Zapraszamy Państwa w kolejną fascynującą, pełną tajemnic i mroczną podróż tym razem śladami bogów starożytnego Egiptu opowiedzianą z pasją przez autorkę znanych i cenionych Mitów Greków i Rzymian, Alicję Wach-Brzezińską. Cywilizacja starożytnego Egiptu jest starsza od większości innych kultur, ukształtowała się około połowy IV tysiąclecia p.n.e. i trwała do IV w. n.e., opierając się wpływom Greków i Rzymian, ulegając dopiero chrześcijaństwu, narzuconemu edyktem cesarza rzymskiego Teodozjusza. Ustanowienie nowej religii oznaczało dla Egiptu nie tylko koniec wielowiekowego trwania kultury faraońskiej, ale także stopniowe obracanie wniwecz dotychczasowego dorobku cywilizacyjnego. Zanim jednak do tego doszło, Egipt, odgrodzony od sąsiednich krajów pustyniami i górami, rozwijał swoje zwyczaje nieprzerwanie przez prawie czterdzieści wieków, tworząc własny system polityczny, instytucjonalny i religijny niemalże bez wpływu z zewnątrz. Przyjrzyjmy się zatem mitycznym wątkom związanym z miłością, by dostrzec ich ponadczasowość i wyraziste analogie, jakie istnieją między ich przesłaniem a historiami, o których czytamy bądź słyszymy niemal codziennie. Tę interesującą lekturę polecamy wszystkim miłośnikom barwnej epoki starożytnej, a także uczniom studiującym kulturę tego okresu.
Czym różni się ryż genmai od ryżu hakumai? Do czego podaje się wasabi? Co sprawia, że sushi potrafi zachwycić nawet najwybredniejszych smakoszy? Potrawy z Kraju Kwitnącej Wiśni przebojem podbiły serca (a przede wszystkim żołądki!) Europejczyków. I nic dziwnego! Kuchnia japońska uchodzi przecież za jedną z najzdrowszych na świecie i... jest przepyszna! Któż z nas nie słyszał o sake, sashimi i sukiyaki? A tempura?! Dzięki książce Adama Wieczorka od dziś przysmaki te będziemy mogli (z sukcesem!) przygotowywać samodzielnie w domu. Kuchnia japońska jest bowiem doskonałym przewodnikiem dla wszystkich chcących zgłębić arkana sztuki kulinarnej. Znajdziemy w niej receptury i na omlet z krewetkami i tofu, i na zupę z małży, kurczaka z pędami bambusa czy shabu-shabu lub lody z zieloną herbatą. Nic, tylko próbować i... Meshigare!
Ziemia Obiecana to jedna z najwybitniejszych powieści Władysława Reymonta, po Chłopach najczęściej tłumaczona na języki obce i filmowana. Materiały do niej autor zaczął zbierać w 1896, przebywając przez blisko rok w mieście Łodzi. Dzieło było publikowane w latach 1897–1898 na łamach Kuriera Warszawskiego (osobno książkę wydano w roku 1899). Bohaterem tego studium jest miasto kapitalistyczne, jakim wtedy stawała się Łódź. Władysław Reymont porównał ją do monstrum, niszczącego zwykłych ludzi, a z drugiej strony wykrzywiającego psychicznie właścicieli wielkich fortun. Tematem powieści jest mechanizm „robienia pieniędzy” przez jej trzech bohaterów, z których jeden jest Polakiem (Karol Borowiecki), drugi Niemcem (Max Baum), trzeci Żydem (Moryc Welt). Różnice pochodzenia i obyczajów nie dzielą ich, wręcz przeciwnie – przyjaciele wykorzystują je dla skutecznego działania i wygrywania z konkurencją. Razem zakładają fabrykę, łączy ich wspólny interes, wspólne poczucie, że należą do grupy Lodzermenschów.
Mimo zawartej krytyki społecznej Ziemia Obiecana jest nie tylko manifestem politycznym. Plastyczny i naturalistyczny obraz Łodzi i jej mieszkańców jest przykładem antyurbanizmu Reymonta, jego umiłowania przyrody oraz przeciwstawiania „naturalnego” środowiska chłopskiego i wiejskiego (jego obyczajów, systemu wartości) „patologicznemu” środowisku miejskiemu. Ironiczny tytuł tej powieści stał się w Polsce publicystycznym określeniem Łodzi, z czasem pozbawionym pejoratywnego odcienia.
