W tomie 9 czytelnik znajdzie m.in.: • esej o prawdzie albo kłamstwie architektury na wybranych przykładach dzieł Waltera Gropiusa; • omówienie prawdy i mistyfikacji domu; • esej o polach wyobraźni, czyli architekturze Wutopia Lab; • rozważania o tym, gdzie leży granica pomiędzy prawdą a fałszem we współczesnej architekturze? Czy aby utrzymać się na rynku, należy sprzeniewierzyć się „prawdzie”?
W tomie 8 czytelnik znajdzie m.in.: • esej o iluzorycznym świecie XIX-wiecznej kamienicy czynszowej; • artykuł, który na podstawie materiałów źródłowych i myśli filozoficznej XX wieku próbuje przeanalizować problem współczesnego „złudzenia” zamieszkiwania w kontrze do duchowego „bycia u siebie”; • omówienie obecności metafory w architekturze terminali lotniczych.
W tomie 7 czytelnik znajdzie m.in.: • esej o teatrze komercji, czyli o sztafażu architektonicznym w galeriach handlowych; • rozważania o problemie prawdy w dziełach modernistów, postmodernistów i neomodernistów; • tekst będący próbą wyjaśnienia, czy budowanie formy w oparciu o przedmiot związany z funkcją obiektu stanowi poszukiwanie prawdy o architekturze, czy jest fałszywym odwołaniem się do skojarzeń z tym przedmiotem.
W tomie 6 czytelnik znajdzie m.in.: • tekst o autentyzmie i fałszu materii, czyli o dwóch obliczach estetyki betonu we współczesnej architekturze; • rozważania nad sztuką architektury postmodernistycznej w Krakowie na przykładzie zrealizowanych dzieł Dariusza Kozłowskiego; • esej o integracji formy architektonicznej i konstrukcji w budynkach wysokich autorstwa Richarda Rogersa.
W tomie 5 czytelnik znajdzie m.in.: • esej o kostiumie dawnej architektury starych miast i jej współczesnych modyfikacjach; • analizę wybranych realizacji Petera Rice’a pod kątem ich oryginalności, prawdziwości materiałów i technologii; • artykuł o autorskich badaniach i wynikach badań modelowania przestrzeni za pomocą niezwykłej, ulotnej „niematerialnej materii”, czyli o sztuce kreowania światłem w architekturze.
W tomie czytelnik znajdzie m.in.: • artykuł o technikach i środkach wykorzystania złudzeń optycznych w przestrzeni sakralnej; • rozważania o fundamentalnej roli dotyku w doświadczaniu przestrzeni architektonicznej; • esej o wykorzystaniu starych obiektów jako współczesnych przestrzeni wystawienniczych.
W tomie 3 czytelnik znajdzie m.in.: • tekst o popularnych współczesnych altanach w tzw. chińskim stylu, które są zafałszowaniem wzoru; • rozważania na temat prawdy architektury, które prowadzą do konstatacji, że prawda jest pojęciem otwartym, a architektura wyraża swoją prawdę przez różne formy istnienia; • analizę wpływu zimnowojennej atmosfery na twórczość włoskich architektów, którzy projektowali i budowali od lat 40. do 80. ubiegłego wieku.
W tomie 2 czytelnik znajdzie m.in.: • esej o budynku postmodernistycznym jako dekoracji teatralnej – architektonicznej iluzji Manuela Núneza Yanowskiego; • próbę zgłębienia pojęcia prawdy w sensie ogólnym na gruncie ontologii, epistemologii i etyki oraz sub specie architectura poprzez wykorzystanie badań Miesa van der Rohe’a; • kilka słów o logice manifestów architektonicznych; tekst udowadniający tezę, że wiedza na temat architektury pozwala dostrzec w niej prawdę.
W tomie czytelnik znajdzie m.in.: • esej o współczesnej architekturze Finnmarku, najbardziej na północ wysuniętego regionu Norwegii, gdzie ścierają się wpływy dwóch kultur: norweskiej i saamskiej; • próbę odpowiedzi na pytania: Ile błędów usprawiedliwia dzieło architektury? Czy „ładny” jest wystarczające? • czy „Gwiazdom” architektury wolno więcej?; • przegląd twórczości jednego z pierwszych przedstawicieli szkoły chicagowskiej – Williama Le Barona Jenneya.
