Czesi mają to do siebie, że potrafią opowiadać o swojej historii i traumach z niesamowitym dystansem i absurdalnym poczuciem humoru. Z zasady nie powinno się generalizować, ale nie ukrywajmy, że hasło "czeska kultura" uruchamia konkretne skojarzenia. Pohoda naszych sąsiadów ma różne oblicza. Nie inaczej jest w przypadku antologii Prawda i miłość. Czeskie sztuki współczesne. Na zbiór składa się dziewięć dramatów, które powstały w ostatniej dekadzie. Są wśród nich i absurdalne komedie, i sztuki o większym ciężarze gatunkowym. Przekrój tematyczny jest ogromny: rozliczenie z mitem Vacla Havla (którego słynne słowa o prawdzie i miłości zwyciężającymi nad kłamstwem i nienawiścią posłużyły jako tytuł antologii), spowiedź Eichmanna, naukowcy zmagający się z wielkimi koncernami farmaceutycznymi, nowe przygody Sherlocka Holmesa pełne czarnego humoru... Wśród autorów znajdują się cenieni dramatopisarze. Ci bardziej znani w Polsce, choćby Petr Zelenka, znany m.in. z Opowieści o zwyczajnym szaleństwie - oraz ci mniej znani, ale równie interesujący i warci poznania. Czesi nie oszczędzają samych siebie, odważnie dokonują literackich wiwisekcji. Dzięki lekturze tych sztuk paradoksalnie dowiemy się czegoś więcej o nas samych, o Polakach. Te teksty są głęboko przemyślanym i bolesnym komentarzem stanu psychicznego czeskiego społeczeństwa, naznaczonego najpierw dwuznaczną moralnie postawą w czasie wojny, później latami życia w systemie totalitarnym, a następnie niosącego swoje urazy, lęki i wyparte winy przez czas wolności. Dzięki tej antologii możemy się przyjrzeć, co ludzie obarczeni taką przeszłością niosą ze sobą, zobaczyć, co potrafią ze swoją wolnością zrobić. - Elżbieta Zimna, Prawda i miłość Elżbieta Zimna, Prawda i miłość (wstęp do antologii) Petr Kolečko, Poker face Petr Zelenka, Job Interviews i Czar molekuły S. d. Ch, Ostatnia gąska René Levínský, Naciśnij kosmos, by przejść dalej Tomáš Vůjtek, Wysłuchanie David Zábranský, Aktor i stolarz Majer mówi o stanie swojej ojczyzny David Drábek, Sherlock Holmes. Morderstwa brodatych kobiet Lenka Lagronová, Ogród Jane Austen Utwory przetłumaczyli: Gabriela Gańczarczyk, Tomasz Grabiński i Krystyna Krauze Wybór sztuk: Aleksandra Ziemlańska Przekłady sztuk i wydanie książki dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury Republiki Czeskiej

Każdy zna Bolka i Lolka, Reksia czy Baltazara Gąbkę, ale nie każdy wie, że wszystkie te postaci są efektem pracy jednego Studia Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej miejsca pełnego pasjonatów, którzy w szarych latach PRL-u poruszali masową wyobraźnię. A co działo się za zamkniętymi drzwiami? Pojawiali się i znikali tajemniczy milionerzy, a wraz z nimi obiecane pieniądze, rozgrywały się sceny zazdrości, w niewyjaśnionych okolicznościach zniknął też sam dyrektor. A może to tylko fikcja wymyślona przez królów bajek? Jedno jest pewne: w studiu działy się rzeczy nadzwyczajne. Podział na bolkowców i reksiowców, tajna ściana otwierana na ustalone hasło, wykorzystywanie sztucznego miodu zamiast kleju.Ta książka to nostalgiczna opowieść o nieposkromionej wyobraźni i o twórcach, którzy na stałe wpisali się do historii polskiej animacji.

