Lubisz czytać przed snem swojemu dziecku? Uważasz, że najlepsza jest sprawdzona i lubiana klasyka? Sięgnij po pięknie ilustrowaną książkę „Polscy poeci dzieciom”.
Książka zawiera najpopularniejsze wiersze Jana Brzechwy, Marii Konopnickiej, Stanisława Jachowicza, Ignacego Krasickiego, Aleksandra Fredry, Adama Mickiewicza, Władysława Bełzy i Tadeusza Śliwiaka.
Te pięknie zilustrowane utwory nigdy się nie nudzą! Powinno je poznać każde dziecko.
Wierszyki dla pięciolatka to książka prezentująca dzieciom znane wiersze polskich autorów. Utwory, które wciąż uczą i bawią, zostały dobrane odpowiednio do wieku dziecka, aby nie były zbyt długie i trudne. Czytelnik znajdzie tu wiersze takich autorów jak: Maria Konopnicka, Władysław Bełza czy Stanisław Jachowicz. Książka została również bogato zilustrowana, aby łatwiej było zainteresować dziecko wspólną lekturą.
Dziady to cykl dramatów romantycznych Adama Mickiewicza. Podzielony na cztery części:- Dziady. Część II utwór przedstawiający pogańską ceremonię dziadów, w której to Guślarz przywołuje duchy zmarłych.- Dziady. Część IV utwór przedstawiający dialog Gustawa, nieszczęśliwie zakochanego młodzieńca, z dawnym nauczycielem Księdzem.- Dziady. Część III dramat narodowy przedstawiający przemianę Gustawa w Konrada.- Dziady. Część I niedokończona część Dziadów.Niniejsza publikacja to pełne wydanie Dziadów, bez skrótów.W publikacji czytelnik znajdzie biogram autora, wstęp oraz podpowiedzi, na co zwrócić szczególną uwagę podczas lektury tekstu.
Dziady to cykl dramatów romantycznych Adama Mickiewicza. Podzielony na cztery części:- Dziady. Część II utwór przedstawiający pogańską ceremonię dziadów, w której to Guślarz przywołuje duchy zmarłych.- Dziady. Część IV utwór przedstawiający dialog Gustawa, nieszczęśliwie zakochanego młodzieńca, z dawnym nauczycielem Księdzem.- Dziady. Część III dramat narodowy przedstawiający przemianę Gustawa w Konrada.- Dziady. Część I niedokończona część Dziadów.Niniejsza publikacja to pełne wydanie Dziadów, bez skrótów.W publikacji czytelnik znajdzie biogram autora, wstęp oraz podpowiedzi, na co zwrócić szczególną uwagę podczas lektury tekstu.
Arcydzieło literatury polskiej
Epopeja narodowa z elementami gawędy szlacheckiej
W 2014 roku rękopis Pana Tadeusza został wpisany na Polską Listę Krajową Programu UNESCO Pamięć Świata.
Książka jest stałą pozycją na polskiej liście lektur szkolnych.
Adam Mickiewicz (1798-1855) wybitny poeta, romantyczny wieszcz, zwany często bardem słowiańskim lub poetą przeobrażeń. Urodził się w drobnoszlacheckiej rodzinie, w Zaosiu koło Nowogródka, dzieciństwo i młodość spędził w Nowogródku oraz Wilnie. Mickiewicz, obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego, uważany jest za największego poetę doby polskiego romantyzmu. Znakomity twórca dramatu romantycznego. Autor ballad, powieści poetyckich, dramatu Dziady, a przede wszystkim epopei narodowej Pan Tadeusz. Zmarł 26 listopada1855 r. w Konstantynopolu, a w 1890 r.jego prochy zostały złożone w krypcie na Wawelu. Opublikowany w 1822 r. w Wilnie tom Poezji został uznany za manifest polskiego romantyzmu. W Przedmowie oraz balladzie Romantyczność poeta zawarł nowy program literatury, odwołującej się do uczuć, wierzeń ludowych i obecności elementów natury i przyrody. Sonety odeskie i Sonety krymskie to przeciwstawienie dla tradycyjnych sonetów, w których główną tematykę stanowiła miłość oraz filozofia. Mickiewicz stawia nacisk na metafizyczne opisy przyrody i wewnętrzne przeżycia bohaterów. W niniejszym zbiorze znajdują się m.in. utwory: Do M***, Romantyczność, Stepy akermańskie, Reduta Ordona, Na Alpach w Splgen 1829, Widzenie.""