„Bohaterowie Osaczenia, pierwszej części pięcioksięgu Na wolności, szczęśliwie podczas II wojny światowej ocalili życie, ale stracili swój dobytek: dom, ziemię małą ojczyznę. Wola życia kazała im wędrować z obozów koncentracyjnych i oflagów, z Kresów Wschodnich zrabowanych przez sowieckie imperium i zrujnowanych miast w stronę poniemieckiej ziemi. Był to przydzielony Polsce decyzją aliantów obszar, skąd karnie wysiedlono Niemców. Nie była to ziemia obiecana, lecz przymuszony cel, gdzie los tajemniczo kusi rozbitków: Polaków, Żydów, także komunistów greckich. Każdy tutaj pragnął znaleźć swoje małe szczęście, czyli normalność. Nowa ojczyzna pod wschodnim protektoratem stała się dla swoich mieszkańców surowym nadzorcą wszelkich nadziei. Dlatego niektórzy konspirowali, walczyli w podziemiu, siedzieli w więzieniach, niepewni przyszłości cierpieli w syberyjskich łagrach. Większość jednak pracowicie urządzała się, by nowo narodzonym dzieciom zapewnić spokojną przyszłość. Z czasem mijała wojenna trauma, a gruzy Wrocławia i dolnośląskich miasteczek powoli znikały. Wtedy ludzie zaczynali prawdziwie wierzyć, że nadejdą lepsze czasy, a znienawidzona - nie przez wszystkich jednak - komuna wreszcie runie. Dużo w tej powieści śladów z przeszłości mojej rodziny i moich osobiście, dużo wątków znanych mi z opowiadań znajomych i z intensywnych studiów historycznych. W pięcioksięgu, z którego pierwszą częścią jest ta książka, zamierzam ukazać obraz mojego pokolenia urodzonego w wojennych jeszcze czasach lub tuż po wojnie, a wzrastającego w socjalistycznej obłudzie. Taki pisany był namlos, który wykrzywił prawdę, więził i ograniczał wolność, ustępując chwilami jedynie przed bezwzględnie tłumionym buntem lub społecznym protestem. Dzięki niezgasłej nadziei, a wbrew pesymistom, ów los nie zdołał na szczęście siłą zbiurokratyzowanej i uzbrojonej ideologii zlikwidować prawdziwych wartości, choć wiele z nich pokaleczył i przebarwił. Urodzony na przelomie roku 1944 i 1945 wiem coś o tym.”
Autor swoją książkę nazywa zbiorem opowiadań, wielu czytelników z pewnością uzna ją za powieść. Bohaterowie kolejnych opowiadań są bowiem ze sobą powiązani, ich losy się splatają, co autor odkrywa przed nami powoli, fragmentarycznie, abyśmy pod koniec lektury mogli z tych puzzli ułożyć całą historię. Ciekawym zabiegiem jest prezentowanie tych samym wydarzeń z różnych punktów widzenia, oświetlanie tych samych tematów nowym światłem, które czasem bardzo wiele zmienia. Rzeczywistość, jaką serwuje nam autor, jest mroczna. Postacie wykreowane przez pisarza duszą się we własnym życiu – w przenośni, ale i dosłownie, co jest nieustannie podkreślane przez opisy nieznośnego upału, który od dawna nie chce odpuścić. Wszyscy wyczekują deszczu, ocalenia. Czy ono nadejdzie? Z której strony? Czy ludzie mogą się sami ocalić? Ta proza nie pozostawia złudzeń, wiara w człowieka jest niemożliwa. Maciej Bieszczad w świecie, który wydaje się skazany na cierpienie, zło, krzywdę, choroby i klęskę, otwiera jednak inne drzwi. Podsuwa rozwiązanie, dzięki któremu możliwy jest cud, którego nikt z czytelników zapewne by się nie spodziewał.
