Przedstawiane w tym wydaniu przekłady dołączają do katalogu tłumaczeń na język polski dzieł Anzelma trzy traktaty, a mianowicie O prawdzie, O wolności woli i O upadku diabła. Ich przedmiot najlepiej rekomenduje sam autor w Przedmowie: ?Pierwszy z tych trzech jest traktat O prawdzie: czym mianowicie jest prawda, w czym zwykle jest orzekana, i czym jest sprawiedliwość. Drugi natomiast jest traktat O wolności woli: czym jest i czy człowiek ją zawsze posiada, ile jest jej różnych rodzajów posiadania prawej woli lub nie, ponieważ dla zachowania prawości woli, wolna wola została dana rozumnemu stworzeniu.
W tym traktacie ukazałem tylko naturalną moc woli do zachowania otrzymanej prawości, a nie, że konieczna jest pomoc łaski. Trzeci traktat zaś bada zagadnienie, czym zgrzeszył diabeł, że nie wytrwał w prawdzie, ponieważ Bóg nie udzielił mu wytrwałości, której nie mógł posiadać, jeżeli nie otrzymał jej od Niego. Gdyby Bóg dał, diabeł by ją posiadał tak, jak dobrzy aniołowie ją posiedli, ponieważ Bóg im jej udzielił. Ten traktat zatytułowałem O upadku diabła, mimo że mówiłem w nim o utwierdzeniu dobrych aniołów, ponieważ to, co powiedziałem o dobrych aniołach, było niezamierzone, to zaś, co napisałem o złych, wynikało z przedmiotu zagadnienia? .
(fragment Wprowadzenia tłumacza)
Wszystkie dzieła Anzelma mają charakter monograficzny. Dwa pierwsze, najbardziej znane, Monologion i Proslogion dotyczą istnienia i natury Boga. Monologion powstał z wykładów prowadzonych przez Anzelma dla mnichów w Bęc. Domagali się oni takiego ujęcia zagadnień, w którym niczego nie ustala się na podstawie objawienia, oczekiwali natomiast dowodów wyłącznie rozumowych. Stąd pierwotny tytuł tego dzieła: Exemplum meditandi de ratione fidei. Postulat uczniów zgadzał się z programem nauczyciela. Anzelm, wchodząc w położenie kogoś, kto jeszcze nie wierzy, stara się dowieść tego, co wiara naucza o Bogu: jego istnienia, atrybutów, a nawet trójoso-bowości. Wykazuje dużą sprawność dialektyczną — przedstawia wszystkie możliwe hipotezy w danym zagadnieniu, analizuje je, wyklucza te, które zawierają sprzeczność bądź są sprzeczne z wnioskami już przyjętymi, by przyjąć wreszcie jedyne twierdzenie dające się utrzymać (...). Dopełnienie tego programu znajdujemy w Proslogion i słynnej formule: fides ąuaerens intellectum (taki był pierwotny tytuł dziełka). Wiara szukająca zrozumienia już je w sobie nosi, toteż metodę racjonalizacji wiary traktuje Anzelm jako nakaz wypływający z samej wiary. Obowiązkiem wierzącego, a zwłaszcza teologa, jest podjęcie tego imperatywu wypływającego z wiary, co pozwala na pogłębienie samej wiary. Zrozumienie wiary, tu na ziemi, jest pośrednim etapem pomiędzy ślepą wiarą a wizją uszczęśliwiającą, której oczekujemy. Działalność rozumu, która polega na wyjaśnianiu, porządkowaniu, interpretowaniu i potwierdzaniu treści objawienia ma podwójny cel: pożytek i radość wierzących oraz przekonanie i nawrócenie niewierzących. Racjonalizacja wiary ma więc podwójną perspektywę, ale niezależnie od celu, któremu może służyć (pogłębienie, a raczej poszerzenie o wymiar intelektualny wiary u wierzącego oraz skierowanie niewierzącego ku wierze), „rozumienie" wiary („wyjaśnianie", „dostarczanie racji") jest w obu przypadkach tym samym — rozpoznaje i ukazuje inteligibilność struktury wiary.
(ze Wstępu Leszka Kuczyńskiego)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
