Szamanizm w praktyce autorstwa Roberta Palusińskiego jest poświęcona tematyce szamanizmu jako ścieżki osobistego i duchowego rozwoju. Autor przedstawia historię, filozofię i metody szamańskie, opierając się na źródłach naukowych, doświadczeniach własnych, uczestników jego warsztatów i kursów oraz innych praktyków, a także na tradycjach prasłowiańskich a ściślej mówiąc pradziejowych na obszarze współczesnej Polski. Celem publikacji jest nie tylko zapoznanie czytelnika z podstawami szamanizmu, ale także zachęcenie go do samodzielnego eksperymentowania, praktykowania i odkrywania własnej ścieżki duchowej wolnej od zewnętrznych doktryn czy tradycji. Książka składa się z sześciu rozdziałów, w których autor omawia następujące zagadnienia: W rozdziale pierwszym autor wyjaśnia, czym jest szamanizm, jakie są jego korzenie i jak się rozwijał na przestrzeni wieków. Autor podkreśla, że szamanizm nie jest religią, lecz praktyką duchową, która może być stosowana przez każdego, niezależnie od wyznania czy kultury. Autor zwraca także uwagę na różnice między szamanizmem a innymi formami ezoteryki i duchowości. W rozdziale drugim autor przedstawia podstawowe pojęcia i elementy szamanizmu, takie jak: światy szamańskie, zwierzęta mocy, duchowi przewodnicy, podróże szamańskie, bęben szamański, trans i ekstaza. Autor wyjaśnia, jak te elementy są używane przez szamanów do uzyskiwania wiedzy, uzdrawiania i transformacji. W rozdziale trzecim autor opisuje, jak przygotować się do praktyki szamańskiej, jakie są jej cele i zasady, jak wybrać odpowiednie miejsce, czas i akcesoria, jak nawiązać kontakt z duchami i jak interpretować otrzymane informacje. Autor podaje także kilka przykładów ćwiczeń i technik szamańskich, które można wykonywać samodzielnie lub w grupie. W rozdziale czwartym autor omawia, jak szamanizm może pomóc w rozwiązywaniu problemów osobistych, zawodowych, rodzinnych i społecznych. Autor pokazuje, jak szamanizm może wspierać procesy uzdrawiania, uzależnień, traum, depresji, lęków, chorób, relacji, kariery, twórczości i duchowości. Autor podkreśla, że szamanizm nie jest alternatywą dla medycyny czy psychoterapii, lecz ich uzupełnieniem i wsparciem. W rozdziale piątym autor pokazuje, jak szamanizm może służyć do rozwoju świadomości i duchowości. Autor wyjaśnia, jak szamanizm pomaga odkryć własną legendę, sens życia i misję. Autor zwraca także uwagę na znaczenie szamanizmu dla ekologii, harmonii z naturą i odpowiedzialności za planetę. W rozdziale szóstym autor podsumowuje swoje przesłanie i zachęca czytelnika do dalszego zgłębiania tematu szamanizmu. Autor podaje także kilka źródeł i rekomendacji dla zainteresowanych szamanizmem, zarówno w formie książkowej, internetowej, jak i warsztatowej.

