Nowa seria Wydawnictwa Napoleon V poświęcona jest historii Polskiej Marynarki Wojennej w latach 1918-1946. W tym unikalnym wydawnictwie, w 27 tomach, zostaną przedstawione najważniejsze wydarzenia z dziejów biało-czerwonej bandery na wodach Wisły, Piny, Prypeci oraz Bałtyku w okresie dwudziestolecia międzywojennego, jak również wojenne losy polskich marynarzy w czasie II wojny światowej.
Polecamy także 21-tomową serię Wydawnictwa Napoleon V „Polskie okręty wojenne w Wielkiej Brytanii i Szwecji 1939-1945”.
Ta bogata w ilustracje praca przedstawia całą strukturę Wojska Polskiego z czasów Księstwa Warszawskiego. Dzieło bogato ilustrowane rycinami i akwarelami autora, daje przegląd rozwoju wojska polskiego w latach 1807-1814.
Rola, którą w Wielkiej Wojnie odegrała armia monarchii austro-węgierskiej, pozostanie niemal nieznana wśród Czytelników w Polsce, a to zapewne dlatego, że koniec wojny wiązał się z upadkiem tego państwa. Rola ta była jednak kluczowa: wojska austro-węgierskie stanowiły znakomitą większość sił państw centralnych na froncie włoskim, dużą część na froncie rosyjskim, a na Bałkanach biło się siedem austro-węgierskich korpusów. Monarchia wysłała także, o czym mało kto wie, kontyngent do Turcji i Palestyny. Pierwszą część opowieści o losach tej skomplikowanej, wielonarodowej organizacji podczas wojny stanowi zwięzły, ale szczegółowy tekst, uzupełniony tabelami i zestawieniem dystynkcji, zilustrowany rzadkimi fotografiami oraz kolorowymi planszami prezentującymi umundurowanie.
Od zarania dziejów jednym z czynników decydujących o przebiegu i wynikach zbrojnych zmagań była należyta orientacja stron walczących w położeniu swoim i przeciwnika. Posiadanie informacji na ten temat mogło w istotny sposób wpływać na podejmowanie właściwych decyzji przez dowódców, jak też na postawy ich podwładnych podczas orężnych zmagań. Zgodne ze stanem faktycznym ścisłe wiadomości o siłach własnych i nieprzyjaciela pozwalały przygotować optymalne plany działania i pomyślnie je realizować. Z kolei brak wystarczającej wiedzy w tym zakresie lub dysponowanie nieprawdziwymi informacjami niejednokrotnie prowadził do podejmowania błędnych decyzji i pociągał za sobą dotkliwe konsekwencje w postaci militarnych porażek.Świadomość potrzeby posiadania takich danych przez dowódców armii przed rozpoczęciem działań zbrojnych i w trakcie ich trwania legła u podstaw organizowania wyspecjalizowanych służb wywiadowczych i rozpoznawczych, a także tworzenia mechanizmów sprawnego pozyskiwania tego rodzaju wiedzy. Jednocześnie doceniono potrzebę chronienia ważnych informacji odnoszących się do stanu własnych wojsk i planów działania, co więcej w wielu wypadkach posługiwano się dezinformacją, mającą na celu zmylenie nieprzyjaciela, dostarczając mu nieprawdziwych wiadomości na ten temat.Odrębnym zagadnieniem jest rola informacji dotyczących spraw wojennych w życiu całych społeczeństw, także w środowiskach niebiorących bezpośredniego udziału w działaniach militarnych. Informacje z tego zakresu były pilnie oczekiwane i rozpowszechnianie wśród ogółu ludności zainteresowanej przebiegiem walk zbrojnych i ich następstwami, a zwłaszcza losami uczestników walk i wpływem ich wyników na byt państwowy czy narodowy. Efekty szerzących się wieści oddziaływały na postawy ludzi, inspirowały ich indywidualne i zbiorowe zachowania. Z niepokojem oczekiwano nowin z frontów i pól bitewnych, manifestacyjnie okazywano radość z odniesionych zwycięstw albo żałobę po klęskach, często ulegając nastrojom euforii lub paniki. Jednocześnie ograniczone możliwości uzyskiwania rzetelnej wiedzy o tego rodzaju wydarzeniach, spowodowane zarówno naturalnymi w warunkach wojennych zakłóceniami w społecznej komunikacji, jak i wynikające z odgórnych działań w tym zakresie (takich jak cenzura czy propaganda wojenna), sprzyjały szerzeniu się wiadomości zniekształcających prawdę, często mających postać stugębnej plotki.Tworzeniu, obiegowi i wykorzystywaniu informacji dotyczących wojen, sposobom i skutkom takich działań we wszystkich epokach, aż do czasów obecnych, poświęcono kolejny tom z cyklu Człowiek i wojna.
