów życia społecznego. Punktem wyjścia stała się diagnoza kryzysu socjologii religii, zafiksowanej na problemie sekularyzacji i odizolowanej od głównego nurtu socjologii.
Celem pracy Sławomira Mandesa jest uporządkowanie socjologicznej refleksji teoretycznej na temat religii, przemyślenie powodów zaistniałego kryzysu oraz ustalenie, czy idee, które kiedyś wydawały się trafne, przejdą weryfikację konfrontacji z ponownym ich odczytaniem. Autor w systematyczny sposób analizuje dzieła klasyków – Émile’a Durkheima i Maxa Webera, ale jego uwaga koncentruje się na pracach Talcotta Parsonsa, Petera L. Bergera i Thomasa Luckmanna, czyli tych uczonych, których twórczość przypadła na drugą połowę XX i początek XXI wieku. Rozpatrywane są spory wokół sekularyzacji i możliwości, jakie dla socjologii religii otwiera dorobek Niklasa Luhmanna. Książkę kończy rozdział pokazujący, jak teoria Luhmanna może być rozwijana i przekształcana w program badawczy komunikacyjnej teorii religii.
Książka napisana jest w sposób bardzo przyjazny dla Czytelnika. (…) Może być czytana na dwa sposoby: jako przystępnie napisany podręcznik klasycznych i współczesnych teorii socjologii religii lub – przez bardziej wyrobionych Czytelników – jako okazja do przypomnienia sobie i odświeżenia tych teorii oraz zinterpretowania ich, wspólnie z Autorem, na nowo. Wielu Czytelników z tej drugiej grupy na pewno będzie zdziwionych, jak poglądy przypisywane autorom tych teorii są w dyskursie socjologicznym upraszczane i trywializowane.
z recenzji dr. hab. prof. UW Wojciecha Pawlika
Dr Sławomir Mandes – socjolog, pracuje w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Interesuje się teorią socjologiczną, socjologią religii, problematyką życia lokalnego i lokalnej polityki społecznej opisywaną i analizowaną z różnych perspektyw teoretycznych i empirycznych.
Autor książek (m.in. Kapitał społeczny w małych miastach [współautor C. Trutkowski] 2005, Świat przeżywany w socjologii 2012) i wielu artykułów.
Niklas Luhmann (1927–1998), niemiecki socjolog, twórca teorii systemów i ogólnej teorii społeczeństwa. Główne dzieła: Systemy społeczne. Zarys ogólnej teorii (1984, wyd. pol. 2007), Die Gesellschaft der Gesellschaft (1997) oraz cykl dziewięciu monografii o poszczególnych systemach funkcjonalnie zróżnicowanego społeczeństwa: ekonomii, nauce, prawie, mediach masowych, sztuce, polityce, religii, wychowaniu i miłości, opublikowanych w latach 1982–2008. W Polsce ukazały ponadto: Funkcja religii (1977, wyd. pol. 1998), Teoria polityczna państwa bezpieczeństwa socjalnego (1981, wyd. pol. 1994), Semantyka miłości. O kodowaniu intymności (1982, wyd. pol. 2003).
Zdaniem Luhmanna społeczeństwo jest komunikacją. Poszczególne jego części różnicują się ze względu na ewolucję komunikacji. Także sztukę Luhmann uznał za system wytworzony wewnątrz komunikacji. Możliwości sztuki i warunki jej zgodności z innymi strukturami systemu społecznego nie są dowolne, lecz mają pewną strukturę. Z tej perspektywy autor w zebranych w tym tomie esejach opisuje „kod” i „medium” sztuki.
Luhmann nie jest (wbrew teoretykom sztuki konceptualnej) zwolennikiem wymazania z estetyki pojęcia piękna. To jego na pozór tradycjonalistyczne podejście wypływa jednak z wysoce oryginalnej koncepcji natury sztuki. Sztuka jest samowystarczalnym i samotworzącym się podsystemem systemu społecznego. Wyodrębnia się jako pewna forma komunikacji oparta na rozróżnianiu według podziału piękne/brzydkie. Podobnie kodują się inne systemy funkcjonalne, np. gospodarka przez kod mieć/nie mieć, polityka przez kod rząd/opozycja, a nauka przez kod prawda/fałsz.
