W niniejszej pracy przedstawione zostaną dzieje Uniwersytetu Łódzkiego widziane przez pryzmat budynków, które przez 70 lat znajdowały się w jego posiadaniu.
Tekst opracowania został podzielony na dwie części: w pierwszej można znaleźć zarys dziejów Uniwersytetu, uwzględniający jego rolę w tworzeniu przestrzeni miasta w ciągu ostatniego siedemdziesięciolecia, natomiast druga – to zestawienie kilkudziesięciu budynków, które Uniwersytet przez krótszy lub dłuższy czas w tym okresie użytkował. Oczywiście nie są to wszystkie budynki, należące do uczelni – taki rejestr musiałby obejmować około stu obiektów. Jest to jednak grupa przekrojowa, pokazująca, w jak zróżnicowanych (i na ogół zupełnie nieprzystosowanych do funkcji akademickich) budynkach przyszło Uniwersytetowi funkcjonować. Celowo, pisząc o tych obiektach, autorzy nie ograniczyli się tylko do przedstawienia ich związków z uczelnią. Historia każdego z nich została opisana znacznie szerzej. Dzięki temu Czytelnicy mogą dostrzec, jak Uniwersytet Łódzki wpisywał się w historię Łodzi, a także – jak dynamicznie zmieniała się ona w ciągu ostatnich dwóch stuleci.
Europa Zachodnia i Południowa od lat jest jedną ze scen aktywności ekstremizmu dżihadystycznego, zarówno jako obszar przedsięwzięć logistycznych, jak i cel operacji terrorystycznych. Analiza rozwoju tego ruchu na Starym Kontynencie pozwala dostrzec wiele istotnych prawidłowości obrazujących jego ewolucję, sieciowość oraz złożone mechanizmy funkcjonowania. Hiszpania jest w tym kontekście przypadkiem szczególnym, stanowiącym interesujące studium badawcze przeobrażeń komórek terrorystycznych. W niej znajduje wyraz, znamienna dla narracji dżihadyzmu, mitologizacja świetności Al-Ándalus – dużej części podbitego przed wiekami Półwyspu Iberyjskiego. Bliskie sąsiedztwo z obszarem Maghrebu, szczególnie z Marokiem, rzutuje także na skalę i charakter migracji z tego rejonu do Hiszpanii i innych krajów europejskich, co stało się czynnikiem istotnym z perspektywy rozwoju struktur terrorystycznych. Publikacja przedstawia mechanizmy krystalizacji komórek dżihadystycznych w Hiszpanii ich ewolucję oraz przybliża okoliczności i skutki zamachu terrorystycznego w Madrycie 11 marca 2004 r. Autor podejmuje refleksję nad aktualnymi zagrożeniami bezpieczeństwa tego państwa, innych krajów europejskich oraz regionu Maghrebu.
Książka składa się z dwóch, wzajemnie się uzupełniających części: pierwszej, zatytułowanej Dziecięce przestrzenie literatury oraz drugiej - poświęconej wspieraniu czytelnictwa najmłodszych. Artykuły w niej zamieszczone zostały napisane przez polskich i tureckich przedstawicieli świata nauki, z których dwoje realizuje swoje pasje w praktyce, pracując w różnych placówkach kultury i nauki czerpiąc inspirację z pracy do działalności naukowej. Ze względu na poruszony w książce aspekt teoretyczny i praktyczny publikacja jest adresowana do badaczy kultury poświęcających uwagę czytelnictwu najmłodszego pokolenia, ale również do: bibliotekarzy, nauczycieli, socjologów, psychologów, pedagogów, literaturoznawców, rodziców, studentów kierunków humanistycznych oraz tych, których zainteresowania oscylują wokół kultury czytelniczej dzieci i literatury dziecięcej.
Wszystkich zainteresowanych problematyką zachęcamy również do zapoznania się z tekstami zamieszczonymi w książkach Media a czytelnicy oraz Kultura czytelnicza dzieci i młodzieży początku XXI wieku wydanymi w 2013 roku przez Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. W serii NAUKA-DYDAKTYKA-PRAKTYKA w 2015 roku ukazały się również: Biblioteki i książki w życiu nastolatków oraz W kręgu kultury czytelniczej dzieci i młodzieży.
