Faksymile jednostronicowego autografu edycyjnego Mazurka As-dur op. 7 nr 4, przechowywanego w Warszawskim Towarzystwie Muzycznym pod sygnaturą WTM 14/Ch, z numerem inwentarzowym 941, opatrzone jest komentarzem źródłowym autorstwa Andrzeja Spóza. Publikowany autograf jest pierwszą wersją utworu i pochodzi z okresu młodzieńczego twórczości kompozytora. Na rękopisie znajduje się adnotacja: Pisane przez Fr. Chopin w r 1824 / Kolberg, będąca jedynym potwierdzeniem daty powstania utworu.
Celem międzynarodowego projektu „Dzieła Chopina. Wydanie Faksymilowe” jest publikacja wszystkich dostępnych, rozsianych po całym świecie autografów dzieł Fryderyka Chopina w formie faksymiliów. Projekt realizowany jest od 2001 roku, a jego redaktorem naczelnym od samego początku jest prof. Zofia Chechlińska.
Największą wartością wydawanych edycji jest jak najdoskonalsze odwzorowanie graficzne manuskryptów w postaci współczesnych druków, dzięki czemu oryginalny tekst kompozycji Chopina może zostać udostępniony wykonawcom i naukowcom w celu jak najpełniejszego zrozumienia intencji kompozytora oraz weryfikacji wiedzy o źródłach.
Każdy tom zawiera dwie części: edycję faksymilową źródła muzycznego oraz komentarz naukowy w sześciu językach: polskim, angielskim, francuskim, niemieckim, hiszpańskim i japońskim. Komentarze zawierają najbardziej aktualne informacje na temat historii publikowanych rękopisów. Wartość tych unikalnych edycji dodatkowo podnoszą: estetyczny układ treści, twarda okładka i zabezpieczające pudełko.
Tom opatrzony komentarzem krytycznym autorstwa prof. Jima Samsona – reprodukuje autograf-podarunek Walca Des-dur op. 64 nr 1 przechowywany w Bibliotheque nationale de France w Paryżu. Publikowany rękopis należał wcześniej do rodziny Rothschildów i mógł być prezentem dla któregoś z członków tej rodziny.
Celem międzynarodowego projektu „Dzieła Chopina. Wydanie Faksymilowe” jest publikacja wszystkich dostępnych, rozsianych po całym świecie autografów dzieł Fryderyka Chopina w formie faksymiliów. Projekt realizowany jest od 2001 roku, a jego redaktorem naczelnym od samego początku jest prof. Zofia Chechlińska.
Największą wartością wydawanych edycji jest jak najdoskonalsze odwzorowanie graficzne manuskryptów w postaci współczesnych druków, dzięki czemu oryginalny tekst kompozycji Chopina może zostać udostępniony wykonawcom i naukowcom w celu jak najpełniejszego zrozumienia intencji kompozytora oraz weryfikacji wiedzy o źródłach.
Każdy tom zawiera dwie części: edycję faksymilową źródła muzycznego oraz komentarz naukowy w sześciu językach: polskim, angielskim, francuskim, niemieckim, hiszpańskim i japońskim. Komentarze zawierają najbardziej aktualne informacje na temat historii publikowanych rękopisów. Wartość tych unikalnych edycji dodatkowo podnoszą: estetyczny układ treści, twarda okładka i zabezpieczające pudełko.
Języki: Polski, Angielski, Francuski, Niemiecki, Hiszpański, Japoński
Wydanie reprodukuje autograf edycyjny ze zbiorów Biblioteki Narodowej w Warszawie. Rękopis był przeznaczony dla wydawcy francuskiego, Pleyela. Cykl preludiów stanowiący ukoronowanie pobytu Fryderyka Chopina z George Sand na Majorce został ukończony w latach 1838–1839. Tom opatrzony komentarzem źródłowym autorstwa prof. Ireny Poniatowskiej i prof. Zofii Chechlińskiej.
Języki: Polski, Angielski, Francuski, Niemiecki, Hiszpański, Japoński
Etiudy op. 25 powstawały zapewne stopniowo, aż do roku 1837, gdy zostały opublikowane. Kolekcja zawiera kompletny manuskrypt edycyjny opus 25, przeznaczony dla wydawcy niemieckiego Breitkopf & Härtel. Zbiór rękopisów składa się z dwóch autografów sporządzonych w całości ręką Chopina (nr 1 i nr 8) oraz dziesięciu kopii przez kompozytora autoryzowanych, poprawionych i uzupełnionych. Cały manuskrypt znajduje się obecnie w zbiorach Biblioteki Narodowej w Warszawie pod sygnaturą Mus.217 Cim. Publikacji faksymile towarzyszy komentarz źródłowy pióra dr hab. Zofii Chechlińskiej.
