Obaj są na tej samej katedrze na UW i w tym samym zakładzie w Instytucie Filozofii PAN. Na wydziale Kołakowski jest kierownikiem, a w instytucie Baczko. Ale świetnie się uzupełniają i samodzielnie nigdy nie występują oficjalnie w sprawach naukowych. Obaj równocześnie zostali docentami i w ubiegłym roku profesorami. Dookoła nich występuje plejada ich uczniów i asystentów, która stanowi zwartą grupę, ekskluzywną, zazdrosną o swoje stanowiska, popierającą się wzajemnie i nie dopuszczającą innych do swego grona. Jest to grupa liczna, razem z instytutem około 20 ludzi. Charakterystyczne jest to, że są niezwykle solidarni, nigdy nie występują z krytyką kogokolwiek ze swej grupy, a gdy zostanie który zaatakowany bronią go wszyscy.
(fragment meldunku z 15 września 1966 r., IPN BU 0204/518 k. 68–70)
Henryk Citko (ur. 1964), kustosz Archiwum Zbigniewa Herberta w Zakładzie Rękopisów Biblioteki Narodowej. Współpracuje przy edycji ineditów i korespondencji Zbigniewa Herberta, opracowuje kalendarium jego życia i twórczości. Opracował również korespondencję Leszka Kołakowskiego z Jerzym Giedroyciem oraz Leszka Kołakowskiego z Andrzejem Walickim.
Praca Szymona Wróbla jest znakomita. Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. Nikt jeszcze nie poddał rzeczywiście filozoficznej analizie głównych przedstawicieli „warszawskiej szkoły historii idei”. […] Otóż Szymon Wróbel dokonuje zabiegu ciekawego, ale ryzykownego. Odnajduje w pracach analizowanych filozofów ciągłość i nieciągłość, której zapewne nie byli oni świadomi. Pisze on o swoich autorach z perspektywy takiej samej, jakby żyli oni przed dwustu laty, a nie obecnie. Ma więc prawo dostrzegać tendencje, które widzi jako filozof, a nie jako biograf. […] Opublikowanie tej pracy uważam za nie tylko niezbędne, ale wręcz za zaszczyt dla publikujących.
Prof. dr hab. Marcin Król
Szymon Wróbel jest profesorem filozofii w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN oraz na Wydziale Artes Liberales UW. Zainteresowania naukowe: teoria władzy, teoria literatury, współczesne językoznawstwo i kognitywistyka oraz zastosowania idei psychoanalitycznych w teoriach politycznych. Autor licznych książek i artykułów naukowych. Ostatnio opublikował: Deferring the Self oraz Grammar and Glamour of Cooperation. Lectures on the Philosophy of Mind, Language and Action (Peter Lang 2013 i 2014), Ćwiczenia z przyjaźni, Lektury retroaktywne. Rodowody współczesnej myśli filozoficznej oraz Polska pozycja depresyjna: od Gombrowicza do Mrożka i z powrotem (Universitas 2012, 2014 i 2015).
Baczko twierdzi jak najsłuszniej, iż pytanie, czy utopia jest „prawdziwym światłem czy tylko błędnym ognikiem?”, bynajmniej nie straciło na znaczeniu. Co więcej, „może nigdy nie dyskutowano nad tym bardziej zaciekle niż w naszych czasach, które nie mogą ani żyć ze swymi utopiami, ani obyć się bez nich”. To dobry powód, aby do tematu wracać i zastanawiać się poważnie, dlaczego tak jest. „Światła utopii” to zatem coś więcej niż tylko przyczynek do historii XVIII wieku. (…) Zaproponowany w nim [przez Baczkę] sposób analizy „dyskursu utopijnego” pozostaje pod wieloma względami wzorcowy. Przede wszystkim dlatego, że w tak szerokim zakresie uwzględnia wydarzenia życia zbiorowego, a nie tylko teksty literackie: obok tego, co wyśnione, pomyślane i opisane, pokazuje to, co robione i wyrabiane; analizuje zarówno filozofię, jak i politykę, która w okresach wielkich rewolucji jawi się jako utopia w działaniu, jeśli nie „utopia u władzy”. (…) Wzorcowe jest pokazanie przezeń utopizmu w postaci, którą przez analogię do popkultury można by nazwać poputopią.
(z posłowia Jerzego Szackiego)
Bronisław Baczko – filozof, historyk myśli społecznej, współzałożyciel warszawskiej szkoły historyków idei, tłumacz i nauczyciel wielu polskich filozofów i socjologów. Autor takich prac jak „Rousseau: samotność i wspólnota”, „Człowiek i światopoglądy”, „Wyobrażenia społeczne: szkice o nadziei i pamięci zbiorowej”, „Hiob, mój przyjaciel: obietnice szczęścia i nieuchronność zła”, „Jak wyjść z Terroru: Termidor a Rewolucja”.
Na oddawaną do rąk Czytelnika korespondencję Jana Garewicza i Hanny Buczyńskiej-Garewicz składa się kilkaset nigdzie dotąd niepublikowanych listów pisanych w latach 1960–1994.
Jan Garewicz – profesor filozofii. Tłumacz. Przyswoił językowi polskiemu oba wielkie dzieła Schopenhauera. Przez wiele lat pracował w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, redaktor „Archiwum Historii Filozofii i Myśli Społecznej”.
Hanna Buczyńska-Garewicz – profesor filozofii. Autorka wielu książek z zakresu filozofii semiotyki. Pracę pedagogiczną zaczęła na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, a po Marcu ’68 zatrudniona była w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Po wyjeździe do Stanów Zjednoczonych przez wiele lat była profesorem na jezuickim uniwersytecie College of the Holy Cross pod Bostonem.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