Książka składa się z czterech części zatytułowanych: 1. Dzieci i młodzież w świecie cyfrowym, 2. Dzieci i młodzież w świecie czasopism, 3. Działalność instytucjonalna na rzecz kultury czytelniczej dzieci i młodzieży oraz 4. Kultura czytelnicza dzieci i młodzieży w ujęciu międzynarodowym. Zamieszczono w niej artykuły zarówno przedstawicieli świata nauki jak i praktyków z różnych stron naszego kraju. Książka będzie ciekawą lekturą dla: bibliologów, socjologów, psychologów, pedagogów, kulturoznawców, bibliotekarzy, nauczycieli, studentów kierunków humanistycznych oraz wszystkich tych, których zainteresowania oscylują wokół kultury czytelniczej dzieci i młodzieży oraz podmiotów na nią wpływających.
Zainteresowanych problematyką zachęcamy również do zapoznania się z tekstami zamieszczonymi w książkach: Media a czytelnicy (2013) Kultura czytelnicza dzieci i młodzieży początku XXI wieku (2013), Biblioteki i książki w życiu nastolatków (2015) oraz Książki w życiu najmłodszych (2015).
Nasza opowieść o Agathos Daimon nie będzie miała charakteru chronologicznego. Nie jest to wyrazem lekceważenia tego, co o bogach przekazały nam najstarsze źródła literackie, a więc Homer i Hezjod; jednak to, co jest możliwe przy opracowywaniu tematu innych bogów greckich – próba zrozumienia ich pierwotnych funkcji na podstawie świadectw przekazanych przez tych właśnie autorów, w przypadku Dionizosa możliwe nie jest. Ponadto nie jest naszym zamiarem ukazanie wizerunku boga czy to u poszczególnych autorów, czy też w poszczególnych epokach literackich. Sądzimy bowiem, że takie podejście mogłoby jedynie zamazać obraz, jaki staramy się nakreślić. W naszej rozprawie wykorzystujemy więc wszelkie zachowane źródła, począwszy od tabliczek z pismem linearnym B, poprzez najstarsze źródła literackie, a skończywszy na autorach z pierwszych wieków chrześcijaństwa.
Kobiety jako strony procesów rozwodowych prowadzonych na podstawie Kodeksu Napoleona na ziemiach polskich
O kobiecie i dla kobiety. Ciąża, opieka okołoporodowa, macierzyństwo w świetle wybranych polskich poradników medycznych z XIX wieku
Aleksandra Piłsudska - feministka w cieniu wielkiego męża
Kobieta w małym mieście w świetle prasy piotrkowskiej z lat 1867-1914
Wkład Polek w rozwój myśli psychologicznej na przełomie XIX i XX wieku
Kałuża jako symbol małżeństwa z rozsądku. Historia Olimpii, bohaterki powieści J.I. Kraszewskiego "Serce i ręka"
Kobiety, uczestniczki, obserwatorki i spadkobierczynie powstania styczniowego
Kobiety witrażystki, działające na terenach ziem polskich
Mickiewiczowskie dziedzictwo. O roli dziewiętnastowiecznych wzorców kobiet
Wypoczynek "u wdów". Kobiety z ziem polskich w dziewiętnastowiecznych kurortach
Nieudane zabiegi matrymonialne kawalerów starających się o rękę hrabianki Ludwiki Ostrowskiej
Rosjanie we dworach kresowych po powstaniu styczniowym. Matki-Polki a zaborcy
Edukacja kobiet w domach rekolekcyjnych dla dziewcząt i pań diecezji warmińskiej w 2. połowie XIX wieku
Obraz wielkopolskiej patriotki i działaczki politycznej Emilii Sczanieckiej
Książka „Wystarczy tylko otworzyć drzwi…” jest pracą cenną, bo analizuje dorobek Kantora niejako „w poprzek” – nie zajmuje się przedstawieniami, aktorami czy poszczególnymi problemami lecz wydobywa rzeczy dla Kantora swoiste, powtarzające się, typowe dla niego lecz właśnie odróżniające go od innych.
