W tym dziale znajdziecie fascynująca literaturę, która przekona was jak fascynująca i ciekawa jest historia i jak wiele możemy się nauczyć. Może zainteresujecie się wojną na Pacyfiku, o której ciekawie pisze Morison Samuel Eliot, albo może zaciekawią was powieści Adama Borowieckiego, które przedstawiają przygody w galaktykach kosmosu Junga i Ing. Zapraszamy równiez po powieści biograficzne, polityczne.
From the Mediterranean to the Black Sea, from the Balkans to Mesopotamia, gunboats played an influential part in the story of World War I. This detailed technical guide to the gunboats of all the major navies of the war means that, for the first time, the story can be told.
Naval action in World War I conjures up images of enormous dreadnoughts slugging it out in vast oceans. Yet the truth is that more sailors were killed serving on gunboats and monitors operating far from the naval epicentre of the war than were ever killed at Jutland. Gunboat engagements during this war were bloody and hard fought, if small in scale. Austrian gunboats on the Danube fired the first shots of the war, whilst German, British and Belgian gunboats fought one of the strangest, most intriguing naval campaigns in history in far-flung Lake Tanganyika.
With Hitler's army rampaging across Europe, Winston Churchill ordered the creation of a special fighting force-- the Commandos. These valiant men were volunteers drawn from the ranks of the British Army, formed into a Special Service Brigade, and put through a rigorous but highly effective training program. Over the course of World War II they would see action in every major theater of operation, and are credited with numerous feats of gallantry during the D-Day landings. Although many units were disbanded after the war, the Royal Marine Commandos have maintained the standards of this elite fighting formation to the present day.
Angus Konstam explores the history of the Commandos during their formative years, providing detailed descriptions of their training, weapons, and equipment. Battle reports are accompanied by specially commissioned Osprey artwork and historical photographs, offering readers an in-depth analysis of some of the most famous fighting units in the British Army's history.
Chariots, the first mobile fighting vehicle, seem to have originated in Mesopotamia in the third millennium BC. The highly mobile two-wheeled war chariot, carrying a driver and an archer armed with a short composite bow, revolutionized military tactics after 1700 BC. This expensive weapon spread throughout the Middle East and is thought to have reached Egypt with the conquering Hyksos. It spread into Asia Minor, Greece, and was known in Northern Europe by 1500 BC. This book covers the evolution of the war chariot throughout the Bronze Age, detailing its design, development and combat history - in particular its fundamental involvement at the battle of Qadesh.
The Imperial Japanese Navy's Special Landing Force units enjoyed a reputation out of proportion to their small size.
Often wrongly termed “Imperial Marines”, they were in fact sailors led by Naval officers, and traced their origins directly to landing parties from warships. This book charts their history, from their true combat debut was at Shanghai in 1932; thereafter the SNLF expanded and fought in the assaults that followed Pearl Harbor in 1941, and were dispersed as island garrisons during the Pacific campaigns.
With an unprecedented, detailed look at uniforms and equipment, Gary Nila and Robert A Rolfe's text is accompanied by color photos of original items from private collections.
Zakochany Mickiewicz to opowieść oparta na faktach. Jedynymi elementami fabularnymi są dialogi bohaterów oraz ich krótkie refleksje. Dzięki nim – dialogom i refleksjom – możemy poczuć smak epoki; przeżycia wieszcza i bliskich mu kobiet nie są pomnikowe. Książka może być „zakazaną” lekturą dla uczniów szkół średnich i ciekawym pendant dla studentów i starszych miłośników poety.
Adam Mickiewicz kochał ród niewieści, co było dla niego źródłem wielu radości, ale i gorzkich przeżyć. „Kobiety czarował uczuciowością [...]. Zawsze wydawał się być zakochanym w każdej młodej osobie, do której mówił, tak że babcia drżała o spokój córek, bo wszystkie kobiety bałamucił w czasie kilkudniowego pobytu” – zanotowała Konstancja, wnuczka Józefa i Pauli Morawskich, u których przebywał w wielkopolskiej Luboni w 1831 roku.