O autorze:
Władysław Reymont urodził się 7 V 1867 w Kobielach Wielkich koło Radomska. Był synem wiejskiego organisty. Prawdopodobnie ok.1888 przekształcił sobie nazwisko na Reymont, tak bowiem od 1889 podpisywał listy. Pod koniec 1893 przeniósł się do Warszawy, żyjąc wyłącznie z prac literackich. Rozgłos zyskał studium środowiskowym Pielgrzymka do Jasnej Góry (1895; uczestniczył w chłopskiej pielgrzymce podczas obchodów 100. rocznicy powstania kościuszkowskiego 1794), w którym dał się poznać jako artysta o niezwykłej wrażliwości zmysłowej, ukazujący w plastycznych opisach bogactwo otaczającego świata. Twórczość Reymonta jest zróżnicowana pod względem tematyki, formy literackiej oraz nierówna pod względem swej wartości. W powieściach obyczajowych zawarł elementy krytyki społecznej. Władysław Reymont jest laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1924. Otrzymał ją za powieść Chłopi. Zmarł 5 grudnia 1925 w swoim mieszkaniu w Warszawie.
Cykl opowiadań przedstawiających życie żydowskiej społeczności w małym miasteczku w okolicach Łodzi w pierwszych dziesięcioleciach XX wieku. Niektóre z nich rozgrywają się przed pierwszą wojną światową, inne w okresie powojennym, choć ani wojna, ani odzyskanie niepodległości w opisywanym świecie się nie pojawiają. Bohaterowie nawet o nich nie wspominają, jakby miasteczko żyło we własnym, niespiesznym czasie, niezależnie od wielkich wydarzeń historycznych.
W kilkunastu tekstach poznamy między innymi historię faktora Pchełki, pomagającemu kuzynowi w podejrzanym interesie, żeby zarobić na posag dla swojej córki Mariem, dowiemy się o fatalnym zauroczeniu pana Gawrona, swata i wroga miłości, o zemście Chai Rybiarki oszukanej przez lichwiarza Ajzyka Pijawkę, o losach miejscowej wariatki Sulamity oraz o zagrożonym weselu kucharki Chany.
O autorce: Czesław Halicz (właściwie: Czesława Endelmanowa-Rosenblattowa, z d. Braude).
Pisarka, publicystka, redaktorka, tłumaczka, krytyczka literatury i sztuki. Ukończyła gimnazjum w Łodzi, następnie przeniosła się do Warszawy, gdzie poślubiła znanego lekarza, Zygmunta Endelmana. Od roku 1901 współpracowała z pismem „Izraelita”, gdzie publikowała recenzje, przekłady oraz własne utwory, obrazki z życia ubogich warstw społeczności żydowskiej. Wcześniejsze teksty podpisywała jako Czesława Endelmanowa, po kilku latach zaczęła używać męskiego pseudonimu --- Czesław Halicz. W 1905 roku rozwiodła się z Endelmanem i wyjechała do Brukseli, gdzie osiadła na stałe. Obroniła pracę doktorską z nauk społecznych i powtórnie wyszła za mąż, za Henryka Rosenblatta, przemysłowca. W 1911 roku zajęła drugie miejsce w Konkursie Teatrów Rządowych Warszawskich za dramat Sąd, obecnie zaginiony, znany tylko z recenzji. W latach 1910--1914 współpracowała korespondencyjnie z polskimi czasopismami, pisząc w „Krytyce”, „Wędrowcu”, „Nowej Gazecie”, „Przeglądzie tygodniowym”, „Literaturze i Sztuce”. W roku 1914 opublikowała w Kijowie powieść Młodość Hanny Turskiej, poświęconą zagadnieniom emancypacji i edukacji kobiet. Działalność literacką wznowiła w latach 30., powieścią Ludzie, którzy jeszcze żyją. W latach 1937--1938 drukowała również teksty w lwowskich „Sygnałach”, których jedną z założycielek była jej córka, Halina Górska. Jej losy podczas II wojny światowej, data i miejsce śmierci nie są znane.
KRZYŻACY, to powieść historyczna Henryka Sienkiewicza publikowana w latach 1897–1900 w „Tygodniku Illustrowanym”, wydana w 1900 w Warszawie przez wydawnictwo „Gebethner i Wolff” (wydanie jubileuszowe), rękopis powieści przechowuje Biblioteka Narodowa.
Powieść przedstawia dzieje konfliktu polsko-krzyżackiego, a akcja utworu toczy się od 1399 (rok śmierci królowej Jadwigi) do 1410 (bitwa pod Grunwaldem).
W okresie publikacji powieść była protestem przeciwko germanizacji prowadzonej przez władze zaboru pruskiego. Henryk Sienkiewicz w swojej książce przywołał Polskę w okresie świetności jej oręża i skupił się na zwycięstwie nad zakonem krzyżackim.
Tłem historycznym Krzyżaków jest fragment historii Polski przedstawiający konflikt jagiellońskiej Polski z zakonem krzyżackim. Przy pisaniu powieści autor korzystał z Kroniki Janka z Czarnkowa, Historii Jana Długosza, dzieł takich historyków jak Stanisław Smolka i Karol Szajnocha, niemieckich i francuskich opracowań historycznych, map, odpisów ksiąg itd.