Celem międzynarodowego projektu „Dzieła Chopina. Wydanie Faksymilowe” jest publikacja wszystkich dostępnych, rozsianych po całym świecie autografów dzieł Fryderyka Chopina w formie faksymiliów. Projekt realizowany jest od 2001 roku, a jego redaktorem naczelnym od samego początku jest prof. Zofia Chechlińska.
Największą wartością wydawanych edycji jest jak najdoskonalsze odwzorowanie graficzne manuskryptów w postaci współczesnych druków, dzięki czemu oryginalny tekst kompozycji Chopina może zostać udostępniony wykonawcom i naukowcom w celu jak najpełniejszego zrozumienia intencji kompozytora oraz weryfikacji wiedzy o źródłach.
Każdy tom zawiera dwie części: edycję faksymilową źródła muzycznego oraz komentarz naukowy w sześciu językach: polskim, angielskim, francuskim, niemieckim, hiszpańskim i japońskim. Komentarze zawierają najbardziej aktualne informacje na temat historii publikowanych rękopisów. Wartość tych unikalnych edycji dodatkowo podnoszą: estetyczny układ treści, twarda okładka i zabezpieczające pudełko.
Języki: Polski, Angielski, Francuski, Niemiecki, Hiszpański, Japoński
Wolumin zawiera zbiór sześciu autografów edycyjnych z op. 10, które Chopin zaczął pisać w okresie warszawskim w 1829 r. Rękopisy znajdują się w zbiorach Muzeum Fryderyka Chopina w Warszawie. W skład zbioru wchodzą etiudy: E-dur (nr 3), Ges-dur (nr 5), es-moll (nr 6), F-dur (nr 8), f-moll (nr 9) oraz As-dur (nr 10). Są to jedyne zachowane autografy edycyjne tych utworów. Faksymile towarzyszy komentarz źródłowy prof. Ireny Poniatowskiej.
Języki: Polski, Angielski, Francuski, Niemiecki, Hiszpański, Japoński
Celem międzynarodowego projektu „Dzieła Chopina. Wydanie Faksymilowe” jest publikacja wszystkich dostępnych, rozsianych po całym świecie autografów dzieł Fryderyka Chopina w formie faksymiliów. Projekt realizowany jest od 2001 roku, a jego redaktorem naczelnym od samego początku jest prof. Zofia Chechlińska.
Największą wartością wydawanych edycji jest jak najdoskonalsze odwzorowanie graficzne manuskryptów w postaci współczesnych druków, dzięki czemu oryginalny tekst kompozycji Chopina może zostać udostępniony wykonawcom i naukowcom w celu jak najpełniejszego zrozumienia intencji kompozytora oraz weryfikacji wiedzy o źródłach.
Każdy tom zawiera dwie części: edycję faksymilową źródła muzycznego oraz komentarz naukowy w sześciu językach: polskim, angielskim, francuskim, niemieckim, hiszpańskim i japońskim. Komentarze zawierają najbardziej aktualne informacje na temat historii publikowanych rękopisów. Wartość tych unikalnych edycji dodatkowo podnoszą: estetyczny układ treści, twarda okładka i zabezpieczające pudełko.
Języki: Polski, Angielski, Francuski, Niemiecki, Hiszpański, Japoński
Książka „Na tropie fortepianów” to detektywistyczna podróż śladami historycznych instrumentów dla czytelników w wieku 10-12 lat. Publikację wypełniają zagadki, łamigłówki i kreatywne zadania, których rozwiązania składają się na historie pięciu tajemniczych fortepianów.
Czytelnicy będą musieli m.in. odnaleźć zagubioną nogę fortepianu, ułożyć drzewo genealogiczne ulubionego instrumentu Chopina, rozszyfrować wiadomości od jego budowniczych czy zaprojektować swój własny fortepian.
Redaktorem merytorycznym książki jest prof. Benjamin Vogel.