Oto współbohaterki opowieści, panny i damy, przy których ożywiał się niepomiernie, ubóstwiał, kochał, cierpiał i opiewał:
Johasia – z której „tyle [...] wionęło świeżości i życia”;
Aniela z Żytomierza – co „umiała pięknymi kolorami malować przyszłe szczęście nasze!”;
Eleonora Nieławicka – której „czarne oczko przypadło [mu] do smaku”;
Antoninka – panna o kruczych włosach, z ustkami jak malinki;
Karolina Kowalska – żona powiatowego doktora, najpiękniejsza kobieta w Kownie; Franciszek Malewski oślepiony jej fizjonomią, bał się na nią dłużej patrzeć;
Maryla Puttkamerowa z d. Wereszczaka – największa miłość wieszcza; „więcej urocza, niż piękna”, panna o jasnych włosach, kształtnej kibici i pogodnej twarzy;
Joanna Zaleska – hrabina z Odessy, żona Bonawentury, podobająca się „więcej z charakteru i rozumu, bo wcale niepiękna”;
Karolina Sobańska – hrabina z Odessy, żona Hieronima, kochanka generała Witta, zachwycająca i urokliwa; z myślą o niej poeta napisał kilka najpiękniejszych wierszy miłosnych;
Zenaida Wołkońska – księżniczka rosyjska, emanująca niewysłowionym powabem chwytającym za serce;
Pani Krassowska, o nieznanym imieniu, w książce występuje jako Eufrazja, żona Ksenofonta Polewoja, moskiewskiego dziennikarza i pisarza;
Karolina Jaenisch – dziewiętnastoletnia malarka z Moskwy, ładna, inteligentna;
Maria Szymanowska – wybitna pianistka i kompozytorka, przyjaciółka Adama;
Henrietta Ewa Ankwiczówna – dziewiętnastoletnia hrabianka, ładna i mądra;
Konstancja Łubieńska – hrabina z Wielkopolski, żona Józefa, postawna, o uderzającej urodzie;
Celina Mickiewiczowa – córka pianistki, Marii Szymanowskiej, „ładna dziwaczka”, żona wieszcza;
Ksawera Deybel – panna o palącym wzroku, wywierająca swym wdziękiem urok niebezpieczny, nie piękna, ale i nie brzydka, „podła towianica”.
Dwukrotna zwycięska obrona Wilna przez polską załogę jest dzisiaj nieznana w polskiej literaturze historycznej i kulturze popularnej. Starcia te były ledwie wzmiankowane w Krzyżakach Sienkiewicza, a obecne prace naukowe i popularnonaukowe także nie zgłębiają tego tematu.Jest to dziwne z dwóch powodów. Po pierwsze, przebieg obu oblężeń, a zwłaszcza rola polskich łuczników, są dobrze opisane w źródłach. Przynajmniej dwa z nich, czyli Kronika Wiganda z Marburga i Roczniki Jana Długosza, są dostępne w języku polskim. Po drugie, wynik walk, ich doniosłe znaczenie oraz fakt, że polscy łucznicy pokonali angielskich, nakazują przyjrzeć się starciu bliżej.W pierwszym oblężeniu brał udział Henryk Lancaster, późniejszy król Anglii. Wówczas polscy łucznicy zwyciężyli Anglików, zabijając lub biorąc do niewoli niektórych znacznych rycerzy, w tym chorążego.Mimo ogromnej przewagi wroga i zdrady ze strony części Litwinów oraz Rusinów, Polacy obronili miasto.W 1394 roku wraz z Krzyżakami na Wilno ruszyły inne angielskie oddziały oraz łucznicy burgundzcy, walczący tak samo jak angielscy. Na samym początku oblężenia Polacy powalili strzałami francuską jazdę na opancerzonych koniach. Podczas dalszych walk odpierali ataki angielskich łuczników, a także pokonali ich w walce nocnej...
Featuring full-color artwork, this book describes and illustrates the Chinese and North Korean troops who fought US and UN forces in Korea during 1950–53.
In June 1950, North Korean forces armed and equipped by the Soviet Union invaded South Korea, forcing back the US and South Korean troops facing them and threatening them with complete defeat. After the US and UN forces mounted a series of counter-offensives, the Chinese People's Volunteer Army crossed into the Korean Peninsula and entered the fray; the conflict would continue for three years until the armistice of July 1953, and tensions remain high today.
