W tej strefie zapraszamy czytelników tak zwane artystyczne dusze po książki z kategorii Sztuka. Polecamy szereg publikacji o sztuce i jej historii,ciekawostki i portfolia artystów, eseje, albumy, książki o malarstwie, rzeźbiarstwie, architekturze oraz histoii fotografii. Biografie ciekawych artystów, książki i powieści przedstawiające fascynujące losy malarzy i osób uwiecznianych na obrazach. W tym dziale tylko ksiązki ze sztuka w tle.
Szukając światła. Jak zrobić dobre zdjęcie?PRZEWODNIK I MAPA PLENERÓWNajpiękniejsze polskie pleneryDokładne lokalizacje GPSPraktyczne wskazówkiPORADNIKCzy telefonem można zrobić dobre zdjęcie?Jak fotografować ludzi w krajobrazie?Jak czytać prognozę pogody?Jaki aparat fotograficzny kupić?Dlaczego fotograf powinien mieć kalosze?W GÓRACH | NAD MORZEM | NAD WODĄ | W LESIE | PRZESTRZENIE | ARCHITEKTURA | ULOTNE CHWILEStając przy statywie, na którym mam aparat, czuję się jak malarz przy sztaludze. On utrwala obraz farbami i posunięciami pędzla, ja mam do dyspozycji światło. Fotografując pejzaże, czuję, że jestem malarzem światła. Uważam, że na tym polega sztuka fotografii krajobrazu. To nieustanne poszukiwanie światła, które wydobywa nasz świat z mroku i niebytu.Mikołaj Gospodarek - ukończył studia na Wydziale Filmu i Fotografii w Wyższej Szkole Sztuki i Projektowania w Łodzi. Od 2006 roku zawodowo zajmuje się utrwalaniem na fotografiach piękna krajobrazów. Autor publikacji Bucket list Polska, Bucket list Mazowsze, Bucket list Podlasie, Bucket list Dolny Śląsk, Polska na czterech kółkach, Polska z klimatem, Polska pod ziemią, Cuda natury, Zamki, dwory i pałace.
Rysowanie krok po kroku to seria idealna dla najmłodszych i nieco starszych miłośników rysowania. W kilku prostych krokach pokazuje, jak narysować zabawne zwierzątka, postacie i przedmioty.Naucz się rysować różne emocje, wyrażać na kartce papieru różne nastroje.
Przeczytajcie tę książkę, by przekonać się, że słuchanie jest fascynującą przygodą, a w muzyce współczesnej wszystko może się zdarzyć. Oto nowy, szósty tom przebojowej serii edukacyjnej zapoczątkowanej przez D.O.M.E.K.Kompozytor z innej planety i silniki grające na instrumentach. Muzyka z wnętrza butelki i z serca tropikalnej dżungli. Koncert na zabawkowe bączki i symfonia na syreny fabryczne. Spacery dźwiękowe, mosty słuchowe i tapeta do słuchaniaCzym jest muzyka? Gdzie jej szukać? Jak ją tworzyć? Muzycy i kompozytorzy zadają sobie te pytania od wieków. Ale w ciągu ostatnich 100 lat wielu z nich znalazło odpowiedzi, o jakich wcześniej nikomu się nie śniło. W muzyce współczesnej wszystko może się zdarzyć! I właśnie o tym opowiada ta książka.W 44 zwięzłych i przystępnych rozdziałach autorzy przedstawiają wybranych kompozytorów, muzyków i ich dzieła, ukazując na ich przykładach różnorodne sposoby myślenia o dźwięku, muzyce, komponowaniu oraz byciu muzykiem. Wśród bohaterów znajdziecie m.in. Johna Cage'a, Steve'a Reicha, Arnolda Schnberga, Karlheinza Stockhausena, Pawła Szymańskiego i Iannisa Xenakisa, a także The Beatles, Briana Eno, Einstrzende Neubauten, Kraftwerk czy Madonnę.Książce towarzyszyć będzie strona internetowa umożliwiająca odsłuchanie większości opisanych utworów.