Powrót taty to wzruszająca ballada o miłości dzieci do ojca i zmianach, jakie zaszły w sercach bezwzględnych rozbójników pod wpływem dziecięcego uczucia. Czy ojciec szczęśliwie wróci z podróży? Czy bandyci napadną na kupca? Jakie znaczenie w tej historii będzie miała niewinna modlitwa dzieci?Pani Twardowska to historia szlachcica, który podpisał cyrograf z diabłem, obiecując mu swoją duszę w zamian za korzystanie z jego usług. Czy pan Twardowski wypełni obietnicę daną Mefistofelesowi? Czy diabeł sprosta warunkom szlachcica? Jaką rolę odegra w tej historii żona pana Twardowskiego? Na te i wiele innych pytań odpowiedź można znaleźć na kartkach tej pięknej książki. Wystarczy ją otworzyć i przenieść się w niezwykły świat, czytając historię dzieci i kochającego ojca oraz szlachcica Twardowskiego, jednocześnie podziwiając kolorowe ilustracje.
Dziady to cykl dramatów romantycznych autorstwa Adama Mickiewicza. Ze względu na swoją strukturę nazywane są dramatem amorficznym, który charakteryzuje się brakiem strukturalnej jedności, kolejne wydarzenia nie są ze sobą połączone. II część jest dramatem społecznym, IV – dramatem miłosnym, a III – dramatem narodowo-rewolucyjnym. II i IV część Dziadów oraz wiersz Upiór, ze względu na miejsce powstania, nazywane są Dziadami wileńsko-kowieńskimi, natomiast III część – drezdeńskimi; według badaczy zaś miały one być zadośćuczynieniem dla rodaków, odkupieniem win za to, że poeta nie brał udziału w powstaniu listopadowym. Adam Mickiewicz (1798-1855) – urodził się 24 grudnia 1798 r. w Zaosiu koło Nowogródka. Wybitny poeta, romantyczny wieszcz, zwany często „bardem słowiańskim” lub „poetą przeobrażeń”. Obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę doby polskiego romantyzmu. Znakomity twórca dramatu romantycznego. Autor ballad, powieści poetyckich, dramatu Dziady, a przede wszystkim epopei narodowej Pan Tadeusz. Zmarł 26 listopada1855 r. w Konstantynopolu, a w 1890 r. jego prochy zostały złożone w krypcie na Wawelu.
Dziady to cykl dramatów romantycznych autorstwa Adama Mickiewicza. Ze względu na swoją strukturę nazywane są dramatem amorficznym, który charakteryzuje się brakiem strukturalnej jedności, kolejne wydarzenia nie są ze sobą połączone. II część jest dramatem społecznym, IV – dramatem miłosnym, a III – dramatem narodowo-rewolucyjnym. II i IV część Dziadów oraz wiersz Upiór, ze względu na miejsce powstania, nazywane są Dziadami wileńsko-kowieńskimi, natomiast III część – drezdeńskimi; według badaczy zaś miały one być zadośćuczynieniem dla rodaków, odkupieniem win za to, że poeta nie brał udziału w powstaniu listopadowym. Adam Mickiewicz (1798-1855) – urodził się 24 grudnia 1798 r. w Zaosiu koło Nowogródka. Wybitny poeta, romantyczny wieszcz, zwany często „bardem słowiańskim” lub „poetą przeobrażeń”. Obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę doby polskiego romantyzmu. Znakomity twórca dramatu romantycznego. Autor ballad, powieści poetyckich, dramatu Dziady, a przede wszystkim epopei narodowej Pan Tadeusz. Zmarł 26 listopada1855 r. w Konstantynopolu, a w 1890 r. jego prochy zostały złożone w krypcie na Wawelu.