The exploits of the North Korean and Chinese forces in the Korean War are renowned, but many misconceptions have grown up about these armies. In this study, carefully chosen photographs and specially commissioned artwork combine with authoritative text to reveal the evolving organization, tactics, uniforms, insignia and equipment of these formidable Communist troops during three years of warfare in the Korean Peninsula. Benjamin Lai and Zhao Guoxing reveal the real story of the North Korean and Chinese troops engaged in the Korean War, setting the record straight and deepening our understanding of the conflict.
This illustrated study lifts the veil on the gladiators of ancient Rome, who provided a bloody spectacle for the people of the Eternal City and its vast empire.
By the start of the Principate in 27 BC, the gladiator games were a long-standing part of the social and political life of Rome and its sprawling empire. In the wake of reforms enacted by Augustus, the games continued to be at the heart of Roman culture and politics during the 1st and 2nd centuries AD.
While prominent citizens harnessed the opportunities offered by the gladiator games to enhance their own reputations and reward their clients, the emperors soon assumed a near-monopoly on the provision of games; several even entered the arena themselves, most notoriously Commodus. In the quest for novelty, prisoners, criminals and women came to participate in this grisly 'sport'. Only after the adoption of Christianity as the state religion in AD 380 did armed combat between gladiators enter a decline, and even then beast hunts persisted into the 6th century.
Although much evidence remains, both literary and archaeological, the gladiators and their world continue to be misunderstood. Featuring full-colour reconstructions of these legendary arena fighters, this book draws upon the latest research and the author's own findings to cast new light on these formidable arena fighters and their legacy.
Jest wiosna roku 1940 i hitlerowska machina wojenna rozkręca się coraz szybciej. W fiordach Norwegii pojawiają się okręty Kriegsmarine, a żołnierze w mundurach koloru feldgrau bez trudu zajmują coraz większe połacie kraju. Iskierka nadziei tli jeszcze na dalekiej, pogrążonej w mrokach zimy Północy...
Po śmierci Eryka Białego Jastrzębia smagana zimnymi wiatrami Północ ani na moment nie przestaje być areną zaciekłych zmagań między zwolennikami dawnych porządków a nowym władcą Nordveghr, sędziwym konungiem Trygve. Jednym z najdzielniejszych wojów konunga jest młody Viglund...
Młody król, Eryk Halvdanson, podbija Nidaros, północne królestwo, z którego niegdyś wypędzono jego ojca, i usiłuje nawracać swych poddanych na chrześcijaństwo. Przybycie kapłanów Chrystusa i twarde rządy króla wnet prowadzą do starcia z wyznawcami starych bogów i nawykłymi do swobody jarlami. Tymczasem Vidar, słynny islandzki skald, ma napisać sagę, która zaćmi wszystkie poprzednie — sagę o wspaniałych i pobożnych czynach Eryka. Królewski drużynnik Harald popada w kłopoty, po tym jak, pijany, nieopatrznie lżył nowe porządki, a karzeł Arnul zgodnie z naukami kapłanów zostaje uznany za istotę przeklętą i wypędzony z ludzkich siedzib. Żaden z nich nie wie, jaką rolę im naznaczono w nadchodzącej ostatniej bitwie i zmierzchu bogów. Bogata, wielowątkowa powieść o starciu dwóch zupełnie różnych rodzajów magii w surowym, okrutnym świecie Dalekiej Północy, inspirowana nordyckimi sagami, mitologią i historią ludów Skandynawii.
[...] W nurt tych badań wpisuje się publikowany niżej katalog, proponując nieco inną perspektywę. Zawiera on bowiem zabytki sfragistyczne związane z dynastią Jagiellonów rozumianą jako wielka rodzina obejmująca zstępnych po Władysławie Jagielle zarówno tych, którzy nosili koronę polską, węgierską lub czeską, jak i takich, którzy nie zasiedli na żadnym tronie. Uwzględnia również pieczęcie monarszych małżonek, córek i bastardów, a także inne sigilla, które przez swą formę i funkcję postrzegane były (lub mogą być) jako elementy królewskiego systemu sfragistycznego. Zbiór uzupełniają rzekome oryginały pieczęci monarszych.