Dla szerokiej publiczności Katarzyna Kozyra stała się poniekąd ucieleśnieniem i twarzą nowych strategii artystycznych dochodzących do głosu w polskiej sztuce po 1989 roku. Była to twarz artystki skandalistki, przekraczającej w swoich pracach obyczajowe normy, naruszającej społeczne tabu i atakującej wrażliwość widza drastycznymi obrazami, niezabezpieczonymi cudzysłowem artystycznej umowności. Sensacjonistyczna recepcja twórczości Kozyry oznaczała oczywiście banalizację jej intencji i dokonań, ale ? jak się później okazało ? skandale towarzyszące kolejnym wystąpieniom artystki w ostatecznym rozrachunku poszerzały przestrzeń dyskusji o sztuce i pole swobody artystycznej wypowiedzi.  Kozyra zdobyła dwuznaczny rozgłos już na początku swojej artystycznej kariery za sprawą dyplomowej pracy „Piramida zwierząt”, zrealizowanej w pracowni prof. Grzegorza Kowalskiego na warszawskiej ASP, czyli w tzw. Kowalni, postrzeganej jako kuźnia radykalnych postaw, laboratorium, w którym wypracowywano nowe strategie obrazowania, kojarzone później z tzw. sztuką krytyczną. Za kulminację kontrowersji wokół twórczości Kozyry ? a pars pro toto, wokół sztuki z kręgu Kowalni i sztuki krytycznej w ogóle ? należy uznać udział artystki w Biennale w Wenecji w 1999 roku. Kozyra była na tej imprezie oficjalną reprezentantką Polski, wystawiającą w Pawilonie Narodowym. Artystka przedstawiła „Łaźnię męską” ? wideoinstalację, na którą złożyły się filmy nakręcone w publicznej łaźni w Budapeszcie. Projekt był kontynuacją realizacji „Łaźnia” z 1997 roku. Obydwie prace opierały się na materiałach filmowych nakręconych ukrytą kamerą w miejscu, w którym rozluźnione zostają zasady intymności, regulujące wystawianie ciała i nagości na spojrzenia innych. W „Łaźni męskiej” Kozyra weszła z kamerą na terytorium zarezerwowane wyłącznie dla mężczyzn. Aby tego dokonać, artystka musiała przejść fizyczną metamorfozę ? wkroczyła do łaźni ucharakteryzowana na mężczyznę, włącznie z protezą męskich organów płciowych.  Praca Kozyry wywoływała wątpliwości natury etycznej ? artystka sfilmowała nagich mężczyzn w publicznym miejscu bez ich wiedzy i zgody. Jeszcze większe kontrowersje związane były z faktem prezentowania projektu w polskim Pawilonie. Prawicowa prasa pytała retorycznie, czy Polskę może reprezentować kobieta z doczepionym penisem i czy taka reprezentacja nie uwłacza godności naszego kraju. Kozyra tymczasem dostała za swoją wystawę w Wenecji wyróżnienie honorowe, a cała realizacja spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem międzynarodowej krytyki. Był to fakt w sensie symbolicznym przełomowy. Pomimo sprzeciwu środowisk konserwatywnych, wytypowanie Kozyry ? i to z taką pracą jak „Łaźnia męska” ? do udziału w Biennale w Wenecji, było aktem ostatecznej instytucjonalizacji sztuki krytycznej, która do tej pory była przedmiotem kontrowersji i negocjacji. Wyjazd Katarzyny Kozyry na Biennale można uznać za moment oficjalnej akceptacji strategii artystycznych, którym jeszcze kilka lat wcześniej odmawiano miana „prawdziwej sztuki”. W grę wchodziła także akceptacja używanego przez artystkę języka i reprezentowanej przez nią postawy oraz prawa twórcy do wykonywania operacji na żywej, pozaartystycznej rzeczywistości. Projekt Kozyry współbrzmiał z myślą feministyczną, która zdobywała sobie właśnie rację bytu na scenie artystycznej ? jako teoria inspirująca artystki, jako temat prac i jako metoda krytyczna. W „Łaźni męskiej” w nowoczesny sposób podjęte zostały zagadnienia polityki płci oraz tożsamości i wolności do jej autodefiniowania. To między innymi dzięki sukcesowi Katarzyny Kozyry w Wenecji problematyka ta zyskała pełnoprawne miejsce w polskiej sztuce. Proces akceptacji był w tym wypadku burzliwy i trudny, ale po pokazaniu „Łaźni męskiej” w Wenecji dyskusje o granicach sztuki nie były już tak burzliwe, a ich przedmiotem stawały się raczej sprawy merytoryczne niż kwestia wystawiania artystom świadectw moralności.