Pan Tadeusz to jedno z wielkich i nieprzemijających arcydzieł, które na stałe wpisało się do literackiego kanonu. Mickiewicz stworzył epos, którego głównym i najważniejszym bohaterem jest szlachata polska, a który poprzez swoją niezwykłą i niepowtarzalną atmosferę do dziś stanowi swoiste „centrum i źródło polskości”. Słowo w poemacie ma moc wskrzeszającą i kreującą zarazem: przywraca byt narodowy kraju ciemiężonego przez zaborcę i daje jego zniewolonym mieszkańcom?nadzieję?na rychłe odzyskanie upragnionej wolności. Dzieło pełniło wówczas funkcję dwoistą: było dla emigrantów widomym?znakiem odległej Polski, natomiast dla tych, którzy pozostali w kraju, wspomnieniem czasów minionych i namiastką utraconej przeszłości. Mickiewicz po raz kolejny zaskakuje nas tutaj bogactwem tematów i rozległością podejmowanej problematyki. Oprócz tak silnie wybrzmiewającego patriotyzmu i miłości ojczyzny, snuje refleksje na temat sielskiego, szlacheckiego bytowania, romantycznego uczucia, tradycji i polskiejobyczajowości. A wszystko rozgrywa się w soplicowskim dworku, który na ten czas staje się ostoją niczym?niezmąconej,?prawdziwej?polskości. Epos?jest?wart?docenienia?także?ze?względu?na?swoje?nowatorstwo. Mickiewicz bowiem rezygnuje tutaj z romantycznego indywidualizmu na rzecz szeroko pojmowanej zbiorowości.?Wieszcz roztacza przed naszymi oczyma piękno dawnej Polski i przenosi jej obraz w nasze „teraz”, bo przecież „jest u mnie kraj, ojczyzna myśli mojej, / I liczne mam serca mego rodzeństwo; / Piękniejszy kraj, niż ten co w oczach stoi (...)” [z wiersza Gdy tu mój trup Adama Mickiewicza] Adam Mickiewicz (1798-1855) – poeta polski, romantyczny wieszcz, zwany często „bardem słowiańskim” lub „poetą przeobrażeń”. Obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę doby polskiego romantyzmu. Wybitny twórca dramatu romantycznego. Autor ballad, powieści poetyckich, dramatu Dziady, a przede wszystkim epopei narodowej Pan Tadeusz.
Pan Tadeusz to jedno z wielkich i nieprzemijających arcydzieł, które na stałe wpisało się do literackiego kanonu. Mickiewicz stworzył epos, którego głównym i najważniejszym bohaterem jest szlachata polska, a który poprzez swoją niezwykłą i niepowtarzalną atmosferę do dziś stanowi swoiste „centrum i źródło polskości”. Słowo w poemacie ma moc wskrzeszającą i kreującą zarazem: przywraca byt narodowy kraju ciemiężonego przez zaborcę i daje jego zniewolonym mieszkańcom?nadzieję?na rychłe odzyskanie upragnionej wolności. Dzieło pełniło wówczas funkcję dwoistą: było dla emigrantów widomym?znakiem odległej Polski, natomiast dla tych, którzy pozostali w kraju, wspomnieniem czasów minionych i namiastką utraconej przeszłości. Mickiewicz po raz kolejny zaskakuje nas tutaj bogactwem tematów i rozległością podejmowanej problematyki. Oprócz tak silnie wybrzmiewającego patriotyzmu i miłości ojczyzny, snuje refleksje na temat sielskiego, szlacheckiego bytowania, romantycznego uczucia, tradycji i polskiejobyczajowości. A wszystko rozgrywa się w soplicowskim dworku, który na ten czas staje się ostoją niczym?niezmąconej,?prawdziwej?polskości. Epos?jest?wart?docenienia?także?ze?względu?na?swoje?nowatorstwo. Mickiewicz bowiem rezygnuje tutaj z romantycznego indywidualizmu na rzecz szeroko pojmowanej zbiorowości.?Wieszcz roztacza przed naszymi oczyma piękno dawnej Polski i przenosi jej obraz w nasze „teraz”, bo przecież „jest u mnie kraj, ojczyzna myśli mojej, / I liczne mam serca mego rodzeństwo; / Piękniejszy kraj, niż ten co w oczach stoi (...)” [z wiersza Gdy tu mój trup Adama Mickiewicza] Adam Mickiewicz (1798-1855) – poeta polski, romantyczny wieszcz, zwany często „bardem słowiańskim” lub „poetą przeobrażeń”. Obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę doby polskiego romantyzmu. Wybitny twórca dramatu romantycznego. Autor ballad, powieści poetyckich, dramatu Dziady, a przede wszystkim epopei narodowej Pan Tadeusz.
