Gdybyśmy pomniejszyli Ziemię do wielkości jabłka, to nasza cywilizacyjna aktywność, poza sporadycznymi wypadami w kosmos, zawierałaby się w pokrywającej je skórce. My, przeciętni mieszkańcy Ziemi, wybiegamy poza tę granicę tylko wzrokiem, myślą i wyobraźnią… Kolejna publikacja Andrzeja Branickiego – autora bestsellera „Na Własne Oczy”, nauczyciela akademickiego i niestrudzonego popularyzatora astronomii – nie jest tradycyjnym podręcznikiem utrwalającym wiedzę astronomiczną. To swoista podróż skłaniająca do przemyślanej obserwacji otaczającej rzeczywistości, starań o zrozumienie tego, co widzimy, a nade wszystko do samodzielnego myślenia. Pozbawiona jest przy tym nudnych, encyklopedycznych informacji. Dzięki lekturze tej książki: · poznasz przyczyny barwności ziemskiej atmosfery i odległych mgławic, a także konstrukcje teleskopów, ich podstawowe cechy, · nauczysz się, jak określać orientację płaszczyzny orbity Ziemi, odnajdywać na niebie planety i inne znane obiekty, · dowiesz się, jak samodzielnie wyznaczyć grubość ziemskiej atmosfery, kształt orbity Księżyca, promień orbity Wenus oraz kształt naszej Galaktyki, · poznasz historię powstawania Ziemi, ziemskiego życia i metody odkrywania planet poza słonecznych. Zapraszamy do niezwykłej wędrówki poza horyzont, z której wrócisz bogatszy o nowe, niezwykłe doświadczenia. Poprzez niepowtarzalną formę prezentowania wiedzy Autor nie uczy wprost. Prowokuje Czytelnika do poszerzenia wiadomości, dzięki samodzielnym obserwacjom, refleksjom i przemyśleniom. Poszukiwanie formy, to cecha charakterystyczna dla sztuki, dlatego też Autora z czystym sumieniem można określić mianem artysty, a jego najnowszą książkę prawdziwym arcydziełem w dziedzinie popularyzacji astronomii. dr hab. Maciej Mikołajewski Redaktor naczelny dwumiesięcznika Urania Wiceprezes Polskiego Towarzystwa Astronomicznego

Książka Przestrzenie wszechświata miała być kontynuacją Boga i geometrii i w pewnym sensie nią jest – ale tylko w pewnym sensie. Od czasów Newtona (tamta książka kończyła się na Newtonie) historia geometrii nabrała przyspieszenia i potem można ją śledzić już tylko bardzo wybiórczo. Zmienił się także charakter jej oddziaływań z resztą kultury. Gdy przy końcu lektury tej książki (uzupełnionej, być może, wcześniejszą lekturą Boga i geometrii) ogarniamy rozwój geometrii od starożytnych Greków do geometrii nieprzemiennej i syntetycznej geometrii różniczkowej, uderza nas niezwykła skuteczność racjonalnej myśli. Owszem, historia geometrii składa się z powikłanych dziejów ludzi, którzy ją tworzyli – ich wzlotów i dramatów – ale na labirynt ludzkich przygód nakłada się coś, co wyrasta ponad wszystkie ludzkie uwikłania, coś, co jest wprawdzie produktem ludzkich umysłów, ale swoją racjonalnością i systematycznym narastaniem nie jest podobne do niczego, co ludzie kiedykolwiek stworzyli. Grecy i późniejsze czasy aż do nowoczesności łączyły tę racjonalność z Bóstwem, ludzie Oświecenia woleli mówić o Ponadludzkim Rozumie, a my po prostu tę Racjonalność eksploatujemy, nieustannie ją tym samym pomnażając ponad nasze własne ograniczenia. Rzecz w tym, że nasze ludzkie uwikłania, nawyki myślowe i językowe przyzwyczajenia nie mają tu wielkiego znaczenia. Dzieje geometrii i jej zastosowań do badania świata pokazują, że pozostajemy w służbie Czegoś, co nas obejmuje i ponad nas wykracza. Filozoficzne i teologiczne przesłanie całej tej długiej (ale niezakończonej) historii od przed-Euklidesem do po-Einsteinie jest wyraźnie czytelne: badając wszechświat, stawiamy czoła Wielkiej Racjonalności Michał Heller Michał Heller - uczony, kosmolog, filozof i teolog. Laureat Nagrody Templetona i założyciel Centrum Kopernika Badań Interdyscyplinarnych w Krakowie. Autor m.in. książek Filozofia przypadku (CCPress 2012); Bóg i nauka. Moje dwie drogi do jednego celu (CCPress 2013); Granice nauki (CCPress 2014); Bóg i geometria. Gdy przestrzeń była Bogiem (CCPress 2015).

