Maria Szymanowska (1789-1831) - pierwsza w Europie zawodowa pianistka i kompozytorka, niezwykła, pewna siebie, niezależna kobieta, matka trojga dzieci. Mickiewicz nazwał ją "królową tonów", wysławiał jej talent Goethe, współcześni uważali ją niemal za boginię, a wsparcia udzielali jej najwięksi kompozytorzy, jak Cherubini i Rossini. Jej występy budziły zachwyt i uwielbienie gdziekolwiek się pojawiała - od Warszawy do Petersburga, Moskwy i Kijowa, po Londyn, Paryż, najważniejsze ośrodki niemieckie, włoskie i inne. Żyła krótko, intensywnie koncertowała, całymi latami pozostając w podróży. Komponowała utwory na fortepian w modnym wówczas stylu brillant oraz pieśni. Barwną opowieść o jej życiu, działalności i twórczości przedstawia Danuta Gwizdalanka, która Szymanowską postrzega nie tylko jako wielce utalentowaną pianistkę, ale także jako "menadżerkę wirtuozowsko władającą technikami piaru" i zarazem pierwszą polską self-made woman, konsekwentnie pracującą nad "stworzeniem siebie" i zbudowaniem swojej kariery.
Romuald Twardowski - urodzony w 1930 roku w Wilnie polski kompozytor, który w swojej twórczości - operach i baletach, symfonice i kameralistyce, muzyce religijnej, w tym cerkiewnej, także w utworach dla dzieci - odnalazł klucz do połączenia tradycji z nowoczesnością, Zachodu ze Wschodem, świeżości z doświadczeniem. Tym kluczem jest mądrość i dążenie do piękna, które od siedmiu już dekad (!) dostrzegają słuchacze na całym świecie w kompozycjach Twardowskiego. Jego wspomnienia, publicystyka, fascynujące gawędy (nagrane przez PWM i dostępne w Internecie), a także długie godziny rozmów z twórcą pozwoliły autorowi monografii Mateuszowi Ciupce przedstawić losy artysty w całej złożoności kontekstów dziejowych. Książka, jak jej bohater, ma wileńskiego ducha - radość i pogoda ducha przezwyciężają dramaty, jasność myśli i wytężona praca pokonują wszelkie przeciwności. Opisując niezwykły, ponad 90-letni życiorys stale czynnego kompozytora, autor konstatuje z uznaniem, a i pewnym zadziwieniem: "od przedwojennego Wilna do Facebooka - to się nazywa przejść kawał drogi"
Fryderyk Chopin (1810-1849) - kompozytor i pianista niezwykły. "Kapelusze z głów, to geniusz" - stwierdził już jego rówieśnik Schumann, gdy zaledwie zetknął się z jego muzyką. Od pierwszej połowy XIX wieku, kiedy ów geniusz fortepianu zaczarował Europę, nic się nie zmieniło. Jedynie to, że oprócz Europy uwielbia go także reszta świata. Urokowi jego twórczości ulegają kolejne pokolenia pianistów i melomanów. Polski i uniwersalny, nasz i wszystkich. Jednakowo bliski i kochany. Tyle już o nim napisano. Czy można jeszcze więcej, lepiej, inaczej? Jakub Puchalski szuka prawdy o Chopinie w listach, tekstach z epoki oraz w samej jego muzyce, a poprzez ciekawe konteksty i porównania nie tylko pokazuje przekraczanie przez twórcę granic swojej epoki, lecz także pozwala nam lepiej zrozumieć jego fenomen. Wnikliwie słucha, dzięki czemu odkrywa twórcę natchnionego i jednocześnie skupionego na formie, o czym opowiada nam w sposób prosty, bez sięgania po specjalistyczne pojęcia. Podczas tej lektury jesteśmy naprawdę blisko Chopina!