Dziady cz. II to dramat, w którym Adam Mickiewicz sięga do ludowych wierzeń, w których świat realny współistnieje ze światem duchów. Autor opisuje pogańską uroczystość, poświęconą duchom zmarłych. W kaplicy przycmentarnej gromadzą się mieszkańcy wsi, by pod przewodnictwem Guślarza wziąć udział w obrzędach. Guślarz wydaje polecenia zgromadzonym i przywołuje duchy, by dowiedzieć się, jakiej pomocy oczekują. Jednak przybyłe na uroczystość dziadów zjawy, nie chcą napojów i jedzenia, nie oczekują pomocy, ponieważ nikt ze zgromadzonych w kaplicy nie potrafi im pomóc. Duchy opowiadają historie swojego ziemskiego życia oraz mówią o cierpieniach, których doświadczają po śmierci. Kończąc swoją wizytę w kaplicy, wygłaszają przestrogi, które mają uchronić ludzi przed popełnianiem takich błędów jak te, przez które same nie mogą osiągnąć szczęścia wiecznego… Adam Mickiewicz (1798-1855) – był synem adwokata Mikołaja Mickiewicza oraz Barbary z Majewskich, córki ekonoma. Otrzymał gruntowne wykształcenie w dominikańskiej szkole w Nowogródku, a następnie podjął studia w Wilnie, które ukończył z tytułem magistra. Następnie zaczął pracować jako nauczyciel. Jest uważany za jednego z najwybitniejszych twórców epoki romantyzmu (obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego). Napisał m.in. Odę do młodości (1820 r., wydanie 1827 r.), cykl Ballady i romanse (1822 r.), poemat historyczny Grażyna(1823 r.), Dziady cz. II i IV (1823 r.), Sonety krymskie (1826 r.), Dziady cz. III (1832 r.), Księgi narodu i pielgrzymstwa polskiego (1832 r.) oraz poemat Pan Tadeusz (1834 r.).
Dziady cz. II to dramat, w którym Adam Mickiewicz sięga do ludowych wierzeń, w których świat realny współistnieje ze światem duchów. Autor opisuje pogańską uroczystość, poświęconą duchom zmarłych. W kaplicy przycmentarnej gromadzą się mieszkańcy wsi, by pod przewodnictwem Guślarza wziąć udział w obrzędach. Guślarz wydaje polecenia zgromadzonym i przywołuje duchy, by dowiedzieć się, jakiej pomocy oczekują. Jednak przybyłe na uroczystość dziadów zjawy, nie chcą napojów i jedzenia, nie oczekują pomocy, ponieważ nikt ze zgromadzonych w kaplicy nie potrafi im pomóc. Duchy opowiadają historie swojego ziemskiego życia oraz mówią o cierpieniach, których doświadczają po śmierci. Kończąc swoją wizytę w kaplicy, wygłaszają przestrogi, które mają uchronić ludzi przed popełnianiem takich błędów jak te, przez które same nie mogą osiągnąć szczęścia wiecznego… Adam Mickiewicz (1798-1855) – był synem adwokata Mikołaja Mickiewicza oraz Barbary z Majewskich, córki ekonoma. Otrzymał gruntowne wykształcenie w dominikańskiej szkole w Nowogródku, a następnie podjął studia w Wilnie, które ukończył z tytułem magistra. Następnie zaczął pracować jako nauczyciel. Jest uważany za jednego z najwybitniejszych twórców epoki romantyzmu (obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego). Napisał m.in. Odę do młodości (1820 r., wydanie 1827 r.), cykl Ballady i romanse (1822 r.), poemat historyczny Grażyna(1823 r.), Dziady cz. II i IV (1823 r.), Sonety krymskie (1826 r.), Dziady cz. III (1832 r.), Księgi narodu i pielgrzymstwa polskiego (1832 r.) oraz poemat Pan Tadeusz (1834 r.).