Pierwsza, fascynująca powieść o największej polskiej malarce, Tamarze Łempickiej (1898 – 1980). Genialne obrazy i arcybarwne życie. Podróże do Włoch, Niemiec, Ameryki. Dramatyczne okoliczności wydostania się z bolszewickiej Rosji za cenę, która, jak przekonująco pokazuje Grzegorz Musiał, nie pozwoli już nigdy uzyskać spokoju. Pytanie - czy Tamarze na życiowym spokoju zależało? Na ołtarzu sztuki składała ofiary, które prowadziły do wyniszczenia. Była ona niebywałym kłębowiskiem sprzeczności. I świadkiem epoki. Znała wszystkich wielkich artystów, którzy w okresie międzywojennym w Paryżu mieszkali i do Paryża zjeżdżali: Pablo Picasso, André Gide, Jean Cocteau, Gertruda Stein, Coco Chanel, Marlena Dietrich. Ekscentryczna Tamara w powieści Musiała to postać absolutnie niepodległa, skrajnie odważna, swoją niezależnością często raniąca najbliższych. Łempicka demaskuje mielizny części paryskiej bohemy znajdującej się pod urokiem i wpływami sowieckiej Rosji, jednocześnie wchodzi w ten świat, nie potrafi sobie niczego odmówić, a szczególnie narkotyków i zapładniających ją twórczo erotycznych podbojów, z których łatwo się rozgrzesza. Grzegorz Musiał namalował postać, którą najpierw chcemy potępić, by za chwilę wielbić. Życie przegrane? Życie wygrane? Tę powieść trzeba koniecznie przeczytać.
Publikacja pokonferencyjna przygotowana z okazji 10-lecia działalności Koła Naukowego Law&Art stanowi próbę wskazania aktualnych problemów i współczesnych wyzwań będących domeną niemal wszystkich gałęzi prawa w odniesieniu do kultury i sztuki. Zebrane w tomie artykuły dotyczą między innymi ochrony dziedzictwa, rynku sztuki, działalności kulturalnej, zmian zachodzących w obszarze kultury, zagadnień dotyczących prawa własności intelektualnej, rozwoju nowych technologii, wyzwań związanych z konfliktami zbrojnymi, terroryzmem oraz innym formami przestępczości.
******
What Can Be Done with a Work of Art? The Legal Aspects of Art Culture and Art
This post-conference publication, prepared to mark the 10th anniversary of Law & Art Scientific Circle, attempts to show current problems and contemporary challenges which are the domain of almost all branches of law in relation to culture and art. The articles collected in the volume cover the heritage protection, art market, cultural activities, changes taking place in culture, intellectual property rights issues, the development of new technologies, and challenges related to armed conflicts, terrorism and other forms of crime.
Wydana po angielsku w roku 2015 książka Dominiki Laster to jedna z najważniejszych publikacji poświęconych twórczości Jerzego Grotowskiego, jakie ukazały się w ostatnich latach. Porzucając dominujący w wielu dotychczasowych opracowaniach porządek ułożonych chronologicznie faz poszukiwań polskiego artysty, proponuje podróż w głąb, poprzez te kolejne warstwy, by przedstawić oryginalną, dobrze udokumentowaną i klarownie przeprowadzoną analizę pracy Grotowskiego za pamięcią osobistą i pamięcią kultury.
„Książka dowodzi, że jej autorka jest niezwykle wrażliwa na to, co Grotowski budował przez całe życie – mosty horyzontalne pomiędzy jednostkami i kulturami oraz mosty wertykalne, czy też raczej – drabiny, łączące «teraz» i «początek». Na tych mostach i poprzez te mosty Grotowski rozwijał intymną wiedzę o głębokim Ja, które – paradoksalnie – jest Innym, bratem, bliźniakiem, Ja–Ja. […]
Dominika Laster opisuje, rozkłada na części i analizuje ten właśnie proces badania w czynieniu. Jest dla czytelników przewodniczką po sposobach, na jakie ten proces przejawiał się w Sztuce jako prezentacji, parateatrze, Teatrze Źródeł, Dramacie Obiektywnym i Sztuce jako wehikule. Szczegółowo pokazuje, jak „most pamięci” Grotowskiego biegnie od codzienności do precyzyjnie uruchamianych wspomnień osobistych, i dalej – do «początku», który nigdy by nie zaistniał, gdyby nie to, że istnieje poprzez namacalnie realne tradycyjne pieśni wibracyjne, rytuały i mity”.