ExpressMap prezentuje nową kolekcję edukacyjnych, bogato ilustrowanych map dla dzieci. Wielkoformatowa, ośmiosegmentowa mapa o wymiarach 95x67 cm łatwo i wygodnie składa się do poręcznego formatu. To rozwiązanie, które idealnie sprawdzi się nie tylko w dziecięcym pokoju, ale także w podróży. Dzięki dwustronnej laminacji publikacja jest wyjątkowo trwała i odporna na wilgoć. Trudno ją zepsuć, zniszczyć, zalać, a większość zabrudzeń daje się szybko usunąć. To nie wszystko: na mapie można rysować albo pisać markerem, a niepotrzebne już notatki ścierać. Te zalety doceni każdy rodzic.Układ Słoneczny + Droga Mleczna. Mapy dla dzieci to przydatna i niezwykle interesująca publikacja przedstawiająca planety, księżyce, planetoidy, komety, meteoroidy, a także kilkadziesiąt najsłynniejszych statków kosmicznych: rakiet, wahadłowców, sond i sztucznych satelitów. Mapa zawiera tabelę, w której znajdują się informacje o Słońcu, wszystkich planetach Układu Słonecznego oraz jedynym satelicie Ziemi Księżycu. Omówienie planet obejmuje m.in. informacje o ich masie, powierzchni, temperaturze, odległości od Słońca, czasie, w jakim obracają się wokół niego oraz dookoła własnej osi, a także liczbie naturalnych satelitów. Publikacja przedstawia historię ewolucji i eksploracji Układu Słonecznego w sposób ciekawy, a jednocześnie dzięki komiksowym, humorystycznym rysunkom atrakcyjny i lekki. To doskonała propozycja dla młodego astronoma, która w znaczący sposób poszerzy horyzonty wiedzy o najbliższej nam części Wszechświata. Dodatkiem znajdującym się na odwrocie mapy Układu Słonecznego jest mapa Drogi Mlecznej, zawierająca ponad 200 kolorowych ilustracji, które umożliwią czytelnikom poznanie gwiazd, planet oraz zjawisk astronomicznych zachodzących w naszej galaktyce. To świetna propozycja dla starszych dzieci, ponieważ obejmuje szereg bardziej złożonych zagadnień z zakresu astronomii, zawierających elementy fizyki i chemii.