Na niniejszą książkę składają się zasadniczo wykłady o wojnach morskich, które autor odbywał w 1934/5 r. na Kursie Specjalizującym dla wykładowców historii wojskowej w szkołach wojskowych, zorganizowanym przez Wojskowe Biuro Historyczne Generalnego inspektoratu Sił Zbrojnych. Wykłady te składają się na treść książki, przeznaczonej przede wszystkim jako podręcznik dla czytelnika, który chce i ma zapoznać się z zagadnieniem morskim pod względem wojskowym. W wykładach chodziło o podkreślenie trzech rzeczy: po pierwsze, znaczenia morza, jako arterii komunikacyjnej, po drugie, wykorzystania tego morza pod osłoną marynarki wojennej i po trzecie, zilustrowania szeregiem systematycznych przykładów, w jaki sposób odbywało się stosowanie marynarki wojennej, aby wykorzystać morze w dziedzinie komunikacyjnej podczas wojny.
Ta wyczerpująca kronika drogi Hitlera do władzy, nagrodzona National Book Award, jest nazywana „jednym z najważniejszych dzieł historycznych naszych czasów” (The New York Times).
Hitler chełpił się, że III Rzesza przetrwa tysiąc lat. Upadła po zaledwie dwunastu. Lecz w tym krótkim okresie doszło do najbardziej katastrofalnych wydarzeń znanych zachodniej cywilizacji.
Żadne inne imperium nie zostawiło po sobie takiego morza dokumentów, opisujących jego narodziny i zagładę. Gdy zaciekła wojna dobiegała końca, lecz zanim naziści zdążyli zniszczyć swoje akta, domagający się bezwarunkowej kapitulacji Alianci weszli w posiadanie wyczerpującej historii imperium koszmaru stworzonego przez Adolfa Hitlera. Zdobycz obejmowała świadectwa nazistowskich przywódców, ale także więźniów obozów koncentracyjnych, dzienniki urzędników, transkrypcje tajnych narad, rozkazy wojskowe, prywatne listy – kolosalną dokumentację, opisującą dążenie Hitlera do podboju świata.
William L. Shirer, słynny korespondent zagraniczny i historyk, który od 1925 r. obserwował i opisywał nazistów, przesiewał te góry dokumentów przez pięć i pół roku. Owocem jego tytanicznej pracy jest monumentalne dzieło, powszechnie uznawane za wyczerpujący opis najstraszniejszych rozdziałów w dziejach ludzkości.
Ten światowy bestseller został uznany za podstawową, klasyczną pracę na temat nazistowskich Niemiec.
RECENZJE
„Monumentalne dzieło, przerażająca, ale zarazem porywająca opowieść”, Theodore H. White.
„Wybitne dzieło naukowe, obiektywne metodologicznie, trzeźwe w ocenie, celne we wnioskach”, Hugh Trevor-Roper, The New York Times Book Review.
„Jedno z najważniejszych dzieł historycznych naszych czasów”, Orville Prescott, The New York Times.
„Jedna z najbardziej spektakularnych historii, jakie kiedykolwiek opowiedziano”, John Gunther.
O AUTORZE
William Lawrence Shirer (1904-1993) był amerykańskim dziennikarzem i historykiem. Stał się znany dzięki emitowanym przez CBS audycjom, nadawanym z Berlina w pierwszym roku II wojny światowej.