(…)
Dominika Łarionow swoją publikacją wpisuje się w odwieczny spór między teatrologami i badaczami sztuk plastycznych na temat zasad oceny i analizy teatralnej plastyki. Kantor – scenograf, Kantor – autor przedstawień, performansów, cricotagów i ambalaży domaga się wielorakiego oglądu. Prace poświęcone temu twórcy są historią jego teatru, analizą poszczególnych okresów twórczości (teatr zerowy, informel, teatr śmierci) lub konkretnych zagadnień (historia u Kantora, rodzina u Kantora, Kantor i sztuka, klisze pamięci Kantora etc.). Piszą je głównie krytycy sztuki i kulturoznawcy, a przecież Kantor to teatr, teatr autorski, w którym od pewnego momentu Kantor wszystko robił osobiście, występował we wszystkich funkcjach; był jego demiurgiem, sprawcą, kreatorem. Dlatego też niebywale istotna wydaje się perspektywa, z jakiej Łarionow przeprowadza w swojej książce analizę „teatru Kantora”: autorka bada kształt plastyczny przedstawienia w kontekście spektaklu. „Scenografia”, stanowiące ją przedmioty, nie są dla niej dziełami plastycznymi, obiektami sztuki, lecz przede wszystkim dekoracją przedstawienia, teatralnymi rekwizytami, mającymi swoją funkcję w spektaklu.
W swojej pracy autorka zajmuje się przedmiotami Kantora, dzieli je na nieantropomorficzne (to, co istnieje również jako zwykły przedmiot w realności, np. krzesło, parasol) i antropomorficzne (ludzkopodobne kukły, manekiny – specyficzne dla Kantora). Opisuje „działania” Kantora (słynne wydarzenia na Foksal), prowokacje, zaskakujące pomysły (np. „multipart” – rozesłanie dzieł wraz z warunkami użyczenia i późniejsze żądanie ich zwrotu). Ukazuje je w szerokim kontekście kulturowym, pokazuje ich rodowód i pokrewieństwa, dowodząc znajomości literatury przedmiotu (szeroko pojmowanej) i umiejętności wykorzystania źródeł. Dla kantorowskich rzeczy szuka pokrewieństw w sztuce światowej i polskiej, w filmie, rodowodów w myśli filozoficznej, estetycznej XX wieku. Z książki dowiemy się nie tylko, kto inspirował Kantora (Stanisław Wyspiański , Witkacy, E.G. Craig), ale również, kto się twórczo Kantorem inspirował (Bob Wilson, Teatr Ciemna, Tadeusz Słobodzianek), jak jego twórczość została odebrana, zinterpretowana i przetworzona.
Z recenzji prof. dr hab. Magdaleny Raszewskiej
Miesięcznik „Nowe Tory” był jednym z ogniw szybkiego rozkwitu polskiej myśli pedagogicznej w Królestwie Polskim oraz dynamicznego rozwoju prądów w nauczaniu literatury ojczystej i języka narodowego w zaborze rosyjskim. Periodyk skupiał czołowych polskich pedagogów i działaczy oświatowych, którzy celowali w recenzenckich omówieniach nowych podręczników szkolnych, krytycznej i objaśniającej ocenie książek dziecięco-młodzieżowych.
W prezentowanej monografii autorka opisuje dzieje warszawskiego czasopisma, określa jego literacką, artystyczną i ideową zawartość treściową, a także ukazuje niepowtarzalne współbrzmienie na jego łamach edukacji polonistycznej i wiedzy z różnych dziedzin. Udowadnia, że periodyk żywo zareagował na przeobrażenia dydaktyki polonistycznej na początku XX wieku. Jednym z filarów jego programu stała się zreformowana edukacja polonistyczna, która obejmowała m. in. nowoczesne metody nauczania, ćwiczenia stylistyczne, wypracowania domowe, a także kwestię smaku estetycznego.
Publikację docenią zwłaszcza nauczyciele, studenci polonistyki oraz specjaliści w zakresie edukacji aksjologicznej i psychologii wychowawczej.
Niniejsza publikacja stanowi zbiór rozważań dotyczących problematyki w niewielkim jeszcze stopniu rozpoznanej pod względem naukowym, a odnoszącej się do szeroko pojmowanej polityki pamięci zbiorowej oraz tożsamości kulturowej. W szczególności zagadnienia mityzacji pamięci zbiorowej, stereotypizacji tożsamości społeczno-politycznej i polityki historycznej złożyły się na interesującą pracę zbiorową 20 badaczy poszukujących nowych form w ujmowaniu tych kwestii.
