Jan Paweł Il odsłonił przed światem naturalną prawdę, że często starość objawia się z chorobą. Więcej, trzymając w dłoniach boski krucyfiks, nie mogąc już nawet mówić, wyraził przez ten gest trwanie przy Bogu do końca, a tym samym uwypuklił sens chrześcijańskiego cierpienia, które logicznie łączy wierzącego z cierpieniem „za nas" samego Chrystusa i Jego odkupieńczą śmiercią. [... ]
W czasie swego pontyfikatu spotkania z wiernymi różnego wieku, zawodów, powołań, a także z osobami chory-mi, niepełnosprawnymi, trędowatymi Papież bardzo sobie cenił i uważał za jeden z ważniejszych obowiązków jego misji apostolskiej. [...] W swoich przemówieniach do chorych poruszał problemy związane z ich stanem zdrowia, fizycznymi i duchowymi cierpieniami oraz zachęcał do przeżywania choroby w duchu wiary i łączności z Chrystusem. [...] Odwoływał się do własnych doświadczeń związanych z chorobą i pobytami w szpitalu. [...]
Jestem przekonany, że niniejsza książka znajdzie przychylność nie tylko wśród ludzi starszych, ale także młodych, którzy powinni darzyć starszych pokoleniowym i ludzkim szacunkiem. „Starszy" w tradycji dziejów ludzkich to przede wszystkim człowiek mądry, przewodzący danej społeczności, służący dobrą radą.
Z recenzji ks. prof. dr. hab. Krzysztofa Góździa
Treść tej książki, w zamierzeniu autora, pomoże Czytelnikowi lepiej poznać dzieje koncelebry do Soboru Watykańskiego II, jego prace nad rozszerzeniem możliwości koncelebry Mszy, podstaw teologii zasad koncelebrowanej Eucharystii. Mszę świętą koncelebrowaną należy uznać za cenny dar Soboru Watykańskiego II dla całego Kościoła, a zwłaszcza dla wszystkich kapłanów, którzy w tej formie jej sprawowania mogą przeżywać i doświadczyć jedności kapłaństwa i sakramentalnego braterstwa z biskupem oraz z innymi kapłanami.
Z recenzji ks. prof. dr. hab. Mirosława Kowalczyka
Książka o Janie Pawle II jako kontynuatorze odnowy liturgii, w zamierzeniu autora tylko bardzo ogólnie prezentuje jego nauczanie dotyczące głównego celu reformy i odnowy liturgii po Soborze Watykańskim II, jakim jest „rozwój życia chrześcijańskiego i dostosowanie jej do potrzeb naszych czasów”(KL 1).
Podstawą sprawowania świętych obrzędów są księgi liturgiczne (rozdział I). Na główne problemy związane z odnową liturgii Jan Paweł II wskazywał w przemówieniach podczas spotkań w Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów (rozdział II). Bardzo ogólne omówienie treści ważniejszych instrukcji rzymskich kongregacji o odnowie liturgicznej wydanych w czasie pontyfikatu Jana Pawła II zawiera rozdział III.
Rozdział IV dotyczy głównego celu odnowy liturgii w nauczaniu Ojca Świętego, jakim jest czynne w niej uczestnictwo (actuosa participatio) wszystkich - duchownych i świeckich.
Analizując najważniejsze wypowiedzi wydaje się, że bez przesady Jana Pawła II można nazwać papieżem Eucharystii i kapłaństwa (rozdział V).
Wiara katolicka uczy, że biskupstwo to podstawowy święty urząd Kościoła, wypływający z ofiarnego i zbawczego Krzyża Chrystusa, ale i z Jego Zmartwychwstania, mający za zadanie kontynuować w historii świata calość dzieła Odkupiciela w Duchu Świętym.
Według Soboru Watykańskiego II jest "pełnią kapłaństwa" (KK 21). W tym dogmatycznym duchu Autor ukazuje święcenia biskupa, wszelako z jasną deklaracją, że kapłanem jest zarówno prezbiter, jak i biskup ale nie diakon.
Dzieło Sakrament świeceń. Świecenia biskupa jest wyjątkowe pod wieloma względami. Po pierwsze, obszernie zarysowuje tematykę mało znaną w teologii. Po drugie, jest oparte na solidnych źródłach, które Autor gruntownie przebadał i uporządkował. Wreszcie ukazuje całościowy obraz święceń biskupa w dziejach chrześcijaństwa.
Uznane przez Kościół sanktuaria są uprzywilejowanym miejscem, w którym pielgrzymi umacniają swoją wiarę, zanoszą do Boga dziękczynienia i prośby, czynią pokutę oraz doświadczają jedności i powszechności Kościoła. Pielgrzymka w sensie chrześcijańskim jest zawsze pobożnym aktem religijnym wynikającym z żywej wiary i zmierzającym do spotkania z Bogiem w Jego słowie i w sakramentach. Aby pielgrzymka była prawdziwym przeżyciem religijnym, a nie zwykłą „turystyką religijną", konieczna jest przynajmniej ogólna świadomość tego, czym są i jaką rolę odgrywają sanktuaria oraz jakie główne cele mają pielgrzymki. Niniejsza publikacja ukazująca się w Jubileuszowym Roku Miłosierdzia, opierając się na nauczaniu Kościoła, ukazuje istotne elementy teologii sanktuarium i pielgrzymki, rolę i znaczenie sprawowanej w nich liturgii oraz praktyk pobożności ludowej. Może służyć pomocą zarówno duszpasterzom organizującym pielgrzymki do sanktuariów, jak i uczestnikom pielgrzymek w prawdziwie religijnym i duchowo ubogacającym przeżyciu tej ważnej i często praktykowanej formy kultu.
Posługiwanie kapłanów (biskupów i prezbiterów) należy do istotnych struktur Kościoła. Z ustanowienia Chrystusa jego podstawą jest sakrament święceń. Kapłani kontynuują w Kościele posłannictwo Chrystusa Kapłana, Proroka i Króla: głoszą słowo Boże, uświęcają Lud Boży przez sakramenty święte i kierują wspólnotą wiernych. Na mocy sakramentu święceń, namaszczeni Duchem Świętym reprezentują Chrystusa, są Jego żywym znakiem i narzędziem.Autor ukazuje historyczny rozwój liturgii sakramentu święceń (od starożytności do czasów współczesnych) i aktualnie obowiązujące obrzędy święceń prezbiterów. Na podstawie liturgii święceń oraz nauczania Kościoła prezentuje także najważniejsze tematy z teologii kapłaństwa (działanie In persona Christi Capitis et Ecclesiae, relacyjny i kolegialny charakter prezbiteratu) oraz posługiwanie prezbiterów jako gorliwych współpracowników biskupów przez wypełnianie posługi słowa Bożego, posługi uświęcania i pasterzowania (tria munera). Książka ta jest systematycznym i wyczerpującym ujęciem sakramentu święceń w stopniu prezbitera.Z recenzji
ks. prof. dra hab. Krzysztofa Góździa
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