Shirer zdobył rozgłos już po przedstawieniu tego okresu w swoim Berlin Diary (wydanym w 1941 r.), lecz jego szczytowym osiągnięciem okazała się wydana w 1960 r. książka Powstanie i upadek III Rzeszy. Od tamtej pory była ona wielokrotnie wznawiana oraz tłumaczona na inne języki.
Wojny z Zakonem Krzyżackim odegrały istotną rolę w dziejach Polski Piastowskiej i Jagiellońskiej od XIV aż do początków XVI stulecia. Rezultatami tych wojen stały się nie tylko traktaty pokojowe, lecz także doświadczenia polityczno-militarne oraz poniesione straty materialne. Poznanie poważnego wysiłku zbrojnego, finansowego i dyplomatycznego, jaki musiał być poniesiony dla złamania przewagi niemieckich rycerzy zakonnych i zapewnienia Polsce i Litwie należnego im miejsca nad dolną Wisłą i Niemnem, pozwala lepiej zrozumieć istotę konfliktu Polski, a od roku 1409 także Litwy z Zakonem Krzyżackim w Prusach i po części w Inflantach.
Badania polskie nad tymi problemami mają dosyć dawną metrykę, sięgającą początków XX stulecia. Powstały wówczas poważne studia, które – polemizując z historiografią niemiecko-pruską – stworzyły podwaliny nowoczesnej historiografii polskiej, związanej przede wszystkim z bitwą grunwaldzką (Stanisław Kujot). W okresie Polski Odrodzonej rozwinęły się badania szczególnie w odniesieniu do wojen czasów Władysława Łokietka i bitwy pod Płowcami (Stanisław Zajączkowski), kampanii grunwaldzkiej (Otton Laskowski) oraz wojny trzynastoletniej (Karol Górski). Po roku 1945 nasiliły się poważnie badania odnoszące się do kampanii grunwaldzkiej (Stefan Maria Kuczyński, Andrzej Nadolski) i wojny trzynastoletniej oraz ostatniej „wojny pruskiej” z początków XVI w. (Marian Biskup).
W dorobku tym, wzbogacanym ujęciami historiografii niemieckiej, a w ostatnich latach także szwedzkiej (prace Svena Ekdahla) zaznaczyła się przewaga ujęć analitycznych oraz opracowań jedynie poszczególnych fragmentów walki Polski i Litwy z Zakonem Krzyżackim, bez dążenia do opracowania całościowej syntezy. Na podstawie dotychczasowego znacznego dorobku polskiej i obcej historiografii możliwe stało się jego podsumowanie i ukazanie całości zmagań Polski z Zakonem w latach 1308-1521, tj. w okresie ponad dwóch wieków. Zadanie takie próbuję realizować w niniejszej książce, starając się zbilansować pokaźny dorobek poprzedników, częściowo i własnych badań. W toku pisania okazało się jednak konieczne dopracowanie tzw. małych wojen z lat 1414-1435, które w stopniu wyraźnie niewystarczającym były dotąd uwzględniane przez badaczy. Dla tego okresu podjąłem więc próbę pełniejszej analizy (rozdz. IV-V), opartej głównie na materiale źródłowym.
W 1514 r. w Moskwie podpisano rosyjsko-niemiecki sojusz zaczepno-odporny, wymierzony w Polskę. Nad państwem Zygmunta I zawisła groźba uderzenia oskrzydlającego. Dopiero udana interwencja polskiej dyplomacji w czasie zjazdu wiedeńskiego w 1515 r. doprowadziła do zawarcia porozumienia z Maksymilianem I, mocą którego uznawał on stan prawny Prus z 1467 r. i rezygnował z sojuszu z Rosją. Rozstrzygnięcie sprawy hołdu zawieszono na 5 lat...
W swojej książce Marian Biskup omawia przyczyny oraz potencjał stron walczących w "Wojnie Pruskiej", fazy działań militarnych, próby rozjemstwa oraz pertraktacji pokojowych, a także dokonuje ogólnej charakterystyki lat 1519-1521. W aneksach znajdziemy zestawienie rotmistrzów oraz rot konnych i pieszych.