Prof. Richard Schechner, fragment przedmowy do polskiego wydania
Dominika Laster jest wykładowczynią teatrologii i performatyki na University of New Mexico, gdzie pracuje jako Associate Professor. Doktorat z performatyki uzyskała w New York University (2010). Jest redaktorką działu książek w „TDR: The Drama Review” i współredaktorką „European Stages”. W latach 2013–2015 była wykładowczynią i kierowniczką studiów teatrologicznych na Yale University. W latach 2011–2013 była stypendystką Mellon Postdoctoral Fellow na interdyscyplinarnych studiach performatywnych na Yale University. Dominika Laster jest kuratorką Decolonial Gestures: A Symposium on Indigenous Performance (2016) i Performance in the Peripheries. Jest redaktorką antologii Loose Screws: Nine New Plays from Poland (2015). Publikuje m.in. w „Performance Research”, „New Theatre Quarterly” i „TDR”.
Bestseller "New York Timesa" i "The Washington Post"Stanley Tucci, uznany aktor i maniak kulinarny, przedstawia czarujący, osobisty pamiętnik swojego życia w kuchni i poza nią.Zanim Tucci zdobył sławę dzięki rolom w Diabeł ubiera się u Prady czy Igrzyskach śmierci oraz internetowemu tutorialowi, w którym uczy, jak przyrządzić negroni, wychowywał się w amerykańskiej rodzinie o włoskich korzeniach i co wieczór siadał do rodzinnej kolacji. Magią tych posiłków podzielił się z czytelnikami w dwóch książkach kulinarnych, a teraz postanowił opowiedzieć historie, które kryją się za jego ulubionymi przepisami. Tucci snuje więc opowieści o dorastaniu w miasteczku w stanie Nowy Jork, o kręceniu poświęconych jedzeniu filmów Wielkie otwarcie oraz Julie i Julia, o zakochaniu przy obiedzie i o gotowaniu dla licznej rodziny. Smakowity jest każdy kąsek tej gastronomicznej podróży przez dobre i złe czasy, wspaniałe kolacje i przypalone dania.Książka, napisana z typowym dla Tucciego cierpkim poczuciem humoru, spodoba się każdemu, kto docenia moc posiłku ugotowanego w domu.
Wiesław Michnikowski należy do czołowych postaci polskiego kabaretu i estrady. Całe pokolenia zachwycały się jego piosenkami z Kabaretu Starszych Panów. "Addio, pomidory", "Mija mi" i "Wesołe jest życie staruszka" czy wreszcie niezapomniany skecz "Sęk" w wykonaniu z Edwardem Dziewońskim. Młodzi bezbłędnie rozpoznają jego głos jako Papę Smerfa. Unikający wywiadów i przez ostatnie lata wycofany z życia zawodowego i towarzyskiego, teraz w szczerej rozmowie ze swoim synem, Marcinem. Od przedwojennej Warszawy, przez wspomnienia z aktorskiej garderoby, aż po ostatnie lata. A jeśli do tego dodać ujmujący uśmiech i diabelnie złośliwy dowcip? Proszę Państwa, przed Wami Wiesław Michnikowski!
W publikacji omówiono w sposób kompleksowy, jak najlepiej zabezpieczyć swoje interesy, rozpoczynając proces produkcji filmowej, tak aby z jednej strony uniknąć naruszeń praw przysługujących innym osobom, a z drugiej ograniczyć do minimum ryzyko niekorzystnego wykorzystania własnej twórczości przez podmioty trzecie. W pierwszych czterech rozdziałach omówiono wstępne zagadnienia związane z produkcją filmową z perspektywy prawnoautorskiej. Scharakteryzowano zatem samo prawo autorskie i jego przedmiot, czyli utwór (rozdział I) oraz przedmiot produkcji filmowej ze szczególnym uwzględnieniem określonych elementów filmu podlegających ochronie (rozdział II). Wskazano, jaki jest status poszczególnych osób biorących udział w tworzeniu filmu (rozdział III) i jakie prawa przysługują im z tytułu pełnienia różnych funkcji w procesie twórczym (rozdział IV). W kolejnych rozdziałach omówiono: możliwość wykorzystywania cudzej twórczości w produkcji filmowej (rozdział V), szczególną rolę producenta audiowizualnego (rozdział VI), rodzaje i treść umów prawnoautorskich związanych z produkcją filmową (rozdział VII) oraz działalność promocyjną, medialną i reklamową (rozdział VIII). W IX rozdziale znajdują się wzory umów wraz z komentarzami, które ułatwią czytelnikowi właściwe konstruowanie w przyszłości kontraktów związanych z produkcją filmową. Skrypt jest skierowany przede wszystkim do studentów szkół filmowych. Przydatne informacje znajdą w nim również doświadczeni specjaliści zajmujący się produkcją filmów.