Na tle znaczących wydarzeń historycznych autor opisuje dzieje barwnych i wyrazistych postaci. Bohaterami powieści są: Jurand ze Spychowa i jego córka Danusia, a także polski rycerz Maćko i jego bratanek Zbyszko z Bogdańca. Tragiczna miłość Zbyszka i Danusi stanowi wątek melodramatyczny, a walka ze zdradzieckimi Krzyżakami miała podnosić ducha Polaków pod zaborami.
Kulminacją powieści jest zwycięska bitwa pod Grunwaldem, przedstawiona jako tryumf oręża polsko-litewskiego. Przebieg bitwy Sienkiewicz odtworzył według Jana Długosza i pod wpływem obrazu Jana Matejki. Powieść opisuje wiele wydarzeń i postaci historycznych, choć nie wszystkie opisane są zgodnie z prawdą.
Książkowe wydanie powieści w roku 1900 uwieńczyło jubileusz dwudziestopięciolecia pracy pisarza. Krzyżacy ze względu na antyniemiecką wymowę byli pierwszą książką wydaną w Polsce po zakończeniu II wojny światowej; powieść została wydana w sierpniu 1945 roku.
Równie ważnym, jak staranie się o możliwie najwyższy dochód z pasieki jest bez wątpienia najkorzystniejsze znalezienie odbiorcy i spieniężenie jej produktów (miodu, kitu pszczelego, wosku, pyłku, itp.). Troska o to jest w dzisiejszych czasach tym większa, że produkcja miodu spada.Podniesienie zysku z pasieki wiąże się ze sprzedażą jej produktów w formie najbardziej przetworzonej. Książka ta, będąca reprintem podręcznika Miodosytnictwa dr. T. Ciesielskiego, w znakomity sposób przybliża współczesnemu hodowcy pszczół tradycyjne, od staropolskich, po przedwojenne metody przerabiania miodu na trunki - w tym miody sycone, miody owocowe, a także wina. Szczególnie wyborne wina owocowo-miodowe i wina musujące. W książce znajdują się także receptury przygotowania i produkcji piwa na bazie miodu - w tym wspaniałego piwa jałowcowego.Autor Miodosytnictwa pisze:Dla nas, Polaków, nasz kraju z dawien dawna ma sławę Ojczyzny obfitującej w najlepsze miody. Hodowcy pszczół, pasiek, i dawniej i dzisiaj swoje sposoby produkcji przekazują rodom rodzinnym z pokolenia na pokolenie. Po dziś dzień stare miody polskie i ich przetwory eksportowane są na cały świat.Zapraszam do lektury nie tylko hodowców pasiek, ale i pasjonatów dbałości o zdrowie oraz miłośników miodu i produktów naturalnych z niego, którymi niejeden gospodarz czy pani domu może zaskoczyć domowników i gości.
Równie ważnym, jak staranie się o możliwie najwyższy dochód z pasieki jest bez wątpienia najkorzystniejsze znalezienie odbiorcy i spieniężenie jej produktów (miodu, kitu pszczelego, wosku, pyłku, itp.). Troska o to jest w dzisiejszych czasach tym większa, że produkcja miodu spada.Podniesienie zysku z pasieki wiąże się ze sprzedażą jej produktów w formie najbardziej przetworzonej. Książka ta, będąca reprintem podręcznika Miodosytnictwa dr. T. Ciesielskiego, w znakomity sposób przybliża współczesnemu hodowcy pszczół tradycyjne, od staropolskich, po przedwojenne metody przerabiania miodu na trunki - w tym miody sycone, miody owocowe, a także wina. Szczególnie wyborne wina owocowo-miodowe i wina musujące. W książce znajdują się także receptury przygotowania i produkcji piwa na bazie miodu - w tym wspaniałego piwa jałowcowego.Autor Miodosytnictwa pisze:Dla nas, Polaków, nasz kraju z dawien dawna ma sławę Ojczyzny obfitującej w najlepsze miody. Hodowcy pszczół, pasiek, i dawniej i dzisiaj swoje sposoby produkcji przekazują rodom rodzinnym z pokolenia na pokolenie. Po dziś dzień stare miody polskie i ich przetwory eksportowane są na cały świat.Zapraszam do lektury nie tylko hodowców pasiek, ale i pasjonatów dbałości o zdrowie oraz miłośników miodu i produktów naturalnych z niego, którymi niejeden gospodarz czy pani domu może zaskoczyć domowników i gości.