Około 13,8 mld lat temu coś się wydarzyło. Z małego punktu zaczęła się ekspansja naszego Wszechświata - wykreowała się czasoprzestrzeń i materia. To najbardziej tajemniczy moment w historii, Fred Hoyle prześmiewczo nazwał go "Big Bang" - Wielki Wybuch. Głównym wątkiem tej książki jest historia odkrywania budowy Wszechświata, jego ekspansji, a w szczególności symetrii i asymetrii, z jakimi mamy do czynienia w naszym otoczeniu. Mam tu na myśli symetrię względem czasu, ładunku i zwierciadła. Czy zjawiska fizyczne i chemiczne przebiegałyby tak samo, gdybyśmy mogli cofać czas lub zmienić cząstkom ładunek? W jednym z tych światów czas biegłby do tyłu, w drugim protony byłyby ujemne, a elektrony dodatnie - żylibyśmy w świecie antymaterii. Czy Alicja mogłaby żyć w Krainie po Drugiej Stronie Lustra? Czy jej kot mógłby bezpiecznie spożywać Lustrzane mleko? Żyjemy w cywilizacji, która wytworzyła zegarki prawoskrętne. We wszystkich krajach ruch samochodowy jest jednostronny - prawostronny lub lewostronny. Wybór niewłaściwego pasa ruchu kończy się tragicznie. Około 90% ludzi jest praworęcznych. Przyroda wybrała jako podstawowe cegiełki budujące organizmy żywe molekuły jednego rodzaju. Większość cząsteczek organicznych jest chiralna, czyli mają się do siebie tak, jak dłoń prawa do lewej. Są jak przedmiot i jego lustrzane odbicie, które z sobą się wzajemnie nie nakładają. Tak jak większość mechanizmów i konstrukcji zbudowanych przez człowieka jest ze śrub prawoskrętnych, tak natura zbudowała nas z cząsteczek do siebie przestrzennie pasujących - homochiralnych. W książce tej najszerzej opisuję historię odkrywania naszej biochemicznej homochiralności oraz ważne konsekwencje tego wyboru dla naszego życia. Brak tej wiedzy doprowadził w latach 50. ubiegłego wieku do tragedii talidomidowej. Pierwsze wydanie tej książki ukazało się w 1999 r. Od tego czasu upłynęło blisko 17 lat. We współczesnej historii rozwoju nauk przyrodniczych to długi okres. Dynamiczny rozwój wszystkich dyscyplin naukowych, umożliwia prowadzenie wielokierunkowych badań na skalę wcześniej niemożliwą. Dotyczy to zarówno badania najdalszych zakątków Wszechświata, jak i najdrobniejszych cząstek elementarnych. Dzięki współczesnym wyrafinowanym badaniom uczeni wciąż uzyskują nowe dane, potwierdzają wcześniejsze hipotezy, ale obserwują też nowe zjawiska, które rodzą kolejne pytania i wątpliwości. Początek XXI wieku umocnił teorie Wielkiego Wybuchu oraz Modelu Standardowego. Określono masę neutrin, potwierdzono eksperymentalnie istnienie bozonu Higgsa i po raz pierwszy dokonano detekcji fal grawitacyjnych. Wydanie II książki Po naszej stronie lustra zostało zaktualizowane i rozszerzone o nowe rozdziały oraz wzbogacone o wiele fotografii, które stały się publicznie dostępne w Internecie. To jedna z wielu postępowych zmian, które nastąpiły w ciągu ostatnich dwóch dekad. Składają się na nie: łatwość w docieraniu do źródeł informacji, dostęp do opracowań naukowych, prawie nieograniczona możliwość wymiany poglądów i kontaktów pomiędzy ludźmi. Możliwość poznania wielu utworów i oddalonych miejsc, a jednocześnie swoboda w przedstawianiu i publikowaniu własnych prac. Niniejsza książka jest pracą popularnonaukową, przeznaczoną dla szerokiego kręgu Czytelników - zwłaszcza osób młodych: maturzystów i studentów nauk przyrodniczych, którzy chcieliby szerzej poznać przedstawiane zagadnienia.

Obserwowaliście kiedyś rozgwieżdżone niebo? Potraficie znaleźć na nim Wielki Wóz albo inne konstelacje? Wiecie, co to są spadające gwiazdy i jak daleko stąd na księżyc? A może zastanawialiście się, dlaczego jest on nazywany ciałem niebieskim, mimo że świeci na żółto? Kropeczka też chce znać odpowiedzi na te pytania. Podczas nocnej obserwacji nieba dowiaduje się również, co to są lata świetlne i że słońce jest gwiazdą. W tej części przygód Kropki robi się BARDZO KOSMICZNIE. A wszystko zaczyna się od bolącego zęba Asi.Rafał Klimczak, autor bestsellerowej serii Nudzimisie, w bardzo przystępny sposób opowiada o zjawiskach przyrodniczych i innych ciekawostkach, a kolorowe ilustracje Ilony Brydak wspaniale dopełniają całości. To idealna propozycja dla najbardziej dociekliwych małych odkrywców!