„Wybierz się z nami w podróż śladami historycznych fortepianów – takich, które pamiętają czasy, gdy żył i tworzył Fryderyk Chopin. Odkryj wyjątkowe losy tych instrumentów.
Podczas naszej podróży odwiedzimy cztery europejskie stolice, poznamy wiele wybitnych postaci z czasów dawnych, niedawnych i całkiem współczesnych, będziemy przedzierać się przez labirynty szyfrów i zagadek, a także szukać zagubionych fortepianowych nóg i dźwięków.
Czeka nas wyjątkowa przygoda!”
Joanna Barczuk, Anna Lipiec, Anna Ładecka
Źródła pamiętnikarskie to kopalnia wiedzy o ludziach i ich czasach. Są one co prawda widzeniem subiektywnym, pokazują bowiem zazwyczaj obraz rzeczywistości widziany poprzez filtr osobowości piszącego, jednak zwykle zawierają jakąś część prawdy „obiektywnej” o opisywanych osobach i zdarzeniach.
Fryderyk Chopin trwale zapisał się w pamięci setek osób, które znały go osobiście bądź tylko zetknęły się z nim przelotnie, a których spora część pozostawiła po sobie pamiętniki, listy, dzienniki i relacje. Wspomnienia te, zestawione z innymi, pozwalają zbliżyć się do obrazu Chopina, który będzie w miarę „prawdziwy”, to jest pokaże nam, jaki naprawdę był artysta, lub – przynajmniej – jakim go postrzegano. Ze względu na ich subiektywność, wspomnienia jednych nie zawsze są zbieżne z widzeniem innych osób. Ale to właśnie zestawienie rozmaitych spojrzeń na Chopina stanowi o bogactwie i wartości tych źródeł.
Publikacja Wspomnienia o Chopinie gromadzi relacje i wspomnienia na temat Chopina i jego bliskich autorstwa osób różnego pochodzenia i statusu: od Władysława Mickiewicza do służącego Jana. Książka stanowi niezwykłe źródło kontekstowe, które pozwala potwierdzić, uszczegółowić lub obalić utrwalone, a nieprawdziwe zdarzenia z biografii polskiego mistrza
Oddajemy w ręce Czytelników drugi tom naszej cyklicznej publikacji zbiorowej zatytułowanej Długi wiek XIX w muzyce. Pytania – problemy – interpretacje.
Idea tej serii, zainicjowanej w roku 2020, zrodziła się w gronie organizatorów ogólnopolskich „Sympozjów historyków muzyki XIX wieku”, odbywających się od 2019 r. Nasze założenia pozostają od początku niezmienne: pragniemy, by każdy wolumin zawierał nie tylko najwybitniejsze prace będące pokłosiem naszych corocznych obrad (których wstępne wersje zaprezentowane zostały w postaci referatów), ale chcielibyśmy także publikować artykuły zgłaszane niezależnie od konferencyjnych programów przez przedstawicieli szeroko pojętego polskiego środowiska tzw. diznewiemistów muzycznych, pozytywnie nam zarekomendowane przez kompetentnych recenzentów. Nasze zaproszenie do współpracy kierujemy zwłaszcza w stronę badaczy młodych, rozpoczynających swoją ścieżkę kariery naukowej. To właśnie ich optymizm, niespożyta energia, szczere zaangażowanie i ogromny entuzjazm od początku pomagają w urzeczywistnianiu wszystkich naszych oddolnych inicjatyw.
Pomimo dużej rozpiętości problemowej i niejednorodnego podglebia metodologicznego prac, które złożyły się na całość niniejszego tomu – czemu towarzyszy różnorodność naukowych i pisarskich temperamentów poszczególnych autorów – układ książki zdaje się odzwierciedlać cztery najistotniejsze kierunki badań obierane w ostatnich latach przez polskich diznewiemistów muzycznych. Oczywiście, z uwagi na przypadające w roku 2021 obchody związane ze stuleciem śmierci Władysława Żeleńskiego, o treści pierwszej części naszej publikacji zadecydowały poniekąd względy rocznicowe.