Wielkie i wspaniałe stare miasto gojowskie Jehupec (tak autor nazywał w swoich utworach Kijów) w całej swojej długoletniej historii czegoś podobnego jeszcze nie widziało. W opisywany przeze mnie poranek kończącego się lata Jehupec miał okazję ujrzeć na swoich ulicach jakieś niezwykłe typy Żydów. Ilekroć wypadnie ci czytelniku wpaść do tego miasta i sięgnąć po miejscową gazetę, zetkniesz się już na pierwszej stronie z Żydami. A co to za Żydzi zebrali się w mieście owego poranka? Byli to nobliwi obywatele Kasrylewki. Szanowani i szacowni obywatele tego miasta. Nie byle jacy obywatele i gospodarze domów, ale wybrani z wybranych. A wybrani zostali po to, aby dokonać czynu zbożnego, ważnego i miłego Bogu. Śmietanka miasta Kasrylewki. Chętnie wymieniłbym ich nazwiska, ale sądzę, że nie jest to konieczne. Albowiem Żyd z Kasrylewki, który zajmuje się czynieniem dobra, nie ugania się za zaszczytem i nie łaknie sławy. Żydzi owi żwawymi i dziarskimi krokami przemierzali ulice. Byli jakby trochę nadęci i nieco zdenerwowani. Każdy z nich nosił pod pachą brzuchaty woreczek, w którym był tałes i tefilin. Ponadto każdy miał przy sobie parasol. Jeden Pan Bóg w niebie chyba wiedział, w jakim celu je dźwigali. Pora i pogoda — bezdeszczowa i bezsłoneczna — nie była dla nich stosowna. Przy silnym jednak wietrze parasol ten gotów był niczym samolot unieść każdego Żyda w przestworza. Ci zacni obywatele Kasrylewki nie byli zamożni. Ale czy można śmiać się z własnej biedy? Że jest to możliwe, potwierdza zarówno Szolem Alejchem, jak i mieszkańcy wymyślonej przez niego Kasrylewki, fikcyjnego miasteczka żydowskiego w zaborze rosyjskim. Humor, który nigdy ich nie opuszcza, nie przekreśla jednak ani ich życiowej zaradności, ani innych zalet charakteru. Pojawiający się w wielu opowiadaniach lokalny mędrzec, jest oczywiście równie śmieszny, co pozostali mieszkańcy, ale nie przestaje być z tego powodu mędrcem ani nie traci godności. Większość mieszkańców Kasrylewki to ludzie niezamożni, by nie rzec bieni. Są to jednak biedacy, którzy nie stracili radości życia. Szolem Alejchem przedstawia wiele postaci - najbardziej znane to Tewje Mleczarz i Menachem Mendel, całkowite przeciwieństwa charakterów. Tewje to pracowity, twardo stąpający po ziemi chłop-gospodarz, natomiast Menachem to marzyciel ciągle bujający w obłokach. Jednak dla mieszkańców tego fikcyjnego miasteczka bardzo ważne jest to, żeby mimo braku pieniędzy nie stracić najważniejszego - czyli człowieczeństwa. O autorze: Szolem Alejchem to żydowski pisarz, jeden z klasyków literatury pięknej w języku jidysz, który swą karierę literacką rozpoczynał od twórczości w języku hebrajskim. Pozostawił po sobie spuściznę składającą się z czterdziestu tomów. Wiele utworów przetłumaczonych zostało na wszystkie główne języki świata. Jego twórczość obejmuje powieści, zbiory opowiadań, dramaty, komedie, nowele, humoreski, felietony, książki dla dzieci. Utwór najbardziej znany to Dzieje Tewji Mleczarza (Tewje der Milchiker), na podstawie którego powstał głośny musical Skrzypek na dachu. Charakterystyczne dla utworów Szolema Alejchema są liczne wątki autobiograficzne, a także scenki z życia mieszkańców Kasrylewki – wymyślonego przez niego, typowego żydowskiego miasteczka. Humor, ironia, sarkazm, ale także zrozumienie natury ludzkiej i znajomość ludzkich losów – oto cechy stylu, które przysporzyły pisarzowi popularności.
Powstanie dzieła
List do Heinricha Köselitza z 1 lutego 1883, w którym po raz pierwszy Nietzsche wymienił tytuł pisanego dzieła. Jego pierwsza część ukazała się w maju 1883.
Inspiracją do napisania dzieła były dwie wizje mistyczne. Pod wpływem pierwszej z nich, w 1881 w Surlei, Nietzsche stworzył zasadniczy plan dzieła. Druga wizja miała miejsce w Rapallo w 1883. Każda z czterech części tworzona była szybko (każda w ok. 10 dni), w podobnym do mistycyzmu uniesieniu.