Jest to angielska wersja publikacji Ignacy Jan Paderewski. Listy. Korespondencja kompozytora stanowi świadectwo jego żywego intelektu i nietuzinkowej osobowości. Na kartach listów artysta relacjonował m.in. przebieg swych studiów kompozytorskich i pracy twórczej, dlatego też nierzadko są one jedynym źródłem informacji na temat nieznanych wcześniej czy też niezachowanych do naszych czasów kompozycji […]. Treść listów artysty ujawnia także wiele interesujących faktów o współczesnych mu osobach, w tym wybitnych muzykach, kompozytorach, wykonawcach i pedagogach.
Z zachowanych dokumentów wyłania się złożony portret psychologiczny człowieka, który z pełną determinacją – pomimo rozlicznych przeciwności – kreuje swój artystyczny los. Droga Paderewskiego wiodła od mało satysfakcjonującej – w jego mniemaniu – działalności pedagogicznej, poprzez niekwestionowane i szczególnie przezeń upragnione osiągnięcia kompozytorskie, do zapewniającej mu fortunę kariery uwielbianego przez tłumy wirtuoza.
ze Wstępu, Małgorzata Perkowska-Waszek
tłum. John Comber
The composer’s correspondence attests to his keen intellect and remarkable personality. In his letters, Paderewski writes about such things as his composition studies and creative work; hence they are not infrequently the sole source of information about such previously unknown or lost compositions [...]. The contents of the letters also reveal many interesting facts about the composer’s peers, including outstanding musicians, composers, performers and teachers.
Emerging from these documents is a psychological portrait of a man who, despite numerous setbacks, forged his artistic destiny with the utmost determination. Paderewski’s path led from teaching work that gave him little satisfaction, through his undeniable compositional achievements, which he particularly craved, to the career of a virtuoso loved by the crowds, which made his fortune.
from the Introduction, Małgorzata Perkowska-Waszek
Obchodzone rozmaite święta ku czci Matki Bożej, to jedne z najstarszych świąt w kulturze polskiej. Nasza Ojczyzna może poszczycić się wyjątkowym dorobkiem i bogactwem muzycznym w kontekście świąt maryjnych, nie tylko ze względu na istniejące tu jedne z najstarszych sanktuariów w świecie, znajdujących się w naszej Ojczyźnie i tak licznie porozrzucane po całej Polsce, ale także wielowiekową tradycję kultu i czci Matki Bożej, głęboko zakorzenioną w kulturze polskiej. Impulsem do harmonizacji pieśni maryjnych były dla mnie, w dużej mierze, kierowane na moim kanale www.youtube.com/@PiotrowskiPawel prośby o przesłanie nut do pieśni tam wykonanych a także duże zainteresowanie poprzednim tomem Kolędy na fortepian wydanym w 2022 roku. Postanowiłem więc podzielić się z Państwem tymi opracowaniami, przygotowując 35 najpopularniejszych, w moim przekonaniu pieśni maryjnych. Mam pełną świadomość, że w niniejszych propozycjach przełamuję pewne zasady utrwalone w harmonii klasycznej, niemniej autorskie opracowania otrzymują dzięki temu indywidualny koloryt, współtworzący wyjątkowy nastrój tych utworów. Jakiekolwiek zmiany lub korekty nadałyby im zupełnie inny brzmieniowy kształt. Od Autora