Lektura książki Mity polityczne i stereotypy w pamięci zbiorowej społeczeństwa może inspirować do refleksji w zakresie myślenia politycznego, integrującego odniesienia do przeszłości, próby wytłumaczenia złożoności współczesnych realiów politycznych, a także wyobrażeń dotyczących przyszłości.
Książka zachęca do rozpoznania i wyjaśnienia tego, co określa się mianem osobliwości ludzkiego myślenia o czasoprzestrzeni społeczno-politycznej.
Praca składa się z trzech rozdziałów. Pierwszy rozdział dotyczy zagadnień terminologicznych, jak również zawiera omówienie stanu wiedzy na podstawie literatury przedmiotu. W swym charakterze przyjmuje profil teoretyczny i stanowi kontekst uzasadnienia problemu. W rozdziale drugim skupiono się na przedstawieniu własnych badań empirycznych wśród sprzedawców produktów regionalnych i ekologicznych. Uczyniono to w dwu próbach, obejmujących kierowników sklepów spożywczych w Polsce i przedstawicieli specjalistycznych punktów sprzedaży detalicznej we Francji. Ponadto ukazano studia przypadku czterech firm specjalizujących się w dystrybucji produktów regionalnych i ekologicznych we Francji na podstawie wywiadów pogłębionych i analizy zawartości ich stron internetowych. Ostatni rozdział pracy poświęcony jest prezentacji własnych wyników badań w dwu próbach konsumentów: reprezentatywnej dla dorosłych mieszkańców Polski i złożonej z młodych i wykształconych konsumentów. Na podstawie analizy danych uzyskanych w pierwszej z nich przeprowadzono weryfikację hipotez badawczych dotyczących zależności między kluczowymi zmiennymi. W aneksie omówiono europejskie oznaczenia jakości produktów regionalnych i ekologicznych, jak również wybrane oznaczenia nadawane przez instytucje krajowe, szczególnie w Polsce i we Francji.
Książka składa się z trzech części zatytułowanych: 1. Biblioteki w ujęciu współczesnym: fakty, liczby, koncepcje, 2. Kultura czytelnicza nastolatków w świetle badań oraz 3. Zachęcić do czytania: o sposobach na rozbudzanie zainteresowań czytelniczych nastolatków. Zamieszczono w niej artykuły zarówno przedstawicieli świata nauki jak i praktyków, autorów polskich i zagranicznych. Publikacja jest adresowana do badaczy kultury poświęcających uwagę czytelnictwu nastolatków i instytucjom, które mają na nie wpływ, a ponadto do: bibliotekarzy, nauczycieli, socjologów, psychologów, pedagogów, studentów kierunków humanistycznych oraz tych, których zainteresowania oscylują wokół kultury czytelniczej dzieci i młodzieży. Wszystkich zainteresowanych problematyką zachęcamy również do zapoznania się z tekstami zamieszczonymi w książkach Media a czytelnicy oraz Kultura czytelnicza dzieci i młodzieży początku XXI wieku wydanymi w 2013 roku przez Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
Recenzowaną monografię należy uznać za bardzo interesującą pozycję, która w istotny sposób wypełni lukę na rynku wydawniczym w zakresie współczesnych metod i narzędzi zarządzania rozwojem. Do jej zalet należy niewątpliwie zaliczyć: trafność, aktualność, wieloaspektowość oraz rangę podjętej problematyki, a także wynikające z niej wartości aplikacyjne dla praktyki samorządowej. Z pełnym przekonaniem monografię Nowoczesne metody i narzędzia zarządzania rozwojem lokalnym i regionalnym (…) można rekomendować nie tylko środowisku naukowemu specjalizującemu się w problematyce rozwoju regionalnego, ale także praktykom zajmującym się na co dzień zarządzaniem regionem, jak również studentom, którzy doskonalą swoją wiedzę w zakresie problematyki regionalnej.