W tej bestsellerowej książce autorka szeroko omawia psychologiczne i duchowe konflikty kobiet, które doświadczyły bolesnych związków z ojcami. Leonard eksploruje różne autodestrukcyjne wzorce będące skutkiem „zranienia” oraz długotrwałej traumy. Korzysta z doświadczeń własnego życia, z licznych przykładów terapeutycznej pracy z klientkami, przytacza sny, baśnie, mity, filmy oraz literaturę, które znakomicie ilustrują naturę cierpienia, ale – co najważniejsze – pokazują ścieżkę transformacji prowadzącą do uzdrowienia. Nie do przecenienia jest odmienny od męskiej psychologii punkt widzenia terapeutki, kobiety i córki. Linda Schierse Leonard, pokazuje zranienie na poziomie psychicznym i duchowym, które oddziałuje zarówno na mężczyzn, jak i na kobiety naszego kręgu kulturowego. Jest to zranienie wynikające z nieadekwatnej relacji zasady męskiej do żeńskiej. Leonard sugeruje, że w sytuacji gdy ojciec doświadcza zranienia w rozwoju psychicznym, to nie jest w stanie zapewnić potrzebnych córce opieki i wskazówek. Z kolei córka dziedzicząc tę ranę, może odkryć, że jej zdolność do wyrażania siebie zawodowo, intelektualnie, seksualnie i społecznie jest upośledzona. Na szerszą skalę Leonard omawia, w jaki sposób kobiety kompensują kulturową dewaluację, uciekając się do biernego poddania się („Wieczna dziewczyna”) lub defensywnego naśladowania męskiego wzorca („Uzbrojona Amazonka”) Książka „Córki i ojcowie” to zarówno osobista opowieść o walce autorki transformującej związek z ojcem, jak i psychologiczna analiza uniwersalnych zmagań, jakich powszechnie doświadczają współczesne kobiety. Linda Leonard pokazuje, że zrozumienie zranienia oraz praca nad psychologiczną transformacją umożliwia zmianę oraz pozwala zbudować owocną, czułą relację pomiędzy córką a ojcem. Dzięki takiej pracy powstaje związek, który szanuje zarówno wzajemność jak i wyjątkowość każdej płci. Jest to także pierwowzór szczęśliwej relacji z mężczyzną na poziomie wewnętrznym i zewnętrznym. Jeśli w tym obszarze pojawia się uzdrowienie, to wówczas możliwe są szczęśliwe i spełnione związki z mężczyznami.

Wiosną 1957 roku, w wieku osiemdziesięciu czterech lat, Carl Gustav Jung, po długich namowach zdecydował się opowiedzieć historię swojego życia. Była to trwająca kilka lat seria rozmów z koleżanką i przyjaciółką Anielą Jaffé. Pierwsze oraz ostatnie rozdziały napisał Jung samodzielnie, niektóre są adaptacjami wcześniej publikowanych esejów, pozostałe to autoryzowany wywiad z redakcją i poprawkami Junga. Jung opisał swoje życie poczynając od najwcześniejszych wspomnień, snów i wizji z okresu dzieciństwa. Wspomina lata nauki w szkole, okres studiów medycznych w Bazylei małżeństwo i życie rodzinne a także liczne, nieraz egzotyczne podróże. Trzeba podkreślić, że Jung był intelektualnym klejnotem końca XIX w. – w tamtym stuleciu urodził się i odebrał edukację ukończył medycynę (specjalizacja w psychiatrii) i w wieku 27 lat obronił doktorat na Uniwersytecie w Zurychu. Był profesorem Politechniki Federalnej w Zurychu i Uniwersytetu w Bazylei, otrzymał szereg tytułów honoris causa na wielu uniwersytetach świata, znał gruntownie historię i mitologię tak współczesną jak i starożytną w czym pomocna była biegłość w łacinie, grece, francuskim, czy angielskim, znał także podstawy arabskiego oraz swahili. To bogate podłoże intelektualne owocowało ideami, które wyrażone i sformułowane przez Junga zmieniły świat, jaki znamy, pozostawiając nam obraz psychologii człowieka, która pomaga jednostkom zrozumieć własne życie oraz stanowi mapę drogową pomocną w bardziej świadomym i wypełnionym większym sensem życiu. Ta wyjątkowa autobiografia, w przeciwieństwie do większości podobnych publikacji nie jest chronologiczną serią dat, wydarzeń i spotkanych ludzi, ale przede wszystkim fascynującym spojrzeniem na wewnętrzne doświadczenia Junga, jego marzeń, wizji i doświadczeń, które ukształtowały rozumienie psychiki człowieka XX w. Dzieląc się swoimi snami, Jung pokazuje, jak ważne jest stosowanie interpretacji marzeń sennych w celu zrozumienia własnego życia; sposobu, w jaki funkcjonujemy w świecie, powtarzających się wzorców, które nieświadomie kierują naszymi zdarzeniami i wyborami, a