Postać Żeleńskiego – kompozytora, dyrygenta, krytyka i publicysty, zasłużonego pedagoga warszawskiego Instytutu Muzycznego, późniejszego pomysłodawcy, założyciela i wieloletniego dyrektora krakowskiej uczelni muzycznej – scala bowiem symbolicznie cztery prace otwierające książkę, poświęcone życiu i twórczości autora Goplany oraz jego trzech współczesnych: Henryka Melcera-Szczawińskiego, a także Zygmunta Stojowskiego i Henryka Opieńskiego. Dwaj ostatni wyszli zresztą ze „szkoły Żeleńskiego”, toteż związani są ze swym mistrzem dyskretną, a zarazem bardzo mocną i – jak się okazuje – wyjątkowo trwałą nicią pokrewieństwa artystycznego.
Mamy nadzieję, że lektura treści, które włączyliśmy do niniejszej książki, okaże się dla Czytelnika wystarczająco ciekawa, by prześledził z niesłabnącą uwagą całość od pierwszej do ostatniej strony. Jesteśmy głęboko przekonani, że prezentowane artykuły, pomimo swej różnorodności tematycznej i metodologicznej, staną się dla Czytelników źródłem wielu inspiracji, a w przyszłości stanowić będą zachętę do konstruktywnego i zaangażowanego – oby jednak pozbawionego nadmiaru emocji, co zdarzało się przecież w trakcie naszych sympozjów – naukowego dialogu z autorami.
Oto długo wyczekiwana, nowa wersja jedna z najbardziej podstawowych pozycji w chopinologii. Wraz z Polskim Wydawnictwem Muzycznym prezentujemy trzecie wydanie książki profesora Mieczysława Tomaszewskiego Chopin. Człowiek – dzieło – rezonans w redakcji Kamili Stępień-Kutery. Dzięki skrupulatnej pracy redaktorskiej książka ta zyskuje nowe życie nie tylko dla rzeszy naukowców i studentów, którzy będą po nią sięgali w ramach przyswajania najbardziej podstawowych zagadnień związanych z Fryderykiem Chopinem, ale także szerokiego grona melomanów, dla których również będzie to pozycja obowiązkowa.
Tytułowy „słuch metafizyczny” to władza poznawcza. Jego posiadacz wcale nie musi być obdarzony słuchem muzycznym ani pamięcią muzyczną. Może się nawet uważać za muzycznego ignoranta, lecz mimo to dostrzegać, że muzyka darowuje słuchaczowi krótki przebłysk zrozumienia sensu życia. W muzyce kryje się matematyka, mistyka, tęsknota za odnalezieniem przedustawnego porządku świata, ale i szaleństwo. Eseje Anny Chęćki prowadzą przez gąszcz muzycznych dreszczy, stawiając drogowskazy, które pomagają uporządkować własne emocje dzięki trwaniu w bezsłownej myśli muzycznej, a jednocześnie dowodzą, że niewyrażalne doświadczenie estetyczne można oblec w ściśle przylegającą do niego tkankę słów. Autorka polemizuje ze współczesnymi filozofami muzyki, poszukuje równowagi między tym, co w sztuce dźwięków drastyczne i gnostyczne, wsłuchuje się w poezję i prozę noszącą ślady metafizycznego nasłuchiwania (jak Podróż zimowa Stanisława Barańczaka czy Buddenbrookowie Tomasza Manna). Doprowadza do dialogu humanistyki z naukami przyrodniczymi, zastanawiając się nad anatomią muzycznej ekstazy i miłosnym dyskursem neuroprzekaźników. Oddaje także hołd wykonawcom muzyki klasycznej, zajmując się wirtuozerią jako transgresją cielesności, konkursową rywalizacją (Konkurs Chopinowski), a nawet zawodowymi chorobami muzyków. Diagnozuje kryzys pisania i mówienia o muzyce, oferując Czytelnikom lek na muzykognozę i na estetyczny strach przed lataniem.
Kolejna książka wybitnego szwajcarskiego chopinologa, Jeana-Jacques’a Eigeldingera, wpisuje się w nurt prowadzonych przez niego od wielu lat studiów nad społeczno-kulturowym kontekstem działalności Chopina. Po gruntownym przebadaniu jego aktywności jako nauczyciela gry fortepianowej i specyficznego kręgu jego adeptów zaprezentowanych w pionierskiej monografii pt. Chopin w oczach swoich uczniów Jean-Jacques Eigeldinger podjął frapujący temat związków Chopina z paryskim życiem salonowym. Związki te ukazał w podwójnym wymiarze: z jednej strony – jako wkład Chopina do aktywności tych salonów Paryża, w których przyszło mu działać, z drugiej zaś – jako recepcję jego występów w owym kręgu połączoną z wartościowaniem jego stylu gry, z ocenami przybierającymi niekiedy finezyjny kształt literacki.