W niniejszej publikacji Autorka proponuje nowe spojrzenie na amerykański musical, zestawiając go z pojęciem groteski. Przygląda się temu gatunkowi scenicznemu i filmowemu z interdyscyplinarnej perspektywy, podkreślając, że podobnie jak groteska ma on w sobie wiele sprzeczności. Autorka określa relację między musicalem a groteskowością jako pojęciem estetycznym i formą przedstawiania rzeczywistości. Dowodzi istnienia takiej korelacji, jednocześnie badając, na jakich płaszczyznach, w jakich warstwach dzieła musicalowego się ona objawia.Barbara Pitak-Piaskowska ? doktor nauk humanistycznych, teatrolożka i kulturoznawczyni. Specjalizuje się w historii musicalu jako gatunku, szczególnie zważając na jego rozwój na tle kultury Stanów Zjednoczonych. W pracy badawczej zajmuje się powinowactwem sztuk, szeroko rozumianą kulturą popularną, a także sztuką okresu dwudziestolecia międzywojennego w Polsce i na świecie. Aktywna uczestniczka wielu ogólnopolskich i zagranicznych konferencji naukowych. Autorka sztuk teatralnych i recenzji. Jest stałą współpracowniczką Centrum Badań nad Teatrem Muzycznym UAM oraz członkinią Polskiego Towarzystwa Badań Teatralnych.

Edward Hopper: A to Z

Poland ? Japan. Contemporary Art and Artistic Relations has been prepared in connection with the international conference Jikihitsu. The Signature of the Artist. The Presence of Japanese Tradition in Contemporary Polish Art organised by the Institute of Art Education of the Maria Grzegorzewska University in Warsaw, the Polish Institute of World Art Studies and the Association of Polish Architects in Warsaw in 2019. The volume is consists of 28 articles devoted to the contemporary interpermeation and mutual influence of Polish (European) and Japanese culture. The publication features reflection on the nature of Polish(European)-Japanese relations today in an era of worldwide mobility, globalisation, transculturalism, new media, and new communication channels. It examines the phenomenon of the unwavering (since the second half of the nineteenth century) European and Polish fascination with the culture and art of the Land of the Cherry Blossom, the contemporary meaning of Japonism and japonaiserie, as well as the inspiration and influence of Far-Eastern art, philosophy and religion on the creative process of contemporary artists (in printmaking, sculpture, digital media, dance, etc.). Contemporary Polish-Japanese relations are examined through the prism of meetings, cyclical events, thematic presentations, exhibitions, festivals, artistic exchanges and residencies as well as the ongoing presence of Polish artists and their works in Japan or of Japanese artists and their productions in Poland in addition to traces of Japan in Polish museum collections. The context of works by selected Polish artists active in France in ‘symbiosis’ with Japanese art and culture is also an important topic of discussion.

Murarz Polski . Wzory i przykłady polskiego budownictwa ceglanego dla odbudowy kraju. - Jan Sas Zubrzycki Zbiór 5 zeszytów autorstwa Jana Sasa Zubrzyckiego wydanych w latach 1916-1919. Tytuł ten stanowi uzupełnienie ""Cieślictwa polskiego"" oraz ""Polskiego budownictwa drewnianego"". Zubrzycki ukazuje wzory sztuki budowlanej wywodzące się ze sztuki ludowej oraz dworskiej i mieszczańskiej, tradycyjne polskie wykończenia i zabudowy. Na 40 tablicach zostały objaśnione i przedstawione przykłady planów i rzutów domów i chat polskich, murowanych oraz wzory łuków, sklepień, filarów podcieni, wykorzystania materiałów. Obiekty przedstawione na rysunkach w większości już nie istnieją.