Neoweberyzm jest interesującą propozycją wyjaśnienia i konceptualizacji reguł oraz mechanizmów funkcjonowania administracji publicznej państw, które przynależą do kręgu kulturowego Europy kontynentalnej. Zdaje się także oferować wartościowe i praktyczne podpowiedzi dla osób oraz instytucji inicjujących reformy i procesy modernizacyjne sektora publicznego.
dr hab. Stanisław Mazur, prof. UEK
Ustalenie, czy neoweberyzm zasługuje już na miano nowego paradygmatu w zarządzaniu publicznym, stało się podstawowym wyzwaniem autorów prezentowanej książki, badaczy związanych z Katedrą Gospodarki i Administracji Publicznej Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. W celu odpowiedzi na tak postawione pytanie omawiają oni m.in. takie zagadnienia, jak: geneza neoweberyzmu, analiza jego społeczno-politycznych oraz gospodarczych uwarunkowań, podstawowe założenia, dyrektywy i reguły – formułowane w ramach tego nurtu, a także wiele przykładów jego zastosowania w praktyce zarządzania. Autorzy ukazali neoweberyzm również w kontekście tzw. nowego zarządzania i współzarządzania publicznego oraz jego wewnętrznych niespójności i innych „paradygmatycznych zagadek”. Książka ta bez wątpienia zapełni wyraźną lukę w dotychczasowej literaturze przedmiotu, a dzięki przystępnemu stylowi z pewnością znajdzie też wielu różnych odbiorców.
dr hab. Andrzej Bukowski
Książka jest obszerną analizą procesów instytucjonalizacji wzorów płciowych, opartą o badania empiryczne przeprowadzone przez Autorkę wśród świeckich pracowniczek i pracowników struktur organizacyjnych Kościoła katolickiego w Polsce. (…). Ujęcie płci jako instytucji i badanie tejże instytucji od strony codziennych praktyk stanowi kluczowy zabieg heurystyczny, fundamentalny, nie waham się stwierdzić, dla ostatecznego kształtu i wartości naukowej rozprawy.
z recenzji dr. hab. prof. UJ Andrzeja Bukowskiego
Katarzyna Leszczyńska podejmuje temat ważny i właściwie zupełnie nierozpoznany. Jej publikacja wnosi szczególnie potrzebny wymiar naukowego namysłu nad problemami nie tylko budzącymi emocje, lecz także otoczonymi stereotypami i uprzedzeniami. Chodzi mianowicie o właściwe rozumienie problemów płci obecnych w instytucjach kościelnych. Najciekawszym jej wymiarem jest zderzenie założeń teoretycznych i doktryny Kościoła rzymskokatolickiego z praktyką, a dokładniej ze świadomością świeckich katolików pracujących w kościelnych instytucjach.
z recenzji profesora dr. hab. Stanisława Obirka
Niewątpliwie wartością pracy jest nowe podejście do tematu, jakim są migracje zarobkowe w kontekście tworzących się w ten sposób rodzin transnarodowych. Autor konsekwentnie prowadzi wywód o zróżnicowaniu przyczyn zjawiska i zmianach społeczeństwa. Wskazuje na proces wewnętrznie ulegający przeobrażeniom. Dokumentuje tezę o naznaczaniu migrantów-rodziców i wskazuje głębsze przyczyny takich stanowisk. Ta socjologiczna analiza przynosi wiedzę płynącą z różnych perspektyw badawczych, chociaż Autor nie opowiada się za którąś z nich jako przewodnią, raczej opisuje podejścia, czy wyciąga z nich to co jest najistotniejsze w odniesieniu do podjętego tematu. (…) praca znajdzie z pewnością odbiorców, zapełni lukę czy chociażby rozszerzy zakres wiedzy dotyczącej migracji zarobkowej podejmowanej przez jednostki obciążone rodziną – tworzące model rodziny transnarodowej, model jednak zróżnicowany wewnętrznie.
(z recenzji prof. dr hab. Anny Kwak)
Bartłomiej Walczak, socjolog. Pracuje na Uniwersytecie Warszawskim i Södertörn University. Autor ponad sześćdziesięciu publikacji naukowych, m.in. wielu artykułów zamieszczonych w polskich i międzynarodowych czasopismach, książki Antropolog jako Inny. Od pierwszych badań terenowych do wyzwań ponowoczesnej antropologii (2009) oraz licznych ekspertyz i badań.