Dziady są cyklem czterech dramatów romantycznych Adama Mickiewicza należących do ścisłego kanonu literatury polskiej. Najstarszym chronologicznie utworem wchodzącym w skład cyklu są pochodzące z 1823 roku Dziady część II i połączony z nimi wiersz Upiór, których głównym bohaterem jest duch o zranionym sercu, ukazujący się w Dzień Zaduszny. Kolejną częścią cyklu jest dramat o tematyce miłosnej, także z 1823 roku, zwany Dziadami częścią IV, którego głównymi bohaterami są nieszczęśliwy romantyczny kochanek Gustaw i słuchający zwierzeń Gustawa ksiądz, uosobienie racjonalizmu. Kolejny utwór wchodzący w skład cyklu, Dziady część III, napisane w 1832 roku, uważane są za arcydzieło polskiego dramatu romantycznego. Dramat uzupełniony jest Ustępem, epickim komentarzem zakończonym słynnym wierszem Do przyjaciół Moskali. W tej części Dziadów Mickiewicz zgłębia tematykę dziejów narodu polskiego i stawia metafizyczne pytanie o sens tych dziejów. Pod oficjalnym, „jawnym” wymiarem historii narodowej, poeta odkrywa jej ukryty, martyrologiczny wymiar. Mickiewicz formułuje mesjanistyczną wizję historii narodowej, opartą na analogii pomiędzy cierpieniami Chrystusa a ofiarą prześladowanych Polaków – narodu pozbawionego własnej państwowości i ziemskiej potęgi. Ostatnią częścią Dziadów jest zawierający kilka niepowiązanych ze sobą fragmentów, nieukończony dramat Dziady część I, który został wydany pośmiertnie w 1860 roku. W utworze powraca opis obrzędu Dnia Zaduszek, a także postać Guślarza z Dziadów części II. Dziady doczekały się wielu inscenizacji teatralnych, telewizyjnych i filmowych. Zainspirowały liczne dzieła sztuki, między innymi II Symfonię austriackiego kompozytora Gustawa Mahlera.
Lektura dla klasy VII i szkół średnich
Ballada Adama Mickiewicza Pani Twardowska należy do kanonu polskiej literatury dziecięcej. Utwór nawiązuje do znanej legendy. Bohater ballady, pan Twardowski, podpisał z diabłem cyrograf, zobowiązując się oddać mu po śmierci swoją duszę, jeżeli ten będzie służył mu za życia. Twardowski - hulaka i żartowniś, pełnymi garściami korzysta z usług diabła. Ballada, napisana w porywającym rytmie i przy użyciu onomatopeicznych okrzyków, czyni niemal namacalnymi zabawy, śmiechy i swawole Twardowskiego oraz jego kompanów. W kulminującym momencie historii, w przeciwieństwie do zakończenia oryginalnej legendy, w której bohater zawisa na księżycu, sprytnemu mickiewiczowskiemu Twardowskiemu udaje się jak przystało na polskiego szlachcica, przechytrzyć samego diabła.Lektura dla klasy IV
Pan Tadeusz, czyli ostatni zajazd na Litwie"" jest polską epopeją narodową należącą do kanonu literatury polskiej i światowej. Dzieło wydano po raz pierwszy w Paryżu w 1834 roku. Zostało napisane w formie poematu epickiego i zawiera elementy innych gatunków literackich jak gawędę szlachecką, sielankę, baśń, satyrę czy powieść. Akcja epopei rozgrywa się w czasach wojen napoleońskich w kręgach polskiego ziemiaństwa na terenach Litwy. Młody Tadeusz przyjeżdża ze szkół w Wilnie na wakacje do rodzinnego majątku Soplicowo. Zastaje tam wielu gości, którzy zjechali się, aby uczestniczyć w procesie o stary zamek należący niegdyś do magnata Stolnika Horeszki. Spośród wielu wątków pojawiających się w dwunastu księgach Pana Tadeusza, można wyodrębnić cztery główne. Poza sporem o zamek Horeszków, są nimi historia miłości Tadeusza do Zosi, nieprzemijająca pamięć o zabójstwie Stolnika z rodu Horeszków i wątek niepodległościowy. Pan Tadeusz znajduje się od pokoleń na polskiej liście lektur szkolnych. Aktualnie fragmenty lub cała epopeja są lekturą w klasach V-VIII szkoły podstawowej, a także w szkole średniej.