Pasjonująca opowieść o starych polskich płytach o fonografii z dawnych czasów, która postrzegana najpierw jako prymitywna technicznie ciekawostka, dzięki nieustannemu rozwojowi procesu zapisywania i odczytywania dźwięku, doskonaleniu urządzeń i zwiększającej się roli reżysera, stała się potężnym narzędziem XX-wiecznej kultury, umożliwiła bowiem powstanie kultury masowej. Bez fonografii i stworzonych przez nią warunków do reprodukcji muzyki, kultura masowa nie mogłaby powstać. Pierwsze nagrania, utrwalone na wałkach fonograficznych i płytach akustycznych, są też jedynymi bezpośrednimi dokumentami minionej epoki artystycznej. Sztuka wykonawcza była do chwili wynalezienia sposobu zapisu i odczytu dźwięku ulotna, dostępna tylko aktualnym słuchaczom. Jej wcześniejsza historia to jedynie opis wrażeń uczestników "żywego" wykonania podczas koncertu. Katarzyna Janczewska-Sołomko z niezwykłym znawstwem wytrawnego badacza, ale i z pasją prawdziwego entuzjasty starych nagrań, opowiada historię polskiej fonografii do dwudziestolecia międzywojennego. Książka do przeczytania dla każdego audiofila i nie tylko
Stanisław Moniuszko (18191872) kompozytor, dyrygent, pedagog, twórca słynnej Halki, Strasznego dworu i Hrabiny oraz blisko trzystu pieśni zawartych w Śpiewnikach domowych. Jego twórczość operowa i pieśniarska ma ogromną wagę dla muzyki polskiej i umuzykalniania polskiego społeczeństwa. Lecz nie są to jedyne wybitne jego utwory. Mniej znana muzyka kantatowa, religijna czy fortepianowa wciąż czeka na wyjście z niesprawiedliwego cienia jego słynniejszych dzieł. Spojrzenie Ignacego Zalewskiego na postać Moniuszki odkrywa w sposób pozbawiony patosu i zastałych etykiet czy uprzedzeń ciekawego człowieka i interesującego kompozytora. Autor przenosi go z niedostępnego cokołu ojca opery narodowej na grunt codziennego życia, kreśląc jego przekonujący portret m.in. przy pomocy listów i tekstów z epoki. Wsłuchuje się także w głosy najnowszych biografów, niuansujących sylwetkę kompozytora.
"Flashback. Rozmawiają Elżbieta Sikora i Krzysztof Stefański" to druga publikacja z reaktywowanej po latach serii "Ludzie Świata Muzyki"."Flashback" oznacza nie tylko wspomnienie - to także tytuł utworu Elżbiety Sikory, który był dla niej swoistym powrotem do minionych czasów. A echa przeszłości rozbrzmiewające w rozmowie Elżbiety Sikory i Krzysztofa Stefańskiego składają się na barwny portret kompozytorki. Artystka wspomina, jak los rzucił jej rodzinę ze Lwowa nad Bałtyk, opowiada o młodzieńczych podróżach autostopem po całej Europie, o reżyserii dźwięku, o poznawaniu w Paryżu tajników muzyki elektroakustycznej, o założeniu grupy KEWprzecierającej szlaki dla muzyki nowoczesnej w Europie Środkowej, o nauczaniu kompozycji, o tym, jak pojawienie się komputerów wpłynęło na tworzenie muzyki, jak powstawała opera "Madame Curie" i o wielu innych ciekawych sprawach. Historia życia i twórczości wybitnej kompozytorki spisana przy herbacie i jagodziankach jest ciepła niczym gościnny dom.
