Friedrich von Gentz (1764-1832) był czołowym myślicielem burzliwych czasów rewolucji francuskiej, wojen napoleońskich i dominacji Świętego Przymierza. W młodości z sympatią odnosił się do idei liberalnych, jednak pod wpływem wydarzeń w rewolucyjnej Francji i myśli Edmunda Burke'a stał się jednym z najgłośniejszych konserwatywnych piór Europy. Zasłynął zwłaszcza analizami polityki Napoleona Bonaparte, uznawanej przez niego za wielkie zagrożenie. Doskonale znał kulisy gier politycznych największych potęg tamtych czasów i błyskotliwie je opisywał. Sam również w nich uczestniczył, zwłaszcza jako bliski współpracownik księcia Klemensa von Metternicha – był między innymi sekretarzem kongresu wiedeńskiego. Jego teksty ukazują świat wielkich zmagań politycznych i ideowych przełomu XVIII i XIX wieku, poza pasjonującym opisem ich uwarunkowań i przebiegu przynosząc też niepokojąco aktualne uwagi o tym, jak w Europie zabiega się o realizację własnych interesów w polityce międzynarodowej. Przykładu tego dostarczała wówczas również sprawa polska, o której Gentz pisał z gorzką dla Polaków konkluzją: krytycznie oceniał rozbiory, ale zarazem uważał, że Polski nie da się już odbudować. Jego rozważania – połączenie idei konserwatywnych i chłodnego realizmu analiz praktycznej polityki – pozostają bardzo pouczającą i inspirującą lekcją myślenia politycznego.
„Tym, co uczyniło projekt rozbioru Polski nieporównywalnie bardziej destrukcyjnym dla wyższego interesu Europy niż niejeden akt przemocy, który w swym charakterze i wykonaniu jedynie z pozoru jawił się jako o wiele bardziej ponury, był fakt, że zaczerpnięto go ze źródła, z którego na cały sojusz narodów nie miało rozlewać się nic innego, jak tylko dobro i łaska, bezpieczeństwo na czas pokoju i ratunek na czas trwogi. Porozumienie wielu władców zawsze traktowano jako zbawienną tamę przeciw chaotycznej przemocy i żądzom jakiegoś ciemiężcy; teraz zaś, ku przerażeniu świata, okazało się, że możliwe jest takie porozumienie, które, choć zdawało się być zawarte, by przed złem chronić, właśnie zło zaprowadza". (Szkice o najnowszej historii równowagi politycznej w Europie)
Tomaszowi Maślance udało się scalić w ""pracującą"" teoretycznie całość różne aspekty kontrkultury. Pozwala na to konsekwentne opowiedzenie się za tradycją wyjaśnień socjologicznych, znacznie wszakże modyfikowanych i traktowanych niekiedy heurystycznie, a nie jako bezkonkurencyjnie właściwe. Innymi słowy, autor wypracował język narracji, który pozwala mu - niesprzecznie i rozszerzająco - przechodzić od rozważań stricte filozoficznych i teoretycznych do tego, co skłania się nazywać społecznym imaginarium kontrkultury. Analizom przemian intymności i życia rodzinnego towarzyszą tedy zarówno Freud i Fromm, jak i kulturowy detal, historyczna migawka i panoramiczne ujęcie rewolucji w trakcie jej dziania się. Autor unika także ujęć zbanalizowanych i zmitologizowanych, zachęcając do spojrzenia na lata sześćdziesiąte, kontrkulturę i formy kontestacji jak na swoisty kulturowy palimpsest. Co więcej, nie popełnia tak częstego błędu rekonstrukcji przeszłości, jakim jest stosowanie interpretacji adaptacyjnych, ściśle wypełniając wskazania rzetelnej interpretacji historycznej w jej socjologicznym wariancie. W ten sposób - moim zdaniem - rehabilituje tradycje socjologii kultury, daje im nowe życie. (prof. dr hab. Wojciech Józef Burszta)
W jakim stopniu republikańskie kategorie pomagają nam radzić sobie z fundamentalnymi problemami dotyczącymi natury i uprawomocnienia demokracji liberalnych u progu XXI wieku? Co znaczą dziś pojęcia cnoty, dobra wspólnego i edukacji obywatelskiej? Czy dają się one pogodzić z koncepcją państwa neutralnego (a może stały się przestarzałe lub też zdyskredytowane - jako zbyt ""opresywne"")? Czy demokracje liberalne, choć przejęły od republikanizmu wiele koncepcji i rozwiązań systemowych, nie porzuciły jednocześnie republikańskich uzasadnień i wartości (a jeśli tak, to czy nie jest to jednym z głównych powodów