Cieśla polski. Wzory i przykłady polskiego budownictwa drewnianego dla odbudowy kraju.- Jan Sas Zubrzycki Zbiór 5 zeszytów autorstwa Jana Sasa Zubrzyckiego wydanych w latach 1915-1916. Tytuł ten stanowi uzupełnienie ""Cieślictwa polskiego"" oraz ""Polskiego budownictwa drewnianego"". Wzory sztuki ciesielskiej wywodzące się ze sztuki ludowej, tradycyjne polskie wykończenia i zabudowy. Na 40 tablicach ukazane są przykładowe plany, rzuty, zdjęcia chat, sposoby wiązań, mieczowań, drzwi, stropów i innych elementów architektonicznych wraz z dokładnymi objaśnieniami na kolejnych 20 stronach. Obiekty przedstawione na zdjęciach w większości już nie istnieją.

The current issue of The Artistic Traditions of Non-Europeans Countries is devoted to African cultures and it addresses matters which go beyond issues related to visual arts. In this volume the authors rather search for relations between arts and communication in differentAfrican settings.Over millennia people have applied different ideas with the view to make ephemeral oral communication, or at least the ideas carried by spoken words, last longer. The tools applied to different thoughts have changed and developed, but the main aims remained the same since the most ancient times. They are: to be able to remember what was once said, to freeze and save what was once said or thought for future generations and also to use simple signs to make references, so that the others think about exactly the same ideas in the same context as expected.This volume offers a glimpse into different aspects of how people communicated in the past and how they communicate today in Africa with the use of a wide spectrum of different tools and methods using art, orality and writing. In the centre of interest of the authors remains the area which is common to all these manners of passing on information and conveying messages, the area which reflects how orality and visuality influence each other.

Drugi tom Europejskiego kina gatunków stanowi kontynuację pionierskiej publikacji z 2017 roku. Jego redaktorzy podjęli się odważnej próby zaprezentowania wielu niezwykle interesujących i dotychczas bardzo rzadko opisywanych gatunków filmowych, takich jak poliziotteschi, macaroni combat, peplum czy ballada filmowa. Większość omówionych w niniejszej książce fenomenów pozwala postawić pod znakiem zapytania klasyczne kategorie filmowej rozrywki i komercji, które zazwyczaj przeciwstawia się konwencjom i typologizacjom spod znaku kina autorskiego i artystycznego. Za sprawą analiz poszczególnych badaczy – zarówno profesjonalnych filmoznawców, jak i doświadczonych entuzjastów popularnej sztuki filmowej – gatunkowe produkcje autorów takich jak Mario Bava, Jean Rollin, Lars von Trier, Just Jaeckin czy Sergio Sollima jawią się jako skarbce wiedzy historycznej, nośniki istotnych kontekstów kultury europejskiej oraz źródła inspiracji dla współczesnych filmowców na całym świecie. „Autorzy prac wywodzą się z różnych środowisk, co pozwala podkreślić skomplikowaną naturę sposobów funkcjonowania kina gatunków w Europie, ale także zapoznać się z różnorakimi perspektywami analitycznymi i interpretacyjnymi, które nie zawsze i z niejakim trudem mają okazję pojawiać się w filmoznawczym obiegu akademickim (…). Ten zbiór tekstów jest pracą, która – choć na różne sposoby – zainteresuje zarówno filmoznawców, jak i pasjonatów kina. To lektura, która uświadamia, że debata o filmie toczy się nie tylko w Akademii, lecz również w innych obszarach specjalistycznej komunikacji i ma ona walor poznawczy, którego nie można nie docenić”. Z recenzji dr hab. Barbary Gizy, prof. USWPS