Konrad Wallenrod, powieść historyczna z dziejów litewskich i pruskich jest powieścią poetycką, jednym ze sztandarowych gatunków romantyzmu. Mickiewicz napisał ją w 1828 roku na zesłaniu w Petersburgu. Choć akcja rozgrywa się w średniowiecznym Malborku i na Litwie, w istocie utwór porusza problematykę narodowowyzwoleńczą. Tytułowym bohaterem jest Litwin Walter Alf, który w dzieciństwie został porwany przez Krzyżaków i wychowany w zakonie na pruskiego rycerza. Przygotowywany przez starego wajdelotę do pomszczenia Litwy, przeszedł wewnętrzą przemianę przybrał imię Konrad Wallenrod i przygotował zemstę na swoich zakonnych współbraciach. Do jej realizacji doszło, gdy został mistrzem zakonu. Wyprowadził krzyżackich rycerzy na wojną z Litwą, gdzie wpędził ich w pułapkę. Postawa Konrada Wallenroda zawiera się w pojęciu wallenrodyzmu, nadającemu nowe znaczenie moralne postępowi i zdradzie, ponieważ mają na celu walkę o wolność uciemiężonego narodu. Lektura w szkole średniej.
W tej książce poza tytułową Lokomotywą dzieci znajdą mnóstwo innych pięknych wierszy znanych także doskonale ich rodzicom, babciom i dziadkom. Wśród autorów znaleźli się prawdziwi mistrzowie pióra: Ignacy Krasicki, Aleksander Fredro, Adam Mickiewicz, Maria Konopnicka, Bronisława Ostrowska, Józef Czechowicz, Julian Tuwim i Wanda Chotomska. Antologia najpiękniejszych wierszy dla dzieci zachwyca, bawi i wzruszatakże świetnymi ilustracjami uznanych twórców Aleksandry Michalskiej--Szwagierczak, Marcina Minora i Tomasza Pląskowskiego.
Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie Arcydzieło literatury narodowej. Składająca się z 12 ksiąg epopeja narodowa z elementami gawędy szlacheckiej. W poemacie tym Adam Mickiewicz zawarł wizję ginącego świata szlacheckiego, przepojoną liryzmem i tęsknotą za ,,krajem lat dziecinnych"". Epopeja Mickiewicza zaczyna się porównaniem utraconej ojczyzny do utraconego zdrowia oraz porównaniem cudu, dzięki któremu emigranci polscy mają powrócić na łono kraju z cudownym ocaleniem poety w dzieciństwie za sprawą modłów jego mamy do Matki Boskiej. W Panu Tadeuszu tytuł wyraźnie sugeruje czytelnikowi, że głównym bohaterem będzie młody Tadeusz. Jednakże w trakcie lektury okazuje się, że oprócz niego pojawia się bardzo wiele innych postaci, równie jak on ważnych, a może nawet ważniejszych. Na plan pierwszy wysuwa się zwłaszcza tajemniczy ksiądz Robak, który objawia się w najistotniejszych miejscach akcji, a długo nie wiadomo, dlaczego jest tak związany z rodziną Sopliców.
Luksusowe wydanie w twardej, stylizowanej oprawie imitującej płótno zawierające ilustracje według E. M. Andriollego w kolorze sepii. Reprint przedwojennego lwowskiego wydania, które ukazało się nakładem księgarni F. H. Richtera.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