Od dwudziestu lat jestem fanką Upiora Opery (1910), powieści Gastona Leroux, filmów, musicali i innych konkretyzacji mniej lub bardziej artystycznych, powstałych na jej podstawie. Bezpośrednim bodźcem do napisania tej książki stała się dla mnie prowadzona w naszym kraju kampania przeciwko ludziom uznanym za innych i obcych. Erik-Upiór Opery, naznaczony genetyczną deformacją twarzy i ukrywający się przed nienawiścią tzw. "normalsów" w lochach pod Operą Paryską, wydał mi się idealnym upostaciowaniem bohatera cierpiącego z powodu niezawinionego piętna. Materiałem badawczym stało się dwanaście filmów będących adaptacjami powieści Gastona Leroux, które zostały nakręcone w różnych krajach i latach, z różną wiernością wobec oryginału literackiego, ale zawsze z zachowaniem postaci głównego bohatera zmuszonego do ukrywania swej inności. Grażyna Stachówna - odkąd zakończyła pracę w Instytucie Sztuk Audiowizualnych UJ i stała się niefrasobliwą pofessor emerita, zresetowała listę swych publikacji i zaczęła liczyć je na nowo. I tak w 2021 roku opublikowała książkę Jańcioland i okolice. Filmowe światy Jana Jakuba Kolskiego, w 2023 - Piekła Innego. Filmowe adaptacje "Upiora Opery" Gastona Leroux, a za dwa lata może uda jej się przygotować trzecią. Poza tym pisuje dla przyjemności artykuły o starych filmach do "Ekranów" i o filmach operowych do "Arii". Nadal wiernie fanuje Benedictowi Cumberbatchowi i Cormoranowi Strike'owi, słucha oper belcantowych i Elvisa Presleya, z pasją dzierga na drutach szaliki dla przyjaciół (zrobiła ich już 43)
Język w kinie. Antologia to zbiór studiów, które opisują pasmo językowe w filmie. Współistnieje ono na zasadzie synergii z innymi pasmami dzieła filmowego, jest sfunkcjonalizowane i spójne z jego innymi elementami. Na tom składa się 15 studiów nad różnymi aspektami języka w filmie, będących przedrukami opublikowanych artykułów i rozdziałów w monografiach zbiorowych, poprzedzonych oryginalnym wprowadzeniem, napisanym na potrzeby Antologii, wskazującym stan wiedzy, perspektywy i propozycje ujmowania języka w filmowym dyskursie medialnym. Antologii przyświeca cel dydaktyczny: stworzenie u zainteresowanego odbiorcy panoramy możliwych perspektyw oglądu pasma werbalnego w filmie. Tom Język w kinie. Antologia stanowi ogniwo cyklu publikacji książkowych poświęconych językowi w mediach.
Książka traktuje o polskim kinie jako instytucji życia społecznego kształtowanej pod wpływem czynników politycznych, ekonomicznych i artystycznych. Autorka koncentruje się na infrastrukturze twórczości filmowej oraz praktykach wytwarzania i rozpowszechniania filmów. Badając wpływ polityki na materialne wyposażenie kina, postawy twórców i widzów, kształt systemów produkcji, dystrybucji i eksploatacji filmów oraz charakter występujących między nimi powiązań, zmierza do wyłonienia podstawowych prawidłowości funkcjonowania tej instytucji w warunkach państwowego monopolu i partyjnego dyktatu.
Gdy podziwiamy panoramę pięknego miasta, uderza nas często wspaniała spójność tej całości, jej forma i funkcja, materiały, symbolika i kolory. Z drugiej zaś strony, nic nie jest bardziej męczące niż brzydota; przed jej niszczącym działaniem trudno się uchronić. Pojedynczy piękny budynek nie jest w stanie upiększyć ponurego osiedla, lecz wystarczy jeden budynek brzydki, aby zniszczyć ducha najwspanialszego miasta pisze Lon Krier w swojej pracy zatytułowanej Architektura. Wybór czy przeznaczenie.Jeden z najwybitniejszych światowych architektów i teoretyków architektury podsumował w niej niemal 30 lat swoich studiów nad architekturą. Jest to nie tylko niezwykle przenikliwa krytyka modernizmu w architekturze, ale i próba wskazania realnej alternatywy, która de facto już od co najmniej dziesięciu lat istnieje w budownictwie europejskim i północnoamerykańskim.