Antologia obejmująca przekłady wybranych baśni salonowych powstałych we Francji w ostatnim dziesięcioleciu wieku XVII i w XVIII wieku. Baśń Pani d’Aulnoy – wyjątkowo – przytoczona została w osiemnastowiecznym tłumaczeniu Józefa Raczyńskiego. Większość stanowią krótkie baśnie czarodziejskie. Znalazły się w tomie dwa fragmenty ze zbiorów baśni wschodnich i orientalizowanych, zbyt obszernych, by przedstawić je w całości, oraz dwie stosunkowo krótkie baśnie frywolne, które na ogół przybierały postać opowieści zbliżonych rozmiarami do niewielkich utworów powieściowych. Nie znajdzie tu czytelnik utworów Perraulta, Fénelona i Pani Leprince de Beaumont, gdyż były one w całości lub w części publikowane po polsku.
Autorka w swojej książce stawia pytanie, czy szkoła (miejsce – przestrzeń) jest w stanie pomagać ludziom angażować się w rzeczywistość. Angażować się, czyli świadomie uczestniczyć w życiu społeczeństwa, odpowiadać na wyzwania świata, nabywać kompetencje niezbędne do podejmowania działań (np. kompetencje medialne, informacyjne i cyfrowe). Praca ma charakter porównawczy, nie skupia się na konkretnych obszarach kształcenia, jednak spektrum zagadnień związanych z edukacją medialną, kompetencjami medialnymi oraz ich wpływem na cały proces kształcenia jest bardzo szerokie. Głównym obszarem badawczym są podstawy programowe nauczania w Niemczech i w Polsce. Publikacja ta przedstawia także stan prawny i organizacyjny w niemieckim i polskim systemie kształcenia oraz przykładowe i postulowane zmiany w zakresie edukacji medialnej.
Magdalena Stawowy–Żegalska urodziła się w 1961 r. w Mikołowie. W latach 80. debiutowała w czasopiśmie „Odra”. Publikowała swoje wiersze z „Życiu Literackim”, „Arkadii”, „B1” (piśmie literacko–artystycznym wychodzącym w Niemczech). Pisała także o malarstwie polskim w RFN do „Sztuki”. Wydała tomiki poezji „Owadowy sad” (2010), „Sama z sobą” (2014, „Zostawmy po sobie pełne jeziora” (2018).
Seria Poznajmy się powstała z myślą o dzieciach w wieku 6-10 lat. Jej celem jest przybliżenie młodym czytelnikom niezwykłego świata emocji, ułatwienie zrozumienia go i wskazanie sposobów rozwiązywania trudnych sytuacji.
Poznajmy się, mam na imię Strach - Małgorzata Gizak - opis książki:
Seria „Poznajmy się" powstała z myślą o dzieciach w wieku 6 - 10 lat. Jej celem jest przybliżenie młodym czytelnikom niezwykłego świata emocji, ułatwienie zrozumienia go
1 wskazanie sposobów rozwiązywania trudnych sytuacji.
W trakcie rozwoju dziecko doświadcza różnych lęków. Z jednymi radzi sobie szybko, inne towarzyszą mu przez dłuższy czas utrudniając codzienne funkcjonowanie. Część czwarta pt. „Poznajmy się, mam na imię Strach" poświęcona jest kolejnej trudnej emocji. Książka nie tylko pozwala dzieciom spojrzeć na strach z innej perspektywy, ale zawiera również wiele ciekawych propozycji, które mogą wykorzystać, aby szybciej pozbyć się swoich lęków.
Dziecko może czytać książkę samodzielnie lub wspólnie
2 rodzicami. Może być ona również wykorzystana przez nauczycieli, pedagogów i terapeutów.
Seria Poznajmy się powstała z myślą o dzieciach w wieku 6-10 lat. Jej celem jest przybliżenie młodym czytelnikom niezwykłego świata emocji, ułatwienie zrozumienia go i wskazanie sposobów rozwiązywania trudnych sytuacji.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