prof. dr hab. Zbigniew Skowron
Friederike Müller – jedna z ulubionych i najbardziej utalentowanych uczennic Chopina – w 231 listach pisanych do mieszkających w Wiedniu ciotek relacjonuje szczegółowo swój pobyt w Paryżu. Opowiada (niekiedy w sposób bardzo krytyczny) o artystach, koncertach, fortepianach i nowościach muzycznych, szkicując w ten sposób przepojony młodzieńczym dowcipem i temperamentem, niezwykle żywy obraz paryskiego życia muzycznego i towarzyskiego we wczesnych latach 40. XIX wieku. Przede wszystkim jednak ze szczegółami i obrazowo opisuje niemal każdą z około 170 swych lekcji z Chopinem i przytacza dosłownie wiele odbytych z nim rozmów. Na tym właśnie polega niezwykłość tego materiału: nie jest to bowiem, jak zazwyczaj w przypadku świadectw innych uczniów, relacja powstała po upływie długiego czasu, często na podstawie przedstawionych w lepszym świetle wspomnień, lecz oddająca bezpośrednie, świeże i nieupiększone przeżycia.
Publikacja Bach and Chopin. Baroque Traditions in the Music of the Romantics [Bach i Chopin. Tradycje barokowe w muzyce romantyków] to zbiór tekstów naukowych pod redakcją Szymona Paczkowskiego. Książka zawiera wybrane i rozszerzone artykuły, które powstały po międzynarodowej konferencji naukowej Tradycje barokowe w muzyce romantyków w I połowie XIX wieku, zorganizowanej w 2017 roku przez Narodowy Instytut Fryderyka Chopina we współpracy z Instytutem Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego.
Książka rozpoczyna nową serię wydawniczą Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina zatytułowaną POEZJA / MUZYKA, w której będą publikowane teksty pieśni w językach oryginalnych wraz z tłumaczeniami.
Poetyckich przekładów tekstów trzech arcydzieł pieśniowych Franciszka Schuberta ? Pięknej młynarki, Podróży zimowej i Łabędziego śpiewu do niniejszego wydawnictwa dokonał prof. Andrzej Lam. Mogą one służyć jako przewodnik zarówno przy słuchaniu nagrań, jak i na sali koncertowej. Nieprzypadkowo serię rozpoczynają cykle Schuberta ? to prawdziwa korona nie tylko jego własnej twórczości pieśniowej, lecz i całej historii pieśni w kulturze Zachodu.
Najnowsza seria zapoczątkowana niniejszym wydaniem ma wypełnić lukę, jaką jest brak w języku polskim dobrych, wartościowych pod względem literackim przekładów tekstów pieśni, które zarazem przekazywałyby jak najwierniej treść oryginału i nie odbierały czytelnikowi-słuchaczowi satysfakcji obcowania z utworem poetyckim wysokiej próby. Zamiar może wydawać się próbą pogodzenia ognia z wodą, nieunikniony jest zatem kompromis, taki jednak, by spełnić wyżej postawione kryteria. Wymaga to dokonania nowych przekładów, adresowanych do współczesnego odbiorcy.
Katalog wystawy czasowej zrealizowanej w Muzeum Fryderyka Chopina w 2021 roku.
Wystawa Widzę muzykę jest muzealną próbą „sportretowania” twórczości Chopina, podjętą na przykładzie dzieł wyłącznie ze zbiorów Muzeum Chopina. Przedstawia liczne wyobrażenia i inspiracje oraz pokazuje różne podejścia twórców do zagadnienia korespondencji sztuk – w tym artystycznego opracowania odczuwanej przez nich synestezji.
Scenariusz wystawy ułożył się w podzieloną na tematy, wizualną narrację. Uchwytuje ona przeciwieństwa: słuchania zbiorowego i indywidualnego, wyobrażeń konkretnych i abstrakcyjnych, artystycznych postaw – oryginalnych i konwencjonalnych, wreszcie: słuchania poprzez patrzenie i słyszenia poprzez widzenie. Obiekty prezentowane na wystawie przedstawiają szeroką gamę technik: od malarstwa, poprzez rzeźbę, grafikę po rysunek.