Pierwsze trzy części opublikowano oddzielnie w latach 1883–1885, a ich sprzedaż ograniczała się do kilku egzemplarzy. Część czwartą wydano początkowo jedynie w kilku egzemplarzach autorskich. Na 1891 zaplanowano wydanie całości, jednak rodzina wstrzymała druk obawiając się konfiskaty nakładu pod zarzutem obrazy uczuć religijnych. W 1892 wydano część czwartą, a kiedy okazało się, że obawy przed zarzutami były płonne, wydano całość. W tym czasie postępy choroby psychicznej Nietzschego były tak znaczne, że nie był on już tego świadomy.
Ogólna charakterystyka.
Tako rzecze Zarathustra jest dziełem nietypowym w twórczości Nietzschego. W zamierzeniu autora miało to być dzieło popularne, pozwalające mu dotrzeć do szerokiego kręgu odbiorców. Rzeczywiście – jego wysokie walory literackie i spójna forma sprawiły, że stało się ono popularne również poza środowiskiem akademickim i intelektualnym. Jest to najczęściej czytana i tłumaczona praca Nietzschego. Jednocześnie jej forma literacka sprawia, że jest ona otwarta na bardzo różne interpretacje.
Z powodu swej nietypowości i literackości Tako rzecze Zaratustra jest znacznie rzadziej czytana i analizowana na akademickich kursach filozofii, aniżeli pozostałe dzieła Nietzschego. Dzieło jest dużym wyzwaniem dla tłumaczy – ze względu na oryginalny styl i język, a także bogatą i niejasną symbolikę.
Dzieło jest opisywane jako „filozoficzna epopeja”
Główna postać dzieła, Zaratustra, jest przedmiotem różnych interpretacji. Postać ta pojawia się po raz pierwszy w 1881 w końcowych fragmentach Wiedzy radosnej. Fragment ten został następnie z drobnymi zmianami powtórzony w Prologu do Tako rzecze Zaratustra.
Swoje imię postać wywodzi od perskiego proroka Zaratusztry, twórcy zaratusztrianizmu, w którym główną rolę odgrywa konflikt pomiędzy dobrem i złem, toczącymi walkę zarówno w świecie, jak i w życiu ludzkim. W XIX w. pojawiły się tłumaczenia na niemiecki pism zaratusztriańskich i idee tej religii były Nietzschemu znane. Znał on osobiście Hermanna Brockhausa, redaktora zaratusztriańskiej Vendidad Sade (1850).
Nietzsche zreinterpretował zaratusztriański konflikt w duchu chrześcijańsko-humanistycznym, wiążąc dobro z altruizmem i życzliwością, zło natomiast z egoizmem i interesownością. W Ecce Homo Nietzsche wskazał, że to Zaratustra zapoczątkował tę opozycję, będącą „fatalną pomyłką moralności”, tak więc jako pierwszy powinien ją też rozpoznać. Nietzscheański Zaratustra naucza nowej moralności, wychodzącej poza dualizm, a jednocześnie nie popadającej w anarchizm moralny czy zwierzęcy prymitywizm.
Zdaniem Armanda Quinota jest to prorok, żyjący dotychczas w niebiańskiej samotności, zstępujący do ludzi, by przekazać im swe posłanie.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Tako_rzecze_Zaratustra
Przedmowa:Należy mówić tam tylko, gdzie się milczeć nie powinno, i tylko o tym, co się przewyciężyło - reszta jest gadaniną ""literaturą"" brakiem karności. Moje pisma mówią tylko o moich przezwyciężeniach ""ja"" jestem w nich, ze wszystkim, co mi wrogim było..
Agada,Hagada,haggada(hebr.haggad) opowiadaniewchodzące w skład rabinicznejegzegezyBibliiiTalmudu, rodzajmidraszu.Hagady są opowiadaniami zbudowanymi na podstawie historii biblijnych zawierającymi komentarze i szczegóły uzupełniające fabułę. Ponieważ wjudaizmiezabronione jest portretowanie ludzi, to hagady pełnią rolę ilustracyjną opisywano między innymi urodę i cnoty żonpatriarchów. W hagadach dotyczącychpotopuznajdują się opisy zachowaniaNoego, który miał wzywać do nawrócenia, oraz komentarze, że długi czas budowaniaarkibył szansą na to nawrócenie.W przeciwieństwie dohalachynie wyjaśnia reguł postępowania.Najbardziej znaną hagadą jestHagada Paschalna, czyli opowiadanie ułożone na pamiątkęwyjścia ludu izraelskiego z Egiptu. Utwór ten składa się z fragmentówbiblijnych, komentarzy i modlitw.Spisana została między II a IV wiekiem n.e.Czytana jest wjesziwieoraz podczas obrzędów ślubnych i pogrzebowych. Opowieść o wyjściu Żydów zEgiptuczyta się podczas wieczerzysederowejw świętoPesach.Hagada na świętoPesachopowiada i przypomina o WyjściuIzraelitówzEgiptuiplagach, jakie spadły na Egipcjan. Opisuje powinności mieszkańcówżydowskiegodomu w dniu święta, wymienia obowiązkowe potrawy nasederowymstole oraz symboliczne znaczenie każdej z nich. Hagada podaje niezbędne do uczczenia świętamodlitwy, ale także tekstywierszykówi wyliczanek dla dzieci.Hagada na święto Pesach jest żydowską książką mającą najwięcej wydań w historii (ponad 3500). W Polsce, po II wojnie światowej, opublikowane zostały jej trzy edycje: reprint wiedeńskiego wydania Hagady z roku 1927 (1991),Hagada na Pesach i Pieśń nad Pieśniamiz obszernymi komentarzami pod redakcjąSachy Pecarica(2002) iHagada na PesachStowarzyszenia 614. Przykazania(2007).