W trzech głównych częściach prezentowanej pracy Mieszko Ciesielski podejmuje ważne zagadnienia teologiczne związane z pozornie paradoksalnym łączeniem postawy ateistycznej i teistycznej, będącym jednocześnie propozycją alternatywy dla dominującej dychotomii wiary i niewiary w Boga. Najwięcej miejsca poświęca tzw. teizmowi umiarkowanemu, jak określa wypracowane stanowisko, które ma przezwyciężać wzrastający w ostatnim czasie radykalizm tradycyjnego teizmu i światopoglądu ateistycznego; na jego rzecz prezentuje oryginalny dowód z miłosierdzia na obecne nieistnienie Boga. W ramach przedstawianego stanowiska rozważa również problematykę samounicestwienia się Boga – w filozofii antycznej i chrześcijańskiej, a także, dzięki nowej interpretacji, dostrzeganą w samej Ewangelii. Teizm umiarkowany zostaje ponadto odniesiony do współczesnych wydarzeń religijnych w ramach teologii znaków bożych. Całość stanowi bardzo ciekawe i nowatorskie studium filozoficzno-teologiczne.
Mieszko Ciesielski – filozof, adiunkt w Instytucie Kultury Europejskiej UAM w Gnieźnie. W kręgu jego zainteresowań badawczych znajduje się metodologia nauk humanistycznych, filozofia i teoria społeczna. Opublikował m.in.: Zagadnienie ograniczeń racjonalnego modelu działań ludzkich. Próba ujęcia działania nawykowo-racjonalnego, Poznań 2012.
Celem, który sobie stawiałam, idąc w teren, było zrozumienie procesu adaptacji ludzi starych do zachodzących zmian i ich na nie reakcji. Bardzo długo nie potrafiłam satysfakcjonująco ująć teoretycznie moich obserwacji terenowych. W tamtym okresie współczesna teoria praktyk nie była jeszcze tak szeroko stosowana w naukach społecznych, natomiast teoria praktyk Bourdieu, którą przesiąkłam w trakcie studiów na etnologii (…), nie wydawała mi się przystająca do moich odkryć terenowych. Dopiero coraz powszechniejsze stosowanie w socjologii terminu praktyk społecznych, zwykle w sposób intuicyjny, i uwaga profesor Mirosławy Marody, że praktyki nie odnoszą do działań indywidualnych, ale do procesu ich uwspólniania, skłoniły mnie do bliższego przyjrzenia się tej kategorii.
W związku z tym niniejsza książka jest efektem zastosowania antropologicznej metody indukcyjnej, w której teren i zdobyte w nim informacje stanowią istotny wkład w budowanie teorii.
fragment Wstępu
Anna Wojciuk odpowiada na pytanie, w jaki sposób edukacja i nauka budują dziś siłę państw, a także analizuje zmiany ładu międzynarodowego, które prowadzą do narodzin tytułowych imperiów wiedzy. Praca zawiera wiele przykładów historycznych i współczesnych, ilustrujących rozmaite strategie, które przyniosły państwom sukces, a także pokazuje przykłady krajów, które zaniedbawszy te dziedziny, straciły we wszystkich wymiarach. Imperia wiedzy... to praca dla każdego, kogo ciekawi strategiczne myślenie o państwie w XXI wieku.
Powstała praca bardzo ambitna, erudycyjna, dobrze osadzona teoretycznie, poparta licznymi analizami empirycznymi. A nade wszystko praca, która podejmuje temat w polskiej literaturze praktycznie nieobecny, a i w literaturze światowej obecny słabo. (...) Przede wszystkim jest to jednak praca z tezą. I to właśnie uważam za jej największą wartość.
Prof. dr hab. Andrzej Rychard
Znakomita praca analizująca nowe czynniki siły państwa w skali globalnej. Oryginalne dzieło łączące najnowsze teorie globalnej ekonomii politycznej ze starannością empirycznej analizy. Lektura obowiązkowa dla pragnących zrozumieć wyłaniający się nowy ład globalny.
Prof. UEK dr hab. Aleksander Surdej
Dr Anna Wojciuk pracuje w Zakładzie Studiów Strategicznych w Instytucie Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego. Zajmuje się teorią stosunków międzynarodowych oraz polityką w dziedzinie edukacji i nauki. Visiting fellow na Uniwersytecie Harvarda oraz na Columbia University w Nowym Jorku (2008/09), laureatka konkursu MNiSzW o stypendia dla młodych, wybitnych naukowców (2014).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