Barbara GIZA Piotr ZWIERZCHOWSKI redakcja naukowa tom 4 serii Polscy Krytycy Filmowi Maria Kornatowska doskonale czuła ducha czasu, wychwytywała zmiany społeczne i obyczajowe, świetnie orientowała się we współczesnym życiu artystycznym, ale przede wszystkim wierzyła w kino, w jego magię i sztukę obrazu. Szukała w nim niejednoznaczności, nieoczywistości, tego, co ukryte. O niektórych filmach opowiadała, odsłaniała ich znaczenia, wychwytywała konteksty, tworzyła ich sensy, te najważniejsze (jak Federica Felliniego i Wojciecha Jerzego Hasa, jej dwóch wielkich filmowych miłości) były dla niej towarzyszami podróży w wędrówce przez kulturę, obraz i tajemnicę. Skupiamy się zaledwie na kilku tematach, motywach przewodnich jej twórczości, które jednak pozwalają pokazać wnikliwość interpretacyjną, zanurzenie w kulturze, kunszt pisarski, nie tylko krytycznofilmową osobowość. Maria Kornatowska oferowała czytelnikowi styl i nieoczywistość spojrzenia. Bezbłędnie odczytywała światy kulturowych znaczeń, także je tworzyła. Miała wszystkie te cechy, które sprawiają, że krytyk staje się autorem, kimś, kto kreuje świat tak samo jak artysta. Kolejne tomy serii dotyczyć będą innych ważnych dla polskiej krytyki filmowej postaci, m.in. Jerzego Płażewskiego, Bolesława Michałka, Krzysztofa Teodora Toeplitza, Zygmunta Kałużyńskiego. Zamiarem redaktorów jest naszkicowanie obrazu krytyki oraz zrekonstruowanie roli, jaką niegdyś odgrywała. Być może okaże się to pomocne dla podjęcia dyskusji o specyfice, funkcji, a nawet zasadności istnienia krytyki filmowej w dzisiejszej rzeczywistości. W tomie publikują: Barbara Giza, Alicja Helman, Annette Insdorf, Karol Jachymek, Małgorzata Jakubowska, Katarzyna Mąka-Malatyńska, Anna Osmólska-Mętrak, Agnieszka Polanowska, Małgorzata Radkiewicz, Grażyna Stachówna, Monika Talarczyk, Piotr Zwierzchowski.

Wacław Rapak czyta teksty Michaux z tego okresu (1927--1929) systematycznie i niespiesznie, respektuje następstwo diarystycznych notacji, rekonstruuje bardzo swoistą logikę tego wymykającego się wszelkim gotowym kategoriom dzieła, które określa mianem egzystencjalnego i literackiego do-świadczenia"", czyli świadczenia o tym, czego się doświadczyło"". Rozwija przy tym (naprzemiennie bądź równolegle) kilka komplementarnych strategii interpretacyjnych.Z recenzji prof. Jerzego FranczakaWacław Rapak, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego związany od czterdziestu lat z Instytutem Filologii Romańskiej. Literaturoznawca, w swojej działalności naukowej zajmuje się głównie nowoczesną i współczesną literaturą francuską. Wśród jego zainteresowań warto wymienić również teorię literatury i metodologię badań literackich. Znawca twórczości Henriego Michaux, któremu poświęcił do tej pory wiele artykułów, zagranicznych wykładów i wystąpień na naukowych konferencjach. W zamyśle autora Henri Michaux - dzieło wyobraźni. Czas wielkich podróży (1927-1929) ma stanowić kontynuację poprzedniej poświęconej temu poecie i artyście książki (Henri Michaux - dzieło wyobraźni. Okres zielony"" 1922-1927) o początkach jego twórczości.