Ostatnia książka Jerzego Prokopiuka. „Ostatni końcowy” to idealny przewodnik duchowy dla osób, które chcą wkroczyć na wyższy poziom świadomości. To wyjątkowy zbiór przesłań dla ludzkości od autora, który w tej książce ponadto podsumowuje swoją twórczość oraz daje czytelnikom zajrzeć w głąb swojej duszy. Poznaj najważniejsze przesłania mistrza!   Jerzy Prokopiuk Autor książki to znany religioznawca, filozof i gnostyk. Jest tłumaczem i popularyzatorem literatury humanistycznej, głównie ezoterycznej, religioznawczej, filozoficznej i psychologicznej, a także autorem niemal sześciuset esejów, artykułów i wywiadów. W swoim dorobku ma również kilkadziesiąt wystąpień radiowych i telewizyjnych, setki odczytów i wykładów. Napisał wiele książek, a wśród nich: Dusza ludzka oś świata, Herezja znaczy wolność, Matrix czyli okultystyczny bróg, Manifest wolności.   Fragment książki Czym jest ciemność? Czym innym dla ezoteryka czy teologa, czym innym dla psychologa, a jeszcze czymś innym dla fizyka. Ciemność wszakże to – by spojrzeć na nią „z lotu ptaka” – zarówno symbol, jak pojęcie, wyobrażenie i postrzeżenie. A więc przedmiot Ducha, duszy i ciała. Ciemność – i ciemności – to przede wszystkim symbol. „Ciemność – czytamy w Juana Eduarda Cirlota Słowniku symboli (przeł. I. Kania, Kraków 2006) – /bywa/ „Utożsamiana z materią, macierzyńskością i zalążkowością, poprzedzającą zróżnicowanie na konkretne istności. Dualizm światło-ciemności jako sformułowanie symboliki moralnej pojawia się dopiero z chwilą podziału praciemności na światło i mrok. Tak więc częste pojęcie tejże ciemności w tradycji nie jest wprost tożsame z mrocznością; odpowiada natomiast prachaosowi. Ma również związek z mistycznym Nic, dlatego język hermetyczny to obscurum per obscurius, droga wiodąca w głąb, ku prapoczątkom. Zdaniem Guenona światło to zasada zróż- nicowania i hierarchicznego uporządkowania. Poprzedzające fiat lux mroki w symbolice tradycyjnej wyrażającą zawsze stan potencji nierozwiniętych, umożliwiających chaos. Dlatego ciemność rzutowana w świat już po pojawieniu się światła ma charakter regresywny. Stąd też tradycyjnie utożsamia się ją z zasadą zła i z niesublimowanymi siłami niższymi”. Symbolowe znaczenie ciemności ukazuje nam zatem dwa jej poziomy: wyższy i niższy, potencjalny i aktualny, neutralny (a także pozytywny?) i negatywny.

Według sondaży Jurij Gagarin to jeden z największych bohaterów radzieckiej i rosyjskiej historii XX wieku. Tym bardziej zaskakuje, że przez tyle lat nikt nie pokusił się o napisanie szczerej, obiektywnej, prawdziwie współczesnej biografii pierwszego kosmonauty. „Jurij Gagarin` Lwa Daniłkina jest taką próbą `ostatecznej`, na ile to możliwe, wypełniającej wszelkie luki życiorysu „czerwonego Ikara`, najpełniejszej kroniki jego życia, próbą zrozumienia, czym jest mit Gagarina i co oznacza brend „Gagarina`. Rozmowy ze świadkami oraz studia nad rosyjskimi i zagranicznymi źródłami pomogły autorowi w znalezieniu odpowiedzi na najważniejsze pytania. Czy Gagarin jest jedynie efektem sowieckiego designu, czy naprawdę był kimś niezwykłym, człowiekiem o nieprzeciętnych możliwościach? Co tak naprawdę wydarzyło się 12 kwietnia 1961 roku? Jak pierwszy kosmonauta radził sobie z „gagarinomanią`, narzuconym mu statusem najsłynniejszego człowieka planety? Kim był Gagarin: produktem systemu i epoki, czy jej odzwierciedleniem? Czy doszło do jakiegoś konfliktu między nim a politycznym kierownictwem ZSRR? Jaka była prawdziwa przyczyna jego śmierci? Czy sukces Gagarina to tylko fart, efekt świadomego pomysłu na życie, czy też realizacja jakiegoś z góry zaplanowanego działania? Kim byłby Gagarin, ten „pierwszy obywatel Wszechświata`, gdyby nie zginął w marcu 1968 i dożył naszych dni?

Optyka okulistyczna to kompendium omawiające podstawowe zasady optyki, refrakcji oka, doboru soczewek kontaktowych i wewnątrzgałkowych. Ma formę specjalistycznego przewodnika, opartego na koncepcji pytań i odpowiedzi, co ułatwia czytelnikowi uporządkowanie i utrwalenie kluczowych zagadnień optyki i refrakcji i daje podstawę do rozszerzania jego wiedzy w dziedzinach będących przedmiotem jego szczególnego zainteresowania. Opracowanie to kładzie nacisk na umiejętność unikania błędów w dziedzinie optyki i refrakcji, co ma służyć podnoszeniu poziomu zadowolenia pacjenta oraz fachowości lekarza. Jest kierowane do lekarzy okulistów i optometrów.

