Transport poza wieczność Frantika Tichego otrzymał w roku 2018 najważniejszą czeską nagrodę literacką Magnesia Litera odpowiednik polskiej Nagrody Literackiej Nike.Fabuła powieści została wprawdzie wymyślona przez autora, ale była inspirowana prawdziwymi wydarzeniami i osobami, między innymi biografiami Petra Ginza, niezwykle uzdolnionego chłopca żydowskiego pochodzenia, i Josefa Jana Kratochvla, członka czeskiego ruchu oporu. Opierając się na autentycznych materiałach: listach Kratochvla z więzienia, tekstach publikowanych w wydawanym przez dzieci z getta Theresienstadt czasopiśmie Vedem"" i pamiętnikach Petra Ginza, Tich tworzy wzruszającą i pełną napięcia opowieść o przyjaźni, lojalności, poczuciu wartości i sprawiedliwości, opisując jednocześnie, jak wojna i faszyzm wdzierają się siłą w szczęśliwe życie praskich licealistów.Narrator, Honza, stawia czoła złu. Po aresztowaniu ojca poczuwa się do odpowiedzialności za swoją rodzinę, a po wprowadzeniu przepisów ograniczających prawa obywateli żydowskich ryzykuje, by pozostać w bliskim kontakcie z żydowskimi przyjaciółmi, Petrem i Jakubem.
„Pionierki” to szósty tom serii „Architektura jest najważniejsza”
„Pionierki” to odpowiedź na życzenia czytelników serii „Architektura jest najważniejsza”. Po wydaniu drugiego tomu serii, zatytułowanego „Architektki”, wydawnictwo EMG spotkało się z wieloma głosami zachęcającymi do kontynuacji tematu udziału kobiet w tworzeniu polskiej kultury architektonicznej. „Pionierki” to zbiór esejów o prekursorkach urbanistyki i architektury nowoczesnej Polski. O kobietach zapomnianych w tych dziedzinach, choć to one przyczyniły się do ich rozwoju: Annie Ptaszyckiej, Wandzie Krahelskiej, Wandzie Melcer, Gizelli Marguliesównie i Teresie Chmurze-Pełech.
Seria jest dedykowana pamięci zmarłego w 2012 roku prof. Tomasza Mańkowskiego, architekta.
Powojenna Rumunia, Siedmiogród, Braszów. Idylliczna kraina dzieciństwa, w którą wdziera się komunizm, a pamięć wielokulturowej i wielojęzycznej Europy Środkowej przechowywana jest jedynie w opowieściach rodziców i dziadków. Wielopokoleniowy dom i jego tajemnice, wypełniane wyobraźnią dzieci. Przygody przeżywane wraz z bohaterami Verne’a i Maya. Próba zachowania niewinnego zdziwienia i naiwności w świecie, który już nigdy nie będzie synonimem trwałości i bezpieczeństwa.
W starym, prawdopodobnie siedemnastowiecznym domu zamieszkuje ośmioro dorosłych i czworo dzieci. Dom z ulicy Majakowskiego (dawnej i przyszłej ulicy Świętego Jana) nie jest dla Any zwykłym domem. Jest całym światem. Przechowuje opowieści sprzed wojny, jest sceną przygód, które spotykają mieszkańców, martwi się o każdego z nich, a dla bohaterki jest także przyjacielem i nauczycielem, skrywającym wiele tajemnic z przeszłości. Dlatego kiedy Ana go rysuje, dom staje się człowiekiem z oczami w miejsce okien i ustami w miejsce drzwi.
Wydarzenia, o których będzie tu mowa, działy się w innym świecie – tak rozpoczyna swoją powieść Ioana Pârvulescu, głosem najmłodszej z bohaterek, Any. Rzeczywiście. Jest to świat bez telefonów komórkowych, Internetu, laptopów i tabletów, w którym dzieci wymyślają gry i historie, korzystając z własnej wyobraźni, często zainspirowane przekazami rodzinnymi, lekturami i filmami. Ten „inny świat” to również rozlewające się wokół szaleństwo komunizmu, przed którym dzieci są chronione przez dorosłych historiami sprzed wojny, próbą zachowania i ocalenia tradycji w nowym, niezrozumiałym świecie. Mój świat był prosty i powtarzalny, nie wywołując znudzenia. Ktoś później powiedział mi, że to jest właśnie definicja Raju.
Ioana Pârvulescu (ur. 1960 w Braszowie) jest powieściopisarką, eseistką, publicystką, krytyczką literatury i profesorką na Uniwersytecie Bukareszteńskim, gdzie wykłada literaturę rumuńską na Wydziale Filologicznym. Pełni również funkcję redaktorki w czasopiśmie „România literară”. Zapoczątkowała i przez ponad dziesięć lat koordynowała w Wydawnictwie Humanitas kolekcję literatury światowej „Cartea de pe noptieră”. Za debiutancką powieść Viaţa începe vineri (Życie zaczyna się w piątek, tłum. Karolina Brykner, Tomasz Klimkowski, Kraków 2016) otrzymała w 2013 roku Nagrodę Literacką Unii Europejskiej.
Powieść Niewinni została uhonorowana w 2017 roku „Nagrodą Licealistów dla najukochańszej książki roku 2016” podczas piątej edycji FILIT – Festiwalu Literatury i Przekładu w Jassach. Nagrodę przyznaje jury złożone z licealistów wybranych przez nauczycieli języka rumuńskiego i literatury w Jassach.
Architektura racjonalnej Europy to esej, jakiego w polskim piśmiennictwie poświęconym zagadnieniom architektonicznym jeszcze nie było. Ukazuje on rozwój tej sztuki w kontekście zmian społecznych, historycznych, politycznych i – w konsekwencji – cywilizacyjnych od końca XIX wieku do lat siedemdziesiątych XX wieku. Łukasz Wojciechowski, kreśląc mapę najważniejszych wydarzeń historycznych tego okresu, skrupulatnie przygląda się fizycznym i trwałym emanacjom zmieniających się ideologii, tym przejawom ucieleśnienia różnych idei, które zaistniały w formie budynków, osiedli czy całych miast.
Jak każdy esej, Architektura racjonalnej Europy porusza się po zagadnieniach z pozoru bardzo specjalistycznych i niszowych, szczególnie że jest autorską wizją rozwoju architektury w omawianym okresie i wprowadza rozważania o niej na poziom refleksji humanistycznej. Niemniej dzięki przystępnej formie, jaką autor nadał swoim przemyśleniom i badaniom, książka spodoba się również tym czytelnikom, którzy do tej pory nie uświadamiali sobie, że zawsze znajdującej się w naszym polu widzenia architektury – w odróżnieniu od innych sztuk – nie da się ominąć. Zarówno wówczas, gdy przyglądamy się poszczególnym budynkom, jak i wtedy, gdy dostrzegamy ich współistnienie i wzajemne zależności, gdy widzimy „sumę architektoniczną”, która jest jednym z najdonioślejszych przejawów aktywności twórczej człowieka.
Często mówi się, że architektura jest obrazem cywilizacji, która ją stworzyła. A zatem, by zrozumieć architekturę – budynki publiczne, mieszkalne, kreacje przestrzeni otwartych i inne dzieła – warto poznać kontekst, w którym ona powstaje. Książka Łukasza Wojciechowskiego opowiada w równym stopniu o nowoczesności (rozumianej jako epoka po rewolucji przemysłowej), co o jej fizycznej emanacji w postaci budowli zrealizowanych – i tych, które pozostały tylko na papierze. - Piotr Lewicki, Kazimierz Łatak
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