wewnętrznych sprzeczności oraz problemów współczesnych społeczeństw demokratycznych)? Czy liberalno-republikańskie instytucje dają się utrzymać bez towarzyszących im publicznych przekonań i wartości?""Książka Marcina Gajka to pasjonująca próba poszukiwania pomostu między klasyczną myślą republikańską, gdzie poczucie zakorzenienia we wspólnocie politycznej oraz cnoty obywatelskie odgrywają fundamentalną rolę, a wolnościowym etosem liberalizmu z jego wywyższeniem roli jednostki. Wspólny mianownik, jaki autor odsłania w obu tych pozornie przeciwstawnych tradycjach, otwiera szansę syntezy - republikańsko-liberalnej koncepcji państwa jako obiecującego kierunku stopniowej przebudowy istniejących organizmów politycznych."" (prof. Zbigniew Stawrowski)
Władysław J. Stankiewicz – żołnierz polskiej armii na Zachodzie w czasie II wojny światowej, później wieloletni profesor Uniwersytetu Kolumbii Brytyjskiej w Vancouver – należał do najciekawszych polskich filozofów politycznych XX wieku, ale jego tworzony na emigracji dorobek nie został dotąd w Polsce należycie poznany. Aforyzmy i litanie polityczne należą do najciekawszych jego fragmentów. Zakres tematyczny tych tekstów jest szeroki: obejmują one dostrzegane i niedostrzegane zagrożenia trapiące współczesny świat, takie jak relatywizm, żargon służący do manipulacji opinią publiczną, zastygłe nawyki umysłu i utarte koleiny myśli. Władysław J. Stankiewicz przez całe dziesięciolecia (czego dowodzą jego publikacje) przedzierał się przez pojęciową gmatwaninę licznych nurtów filozofii politycznej. Ponieważ zawsze unikał kategoryzacji, wąskich definicji czy też poruszania się wyłącznie w ramach ogólnie przyjętego systemu, forma krótkich tekstów i aforyzmów – w myśl zasady Konfucjusza, że trzeba „próbować zapalić maleńką świeczkę zamiast przeklinać ciemność” – doskonale pasuje do jego badawczego intelektu. Książka ta jest zatem erudycyjną intelektualną przygodą, ale i inspiracją, by lepiej poznać i zrozumieć otaczający nas świat polityki, filozofii i kultury.
Drugi wydany w serii Biblioteka Myśli Politycznej wybór pism Edmunda Burke’a – uznawanego za ojca współczesnego konserwatyzmu i czołowego myśliciela nowożytnej Europy – zawiera jego najważniejsze teksty poświęcone angielskiej tradycji politycznej. Rozważa w nich m.in. kwestie wolności, sprawiedliwości, władzy. Krytykuje błędy polityczne epoki, a zarazem przedstawia zasady polityki rozsądnej, sprawiedliwej i skutecznej, które do dziś stanowią niezwykłą intelektualną inspirację i znakomitą szkołę politycznego myślenia.
Zagadnienie związku między francuskim katolicyzmem a przemianami społecznopolitycznymi lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX w. nie zostało do tej pory poddane analizie w polskiej literaturze. W opracowaniach naukowych poświęconych współczesnej Francji problematyka religii katolickiej jest właściwie nieobecna. Niniejsza monografia ma ambicję zapełnienia tej pustki. Jaki był stosunek francuskich katolików do protestów Maja '68 r., co sądzili o postanowieniach Soboru Watykańskiego II, jacy myśliciele wpływali w największym stopniu na ich ideową tożsamość, jak organizowali się w życiu religijnym, społecznym i politycznym - przedstawiane w książce odpowiedzi na te i wiele innych pytań pozwalają nie tylko poznać miejsce katolicyzmu w V Republice, ale i zrozumieć istotę francuskiej polityczności, wzbudzającej wiele kontrowersji, a wciąż w Polsce słabo znanej.
Agnieszka Czarnecka - doktor nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce; asystent w Katedrze Historii Doktryn Politycznych i Prawnych Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego; dwukrotna
stypendystka rządu francuskiego (2008, 2010); autorka artykułów naukowych z zakresu historii doktryn politycznych i prawnych, pogranicza historii idei politycznych i literatury pięknej oraz socjologii religii; tłumaczka książek z języka francuskiego: G. Kepel, Zemsta Boga. Religijna rekonkwista świata (2010) i D. Cohn-Bendit, Co robić? (2010).