Katedra Najświętszej Marii Panny w Paryżu (fr. Notre-Dame de Paris), to powieść Wiktora Hugo znana w Polsce również pod tytułem Dzwonnik z Notre-Dame.
Akcja powieści dzieje się w czasach późnego średniowiecza. Według słów autora, jest to „obraz piętnastowiecznego Paryża i całego piętnastego wieku przez pryzmat tego miasta”.
Fabułą powieści jest wątek miłosny archidiakona Klaudiusza Frollo do pięknej Cyganki Esmeraldy.
Bohaterem powieści jest Quasimodo - król karnawału roku 1482 i zabójca w afekcie swego opiekuna Klaudiusza Frollo, uosobienie brzydoty i dobroci serca.
Imię „Quasimodo” nawiązuje do nazwy święta w kalendarzu chrześcijańskim, zwanego Quasimodo, a wypadającego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy (lub w oktawę Wielkanocy). Właśnie wtedy 4-letni Quasimodo, porzucony przez rodziców, został odnaleziony pod bramą Katedry przez Klaudiusza Frollo.
Quasimodo wyrósł na niekształtnego olbrzyma. Nos miał czworoboczny, lewe oko malutkie, krzaczastą brew, oko prawe przykryte ogromną brodawką, popękane wargi i kieł z nich wystający, zęby krzywe i wyszczerbione, rozdwojony podbródek. Miał olbrzymią głowę ze zjeżonymi rudymi włosami, ogromny garb pomiędzy łopatkami i mniejszy garb na piersi, przedziwnie poskręcane nogi, ogromne stopy i ręce. Wyraz jego twarzy przy tym był mieszaniną złośliwości, zdziwienia i smutku, a mimo pokraczności sprawiał wrażenie niesłychanie silnego, zwinnego i odważnego. Ludność Paryża wierzyła, że utrzymywał konszachty z diabłem, a spotkanie z nim ciężarnej kobiety mogło sprawić, że ta urodzi potwora.
Postać Quasimodo dzięki licznym adaptacjom teatralnym, baletowym, musicalowym rozsławiła powieść i samego autora, Wiktora Hugo. Jednak adaptacje często odchodzą od oryginału Hugo, przez co gubią ideę i tragizm dzieła.
Warto więc sięgnąć do oryginału, powieści wydanej w 1831 roku, wspaniale poruszającej problemy wielkiej miłości dwojga ludzi, mezaliansu, pożądania i braku tolerancji, która często prowadzi do tragedii.
Pierwszy polski przekład autorstwa Józefa Tokarzewicza pt. Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj (Notre-Dame-de-Paris) został wydany w roku 1876.
Zapraszam do lektury.
O autorze: Wiktor Hugo (ur. 26 lutego1802 w Besançon, zm. 22 maja 1885 w Paryżu) - francuski pisarz, poeta, dramaturg i polityk. Jeden z najważniejszych twórców literatury francuskiej i czołowy przedstawiciel romantyzmu francuskiego.
Autor poezji, dramatów wierszem i prozą oraz powieści, jak również listów i przemówień politycznych. Do jego najważniejszych dzieł należą powieści Nędznicy i Katedra Marii Panny w Paryżu, dramat Hernani oraz jedyna we francuskiej literaturze epopeja Legenda wieków.
Był członkiem Akademii Francuskiej, deputowanym do Konstytuanty, a następnie Zgromadzenia Narodowego. Wspierał rewolucję lipcową w 1830 roku, brał udział w rewolucji lutowej w 1848 roku, a z powodu przekonań politycznych przez 19 lat (1851–1870) przebywał na dobrowolnym wygnaniu poza granicami Francji jako przeciwnik II Cesarstwa. Po upadku Napoleona III w roku 1870 wrócił do Francji, zasiadał w Senacie III Republiki. Zmarł na zapalenie płuc i został pochowany w paryskim Panteonie.
Kuchnia chińska to obowiązkowa lektura dla wszystkich ciekawych świata i żdnych kulinarnych wrażeń. Książka autorstwa Barbary Jakimowicz - Klein wprowadza w obszar tak odległej dla Europejczyków kultury, przybliżając go nam dzięki znakomitym przepisom.
