Otrzymują Państwo trzeci i zarazem ostatni z tomików przedstawiających całość dokonań Roberta Schumanna w dziedzinie pieśni z okresu od stycznia 1840 do początku 1841 roku, czyli z „roku pieśni”. Rozpoczyna go napisany w lipcu niewielki zbiór op. 36 do wierszy Roberta Reinicka, zamyka zaś kolekcja Dwunastu pieśni do słów z Liebesfrühling Friedricha Rückerta, skomponowanych wspólnie z Klarą. (Teksty oryginalne wcześniej powstałych utworów wraz z tłumaczeniami znajdują się w dwóch poprzednich tomikach).
Przypomnę, że ideą naszej serii jest dostarczenie możliwie najwierniejszych poetyckich przekładów tekstów pieśni, które przedstawiamy wraz z oryginałami. Nowych tłumaczeń dokonał na zamówienie Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina prof. Andrzej Lam. Mamy nadzieję, że będą one przydatne zarówno dla melomanów, jak i uczniów, studentów, a także dla wszystkich zajmujących się muzyką zawodowo – śpiewaków, pedagogów i akompaniatorów – oraz że przyczynią się do lepszego zrozumienia pieśni i do poszerzenia grona jej miłośników.
Chopin and his Critics (1918–1939). An Anthology jest kontynuacją tomu Antologii obejmującej okres do pierwszej wojny światowej (2 wydania: obcojęzyczne i polskie, 2011) i ten sam zakres geograficzny – Polskę, Rosję (ZSRR), Niemcy, Francję, Anglię. Mimo iż dotyczy tylko 20 lat międzywojennych, materiał jest bogaty i problemowo zróżnicowany. Jeśli chodzi o estetyczną ocenę dzieła Chopina, to uległa ona znacznemu pogłębieniu, m.in. dzięki rozwojowi muzykologii, co zaowocowało badaniami biograficznymi, pierwszym wydaniem listów kompozytora oraz analizą jego stylu, zwłaszcza w aspekcie melodyki i harmoniki. Chopin równorzędnie z Beethovenem i Wagnerem zyskał w krytyce pozycję jednego z największych twórców, którzy zrewolucjonizowali muzykę XIX wieku. Niemcy nazywali go duchem pokrewnym Bachowi, Francuzi – prekursorem modernizmu, Anglicy – zauważali klasyczne mistrzostwo warsztatowe, a Polacy i Rosjanie podkreślali narodowość, ale i bogactwo wartości uniwersalnych.
Publikacja przeznaczona jest dla odbiorców zagranicznych, toteż teksty pozostają w językach oryginalnych, tzn. we francuskim, niemieckim i angielskim. Części Antologii poświęcone Rosji i Polsce w całości zostały opublikowane w języku angielskim.
Ignacy Jan Paderewski (1859 lub 1860–1941) był niewątpliwie jedną z najwybitniejszych postaci swoich czasów. Po zakończeniu I wojny światowej, kiedy istnienie niepodległej Polski przeszło ze sfery marzeń do rzeczywistości, postrzegany był już nie tylko jako wielki artysta, ale także – jako symbol odrodzenia ojczyzny. W czasach II Rzeczypospolitej mawiano, że „Paderewski wygrał Polskę na fortepianie”. Ale obok muzyki naturalnym narzędziem w jego działalności patriotycznej i niepodległościowej było słowo […].
Książka, którą oddajemy do rąk Czytelników, ma na celu popularyzację myśli i dokonań Ignacego Jana Paderewskiego – artysty, patrioty i męża stanu, współtwórcy polskiej niepodległości. Jego przemówienia i odezwy stanowiły ważny instrument w walce o wolność i suwerenność narodu, a po wojnie – w żmudnym procesie kształtowania demokratycznego państwa polskiego.