Książka powstała na podstawie wyboru tekstów popularnonaukowych i naukowych jakie autor zamieścił na przestrzeni lat w swoich publikacjach naukowych oraz popularnych książkach i artykułach w czasopiśmie „Wszechświat” w latach 2010-2013. Tematycznie, zawiera opowieści ukazujące ścisłe związki, poprzez które środowisko przestrzeni kosmicznej wpływa na nasze życie codzienne. O związkach tych nie myślimy na co dzień, a postrzegamy je zazwyczaj w postaci nieoczekiwanych zjawisk, czasami wręcz katastroficznych, które zmieniają losy nie tylko jednostek ale decydują o ginięciu gatunków. Ukazuje również w perspektywie poznania coraz to nowych planet z innych układów pozasłonecznych, miejsce Ziemi we wciąż zmieniającym się środowisku kosmicznym. Autor jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Queenslandzkiego w Brisbane, Australia. Ukończył studia na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 1981 roku obronił także doktorat. Po doktoracie zajmował się badaniami materii pozaziemskiej. Jako pierwszy prowadził badania gruntu księżycowego w Polsce. Od 1992 roku mieszka w Australii; w roku 2011 jako Profesor Wizytujący prowadzi cykl wykładów na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. Autor wielu oryginalnych prac naukowych, siedmiu książek oraz periodyku „Wszechświat”, popularyzujący wiedzę o przestrzeni kosmicznej i planetach.

Podręcznik przedstawia aktualne tendencje, zalecenia i metody analizy danych. Uwzględnia aktualny rozwój programów komputerowych, umożliwiający wykorzystanie wielu zaawansowanych metod obliczeniowych.

Doktor Jerzy Alojzy Sikora urodził się w 1930 roku w Cieszynie. Jest absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Ma szeroki wachlarz zainteresowań, szczególnie fascynuje go wiedza z pogranicza nauk empirycznych; uważa, że dla dobra ludzkości trzeba bezustannie przesuwać granice poznania. Jego program komputerowy – służący do sporządzenia wydruku rocznego biodiagramu, z wyprzedzeniem sygnalizujący dni, w które szczególnie grozi niepowodzenie, oraz wahania kondycji fizycznej, psychicznej i intelektualnej, a ponadto umożliwia ustalenie biopowinowactwa z partnerem – jest do ściągnięcia bezpłatnie z internetu: www.kos.com.pl. J.A. Sikora nazywany bywa ojcem biorytmiki polskiej. Niniejsza książka jest plonem wieloletnich dociekań związanych z wykorzystaniem znajomości wpływu kosmobiologii na osobiste doskonalenie się. Aby Czytelnikowi przybliżyć praktyczną znajomość jego własnych, wrodzonych właściwości kosmobiologicznych oraz dać impuls do robienia z nich użytku w celu osiągnięcia powodzenia w życiu, podjąłem się określenia charakterystycznych cech osób z ich zodiaku z uwzględnieniem właściwego im ascendentu. Autor FRAGMENT KSIĄŻKI: Ascendent - cóż to takiego? Źródłosłów tego określenia wywodzi się z łacińskiego „ascendere" - wschodzić. Stąd ascenden-tem jest ta faza zodiaku, która jako pierwsza ukazuje się na wschodnim horyzoncie w chwili narodzin człowieka. Jeżeli zasadniczy znak zodiaku (w dniu przyjścia na świat noworodka) w około siedemdziesięciu procentach znamionuje naj intymnie j sze wnętrze istoty ludzkiej - czym rzeczywiście jest, to ascendent ją zabarwia w trzydziestu procentach, ujawnia, jak żyje, jak sama uzewnętrznia się otoczeniu, w końcu jak jest postrzegana przez innych. Inaczej ujmując - ascendent charakteryzuje skłonności i predyspozycje człowieka, zatem jego istotę oraz strukturę psychiczną. Wszystko razem - według kosmobio-logii - obrazuje całość osobowości, czyli tak charakter, zdrowie, jak i uzdolnienia, umożliwiając jednostce świadomą aktywizację wrodzonych predyspozycji, dodatkowo przy wykorzystaniu znajomości uwarunkowań biorytmicznych. Oto uproszczona metoda ustalania ascendentu. Przede wszystkim trzeba znać godzinę urodzenia, zaokrągloną do trzydziestu minut. Urodzeni w okresie czasu letniego (po 1995 r. w okresie od ostatniej niedzieli marca do ostatniej niedzieli października; zob. załączony wykaz, który należy sobie uzupełniać w kolejnych latach) winni odjąć jedną godzinę.