Midrasz (hebr. midr, od hebr. dr: szukać badać, poszukiwać, śledzić, głosić[a]; l.mn. midrm; jid. medresz, l.mn. medroszim) w judaizmie wieloznaczny termin, w głównym znaczeniu określający rodzaj komentarzy rabinackich, które przyporządkowują treść tradycji do tekstu biblijnego, nawiązujących do historycznej formy stawiania pytań i udzielania odpowiedzi jako kapłańskich pouczeń, a także do prorockiej informacji. Jest typem literatury odnoszącej się do konkretnego, kanonicznego tekstu, uważanego przez autora za objawiony przez Boga. Midrasz jest dziełem pochodnym w stosunku do tekstu biblijnego, lecz pod względem treści, z uwagi na sens owego tekstu, pozostaje stosunkowo niezależny od podstawowego sensu biblijnego i zachowuje możliwość wydobywania nowych, zróżnicowanych znaczeń wyrażeń biblijnych[5]. Midrasze były tworzone przez rabinów głównie między II a IV w. w formie ustnej, a w okresie późniejszym (do XI w.) spisywane. Stanowiły materiał wykorzystywany przy redakcji Talmudu[6].
Midrasz (hebr. midr, od hebr. dr: szukać badać, poszukiwać, śledzić, głosić[a]; l.mn. midrm; jid. medresz, l.mn. medroszim) w judaizmie wieloznaczny termin, w głównym znaczeniu określający rodzaj komentarzy rabinackich, które przyporządkowują treść tradycji do tekstu biblijnego, nawiązujących do historycznej formy stawiania pytań i udzielania odpowiedzi jako kapłańskich pouczeń, a także do prorockiej informacji. Jest typem literatury odnoszącej się do konkretnego, kanonicznego tekstu, uważanego przez autora za objawiony przez Boga. Midrasz jest dziełem pochodnym w stosunku do tekstu biblijnego, lecz pod względem treści, z uwagi na sens owego tekstu, pozostaje stosunkowo niezależny od podstawowego sensu biblijnego i zachowuje możliwość wydobywania nowych, zróżnicowanych znaczeń wyrażeń biblijnych[5]. Midrasze były tworzone przez rabinów głównie między II a IV w. w formie ustnej, a w okresie późniejszym (do XI w.) spisywane. Stanowiły materiał wykorzystywany przy redakcji Talmudu[6].
Kuchnia tajska kojarzy się nam z egzotyką. Zwłaszcza, że zgłębiając jej tajniki można się dowiedzieć, jak smakują mrówki, koniki polne czy szarańcza!Tajska sztuka kulinarna uznawana jest za jedną z najbardziej oryginalnych kuchni świata. Jej symbolem jest curry, podstawowym składnikiem ryż, a tajemnicę smaku stanowią lokalne, najostrzejsze na świecie przyprawy. Komponując je z wieprzowiną, mięsem drobiowym czy różnorodnością owoców morza, otrzymujemy całe bogactwo egzotycznych smaków i kolorów. Charakterystyczna dla kuchni tajskiej jest również dbałość o równowagę między pięcioma podstawowymi smakami. A łączenie lokalnych składników z pochodzącymi z innych stron świata pozwala tworzyć dania niezwykłe, co umożliwiają przepisy zebrane w tej książce. Warto spróbować!
Lubisz dobrze i niedrogo zjeść? Zależy Ci na własnym zdrowiu? Zastanawiasz się, dlaczego ludzie Wschodu żyją o wiele dłużej niż my? Czy wiesz, co sprawia, że Azjaci tak obficie doprawiają swoje potrawy? W książce Kuchnia indyjska znajdziesz odpowiedź na wiele z takich pytań. Dzięki zawartym w tym poradniku przepisom kulinarnym poczujesz smak i zapach Orientu, a co ważniejsze odkryjesz odtruwające, odchudzające, odmładzające i relaksujące właściwości przypraw i ziół, stosowanych we wschodnich kuchniach w przeogromnych ilościach.Orientalne przyprawy uatrakcyjniają dania kuchni indyjskiej i dodają im smaku. Warto więc, abyśmy i my zaczęli w końcu z dobrodziejstw i bogactwa natury korzystać! A od kogo się uczyć, jeśli nie od najlepszych?