Ze Wstępu Justyny Szombary
Książka prezentuje polskich biografów Fryderyka Chopina, tworzących w XIX wieku. Autorka w sposób syntetyczny przedstawia podejście ówczesnych autorów, m.in. Józefa Sikorskiego, Ferdynanda Hoesicka czy Maurycego Karasowskiego. Choć sylwetki tych twórców w refleksji chopinologicznej są dobrze znane, to publikacja Magdaleny Dziadek uzupełnia istotną lukę przekrojowego ujęcia polskich biografów Chopina. „Mając dziś możliwość spoglądania na Chopina i jego muzykę z odleglejszej perspektywy, zdobywamy się […] na tworzenie wielkich syntez. […] Prace te nie powstałyby, gdyby nie wysiłek XIX-wiecznych biografów i krytyków. Z pewnością ich dorobek w pewnym sensie się zestarzał – nie sposób dziś szczerze poddać się potokowi sentymentalizmu, w którym toną dywagacje Karasowskiego, Kleczyńskiego, Tarnowskiego, Przybyszewskiego, Hoesicka czy Strzeleckiego. Roniąc łzy nad tragicznym losem naszego wielkiego kompozytora, uchronili oni wszakże dla potomnych ogromną część chopinowskiego dziedzictwa […]”
fragment Wstępu
Praca, którą oddaję Czytelnikom, powstała w 2004 roku jako dysertacja doktorska w Instytucie Muzykologii na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego.
Książkę dedykuję Koleżankom i Kolegom z Zakładu Muzykologii Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk oraz Uczestniczkom i Uczestnikom Forum Badaczy i Entuzjastów Muzyki XIX wieku.
Grzegorz Zieziula
od Autora
Tytułowy „słuch metafizyczny” to władza poznawcza. Jego posiadacz wcale nie musi być obdarzony słuchem muzycznym ani pamięcią muzyczną. Może się nawet uważać za muzycznego ignoranta, lecz mimo to dostrzegać, że muzyka darowuje słuchaczowi krótki przebłysk zrozumienia sensu życia. W muzyce kryje się matematyka, mistyka, tęsknota za odnalezieniem przedustawnego porządku świata, ale i szaleństwo. Eseje Anny Chęćki prowadzą przez gąszcz muzycznych dreszczy, stawiając drogowskazy, które pomagają uporządkować własne emocje dzięki trwaniu w bezsłownej myśli muzycznej, a jednocześnie dowodzą, że niewyrażalne doświadczenie estetyczne można oblec w ściśle przylegającą do niego tkankę słów. Autorka polemizuje ze współczesnymi filozofami muzyki, poszukuje równowagi między tym, co w sztuce dźwięków drastyczne i gnostyczne, wsłuchuje się w poezję i prozę noszącą ślady metafizycznego nasłuchiwania (jak Podróż zimowa Stanisława Barańczaka czy Buddenbrookowie Tomasza Manna). Doprowadza do dialogu humanistyki z naukami przyrodniczymi, zastanawiając się nad anatomią muzycznej ekstazy i miłosnym dyskursem neuroprzekaźników. Oddaje także hołd wykonawcom muzyki klasycznej, zajmując się wirtuozerią jako transgresją cielesności, konkursową rywalizacją (Konkurs Chopinowski), a nawet zawodowymi chorobami muzyków. Diagnozuje kryzys pisania i mówienia o muzyce, oferując Czytelnikom lek na muzykognozę i na estetyczny strach przed lataniem.
Unikalna edycja antologii krytyki muzycznej o Chopinie i jego dziele od czasów życia kompozytora do I wojny światowej jest świadectwem recepcji zarówno osobowości jak i fenomenu twórczości Chopina w 5 krajach europejskich – Polsce, Rosji, Francji, Wielkiej Brytanii i Niemczech.
Antologia krytyki muzycznej poświęconej Chopinowi w XIX w. jest potrzebna ze względów poznawczych, porównawczych, dydaktycznych i badawczych dla szerokiego środowiska naukowego – humanistycznego, muzycznego i wielkiej rzeszy melomanów, krytyków, publicystów. Idea ta spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem w międzynarodowym środowisku muzycznym i muzykologicznym.