"Dwoiste oblicze Francji, kraju z jednej strony katolickiego, chlubiącego się mianem "najstarszej córy Kościoła", z drugiej zaś zlaicyzowanego, w którym najwcześniej i najpełniej wprowadzono rozdział Kościoła od państwa,
ujawniło się szczególnie w burzliwych latach 60. Agnieszka Czarnecka odkrywa przed nami tę nieznaną powszechnie stronę francuskiej historii, związaną z fundamentalnymi dyskusjami na temat miejsca religii i Kościoła w zrewoltowanym społeczeństwie, szczególnie wśród zlaicyzowanej młodzieży. Dyskusje te toczyć by się mogły również obecnie w wielu krajach, w tym i w Polsce. Historyczna rzetelność, nieprzemijająca aktualność poruszanych problemów, jak również oryginalne ujęcie metodologiczne, jakie zastosowała
Autorka, stanowią o atrakcyjności i przydatności tej książki".
Prof. dr hab. Krystyna Chojnicka, dziekan Wydziału Prawa i Administracji,
Uniwersytet Jagielloński
Wybór tekstów jednego z najwybitniejszych polskich myślicieli XX wieku, prekursora chrześcijańskiego liberalizmu, rozważającego zagadnienia m.in. istoty i granic wolności, natury komunizmu, zasad wolnego rynku, cywilizacyjnych konfliktów między Polską a Rosją.
Monografia poświęcona angielskiemu uczonemu Arnoldowi Josephowi Toynbee’emu (1889-1975), jednemu z najciekawszych i najważniejszych myślicieli XX wieku. Światową sławę i uznanie przyniosło mu dwunastotomowe Studium historii, w którym podjął próbę stworzenia typologii cywilizacji oraz wskazania mechanizmów ich ewolucji (wzrostu i upadku). Dzieło to stanowi istotny punkt odniesienia w dyskusjach o historii i kulturze, inspirując i prowokując intelektualnie kolejne pokolenia ich uczestników.
„Myśl Toynbee’ego może być szczególnie inspirująca dla polskiego czytelnika. Toynbee traktował kultury nadwiślańskie jako współczesne tereny graniczne Zachodu, określając je jako „marchie”, czyli – dosłownie rzecz ujmując –awangardę, przednią straż Zachodu przed naporami zewnętrznymi, nie tylko stricte militarnymi, ale również rozumianymi w szerszym ujęciu duchowym. Twierdził wręcz, że żywotność całych cywilizacji „zwykła koncentrować się w kolejnych marchiach, w miarę jak zmieniała się intensywność relatywnych natężeń rożnych parć zewnętrznych na poszczególne marchie”, zaś bezpośrednio o Polsce pisał, że „ma swoje słowo do powiedzenia współczesnemu Zachodowi” jako podmiot posiadający rozeznanie w tym, czym w istocie jest cywilizacja zachodnia”. (fragment książki)
Reforma Cerkwi stała się faktem. Paradoksalne zachowanie monarchy – pomazańca i Antychrysta – było skrajnie odczytywane przez Rosjan, lecz nie pozostawało dla nich niezrozumiałym. W kulturze znaczonej raskołem, w zatarciu granic pomiędzy władzą prawdziwą a samozwańczą (Łżedymitr, Łżealeksy), cezura pomiędzy sacrum a profanum, imperium a sacerdotium nie była dla wyznawców prawosławia najistotniejsza. Przyzwolenie na wszechwładzę cara odpowiadało ideałowi chrześcijańskiej pokory (smirienije). Bunt przeciw władzy z reguły odwoływał się do innej nieograniczonej siły; mógł nią być w Rosji również ideał nihilistycznej, anarchicznej wolności. Istotą tej kultury jest totalność i taką też – totalną – wizję władzy realizował Piotr Wielki, łącząc Cerkiew z państwem, a swoją imperatorską pozycję z godnością patriarchy, jednocześnie niszcząc i wzmacniając rosyjski Kościół prawosławny.
(fragment książki)
Książka o polskiej polityce lat 2005-2010, ukazująca rządzące nią mechanizmy, gry interesów, medialne manipulacje, personalne rozgrywki i kulturowe spory. To zbiór tekstów, w których Autor bezkompromisowo analizuje rzeczywistość III RP, rozważa, czym mogła być i czym się nie stała IV RP i zastanawia się, co przesądziło o niepowodzeniu tego projektu. Przedstawia również zjawisko „postpolityki” – uprawianej przez rządzących po 2007 r., a oznaczającej rezygnację z prób reform, w ogóle z poważnej polityki oraz skoncentrowanie się wyłącznie na „wizerunku” i umiejętnym propagandowym opanowaniu umysłów Polaków, ich „od-obywatelnianiu” przez granie nastrojami i tani populizm.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