Oprócz katalogu prezentowanych obiektów publikacja zawiera eseje popularnonaukowe:
Aneta I. Oborny, Chopin – w wizualności nastroju. Wokół inspiracji polskiego modernizmu.
Łukasz Kaczmarowski, Słyszę obrazy, czyli kilka słów o programowości w muzyce.
Sylwia Makomaska, Widzę muzykę… Od psychoakustyki do koncepcji krosmodalności.
Katalog wystawy czasowej towarzyszącej XVIII Międzynarodowemu Konkursowi Pianistycznemu im. Fryderyka Chopina, zrealizowanej w Muzeum Fryderyka Chopina w 2021 roku.
Wystawa Chopin. Potęga znaku prowadzi nas od Chopina kompozytora do poddającego się różnorodnym zastosowaniom i interpretacjom Chopina znaku kulturowego. Poprzez dzieła sztuki i przedmioty codziennego użytku wskazujemy fenomeny wzbogacające ikonosferę chopinowską, ewoluującą na przestrzeni wieków recepcję jego wizerunku w malarstwie, rzeźbie i rzemiośle artystycznym, a także procesy typowe dla popkultury, w tym zjawisko remiksu, opierające się na zabiegach „kopiuj–przetwórz–zestaw”.
Jaka jest zatem konstrukcja znaku Chopin? Kiedy mamy do czynienia z marką, symbolem, a kiedy z upamiętnieniem? Które wizerunki wpłynęły na ukształtowanie się konkretnych typów przedstawieniowych Chopina, a które są najczęściej remiksowane? Zachęcamy do poszukiwania odpowiedzi na pytanie, które postawił artysta Jarosław Kapuściński: „Gdzie jest Chopin?”.
Oprócz katalogu prezentowanych obiektów publikacja zawiera eseje popularnonaukowe:
Marcin Napiórkowski, Jak grać w Chopina?
Agata Szydłowska, Marka Chopin.
Marta Tabakiernik, Chopin+. O remiksach „Preludiów” Chopina.
Prezentujemy Państwu kolejną książkę w serii „Chopin. Konteksty”. Dokładnie po stu latach od pierwszego wydania Narodowy Instytut Fryderyka Chopina przygotował uzupełnioną o liczne przypisy, słownik biograficzny, indeksy oraz obszerny wstęp redaktorki książkę Ferdynanda Hoesicka Warszawa. Luźne kartki z przeszłości Syreniego Grodu. Autor spisuje i dokumentuje historie prawdziwe, ale ze swobodą powieściopisarza czerpiącego z rzeczywistości i kreującego ją zarazem. Miał na pewno znakomite ucho do ciekawych historii. Wychodzi z niego niekiedy uroczy plotkarz – któremu, przyznajmy, zawdzięczamy ogromny ładunek wiedzy na temat życia Fryderyka Chopina. Umiał Hoesick dotrzeć do odpowiednich rozmówców, umiał w zgrabnej pogawędce wyciągać z nich wspomnienia, umiał je wreszcie spisać elegancką, ale i codzienną, powszechną polszczyzną. Chopin należy do ważniejszych postaci publikacji. Choć główną bohaterką pozostaje tu Warszawa – ta XIX-wieczna i z przełomu wieków XIX i XX, nieistniejąca, ale pod piórem Hoesicka – żywa na nowo.
Wielu zachodnich autorów, referujących muzyczne dokonania krajów słowiańskich w XIX wieku, nastawiało się – jak dotąd – niemal wyłącznie na tropienie manifestacji domniemanej „narodowości w muzyce”. To jednostronne ukierunkowanie perspektywy poznawczej skutecznie wykluczyło jednak z pola naukowej refleksji pokaźną część kompozytorskiego dorobku twórców działających w naszej części Europy. Dla historyka polskiej twórczości operowej okoliczność ta jest poważnym wyzwaniem: nie tylko zmusza go do refleksji, ale także prowokuje do podjęcia ryzyka wiążącego się z propozycją całkowicie nowego podejścia do problemu. W przypadku „operowego kosmopolityzmu” pole eksploracji przedstawia się nader obiecująco – całe przedsięwzięcie porównać można do odkrywania prawdziwej terra incognita.
Nasuwa się zarazem nieodparte, a przy tym szalenie intrygujące pytanie: co kryją w sobie czy też jakie w istocie są owe marginalizowane dotychczas, „nienarodowe” opery polskich twórców II połowy XIX-wieku?
Ze Wstępu
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