Ślady teatru. Księga ofiarowana Joannie Walaszek wpisuje się w najlepsze tradycje tomów jubileuszowych i stanowi dowód wielogłosowości polskich badań nad teatrem, widowiskami i sztukami performatywnymi. Powstała spójna, a zarazem utrzymana w dialogicznym duchu całość, dająca obraz współczesnej polskiej teatrologii jako dyscypliny, która nie zapomina o swych tradycjach, a jednocześnie otwiera się na nowe tematy i nowe metodologie. Z recenzji dr hab. Ewy Partygi, prof. IS PAN Różnorodność materiału badawczego jest ogromna, tak jak zróżnicowane są poetyki tekstów – od krótkich szkiców i przyczynków do historii teatru, przez eseje, studia przypadków i wspomnienia, po artykuły przekrojowe czy o charakterze syntez. Twórczość Swinarskiego, przywoływana po latach i na nowo interpretowana, stanowi mocne ogniwo książki, nic więc dziwnego, że została wyodrębniona jako osobna część. Jako całość książka Ślady teatru jest niezwykle wartościowa, przynosi wiele cennych odkryć, oryginalnych interpretacji oraz sporo materiału do przemyśleń. Z recenzji prof. dr hab. Ewy Wąchockiej Na książkę składa się dwadzieścia siedem tekstów napisanych z myślą o Joannie Walaszek oraz jej ofiarowanych. Autorami są przede wszystkim jej przyjaciele, często wybitni naukowcy z różnych ośrodków uniwersyteckich i teatralnych w Polsce. Największy blok tekstów dotyczy Konrada Swinarskiego. Nowe świadectwa (niepublikowane listy), nowe odczytania pozwalają po raz kolejny spojrzeć na życie i twórczość tego reżysera. Kolejne rozdziały książki – „Przedstawienia”, „Aktorzy”, „Nowe przestrzenie”, „Obyczaje” – zawierają interesujące teksty dotyczące historii, krytyki i teorii teatru. Tytuł tomu – Ślady teatru – w oczywisty i bezpośredni sposób nawiązuje do zbioru recenzji Joanny Walaszek Ślady przedstawień, wydanego w 2008 roku. Punkt wyjścia obu książek jest podobny – ocalamy ślady. Przy tym, pisząc recenzje, komponując teksty naukowe, ślady po sobie też pozostawiamy... Od redaktorów tomu

Dotychczasowy stan wiedzy dotyczący problematyki komunikacji niewerbalnej odnosi się przede wszystkim do niewerbalnych zachowań ludzkich rejestrowanych i analizowanych w kontekście psychologicznych prawidłowości zachodzących podczas interpersonalnych relacji. Niniejsza książka wskazuje natomiast zakres praktycznego stosowania treści niewerbalnych w przekazie reklamowym emitowanym w telewizji. Fakt wykorzystywania tych treści poddawany jest analizie ich postrzegania przez społeczeństwo, co w efekcie stanowić ma przyczynek do identyfikacji skuteczności reklamy. Głównym celem opracowania jest ujawnienie czynników determinujących stosowanie treści niewerbalnej w reklamie telewizyjnej, a w konsekwencji opisanie wpływu skuteczności wykorzystania treści niewerbalnych w przekazach komercyjnych, politycznych i społecznych na percepcję audytorium. Autor opracowania skupił uwagę m.in. na:istocie procesu komunikacji w ujęciu społecznym i biznesowym,realizacji działalności reklamowej i wykorzystaniu treści niewerbalnych w tym procesie,metodach badania skuteczności reklamy,omówieniu czynników determinujących skuteczność aktywności reklamowej,szczegółowym scharakteryzowaniu elementów komunikacji niewerbalnej w reklamie telewizyjnej,ukazaniu wpływu stosowania treści niewerbalnych w reklamie telewizyjnej na świadomość oraz zachowania audytorium.Książka jest przeznaczona dla studentów marketingu, komunikacji społecznej i psychologii, jak również praktyków zajmujących się na co dzień reklamą.... Autor twórczo wykorzystał nie tylko publikacje z zakresu marketingu (zwłaszcza reklamy i badań marketingowych) i zarządzania, ale także źródła z innych dziedzin naukowych, takich jak psychologia czy socjologia, a nawet neurologia. Do podstawowych zalet pracy należy zaliczyć umiejętność samodzielnego zaprojektowania i przeprowadzenia badań empirycznych i wykorzystania ich wyników w pisanej rozprawie (...) Na szczególne podkreślenie zasługuje podjęcie tematu o wysokim stopniu oryginalności i trudności (niespotykanego w polskiej literaturze) ...prof. dr hab. Stanisław Kaczmarczyk... Szczegółowym zagadnieniem poruszanym w recenzowanej pracy są niewerbalne aspekty komunikacji oraz ich zastosowanie w reklamie telewizyjnej. Autor analizuje skuteczność poszczególnych elementów niewerbalnych i stawia tezę, że intencjonalny dobór treści niewerbalnych zwiększa skuteczność przekazu. Swoje spostrzeżenia obrazuje przykładami, co nadaje pracy wymiar praktyczny i aplikacyjny. (...) Według mojej wiedzy jest to najbardziej kompleksowe ujęcie problematyki komunikacji niewerbalnej, jakie można spotkać na polskim rynku wydawniczym ...dr hab. Joanna Pietrzak, prof. nadzw.