Praca Mariana Biskupa składa się z trzech części. W pierwszej, autor omawia ogólne przyczyny wojny trzynastoletniej, przedstawiając w najogólniejszych tylko zarysach przeobrażenia wewnętrzne zachodzące w państwie zakonnym połowy XV w., opozycję stanów pruskich i ich poddanie się Polsce w lutym 1454 r. Więcej uwagi poświęcono analizie potencjału zbrojnego i wojskowości stron walczących z uwzględnieniem wpływów niemieckiej i czeskiej sztuki wojskowej. W części drugiej i trzeciej ukazano zasadniczy zrąb działań militarnych i polityczno-dyplomatycznych lat 1454-1466 oraz rokowania pokojowe z lat 1464-1466, uwieńczone zawarciem traktatu toruńskiego. W części podsumowującej omówione zostały zagadnienia wojskowości tego okresu. Autor podjął próbę analizy charakteru wojsk zaciężnych, jak również poruszył niektóre kwestie finansowe wojny oraz jej wpływ na przeobrażenia wewnętrzne Polski, Prus i Zakonu Krzyżackiego.
Rozpad imperium habsburskiego i utworzenie nowych państw na jego gruzach zalicza się - obok upadku Rosji - do najbardziej straszliwych skutków wojny światowej lat 1914-1918. W pierwotnym zamierzeniu ta książka miała zajmować się jedynie samą rewolucją, tj. z grubsza rzecz biorąc, okresem ostatnich 4 miesięcy 1918 roku. Jednak w miarę jak rosła ilość materiału znajdującego się pod ręką, zadanie stawało się bardziej obszerne. Stało się jasne, że "grzech pierworodny" Niemców polegał jedynie na rozumowaniu w kategoriach Europy Środkowej, lub w najlepszym razie kontynentu, w tej erze osiągnięć w dziedzinie mechanicznej, kiedy Stary Świat skurczył się nawet dla autora prac historycznych. Całkowicie nie z mojej woli stwierdziłem, że jest niemożliwe ograniczać się do opowiadania o wydarzeniach rozgrywających się w Wiedniu, Budapeszcie, Pradze i Zagrzebiu, oraz że druzgocące wydarzenia katastrofy, jak też utworzenie nowego systemu, muszą otrzymać swoje miejsce na obrazie całego świata znajdującego się w tyglu wojny. Stale zmuszany byłem do zwracania się od ciasnego obszaru, gdzie doszło do samej katastrofy, ku krańcom ziemi, gdzie obudzono siły, które sprawiły, iż zdarzyło się to, co się zdarzyło.
Renoma starożytnej rzymskiej machiny wojennej jest nierozerwalnie związana z jej najbardziej znaną klasą oficerów centurionami. Ich wygląd ewoluował na przestrzeni wieków, ale odwaga i przywództwo okazywane podczas bitwy zawsze były podstawowymi wymogami, które im stawiano. Jeśli któryś z nich miał szczęście i był dostatecznie ambitny, mógł awansować na kolejne stopnie w obrębie legionu osiągając prawdziwe wpływy i bogactwo, a przez to uzyskać wyższe stanowiska wojskowe i cywilne oraz wraz z rodziną wejść do wyższej klasy społecznej. Opierając się na szerokich badaniach źródłowych i archeologicznych, druga część poświęcona dziejom centurionów śledzi ścieżki ich karier i przedstawia ekwipunek, którym się posługiwali od czasów Augusta po upadek Cesarstwa na Zachodzie.