Constantin Floros jest jednym z pionierów przezwyciężenia formalistycznego paradygmatu analizy muzycznej. Stworzył teoretyczne podwaliny "muzycznej egzegetyki" i przedstawił interpretacje, które trwale zmieniły obraz muzyki XIX i XX wieku.W książce "Człowiek, miłość i muzyka", stanowiącej jego naukowe i życiowe credo, Floros przywraca zmarginalizowane w XX wieku humanistyczne aspekty muzyki. Wychodząc od pytania o znaczenie muzyki w ogóle, rozprawia się z przestarzałymi wyobrażeniami, takimi jak pojęcie "muzyki absolutnej". Opierając się na nowych badaniach interdyscyplinarnych oraz na licznych, często nieznanych, dokumentach, wykazuje, że muzycznych arcydzieł, od Monteverdiego do Berga, można słuchać jako dźwiękowego języka miłości: że muzyka Mozarta zawiera cały repertuar figur wyrażających czułość, że w dziełach Schumanna znaleźć można ukryte przesłania dla Clary Wieck, że w dramatach muzycznych Wagnera człowiek, miłość i muzyka tworzą nierozdzielną jedność, że opera "Salome"Straussa jest wyrazem psychopatologii miłości. Ponadto temat "muzyki humanistycznej" poruszony zostaje w kontekście innych twórców, m.in. Holsta, Messiaena, Stockhausena.
Publikacja stanowi czwarty tom serii wydawniczejprezentującej najważniejsze teksty Andrzeja Chłopeckiego - wybitnego muzykologa, teoretyka i krytyka muzycznego. Książka stanowi unikatowy zbiór tekstów i refleksji skoncentrowanych wyłącznie na muzyce i osobie Krzysztofa Pendereckiego. Autorzy wyboru tekstów, Jan Topolski i Sławomir Wieczorek, podzielili je na siedem części, a całość tomu zaprojektowali jako architekturę łuków tematycznych i czasowych, spiętych z obu stron największym łukiem opartym o rozważania na temat Pasji według św. Łukaszai VIII Symfonii. W książce przeplatają się zarówno teksty drobne - recenzje, sprawozdania, relacje i szkice, jak i obszerne eseje, diagnozy, artykuły i felietony, omawiające kolejno twórczość religijną Pendereckiego, filmową i operową oraz instrumentalną. Refleksje Chłopeckiego dotyczą także m.in. biografii Pendereckiego, jego partytur, recepcji utworów, postawy dojrzałego twórcy oraz dorobku z perspektywy XXI wieku. Przedrukowana po raz pierwszy, z nieznacznymi skrótami, praca magisterska Chłopeckiego na temat Pasji według św. Łukasza zamyka całość w epilogu, który w układzie książki pełni rolę swoistego aneksu dla zainteresowanych szczegółowymi analizami dzieła oraz muzykologicznym i akademickim warsztatem krytyka.
Józef Elsner(1769–1854) – kompozytor, dyrygent, wydawca, teoretyk muzyki, pedagog muzyczny – znany przede wszystkim jako nauczyciel i przyjaciel Chopina. Urodzony w Grodkowie w śląskiej rodzinie mówiącej po niemiecku, już od dziecka miał styczność z muzyką. We Wrocławiu w szkołach u dominikanów i jezuitów śpiewał w chórach i grał na skrzypcach, wcześnie też zaczął komponować. Ze Śląska trafił do polskiego Lwowa, w którym jego utwory i działalność kapelmistrzowska spotkały się z aprobatą publiczności. Tamże poznał Wojciecha Bogusławskiego, za którego namową zaczął się uczyć polskiego i komponować polskie opery. W roku 1799 przeniósł się wraz z Bogusławskim do Warszawy, rozpoczynając nowy, ponad 50-letni rozdział swego pracowitego życia. W stolicy był wieloletnim dyrektorem muzyki w Teatrze Narodowym (skomponował dla niego ponad 20 oper), wydawał miesięcznik nutowy „Wybór Pięknych Dzieł Muzycznych i Pieśni Polskich”, opublikował m.in.Rozprawę o metryczności i rytmiczności języka polskiego, tworzył i prowadził szkoły muzyczne – ze Szkołą Główną Muzyki na czele, w której pod jego profesorskim okiem studiował Fryderyk Chopin. Całkowicie spolonizowany, stał się gorącym polskim patriotą. Od swych studentów-kompozytorów otrzymał pierścień z napisem „Twórcy muzyki polskiej, młodzież”.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