Publikacja przeznaczona jest dla odbiorców zagranicznych, toteż teksty pozostają w językach oryginalnych, tzn. we francuskim, niemieckim i angielskim. Części Antologii poświęcone Rosji i Polsce w całości zostały opublikowane w języku angielskim.
Friederike Müller – jedna z ulubionych i najbardziej utalentowanych uczennic Chopina – w 231 listach pisanych do mieszkających w Wiedniu ciotek relacjonuje szczegółowo swój pobyt w Paryżu. Opowiada (niekiedy w sposób bardzo krytyczny) o artystach, koncertach, fortepianach i nowościach muzycznych, szkicując w ten sposób przepojony młodzieńczym dowcipem i temperamentem, niezwykle żywy obraz paryskiego życia muzycznego i towarzyskiego we wczesnych latach 40. XIX wieku. Przede wszystkim jednak ze szczegółami i obrazowo opisuje niemal każdą z około 170 swych lekcji z Chopinem i przytacza dosłownie wiele odbytych z nim rozmów. Na tym właśnie polega niezwykłość tego materiału: nie jest to bowiem, jak zazwyczaj w przypadku świadectw innych uczniów, relacja powstała po upływie długiego czasu, często na podstawie przedstawionych w lepszym świetle wspomnień, lecz oddająca bezpośrednie, świeże i nieupiększone przeżycia.
Książka Jan Ekier – artysta stulecia – w darze Chopinowi wydana z okazji 100-lecia Profesora Ekiera to zbiór listów gratulacyjnych (15), tekstów wspomnieniowych uczniów i przyjaciół Profesora (21) oraz tekstów naukowych (19). W księdze zamieszczono m.in. kalendarium życia i działalności Jana Ekiera, wykaz artykułów i prac naukowych Jubilata oraz plan edycji Wydania Narodowego. Wśród autorów tekstów są wybitni artyści, pianiści i chopinolodzy, tacy jak: Paul Badura-Skoda, Fou Ts’ong, Andrzej Jasiński, Piotr Paleczny, Krzysztof Jakowicz, Jean-Jacques Eigeldinger, John Rink, Mieczysław Tomaszewski, Zofia Chechlińska i wielu innych. Redaktorem księgi jest Irena Poniatowska.
Najnowsza publikacja poświęcona Żelazowej Woli autorstwa Marioli Wojtkiewicz wydana w języku angielskim.
Historia Żelazowej Woli związana jest nierozerwalnie z Fryderykiem Chopinem. To miejsce, gdzie polski kompozytor przyszedł na świat prawie 200 lat temu. I choć Chopinowie przenieśli się na stałe z Żelazowej Woli do Warszawy, gdy Fryderyk był jeszcze niemowlęciem, cała rodzina regularnie tam powracała przy okazji wakacji a nawet świąt.
Na temat Żelazowej Woli powstało wiele różnych opracowań. Jednak większość z nich nie było oparta na gruntownych badaniach źródłowych lub traktowała temat selektywnie. Stąd w literaturze rozprzestrzeniły się fałszywe informacje, nieświadomie powtarzane przez kolejnych autorów.
Książka Marioli Wojtkiewicz pt. „Żelazowa Wola. Dzieje Domu Chopina” po raz pierwszy porządkuje historię tego miejsca od momentu zakupienia majątku przez Ludwikę Skarbek aż do czasów współczesnych. Autorka w oparciu o zachowane dokumenty starała się zweryfikować i wyjaśnić niektóre błędne przekazy i wnioski egzystujące w ludzkiej świadomości do dzisiaj, wzbogacając treść o szereg nowych szczegółów i ustaleń. Pozycja napisana przystępnym językiem i wzbogacona licznymi ilustracjami, przeznaczona jest dla szerokiego grona odbiorców.