Zarysowana wyżej perspektywa rzutuje na układ treści publikacji i znajduje odzwierciedlenie w strukturze katalogu, któremu nadano układ genealogiczny. Stąd też, wbrew chronologii objęcia tronu, pieczęcie królowej Jadwigi umieszczone zostały po pieczęciach Władysława Jagiełły, protoplasty dynastii, którego Jadwiga była małżonką, mimo iż formalnie była też równorzędnym władcą Królestwa Polskiego. Stąd też po pieczęciach Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki następuje omówienie pieczęci najstarszego ich syna - Władysława Jagiellończyka, chociaż był on królem Czech i Węgier. By nie stracić jednak z pola widzenia perspektywy politycznej, jej właśnie podporządkowano układ dalszych części Wstępu, w którym osobno zostały omówione pieczęcie Jagiellonów polsko-litewskich i czesko-węgierskich oraz ich małżonek i potomstwa, w tym naturalnego. W założeniu wydawców rozwiązanie takie ma ułatwić Czytelnikom śledzenie losów sfragistyki jagiellońskiej z dwóch punktów widzenia: politycznego oraz genealogicznego.
(fragment Wstępu)
Modlitewnik królewicza Aleksandra w opracowaniu Pawła Krasa we współpracy ze Zdzisławem Koczarskim ukazał się jako 24. tom serii „Folia Jagellonica. Fontes”, przygotowywanej przez grono uznanych historyków pod auspicjami Polskiego Towarzystwa Historycznego. Publikacja zawiera opracowanie historyczne, edycję źródła oraz faksymile manuskryptu obecnie przechowywanego w zbiorach British Library pod sygn. Add. 38603.
Modlitewniki królewskie od kilku lat są przedmiotem intensywnych badań przede wszystkim filologicznych. Niniejsza pozycja została opracowana z perspektywy przede wszystkim historyka. Wstęp do edycji pokazuje krąg twórców / czytelników modlitewnika, ale także kreśli model pobożności właściciela – Aleksandra Jagiellończyka, ukazując jednocześnie szerokie tło specyfiki pobożności rodziny królewskiej. Autor przedstawia stan badań, pisze o właścicielu modlitewnika, pisarzu manuskryptu, prezentuje szczegółowo zawartość, zestawia i omawia zebrane tu modlitwy, podejmuje się opisu zewnętrznego manuskryptu, w tym zdobień dekorujących rękopis. Wydanie zawiera komentarz filologiczny i uwagi edycyjne oraz kompletną bibliografię. Prezentowana edycja stanowi wzorcowy przykład opracowywania naukowego rękopisów średniowiecznych, zwłaszcza tak trudnych w interpretacji, jak zindywidualizowane modlitewniki przeznaczone do użytku prywatnego osób z kręgu monarszego.
Książka stanowi ważny wkład w badania nad kulturą religijną Jagiellonów i przynosi nowe ustalenia. Zamieszczone w Opusculum teksty modlitw i pieśni są znakomitym przykładem devotio moderna, tak charakterystycznej dla schyłku średniowiecza i początków renesansu w Pierwszej Rzeczypospolitej.
A fully illustrated study of the French armies that were inspired by Saint Jeanne d’Arc, reformed under King Charles VII and eventually victorious over England in the Hundred Years’ War.
Saint Jeanne d’Arc remains a central figure in France’s national legend, having ushered the country’s flagging military forces into a period of extraordinary reform and revival that culminated – some 22 years after her death – in the French emerging triumphant from the Hundred Years’ War. France’s 1429 victory at Orléans, which was headed by Saint Jeanne, marked the first major setback to a long series of English successes and led directly to the coronation of King Charles VII, who would transform France’s fortunes by making peace with Burgundy, gathering foreign allies and creating permanent armed forces under royal control.
In this engaging new study, French military historian Philippe Gaillard examines the events and individuals that brought about such a pivotal shift in the trajectory of medieval France. Combining detailed research with period illustrations, artefact photography and newly commissioned artwork plates, the author brings to life the story of Saint Jeanne d’Arc, the army she revitalized and the structural and tactical changes that carried King Charles VII and France to victory at Formigny and Castillon in the 1450s.
