This work is a fascinating attempt to probe deep into the socio-cultural ramifications of the visual artefacts of ancient India, which has a rich heritage of iconographic treasures of varying sizes and styles. The art objects selected for analysis are mainly from the Mathura region of the Kushan era and belong to a period between 5060 and 300 of the Common Era. This period is perceived as that of multicultural environment enriched with different streams of tradition. According to the author they are directly related to the themes of abundance and fertility, its perceived cause. The author demonstrates how these distant fragments of visual imagery can yield rich insights of the world view of the communities which produced them. The work critically analyses the representation of spiritual deities consisting of Ekanamsha, Hariti, Matrikas, Naigamesha, Shashthi and Skanda who were associated with the function of child protection. Understandably, they were the products of a belief in supernatural powers which could offer psychological protection to women cutting across different socio-economic classes at the times of great psychological stress like pregnancy, childbirth and puerperium. The artefacts are carved in stone. Sometimes they are projected as isolated individuals and at other times as belonging to multi-character panels. Depending on their size, they had different functions: bigger objects could be fixed at some places and smaller ones carried from place to place.Excerpt from the review of Dr. C. Rajendran
Manifestations of Male Image in the World’s Cultures is a very interesting book because it shows a single cultural phenomenon from a number of diverse perspectives. Methods used to analyze the titular male image range from Literary Studies and Cultural Studies to Media Studies. Thanks to the Authors’ broad experience in various fields of academic research, the volume presents this highly layered theme in a truly interdisciplinary way. I perceive the multiauthored – and therefore “polyphonic” – collection as a truly original attempt to build a framework of humanistic thought that is based on clear theoretical and methodological criteria. Moreover, its open character allows the use and merging of a number of humanistic methods, such as the aforementioned Literary or Cultural Studies, with other inspirations that, layer by layer, add the depth and provide further insight into the relationship between the “male image” and broadly understood cultural practices. Renata Iwicka holds M.A. in Japanese and Chinese Studies and PhD in Cultural Studies. The main area of academic interest includes demonology, history and culture of East Asia (mainly Korean Peninsula and Japan), mythology, and modern pop culture.
Celem książki jest ukazanie ogółu idei związanych z jogą w Polsce w okresie od końca XIX wieku do 1939 roku wraz z kontekstem, z którego wyrastała i od którego pozostawała zależna. Joga w Polsce, w omawianym okresie, pozostawała ściśle związana z zachodnimi tradycjami ezoterycznymi (m.in. teozofią, antropozofią, agni jogą, spirytyzmem) – one to wyznaczyły ramy rozumienia jogi, jej interpretacji i wreszcie tego, jak była wcielana w praktykę życia codziennego. Jednocześnie jednak to właśnie ów kontekst ezoteryczny sprawił, że na gruncie polskim joga została związana z bogatym zespołem motywów narodowościowych, patriotycznych, niepodległościowych oraz mesjanistycznych i millenarystycznych, które nadały jej specyficzny charakter.
Pierwsza część książki – „Konteksty ezoteryczne” – została w poświęcona omówieniu wybranych wątków o proweniencji ezoterycznej, inspirowanych nimi lub przetworzonych przez tradycje ezoteryczne, które miały zasadnicze znaczenie dla powstania polskich interpretacji jogi i które w tych wizjach albo pojawiają się w formie niezmienionej, albo – częściej – zyskały nową formę. Część druga – „Interpretacje” dotyczy ściśle jogi w Polsce w okresie tuż przed odzyskaniem niepodległości w 1918 roku do wybuchu drugiej wojny światowej. Nie jest to jednak historia jogi (rozumiana jako historia faktów), ale raczej historia idei i jej interpretowania – wypracowywania sposobów rozumienia jogi i wdrażania jej w praktykę.
Książka ma charakter pionierski – podjęta problematyka nie była dotychczas przedmiotem systematycznych badań, a wykorzystane materiały archiwalne, dotąd niepublikowane, dają wgląd w niepoznany najwcześniejszy etap historii jogi w Polsce. Książka będzie interesującą pozycją zarówno dla badaczy historii kultury polskiej przełomu wieków, jak i czytelników zainteresowanych dziejami jogi na Zachodzie.
Przedstawiając wybraną przez siebie problematykę Autorka wykazuje dużą erudycję i dobre przygotowanie warsztatowe. Książka jest napisana ładnym stylem literackim i może stanowić wartościową lekturę dla szerszego niż ściśle naukowe grona czytelników.
(prof. dr hab. Beata Szymańska)
Buddyjska koncepcja kryjąca się pod sanskryckim terminem tathāgatagarbha (denotującym „istotę, która posiada tathagatę [buddę]”) dotyczy występowania we wszystkich istotach czystego pierwiastka umożliwiającego osiągnięcie oświecenia. Wypracowana w pierwszych wiekach naszej ery była jedną z najważniejszych idei indyjskiej mahajany. Najwcześniejsze teksty tathagatagarbhy – głosząc optymistyczną doktrynę oświecenia, które jest nie tylko ostatecznym przeznaczeniem wszystkich istot, ale również częścią ich duchowej konstytucji – w pełni rozwinęły uniwersalistyczne aspiracje buddyzmu i przyczyniły się do rozpowszechnienia dharmy buddyjskiej daleko poza subkontynent indyjski. Idea tathagatagarbhy, przeinterpretowana i nazwana w Chinach „naturą buddy”, wywarła ogromny wpływ na buddyzm Dalekiego Wschodu. Swoje piętno odcisnęła również na tradycjach tantrycznych, które – po upadku buddyzmu w Indiach – rozwijały się w Tybecie.
Autor książki skupia się na naświetleniu genezy koncepcji tathagatagarbhy przez zestawienie i analizę czynników doktrynalnych, które doprowadziły do jej powstania. Ponadto ukazuje najważniejsze aspekty rozwoju idei tathagatagarbhy na tle najwcześniejszej historii indyjskiego buddyzmu mahajany, rozważa jej znaczenie filozoficzne oraz wskazuje na jej pedagogiczną i soteriologiczną doniosłość.
Jarosław Zapart – indolog, doktor nauk humanistycznych, asystent w Katedrze Porównawczych Studiów Cywilizacji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się filozofią i religiami Indii, w szczególności wczesnym buddyzmem mahajany, hinduskim mistycyzmem nurtu bhakti, jak również wybranymi zagadnieniami sanskryckiej poetyki i estetyki.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