Przewodnik po Warszawie czasów Fryderyka Chopina autorstwa wybitnego znawcy biografii i genealogii kompozytora. Zlokalizował na mapie dzisiejszej Warszawy i opisał udokumentowane miejsca związane z historią rodziny Chopinów, począwszy od kawalerskich lat Mikołaja Chopina (od 1787 roku), ojca Fryderyka, aż do śmierci siostry, Izabelli (do 1881). Centralną część stanowią młodzieńcze lata kompozytora, które spędził w Warszawie. Żaden z dotychczasowych spacerowników nie dostarcza tak bogatej i rzetelnej wiedzy historycznej o Chopinowskich adresach.
Na szczególną uwagę zasługuje zamieszczony w przewodniku plan miasta stołecznego Warszawy z lat 1818–1822 – dzieło polskich kartografów wojskowych Kwatermistrzostwa Generalnego. Posłużył on za podstawę dla rysunków wybranych fragmentów współczesnego planu miasta.
„Zima roku 1825/1826 była szczególnie ostra, ale dla młodzieży szkolnej, w tym dla Fryderyka, stanowiła okazję do ślizgawek. […] Eugeniusz Skrodzki (Wielisław) opisuje przygodę, jaka zdarzyła się Fryckowi: «W kilka dni później, Chopin ślizgał się na łyżwach po zamarzłej strudze, tu, gdzie przed 40-tu laty wymurowano łożysko dla źródła, spadającego z wyżyny przed św. Krzyżem na Oboźną. Właśnie i ja, pacholę, wówczas siedmio–ośmioletnie, wymknąwszy się spod nadzoru domowego, sił swoich na lodzie próbowałem. Tak tedy ślizgamy się obaj. Nagle źle umocowana łyżwa, czy kamień, sprawia, że Chopin pada na lód, a z głowy jego krew iść zaczyna. Patrzę ze strachem, on blednie, traci siły»”.
fragment książki
Monika Utnik-Strugała zaprasza na podróż do Żelazowej Woli, małej mazowieckiej wsi, w której urodził się Fryderyk Chopin. Poznaj historię tego miejsca, wyobraź sobie, jak młody Frycek grał na wynoszonym na dwór fortepianie, odkryj w co się bawił i jak mogło wyglądać jego pierwsze mieszkanie.
Czy drzewa w parku pamiętają kompozytora? Czy dom, w którym się urodził jeszcze stoi? Co robi architekt krajobrazu? Czy można namalować mazurka? Na te i jeszcze wiele innych pytań znajdziecie odpowiedzi w książce bogato zilustrowanej przez Annę Ładecką. Dodatkową wartością są ciekawe zadania, które z pewnością zainspirują czytelników do samodzielnego poznawania Żelazowej Woli.
Rozmowy z najwybitniejszymi pianistami przełomu XX i XXI wieku to nowa seria wydawnicza Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina. Bohaterem pierwszej książki w serii jest Garrick Ohlsson – wybitny pianista, zwycięzca VIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. W wywiadzie rzece opowiada Kamili Stępień-Kuterze o drodze, jaką przebył od czasu, gdy jako kilkulatek próbował szukać prostych melodii na stojącym w domu pianinie, o swych niezwykłych nauczycielach, spotkaniu z Vladimirem Horowitzem, artystycznych przyjaźniach, sposobach pracy nad repertuarem oraz warsztatem, a także o muzyce: Chopina, Beethovena, Skriabina, Szymanowskiego, Bacha i innych mistrzów, których utwory Ohlsson ma w swoim imponującym repertuarze. Wydana w wersji polskojęzycznej książka w pierwszym kwartale 2019 roku ukaże się także po angielsku.
W planach Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina jest rozwijanie serii, w pierwszej kolejności zaś skupienie się na wielkich triumfatorach i laureatach Konkursów Chopinowskich.
Najnowsza praca prof. Ireny Poniatowskiej stanowi próbę realizacji jednej z największych romantycznych tęsknot sztuki, idei correspondence des arts, zogniskowanej na sylwetce i twórczości Fryderyka Chopina. Połączenie muzyki jako źródła inspiracji i symboliki, poezji jako osobistego do niej komentarza oraz sztuk wizualnych komentujących z kolei nastroje i asocjacje wywołane obrazem poetyckim składają się na wielopoziomowe studium artystycznej recepcji postaci, życiorysu a zwłaszcza dzieł kompozytora, poprzedzone erudycyjnym wprowadzeniem w kategorię estetycznego piękna i zmieniające się w jej kontekście role poszczególnych sztuk.