Amunicja karabinowa"" mjr. Tadeusza Łukaszewskiego pierwotnie była wydana w 1933 roku w formie maszynopisu, przez Instytut Badań Materiałów Uzbrojenia. W poszczególnych rozdziałach książki autor w zwięzłej formie przedstawił rys historyczny ewolucyjnego rozwoju amunicji, począwszy od amunicji do broni odprzodowej aż do czasów współczesnych. Osobno opisano charakterystyki nabojów karabinowych używane przez strony walczące w I wojnie światowej. Omówiono także szczegółowo wymagania, budowę i działanie poszczególnych elementów amunicji oraz technologię jej produkcji i proces odbioru. Wiele informacji zestawiono w tabelach, które powinny umożliwić szybkie wyszukiwanie niezbędnych danych. Całość uzupełniają rysunki techniczne.
Inaczej niż ich będący przez pewien czas ich rywalem zakon templariuszy, Zakon Szpitalników św. Jana Jerozolimskiego (czy też szpitalników, pod którą to nazwą jest bardziej znany) nie powstał w wyniku zorganizowania pierwszej krucjaty w 1099 r.; przeciwnie – został prawdopodobnie założony przez grupę włoskich kupców z Amalfi w połowie XI w. Jednak w wyniku powstania ruchu krucjatowego szpitalnicy posiedli cenioną wiedzę specjalistyczną na temat zdolności militarnych nieprzyjacielskich armii muzułmańskich. Ta książka – pierwsza z dwóch analizujących styl życia, doświadczenia oraz rolę militarną rycerza szpitalnika – obejmuje okres od powstania zakonu aż do inwazji na Rodos w 1306 r.
Reedycja wydania z 1925 roku. Omawiane w niniejszej książce pistolety, ze względu na sposób potraktowania ich bardziej lub mniej obszernie i szczegółowo można podzielić na trzy grupy. Najobszerniej są opracowane te pistolety, które są najtrudniejsze, najbardziej rozpowszechnione lub też są pierwowzorami dla innych. Mniej dokładnie - pistolety mało rozpowszechnione lub łatwe i zbliżone konstrukcją do pistoletów omawianych już poprzednio. W tych pistoletach autor celowo pominął pewne mniej potrzebne szczegóły. Spis treści: -Pistolet Mausera kal. 7,63 (z kolbą) -Pistolet Mausera, kal. 7,65 i 6,35 -Pistolet Dreyse, kal. 7,65 -Pistolet Steyr, kal. 9, wz. 12 -Pistolet Steyr, kal. 8, wz. 7 -Pistolet Steyr, kal. 6,35 i 7,65 -Pistolet Browninga, kal. 6,35 -Pistolet Browninga, kal. 9, wz. 1903 -Pistolet Browninga, kal. 7,65 i 9 -Pistolet Colt, kal 32 i 380 -Pistolet Colt, kal. 38 i 45 -Środki bezpieczeństwa -Pielęgnowanie i czyszczenie.
Podczas jednej z przedłużających się kampanii przeciwko Tebom w latach 70-tych IV w. p.n.e., sprzymierzeńcy stracili ochotę do dalszej służby pod rozkazami Lacedemończyków, ponieważ podczas gdy sami wysłali na wojnę licznych żołnierzy, Sparta wystawiła zaledwie garstkę. Król Sparty, Agesilaos, rozkazał więc, by Lacedemończycy i sprzymierzeńcy usiedli na ziemi w dwóch oddzielnych grupach. Następnie herold armii dał sygnał, by wstali wszyscy garncarze, po nich kowale, cieśle, budowniczowie i tak dalej, aż wymienił przedstawicieli wszystkich zawodów. Okazało się, że niemal wszyscy sprzymierzeńcy stoją, ale ani jeden spośród Lacedemończyków, gdyż zabraniano im uczenia się i praktykowania pokojowych profesji. Wówczas Agesilaos roześmiał się i rzekł: Widzicie więc, jak wielu więcej żołnierzy my wystawiamy! (Plutarch, Żywot Agesilaosa 26).Istotnie, Lacedemończycy utworzyli jedyną zawodową armię starożytnej Grecji, którą z tego powodu można uznać za prawdziwie elitarną formację. Instytucje państwa i system edukacji były zorganizowane z myślą o stworzeniu doskonale wyszkolonych żołnierzy. Izokrates (6, 81) porównał lacedemońskie państwo do obozu wojskowego, podczas gdy Arystoteles (Polityka II 6, 22) krytykował lacedemoński ustrój za nastawienie wyłącznie na krzewienie cnót wojskowych. Jego zdaniem rezultat był taki, że kiedy Lacedemończycy wywalczyli już swoje imperium, nie potrafili żyć w pokoju.