Z recenzji wydawniczej profesor Marzeny Piotrowskiej-Trybull
Publikacja Eleonory Jedlińskiej Powszechna Wystawa Światowa w Paryżu w 1900 roku. Splendory Trzeciej Republiki to obszerna monografia jednej z najważniejszych wystaw światowych schyłku XIX w., prowadzących w wiek XX. Dziewiętnastowieczne wystawy, swoisty fenomen cywilizacji europejskiej, służyły głównie pokazaniu osiągnięć nauki i jej zastosowań w przemyśle, choć ważnym ich elementem były dzieła sztuki, traktowane jako wyraz syntezy materii i ducha nowych czasów. Eksponowały osiągnięcia techniczne, umożliwiały konfrontację postaw artystycznych. Polscy historycy sztuki zabiegali o udział w wystawach artystów polskich - często była to jedyna możliwość zaprezentowania ich dorobku w Europie i w Stanach Zjednoczonych. W ówczesnej sytuacji politycznej właśnie tak starano się przemycić świadectwa trwania polskości w sferze kultury.
Zasadniczą treść książki (napisanej przez historyka sztuki) stanowią problemy artystyczne, którym towarzyszą zagadnienia historyczne, socjologiczne, polityczne i filozoficzne, kształtujące postawy społeczne końca XIX w. Obszerne fragmenty dotyczą obecności na wystawie 1900 r. artystów polskich - ich dzieł i roli w kształtowaniu świadomości istnienia Polski.
Publikacja zawiera kilkadziesiąt wyjątkowych zdjęć z 1900 r. oraz współczesne fotografie najważniejszych obiektów architektonicznych Paryża, powstałych na Wystawę Światową. Bogactwo ilustracji, przedstawiających rzadko reprodukowane dzieła sztuki z licznych muzeów na świecie sprawia, że książka może być atrakcyjnym źródłem ikonograficznym.
Zawarta w monografii dyskusja dotyczy jednego z kluczowych źródeł inspiracji, jakim dla nauki o zarządzaniu jest prakseologia. Rozważania autorów koncentrują się na poszukiwaniu najszerszych uogólnień odnoszących się do świadomego i celowego działania, rozpatrywanego ze względu na jego sprawność.
Metodologiczne aspekty zarządzania zostały omówione z trzech głównych perspektyw: społecznej (uwzględniającej socjokulturowe uwarunkowania funkcjonowania organizacji, rolę człowieka i jego szeroko rozumiane kompetencje), narzędziowej (techniczne aspekty działania organizacji) oraz globalnej (sprawność funkcjonowania organizacji rozumianej jako system otwarty, pozostający w relacji ze swoim otoczeniem).
Nadawcy współczesnych komunikatów medialnych prześcigają się w tworzeniu oryginalnych konstrukcji słownych. Media przestały być wyłącznie środkiem przekazywania informacji, stanowią stylistyczny tygiel rozmaitych zabiegów językowych mających skupić uwagę odbiorcy na formie przekazu wiadomości.
Jakie są przejawy i funkcje kreatywności słownej w mediach? Pytanie to postawili sobie młodzi naukowcy ze wszystkich najważniejszych ośrodków naukowych w Polsce, prezentujący wyniki badań poświęconych zjawiskom słownym stosowanym w szeroko rozumianej przestrzeni medialnej: prasie, radiu, telewizji i Internecie. Analizom poddane zostały tendencje językowe rysujące się w marketingu, reklamie i namingu. Szczególną uwagę zwrócono także na różne postacie komizmu werbalnego. W tomie nie zabrakło tekstów omawiających najnowsze narzędzia komunikacji, takie jak Facebook i Twitter.
Publikacja może zainteresować nie tylko humanistów zajmujących się opisem komunikatów językowych, ale także te osoby, które chcą rozwijać umiejętności pisarskie i kompetencje językowe.
W książce omówiono w układzie chronologicznym aktualne trendy rozwoju sprawozdawczości przedsiębiorstw, ze szczególnym uwzględnieniem skutków procesu integrowania raportowania finansowego i niefinansowego. Krytycznie odniesiono się do modelu współczesnego sprawozdania finansowego, przedstawiono zakres informacyjny raportu finansowego i sprawozdania zarządu, a także istotę raportowania społecznego mającego na celu rozliczenie przedsiębiorstwa ze społecznej odpowiedzialności i wykonywania funkcji powierniczej.