Bogactwo zebranych przez Autorkę dzieł poetyckich poświęconych Chopinowi dowodzi niezmiennie tego, jak niewyczerpanym pozostaje on źródłem inspiracji. Narrację starannie jednak dopasowanych i ułożonych wedle klucza interpretacyjnego wierszy prowadzi komentarz Autorki. Wyławia on i wskazuje wspólne w postrzeganiu fenomenu Chopina pojęcia i kategorie: narodowość, żal, wygnanie, dążenie do ideału; prezentuje symbolikę i asocjacje chopinowskich gatunków (od mazurków, przez preludia, nokturny, koncerty, po etiudy); a nawet przywołuje przykłady poetyckiego upamiętnienia miejsc pobytu Chopina.
Niemal każdemu zaś z tych symboli i skojarzeń towarzyszą wzbudzone tymi samymi lub analogicznymi impulsami dzieła klasyki malarstwa polskiego i europejskiego, o którego „synestetyczny” dobór zadbała Bożena Weber.
Niniejsza publikacja jest pierwszą monografią poświęconą życiu, działalności i twórczości Václava Viléma Würfla, czeskiego kompozytora i pianisty działającego m.in. w latach 1815–1824 w Warszawie, a później w Wiedniu. W czasie pobytu w Warszawie Würfel należał do ważnych postaci życia muzycznego miasta, był niewątpliwie najwybitniejszym miejscowym pianistą, występował jako solista, a także jako dyrygent orkiestry, nauczał gry na fortepianie prywatnie, związany był ponadto z kolejnymi miejscowymi szkołami muzycznymi, a po utworzeniu w 1821 roku Konserwatorium Warszawskiego został jego profesorem. Relacjonował również życie muzyczne Warszawy w korespondencjach do „Allgemeine musikalische Zeitung”. Pozostawał w bliskich kontaktach z rodziną Chopinów i na pewno z zainteresowaniem obserwował rozwój talentu Fryderyka. Niektórzy autorzy uważają nawet, że Würfel był po Żywnym jego nauczycielem w zakresie gry fortepianowej. Nie ma na to żadnych dowodów, niemniej jednak, nie dając dorastającemu wirtuozowi regularnych lekcji, Würfel najprawdopodobniej udzielał mu nieformalnych wskazówek przy okazji wizyt w domu Chopinów.
Książka Barbary Chmary-Żaczkiewicz może znaleźć odbiorców w różnych kręgach. Niewątpliwie zainteresuje ona osoby profesjonalnie związane z muzyką: historyków muzyki zajmujących się polską, a także – szerzej – europejską kulturą muzyczną XIX wieku oraz chopinologów z uwagi na relację Würfla z Chopinem. Może ona także być zajmująca dla osób, które nie uprawiają zawodowo muzyki, ale interesują się historią europejskiej, a w szczególności polskiej kultury.
Kolejna, tym razem japońska wersja językowa przewodnika po Warszawie – rodzinnym mieście Fryderyka Chopina autorstwa Piotra Mysłakowskiego – wybitnego znawcy biografii i genealogii Chopina.
W książce zostały opisane i zlokalizowane na mapie dzisiejszej Warszawy miejsca związane z historią rodziny Chopinów, sprawdzone i udokumentowane źródłowo. Żaden z dotychczasowych spacerowników nie dostarcza tak bogatej i rzetelnej wiedzy historycznej o Chopinowskich adresach.
Na szczególną uwagę zasługuje zamieszczony w przewodniku plan miasta stołecznego Warszawy z lat 1818–1822 – dzieło polskich kartografów wojskowych Kwatermistrzostwa Generalnego. Mapa ta służy jako podstawowy materiał ilustracyjny, na który nałożone zostały współczesne rysunki wybranych fragmentów planu miasta
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