Obserwacje i pomiary astronomiczne to znakomita pomoc dla wszystkich zainteresowanych uzupełnieniem teoretycznej wiedzy astronomicznej o astronomiczną praktykę. Książka składa się z dwóch części: - Pierwsza zawiera propozycje kilkudziesięciu prostych obserwacji astronomicznych, które można przeprowadzić samodzielnie bez jakichkolwiek instrumentów optycznych albo za pomocą lornetki lub aparatu fotograficznego. - Druga opisuje obserwacje trudniejsze, wymagające podstawowej wiedzy fizycznej i astronomicznej oraz dysponowania skromnym instrumentarium, jakim dysponuje wiele szkół i miłośników astronomii.

Autor stawia sobie ambitne zadanie, aby rozszyfrować nasze pełne niewytłumaczalnych wydarzeń i zagadek życie używając wyłącznie naukowej metodologii, nie odnosząc się do sił nadprzyrodzonych. Nie przyjmuje jednak wielu obecnych naukowych tez, które uważa za naiwne, uproszczone, a przede wszystkim nieudowodnione. Również nie akceptuje kanonów religijnych, które nie potrafią wytłumaczyć w przekonujący, niekolidujący z nauką sposób tego co działo się na Ziemi. Wychodząc z założenia, że nikt nie ma monopolu na wiedzę i często prawda leży po środku proponuje „trzeci światopogląd”, który opiera się na podwalinach naukowych, ale nie odrzuca istnienia Boga. Książka ta przedstawia logiczną drogę prowadzącą do powstania tego nowego światopoglądu zaczynającą się w Fatimie, a kończącą się na określeniu nowej roli człowieka we wszechświecie. Takie mistyczne wydarzenia, jak powstanie religii i cel ludzkiego życia, które do tej pory należały do domeny wiary i filozofii są przedstawione w zupełnie nowym świetle. Wiele zagadkowych wydarzeń, między innymi powstanie pierwszych cywilizacji, czy upadek Hitlera i komunizmu jest wyjaśnione inaczej niż zazwyczaj.

W swojej najnowszej książce Roger Penrose opisuje śmiałą hipotezę konforemnej kosmologii cyklicznej, będącą próbą odpowiedzi na pytanie, co było przed Wielkim Wybuchem.Nowy niezwykły obraz Wszechświata W swojej najnowszej książce Roger Penrose opisuje śmiałą hipotezę konforemnej kosmologii cyklicznej, będącą próbą odpowiedzi na pytanie, co było przed Wielkim Wybuchem. Chociaż mogłoby się wydawać, że jest to zbyt trudna tematyka dla osób niezajmujących się zawodowo kosmologią, autorowi udaje się przedstawić te zagadnienia w sposób niezwykle przystępny. Penrose wyjaśnia szczegółowo pojęcie entropii, opisuje proces powstawania i parowania czarnych dziur i tłumaczy, dlaczego druga zasada termodynamiki nie musi stać w sprzeczności z koncepcją wszechświata cyklicznego. Wszystko to okrasza przejrzystymi, narysowanymi przez siebie ilustracjami i diagramami. Lektura „Cykli czasu” stwarza wszystkim zainteresowanym nauką niezwykłą okazję do poznania z pierwszej ręki najnowszych śmiałych hipotez, które zwykle omawia się jedynie w artykułach naukowych i w wąskim gronie specjalistów.

Encyklopedia Fizyka z Astronomią Wydawnictwa GREG to pozycja, której brakowało na rynku wydawnictw edukacyjnych. Jest to pierwsze tak całościowe, kompletne i rzetelne opracowanie materiału z fizyki z elementami astronomii z zakresu szkolnego, często poszerzane o dodatkowe informacje i ciekawostki.