Popularne wyobrażenie żywione na temat rzymskiego legionu jest związane z tą najbardziej znaną rangą oficerską centurionatem, wyróżniającym się pod względem wizualnym poprzecznym grzebieniem na hełmie, zdobionymi nagolennikami chroniącymi nogi i rózgą z winnych pędów trzymaną w dłoni. To właśnie centurionowie szkolili i dyscyplinowali legionistów, brutalnie lecz skutecznie, zaś ich przymioty wojskowe i odwaga uformowały rdzeń rzymskiej machiny wojennej. Napisana na podstawie licznych źródeł archeologicznych i literackich, książka ta zawiera rozważania na temat ich obowiązków, karier i wyglądu w czasach poprzedzających rządy Augusta.
Trzeci tom miniserii prezentującej wojska niemieckie w I wojnie światowej omawia oddziały, które w kulminacyjnym okresie wojny walczyły na wszystkich frontach: uczestniczyły w ostatnich wielkich bitwach na wyniszczenie na froncie zachodnim (Arras, Messines, trzecia bitwa pod Ypres oraz Cambrai w 1917 r.) i przyczyniły się do upadku Rosji na Wschodzie. Omówiona została „Kaiserschlacht” – ofensywa marcowa 1918 roku, a także działania Niemców na froncie włoskim, na Bałkanach oraz wsparcie dla Turcji na Bliskim Wschodzie. Zmiany w umundurowaniu, jakie zaszły w tym okresie, uwzględniały nowo wprowadzone rozwiązania taktyczne i typy broni, a także nowe formacje, takie jak wojska pancerne i bataliony szturmowe.
W latach 1915-1917 armia Cesarstwa Niemieckiego zmuszona była dostosować się do nowej rzeczywistości statycznej wojny pozycyjnej. Przedwojenne mundury i ekwipunek wymagały modyfikacji, zarówno ze względów praktycznych, jak i oszczędnościowych: na polu walki zdominowanym przez karabiny maszynowe i artylerię powróciły do łask stalowe hełmy, pojawiły się też maski przeciwgazowe. Szykowne pułki kawalerii szybko okazały się bezużyteczne na froncie zachodnim, wiele z nich uległo spieszeniu, by walczyć wraz z piechotą, a przynależny im prestiż przywłaszczyły sobie nowe rodzaje broni: bataliony szturmowe i lotnictwo. Niniejszy tom, drugi z trzech, przedstawia wiele danych dotyczących organizacji, umundurowania i oznak, zilustrowanych rzadkimi fotografiami i pieczołowicie wykonanymi planszami barwnymi.
Celem tej publikacji jest oddanie hołdu pamięci króla Jana i towarzyszy jego wypraw wojennych nie mogąc zamieścić tu wszystkich, którzy w obronie chrześcijaństwa zaszczytnie się odznaczyli, przedstawiamy wizerunki głównych bohaterów tej narodowej epopei.W artystycznej części dzieła staraliśmy się o ścisłe zachowanie charakteru epoki, dlatego też wybór portretów był przedmiotem naszej szczególnej troskliwości. Choć posiadamy z czasów Sobieskiego wiele rycin przedstawiających znakomitych ludzi i ważniejsze wypadki tego panowania, daliśmy pierwszeństwo przechowującym się w najbogatszych zbiorach obrazom oryginalnym, jako dającym więcej rękojmi podobieństwa i prawdy, od sztychów, z których znaczna część robiona za granicą, zwykle jest traktowana fantazyjnie. Miłośnicy naszych zabytków znajdą więc w tej publikacji ryciny wykonane według cennych obrazów, które ze względu na swą historyczną wartość, przyczynią się do wzbogacenia polskiej ikonografii.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