także jak uczyć się interpretacji snów, aby uzyskać dostęp do naszej wewnętrznej mądrości, pozwalającej przekształcać i osiągać potencjał każdego człowieka. We „Wspomnieniach, snach wizjach” Jung opowiada także o swoich związkach z Zygmuntem Freudem i ich rozstaniu, co doprowadziło do „nocnej podróży” Junga. Być może właśnie ta uzdrawiająca podróż i jego własne doświadczenie ze zranieniem oraz traumami z dzieciństwa uczyniło Junga wielkim uzdrowicielem oraz przykładem i nadzieją dla milionów ludzi na całym świecie (tak przynajmniej uważa wielu analityków i psychoterapeutów z różnych szkół – np. Winnicot). W tej książce, w przystępny i zrozumiały sposób Jung dzieli się spostrzeżeniami na temat teorii oraz praktyki psychiatrycznej i psychoanalitycznej, wyjaśnia skąd się wzięły i jak powstawały niektóre z kluczowych pojęć analizy jungowskiej, jak typy psychologiczne, ekstrawertyzm, introwertyzm, persona, cień, anima / animus, Jaźń pojęcie nieświadomości indywidualnej i zbiorowej czy synchroniczność. Opisuje także tło, treść (w skróconych omówieniach) oraz własne refleksje na temat swoich kluczowych prac, takich jak typy psychologiczne, symbole transformacji, energii psychicznej, relacje między ego a nieświadomością i wiele innych. Jest to fascynująca podróż rzucająca tło oraz będąca zarazem gruntowną i przydatną podstawą pozwalającą lepiej rozumieć inne pisma Junga. Jeśli czytelnik nie zna prac Junga – to zdecydowanie warto zacząć wszelką lekturę jego spuścizny właśnie od tej pozycji. Dla czytelników, którzy są miłośnikami listów, książka zawiera wcześniej niepublikowaną korespondencję pomiędzy Jungiem a Freudem oraz innymi znaczącymi osobami. W miarę lektury czytelnik zauważy, że Jung to równie charyzmatyczny, co zajmujący i dowcipny gawędziarz, zaś „Wspomnienia, sny, myśli” okażą się wciągającym, fascynującym, łatwym w czytaniu dziełem, pełnym bogatych opisów i anegdot o życiu wewnętrznym (i zewnętrznym!) tego wielkiego umysłu XX stulecia. A przy tym wszystkim Jung prezentuje pełną skromności i pokory, głęboką i nie pozbawioną humoru, bardzo rzadko spotykaną świadomość. Na łamach książki przewija się teza, że cała wiedza i dzieło Junga – jego zdaniem – wcale nie należy do niego, ani nie jest jego osobistym „wytworem”. Z niezwykłą pokorą i skromnością Jung sugeruje, że to, co dane mu było opisać i doświadczyć jest raczej przepływem pewnej uniwersalnej wiedzy, której jedynie w swoim jednostkowym, ponad 80-letnim życiu autor pozwolił zaistnieć i wyrazić bądź nadać formę. Już w latach 30-tych XX w. pisze mianowicie: (…) Chociaż powstają one (powszechnie akceptowane idee) w określonym czasie, to są i zawsze były bezczasowe; wyłaniają się z tego obszaru pro-kreatywnego życia psyche, z którego efemeryczny umysł pojedynczego człowieka wzrasta na podobieństwo rośliny, rozkwita, wydaje owoc i nasienie, a później usycha i obumiera. Idee wyskakują ze źródła, które nie mieści się w zakresie osobistego życia pojedynczej osoby. My nie tworzymy idei; to one nas tworzą. C.G. Jung; („Modern Man in Search of a Soul” Harcourt, Brace&World, Inc. str.115) Na początku autobiografii Jung ujmuje to takimi słowy: „Życie zawsze przypominało mi roślinę żyjącą ze swego kłącza. Właściwe życie rośliny jest niewidoczne, tkwi bowiem w kłączu. To, co można ujrzeć nad powierzchnią gruntu, wytrzymuje zaledwie jedno lato, później więdnie — efemeryczna zjawa. Kiedy się pomyśli o nieustannym powstawaniu i przemijaniu życia i kultur, odnosi się wrażenie, że to nieskończona marność; nigdy jednak nie straciłem poczucia, że jest to coś, co żyje i trwa w ciągu wieczystej przemiany. To, co widać, to kwiat — kwiat przemija. Kłącze trwa. W gruncie rzeczy godne opowiadania wydają mi się te tylko wydarzenia z mego życia, w których świat nieprzemijający wdziera się w świat, który przemija. Dlatego też mówię głównie o przeżyciach wewnętrznych. Do nich należą moje sny i marzenia. One też stanowiły tworzywo mej pracy naukowej.” Książka „Wspomnienia, sny, myśli” ukazała się w kilkudziesięciu językach świata, w milionach egzemplarzy stanowiąc nieustającą inspirację dla milionów ludzi na całym świecie.

Praca z cieniem w psychologii C.G. Junga - Robert Palusiński