Quo vadis - powieść z czasów Nerona - powieść historyczna Henryka Sienkiewicza. Publikowana najpierw w odcinkach w warszawskiej "Gazecie Polskiej" (lata 1895-1896) i - z minimalnym opóźnieniem w stosunku do "Gazety" - także w krakowskim dzienniku "Czas" i "Dzienniku Poznańskim". Wkrótce powieść została wydana w formie druku zwartego, jej premiera odbyła się w Krakowie, w 1896 roku. Powieść odniosła światowy sukces i została przetłumaczona na ponad pięćdziesiąt języków. Pełny tekst powieści Quo vadis znajduje się w rękopisie Biblioteki Narodowej, a we wrocławskim Ossolineum znajduje się 39 luźnych kart pierwszego szkicu powieści[1]. Rękopis BN został zakupiony od spadkobierców Leopolda Kronenberga. Karty znajdujące się w zbiorach Ossolineum pochodzą ze zbiorów rodziny pisarza z Oblęgorka. Henryk Sienkiewicz dostał Literacką Nagrodę Nobla za całokształt twórczości. Quo vadis jest jednym z najbardziej znanych dzieł autora, dlatego częstym błędem jest uznawanie, że nagrodą Nobla została przyznana właśnie za to dzieło. W istocie w 1905 roku Sienkiewicz otrzymał ją za wybitne osiągnięcia pisarskie w literaturze epickiej[2]. Tytuł książki to łaciński zwrot, oznaczający: Dokąd idziesz?. Odwołuje się on do słów Quo vadis, Domine? (Dokąd idziesz, Panie?), wypowiedzianych według legendy, przywołanej również w powieści, przez apostoła Piotra do Chrystusa. Ilustracje do powieści wykonali m. in. znani malarze Piotr Stachiewicz i Jan Styka. W 1894 roku powstały pierwsze rozdziały Quo vadis, które ukazały się drukiem od marca 1895 roku w warszawskiej "Gazecie Polskiej", krakowskim "Czasie" oraz "Dzienniku Poznańskim" (do lutego 1896 roku). Wydanie książkowe pojawiło się niedługo później i zrobiło zawrotną karierę w całej Europie. Książka do dziś cieszy się wyjątkową popularnością, została przetłumaczona na 57 języków, w tym na arabski czy japoński, a także esperanto i opublikowana w ponad 70 krajach[6]. Quo vadis wielokrotnie adaptowano i wystawiano na deskach teatrów, ukazała się opera oparta na motywach powieści, a w 1913 roku dzieło zostało po raz pierwszy sfilmowane, a później było ekranizowane jeszcze kilkakrotnie. W 2016 Sienkiewiczowską powieść odczytywano publicznie podczas akcji społecznej propagującej znajomość literatury narodowej - Narodowe Czytanie Quo vadis. Z tej okazji 3 września rękopis powieści opuścił na jeden dzień skarbiec Biblioteki Narodowej i można go było oglądać w warszawskim Pałacu Rzeczypospolitej. Żródło informacji: Wikipedia.
...trzecia z serii książek przedstawiająca bitwy i potyczki mające miejsce w 1945 roku na Śląsku. W tym tomie czytelnik zapozna się z kulisami wydarzeń, jakie rozegraly się w Kotlinie Kłodzkiej podczas odwrotu wojsk niemieckich. Ponadto poznamy m.in. epizody związane z operacją "Kozica", walkami Estończyków pod Nową Jamką, walkami na południe od Opola i w rejonie Lwówka Śląskiego i Lubania, w tym zamku Czocha.
(opis wydawcy)
Nim minie miesiąc, żaden pies nie zaszczeka w tym naddunajskim kraju bez pozwolenia naszego pana Batu…
Taki cytat znajduje się na okładce wznowionej w języku polskim powieści przygodowej Leona Cahun zatytułowanej „Zabójczyni”. Tytułowa bohaterka to córka jednego z najsławniejszych mongolskich wodzów – Dżebe. Pochodzi ona, jak ojciec z obcego plemienia, ale wraz z najwierniejszym towarzyszem zmarłego przed laty Dżebe – Subedejem wyrusza na wielką wyprawę ku Dunajowi, nad którym rozciąga się wielkie i zasobne królestwo Węgier. Leon Cahun, żyjący w XIX wieku francuski pisarz, zanurzony w politykę swojego czasu, stosując wielkie, historyczne i polityczne metafory, w które wplata losy głównych bohaterów powieści, przekonuje nas, że pewne mechanizmy w historii są niezmienne. Jako jeden z nielicznych europejskich autorów zmienia całkowicie optykę wydarzeń i patrzy stulecie XIII oczami mongolskich wojowników, wśród których znajduje się ona – księżniczka Zabójczyni, córka owianego legendami zdobywcy Chorezmu – wodza Dżebe.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