Autor podejmuje następujące zagadnienia: - chrześcijańska wizja stworzenia; - stworzenie człowieka - sposoby istnienia materii - sakramenty a życie kosmosu

Odkrycie w 1992 roku ""kosmicznych zmarszczek"" - niewielkich fluktuacji temperatury resztkowego promieniowania, pozostałego po wielkim wybuchu - wywołało lawinę sensacyjnych tytułów w mediach na całym świecie. ""Zobaczyliśmy twarz Boga""- stwierdził jeden z badaczy.W Poświacie stworzenia Marcus Chown sięga dalej i głębiej niż żądne sensacji media i ukazuje czytelnikowi proste wyjaśnienie największego odkrycia dwudziestowiecznej nauki. Niewyraźne plamy na satelitarnych zdjęciach pokazują, jak materia skupiała się w początkowej fazie historii wszechświata i dają nam wyobrażenie, jak powstały współczesne galaktyki.Poszukiwanie promieniowania, które może powiedzieć nam coś o początkach wszechświata, zaczęło się w latach dwudziestych XX wieku. Obfitowało w przypadkowe odkrycia, rywalizację oraz sytuacje, w których tylko przypadek dzielił niepowodzenie od sukcesu. Początkowo naukowcy posyłali w stronę nieba balony; niekiedy balony nie wracały na Ziemię, a niekiedy aparatura mierzyła temperaturę balonu zamiast temperatury nieba. Wraz z nastaniem ery podróży kosmicznych pojawiły się nowe pojazdy, które wynosiły aparaturę ku niebu, lecz sama aparatura pozostała w zasadzie taka sama. Prosta aparatura i prosty eksperyment, co błyskotliwie opisuje Chown.Kulminacyjnym punktem historii była misja satelity COBE oraz odkrycie, którego dokonał. Kontrowersja, którą wywołało oficjalne ogłoszenie wyników, stanowiła dramatyczny finał jednej z największych naukowych historii naszej ery.""Marcus Chown jest następcą Carla Sagana. Pisze dowcipnie i z humorem, potrafi przedstawić złożone teorie w sposób zrozumiały dla laika nie obeznanego z fizyką, biologią, chemią czy kosmologią. Gratulacje dla Pana Chowna za kolejne stymulujące i prowokujące dzieło"".Roy Perry, ""The (Nashville) Tennessean""""Najlepszy współczesny popularyzator kosmologii"".Matt Ridley, autor GenomuMarcus Chown jest redaktorem naukowym czasopisma ""New Scientist"". Studiował fizykę na University of London oraz astrofizykę w California Institute of Technology. Pracował jako wykładowca na Madagaskarze, był korespondentem ""Guardiana"", oraz redaktorem w BBC World Service oraz w Radio 2. Jest autorem książki dla dzieci Stars and Planets, a także współautorem dwóch powieści science fiction, Double Planet oraz Reunion. W Polsce ukazały się książki Sąsiedni wszechświat i Magiczny tygiel.

Historia astronomii pod redakcją Michaela Hoskina z Uniwersytetu w Cambridge jest doskonałym nowoczesnym zarysem dziejów nauki o Wszechświecie. Obejmuje okres od pozbawionych źródeł pisanych czasów prehistorycznych (astronomia megalityczna) po drugą połowę XX wieku (z uwzględnieniem badań kosmicznych). Poza tekstem głównym, przybliżającym kolejno astronomię w różnych epokach historycznych, książka ta zawiera interesujące dodatki: szkic o starożytnej astronomii chińskiej, opis budowy i działania arabskiego astrolabium płaskiego, dzieje teleskopu w XVII wieku oraz tablice chronologiczne, jak również - w niniejszym wydaniu - rys historii astronomii w Polsce, autorstwa Jarosława Włodarczyka z Instytutu Historii Nauki PAN w Warszawie.