A bohater tej książki, Tom Waits? Cóż, jak zwykle wymyka się wszelkim podziałom. Historia Toma Waitsa pełna jest wzlotów i upadków, arcydzieł i przełomowych, wybitnych utworów z jednej strony, chybionych, nieudanych projektów z drugiej; płyt oraz filmów z punktu widzenia recenzenckiego, krytycznego czasem po prostu dobrych, czasem złych, a czasem może i brzydkich - lecz z perspektywy szerszej, kulturoznawczej, tak czy inaczej zawsze chyba mówiących coś ważnego, tym samym zaś wartych obejrzenia bądź przesłuchania. Nie tylko bowiem - jak przekonuje nas sam Tom Waits - "piękne melodie opowiadają okropne historie", bywa i na odwrót: okropnym melodiom mogą towarzyszyć piękne historie. Tomasz Rabsztyn - ukończył filologię polską na Uniwersytecie Śląskim. Na stałe współpracuje z Kwartalnikiem Kulturalnym "Opcje". Autor książki "Pająk malezyjski, pająk szklany i pająk z Marsa. David Bowie" (Warszawa 2013).

Książka prezentuje historię Konkursu Chopinowskiego opowiedzianą z perspektywy antropologiczno-kulturoznawczej i opartą na obszernym materiale źródłowym. Dzięki temu autorki i autorzy mogli opisać mało dotychczas znane aspekty dziejów najważniejszego w Polsce i jednego z najważniejszych na świecie konkursów muzycznych. ****** The Chopin games. The history of the International Fryderyk Chopin Piano Competition, 1927–2015 The book presents the history of the Chopin Competition told from the perspective of anthropological and cultural studies, and based on extensive source material. Thanks to this, the authors were able to describe the so far little-known aspects of the history of the most important Polish music competition and one of the most important ones in the world.

W prezentowanej książce omówione zostały różne budynki i budowle, zarówno te, które budowane są i użytkowane obecnie, jak i takie, które swoje funkcje pełniły dawniej, a dzisiaj są obiektami do zwiedzania i nauki o przeszłości. Wśród omówionych budowli są między innymi budynki mieszkalne, użyteczności publicznej, budowle sakralne, dawne siedziby władców, budowle obronne, budynki dawniej spełniające funkcje użytkowe, obiekty hotelarskie, budowle ogrodowe i gospodarskie, związane ze zbiornikami wodnymi oraz ozdobne.