Autorzy publikacji - pracownicy naukowo-dydaktyczni Wydziałów Zarządzania Uniwersytetu Łódzkiego i Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie oraz jednocześnie uznani eksperci rachunkowości - skoncentrowali się na poszukiwaniu nowoczesnej biznesowej formuły sprawozdawczości. Powinna ona uwzględniać z jednej strony zasadniczy cel działalności gospodarczej - stały wzrost wartości przedsiębiorstwa dla interesariuszy, z drugiej stworzyć podstawy efektywnego komunikowania się z różnymi segmentami jego otoczenia. Połączenie tych dwóch aspektów sprawozdawczości przedsiębiorstw świadczy o nowatorskim podejściu autorów do podjętej problematyki.
Dodatkowymi walorami publikacji są: staranne usystematyzowanie dotychczasowej wiedzy o sprawozdawczości przedsiębiorstw, wszechstronne spojrzenie na poszczególne jej elementy oraz wskazanie kierunków jej rozwoju. Książka może stanowić cenną inspirację do dalszych badań nad kształtowaniem zintegrowanego raportu będącego odzwierciedleniem holistycznego podejścia do przekazywania informacji o działalności przedsiębiorstwa.
Występowanie procesu starzenia się ludności przedostało się już obecnie do świadomości społecznej i świadomości decydentów. Wzrastająca znajomość zachodzących, a zwłaszcza nadchodzących przemian ludnościowych przyczynia się do coraz częstszego pojawiania się w publicznych debatach wątków odnoszących się do reformowania systemu emerytalnego czy budowania systemu zachęt do jak najpóźniejszego wychodzenia z rynku pracy. Przesłanki stojące za rozpoczęciem takiej debaty mają jednak przede wszystkim doraźny i czysto utylitarny charakter, mowa bowiem o ograniczaniu dzisiejszego deficytu budżetowego, zmniejszaniu dotacji do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, próbie oddziaływania na poziom długu publicznego. Tymczasem na marginesie zostawia się kwestię kluczową z perspektywy długiego okresu - na ile utrzymanie obowiązujących w danej chwili zasad redystrybucji zasobów pomiędzy poszczególnymi pokoleniami, w sytuacji zachodzących przemian ludnościowych, zakłóca sprawiedliwość międzypokoleniową.
Niniejszy tom zawiera trzynaście opracowań autorskich, w większości koncentrujących się na solidarności międzypokoleniowej w warunkach starzenia się ludności, a tym samym na zasadach i działaniach, które umożliwiają bezpieczne trwanie naszej cywilizacji w długim okresie.
Badacze zjawisk społecznych są coraz bardziej świadomi złożoności więzi łączących różne grupy społeczne. Dotyczy to też rodziny, jednej z podstawowych takich grup. Pomijając występujące obecnie głębokie przemiany jakościowe, jakim podlega rodzina, coraz bardziej widoczna jest i inna płaszczyzna zmian - przeobrażająca się demografia rodziny, uwidaczniająca się nie tylko zmianą form życia małżeńsko-rodzinnego, małodzietnością, odraczaniem momentu wystąpienia kluczowych zmian statusu rodzinnego i wydłużaniem się trwania karier rodzinnych, lecz także wydłużeniem genealogicznego lineażu. W miejsce dwupokoleniowej, a krótkookresowa trzypokoleniowej rodziny przeszłości, pojawia się jako norma rodzina trzypokoleniowa, przekształcająca się okresowo w czterogeneracyjną. Współegzystencja trzech, czterech, a sporadycznie i pięciu pokoleń to zjawisko na taką skalę nowe, zachęcające do zastanowienia się nad jego przyszłymi konsekwencjami.
Prezentowane w niniejszym tomie opracowania łączy chęć podjęcia próby opisu tego, jak we współczesnej Polsce wyglądają w rodzinie relacje, więź, solidarność i umowy międzypokoleniowe. Jest to zatem jedna z pierwszych prób naukowego spojrzenia na zagadnienia międzypokoleniowości w polskich rodzinach. Ewidentne zaś „skrzywienie gerontologiczne”, tj. uwypuklenie relacji intergeneracyjnych prezentowanych z perspektywy starszego pokolenia, jest jedynie wynikiem świadomości znaczenia relacji międzypokoleniowych w rodzinie dla jakości życia seniorów w środowisku badaczy zajmujących się problemami osób starszych, starzenia się i starości.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