Książka ta jest owocem prawie trzydziestu lat samotniczej pracy badawczej, wspartej przez samokształcenie uzupełniające systematyczne studia (Uniwersytet Poznański). To dzieło unikalne w swej wymowie, a nawet sensacyjne w swej retoryce – w pełnym tego słowa znaczeniu. Z różnych powodów. Już pierwszy tom zapowiada coś nieoczekiwanego dla czytelników przywykłych do tradycyjnej mainstreamowej narracji naukowej. To książka o Wszechświecie inna niż wszystko, co kiedykolwiek napisano. Czym jest Wszechświat? Jak niewiele potrzeba, by opisać go jako byt skończony tak rozmiarami, jak i zawartością materialną; by opisać na bazie niewątpliwych faktów powszechnie znanych, a nie na bazie założeń ad hoc, nie na bazie teorii, których zakres poprawności jest ograniczony, nie na bazie dogmatów, które już żyją własnym życiem. Książka ta (tom pierwszy) stanowi wstęp do spójnego opisu Wszechświata i materii we wszystkich skalach, także w najmniejszej skali Plancka. Punktem wyjścia umożliwiającym to jest zasada kosmologiczna, przyjęta jako założenie. Choć akceptowana jest powszechnie, konkluzje, do których prowadzi, niby tak oczywiste, zaskoczą nawet ludzi zorientowanych w tej materii. Drugim filarem jest odkryta przez autora dualność grawitacji oraz istnienie bytu absolutnie elementarnego, z tym konsystentne. Dzieło to bardzo zaskoczy ludzi nauki – prędzej czy później także oni zdecydują się na jego lekturę. Także czytanie tego tekstu nie jest łatwe. „Czy jeden człowiek jest w stanie dokonać wszystkiego sam jeden?” Czy może zbudować od podstaw alternatywną spójną wewnętrznie wizję Wszechświata, wizję falsyfikowalną, odpowiadającą z łatwością na wiele pytań, na które dziś nauka nie ma odpowiedzi? Okazuje się, że tak. Mało tego. Są tam też pytania, których jeszcze nie zadano. Na część z nich autor odpowiada w sposób przekonujący. Nie chodzi więc tu o tani chwyt reklamowy. To wszystko, wysłowione powyżej, jest prawdą, nawet jeśli odstrasza profesjonalistów. A jednak krytyka z ich strony (uzasadniona i wsparta faktami empirycznymi, a nie jedynie interpretacją teorii) byłaby bardzo pożądana. Pierwszy tom tego dzieła jest przedsmakiem wielkiej intelektualnej przygody, jest inspirującym wyzwaniem – nie tylko dla ludzi nauki. Choć jest to dzieło naukowe o cechach rozprawy filozoficznej, napisane jest językiem popularnym i dostępne jest dla ogółu zainteresowanych nauką, w tym dla ludzi młodych. To walor – przy pełnym zachowaniu głębi filozoficznej refleksji. Cechuje książkę swoisty język narracji, humor, sentencjonalność, niekiedy ostra w swej wymowie publicystyka dotycząca problemów współczesności. Autor jest pisarzem naukowym (12 książek), jest fizykiem i filozofem, pedagogiem, wykładowcą. Zajmuje się podstawami fizyki i filozoficznymi aspektami badań naukowych. Emeryt, już sporo lat.

Fizyka. NOWA EDYCJA WYDANIE AKTUALNE uwzględnia wymagania uszczuplonej podstawy programowej, dzięki czemuuczeń inauczyciel mają pewność, żewpełni zrealizują wymagany materiał. Prawa fizyki, pokazane na ciekawych przykładach z życia za pomocą nowoczesnych rysunków i fotografii, pozwalają lepiej zrozumieć i zapamiętać omawiane zagadnienia. Podręczniki napisane są prostym, zwięzłym i zrozumiałym dla uczniów językiem, dzięki czemu fizyka została zaprezentowana w logiczny i przystępny sposób.Na końcu każdego działu zamieszczone są pytania i zadania o różnym stopniu trudności, a w powtórzeniach, w lubianej przez uczniów formie sketchnotek, zebrano najważniejsze informacje przydatne do powtórzenia materiału przed sprawdzianem.Infografiki w atrakcyjny sposób pokazują zastosowanie zasad i praw fizyki w życiu codziennym, a tym samym wskazują praktyczny aspekt zdobywanej wiedzy.Przykłady wyjaśniają krok po kroku tok postępowania podczas rozwiązywania zadań fizycznych, a Niezbędnik matematyczny pozwoli uczniom lepiej zrozumieć istotne zagadnienia matematyczne, z których powinni korzystać na lekcjach fizyki.Podział treści nauczania na klasy jest dostosowany do podstawy programowej i siatki godzin ramowego planu nauczania z 2024 r.: Klasa 1: Kinematyka. Dynamika. Energia i jej przemiany. Grawitacja i astronomia. Klasa 2: Drgania. Fale i optyka. Termodynamika. Klasa 3: Elektrostatyka. Prąd elektryczny. Elektromagnetyzm. Fizyka atomowa.