"Sebastian Porzuczek podjął się w swej książce rozpatrzenia jednego z najtrudniejszych, a także najważniejszych, problemów, jakie przed człowiekiem (i innymi istotami) stawia życie, a przed literaturą i sztuką – ludzkie doświadczenie. Jednym z powodów tej trudności – który w pracy zajmuje istotne miejsce – jest to, że fenomen i wydarzenie bólu nie dają do siebie dostępu – tyleż ludzkiej świadomości, co dyskursywnemu czy obrazowemu opracowaniu. Sposoby transmitowania tego dotkliwego doświadczenia, a w porządku egzystencji refleksja filozoficzna oraz literacka (jak też filmowa) także jego artykulacji czy reprezentacji, możliwości jego świadczenia i przekazu, status, jaki mu przyznaje sztuka wypowiadania tego doświadczenia – to główne wątki poddane w pracy Porzuczka uważnej, wnikliwej, a przy tym (co chyba najtrudniejsze) celowo zdystansowanej – acz zarazem empatycznej – analizie”. prof. dr hab. Ryszard Nycz „Imponuje równowaga, jaką zachowuje autor między aparatem teoretycznym skonstruowanym z elementów rozmaitych koncepcji filozoficznych, kulturoznawczych i literaturoznawczych – koncepcji przywoływanych swobodnie i ze znawstwem – a partiami analitycznymi, w których autor wykazuje się olbrzymim wyczuleniem na literacki i filmowy szczegół, na pracę języka i obrazu. Pod względem wyboru samego problemu głównego książka lokuje się w jednym z najżywszych obszarów współczesnej humanistyki. Co więcej, zarówno gdy idzie o wymiar teoretyczno-metodologiczny, jak i gdy idzie o analizy konkretnych twórców, autor wykazuje się arcysolidną znajomością współczesnych dyskusji i rozpoznań, zarówno polskich, jak i międzynarodowych. Zarazem świadomie i w skupieniu wytycza swoje ścieżki i kreśli własną mapę. Nie ulega wątpliwości, że rozprawa wzbudzi zaciekawienie wśród literaturoznawców, kulturoznawców i filozofów zainteresowanych problematyką afektu i reprezentacji artystycznej”. dr hab. Adam Lipszyc, prof. PAN

Na fałszywych papierach w Chile"" to reportaż, skondensowana opowieść o sześciu tygodniach mrówczej pracy chilijskiego reżysera, figurującego na liście pięciu tysięcy wygnańców pozbawionych prawa powrotu do własnego kraju, który w warunkach absolutnej konspiracji przebywał sześć tygodni w Chile i rejestrował tamtejszą rzeczywistość po dwunastu latach rządów wojskowej dyktatury.Ten porywający reportaż, bogaty w obserwacje, obrazy, zdarzenia, okraszony niekiedy wisielczym poczuciem humoru, stanowi najwybitniejsze osiągnięcie w dziennikarskiej twórczości Marqueza. Wydawany po raz pierwszy w polskim przekładzie, będzie dla polskiego Czytelnika równie interesującą lekturą jak ""Raport z pewnego porwania"" czy ""Opowieść rozbitka"".

BTS w ciągu kilku lat z gwiazdy K-popu przerodził się w jeden z najpopularniejszych zespołów na świecie. Ich albumy podbijają listy przebojów w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Bilety na koncerty wyprzedają się błyskawicznie. Grupa ma na koncie wiele rekordów Guinnessa. BTS to fenomen, jakiego nigdy nie widzieliśmy.Bez względu na to, czy jesteś początkującym fanem BTS, czy zagorzałym członkiem fanklubu ARMY, ta książka jest dla ciebie.Znajdziesz tu mnóstwo zdjęć, faktów i statystyk (Koreańczycy kochają statystyki!).A ponadto:Przeczytasz zestawienia najbardziej wciągających piosenek, epickich teledysków i najśmieszniejszych klipów na YouTube.Przypomnisz sobie najzabawniejsze i najbardziej urocze chwile z życia swoich idoli.Nauczysz się najbardziej spektakularnych ruchów tanecznych i wrócisz do najbardziej kultowych przebojów.