Łacina w dalszym ciągu ma niebagatelny wpływ na rozwój naszej kultury, myśli, postaw życiowych. W formie myśli i aforyzmów przeniknęła do innych języków. Spotykamy się z nimi codziennie: na scenie, w radiu, literaturze, prasie, a nawet w telewizji. Owe sentencje i myśli oddają bogactwo treści życiowych do dziś aktualnych, zarówno w życiu codziennym, rodzinnym, jak i w pracy. Książka ta to wybór aforyzmów popularnych i tych mniej znanych. Posługując się nimi, można w lapidarny i oryginalny sposób oddać czyjeś cechy charakteru: wady i zalety, podsumować wypowiedź, ustosunkować się do rzeczywistości, a przy tym zyskać wiele w oczach naszego słuchacza. Sentencje łacińskie ułożone są tematycznie i dotyczą: mądrości życiowych, prawdy, bogactwa, władzy, cnoty, losu człowieka, medycyny, sławy, przyjaźni, miłości, natury ludzkiej... Układ tematyczno-alfabetyczny pozwoli Wam szybko znaleźć aforyzm na daną okazję. Dobrze dobrana sentencja wspaniale ozdobi wpis do pamiętnika, dedykację na zdjęciu, list, kartę pocztową, przemówienie, toast itp. Może stanowić kartę atutową w przypadku rozmowy kwalifikacyjnej, szkolnej czy akademickiej pracy pisemnej. Do niektórych sentencji dodaliśmy znaczenie współczesne, aby stały się jaśniejsze do zrozumienia.
Książka pt: WOŁYŃ. Wiktor jest drugą z trzech powieści stanowiących serię Saga rodzinna, opisujących skomplikowane losy Polaków na Wołyniu i Kresach Wschodnich. Wiktor Kaliński jest synem Polaka i Ukrainki z Wołynia. Przyjaźni się z Ukraińcem - Wadimem, który jest dla niego jak starszy brat. Przysięgają sobie wieczną lojalność i braterstwo. Gdy bandy UPA zaczynają atakować polskie wioski na Wołyniu, Wiktor staje przed dramatyczną decyzją co do własnej tożsamości.
Czy wygra wierność względem przyjaciela, czy może miłość do pięknej polskiej sanitariuszki odmieni jego serce?
Tak jak i w pierwszej części sagi (WOŁYŃ. Zosia ) w tej powieści także nie brakuje scen drastycznych, ukazujących okrucieństwo, ale są również delikatne, pełne ciepła sceny miłosne. Losy bohaterów to nie tylko dramat, sensacja, krew i łzy, to również romans, miłość, chwile radości i szczęście. Każdy, kto ma w rodzinie korzenie kresowe znajdzie tu coś dla siebie.
Część pierwsza Sagi rodzinnej nosi tytuł WOŁYŃ. Zosia.
Część trzecia Sagi rodzinnej nosi tytuł: WOŁYŃ. Adam.
Zapraszam do lektury.
Choć zagadnienia komunikacji w edukacji od lat stanowią temat wielu badań i nie brak prac traktujących o procesie nauczaniauczenia się, Komunikacyjne środowisko nauczania i uczenia się to wyjątkowa pozycja na polskim rynku wydawniczym. Jej treść obejmuje szeroki wachlarz problemów poświęconych nauczaniu, uczeniu się i środowisku komunikacji edukacyjnej, prezentuje w tym zakresie najnowsze tendencje i bogaty dorobek badawczy. Składa się z trzech części. Pierwsza omawia funkcjonowanie nauczyciela w szkole, profesjonalną bazę wiedzy nauczyciela, jego podstawowe kompetencje, charakterystykę zmiennych komunikacyjnych decydujących o sukcesie w pracy zawodowej, taksonomię celów kształcenia, zasady nauczania jako normy postępowania nauczyciela, model nauczania zorientowany na ucznia, a także sposoby kreowania w środowisku uczenia się pozytywnego klimatu emocjonalnego. Druga część poświęcona jest uczniowi w środowisku uczenia się. Poznać dzięki niej można modele skutecznego uczenia się szkolnego i bogaty zbiór narzędzi badawczych komunikacji edukacyjnej niezbędny każdemu nauczycielowi. Część trzecia traktuje o problemach środowiska fizycznego komunikacji edukacyjnej. Obok kwestii związanych z mikroklimatem w klasie szkolnej i ergonomią stanowisk pracy uczniów Aleksander Sztejnberg ukazał w niej wpływ wybranych sposobów przestrzennego usadowienia uczniów na komunikowanie się w klasie. Niezwykłym atutem tej książki jest nader bogaty zbiór różnorodnych ćwiczeń przydatnych w samokształceniu, a także materiały dydaktyczne służące ewaluacji zdobytej wiedzy. Słowem, Komunikacyjne środowisko nauczania i uczenia się jest wręcz niezbędne w bibliotekach i biblioteczkach domowych szerokiego grona odbiorców: od wykładowców wyższych uczelni, wszystkich studentów, nauczycieli poszczególnych przedmiotów, aż do czytelników pragnących po prostu pogłębić swoją wiedzę w zakresie komunikacji edukacyjnej.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