Legenda duetu krytyków filmowych Zygmunta Kałużyńskiego i Tomasza Raczka, którzy w telewizyjnym cyklu Perły z lamusa przez ponad dziesięć lat prezentowali historię kina jako fantastyczną przygodę i zarazem rozwibrowane lustro współczesnego świata, trwa do dzisiaj i nic nie wskazuje, by siła tej pamięci miała słabnąć. Ta książka nie powstałaby, gdyby nie prośby widzów, by opowiedzieć o fenomenie duetu i o tajemnicy jego sukcesu. Stała się ona też okazją do przypomnienia oryginalności dialogów które prowadzili Kałużyński i Raczek, a także przybliżenia historii ich rozwijającej się na przestrzeni ostatniego ćwierćwiecza XX wieku współpracy.
Wprawdzie Zofia Stryjeńska zasłynęła przede wszystkim jako malarka i ilustratorka, jednak - jak się okazuje - umiejętnie posługiwała się również piórem. Wznowiony kodeks zasad savoir-vivre'u, zatytułowany "Światowiec współczesny", świadczy o wszechstronnym talencie księżniczki malarstwa polskiego i jej niepospolitym poczuciu humoru. Książka, podzielona na cztery rozdziały, choć napisana w pierwszej połowie ubiegłego stulecia, zawiera wciąż aktualne zasady dobrego wychowania, które Stryjeńska przedstawiła rzeczowo, acz dowcipnie, ilustrując niektóre przypadki dobrze znaną kreską. To pozycja obowiązkowa dla wszystkich entuzjastów jej twórczości, jak również osób zgłębiających tajniki savoir-vivre'u.
16 marca 2005 roku na łamach „Gazety Wyborczej” pojawiła się wiadomość z placu Defilad. „Usunięcie stalowych bud i budowę Muzeum Sztuki Nowoczesnej przy placu Defilad zapowiedzieli wczoraj minister kultury i wiceprezydent Warszawy” pisał Dariusz Bartoszewicz i, powołując się na obietnice decydentów, dodawał „Gmach ma być gotowy najpóźniej na początku 2008 roku”.
Historią, która „jak w soczewce skupia większość posttransformacyjnych napięć” dzielimy się z Państwem 18 lat później, w czasie przygotowań do przeprowadzki do nowej siedziby Muzeum Sztuki Nowoczesnej na placu Defilad. To dobry moment, by wrócić do początków działalności Muzeum i przyjrzeć się temu, jak się kształtowało – ze wszystkimi trudnościami i sukcesami.
Trzy spojrzenia na 18 lat istnienia MSN-u składają się na trzy części książki. Porywająca Ballada o urzeczywistnieniu (pewnej instytucji) to opowieść Stacha Szabłowskiego o przemianach kraju i miasta, o wieloletnich perypetiach Muzeum oraz o sztuce, którą proponowało w swoich kolejnych siedzibach przy Pańskiej, w pawilonie Emilia i w Muzeum nad Wisłą. Rozmowę o konkursach architektonicznych, betonie i warszawskości MSN-u, zatytułowaną Dla kogo to muzeum?, prowadzą jego współtwórcy, Joanna Mytkowska i Marcel Andino Velez oraz krytyk architektury i pisarz Grzegorz Piątek. Z kolei Siatka czasu 2005-2022 to kalendarium obejmujące ponad dwie setki wydarzeń zorgnizowanych przez MSN. Teksty dopełnia bogaty wybór zdjęć.
Joanna Mytkowska: Oddajemy w Państwa ręce książkę, która opisuje pierwsze lata istnienia Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Jest to historia budowania instytucji i jej tożsamości. Mamy nadzieję, że będzie użyteczna dla zrozumienia specyfiki Muzeum, które bardziej niż ugruntowywaniem tradycji – nawet jeśli była to tylko tradycja nowoczesności – zajmowało się reagowaniem na dynamicznie zmieniające się wyzwania współczesności.
Bo, jak pisze w Balladzie Stach Szabłowski:
Historia MSN to między innymi opowieść o tym, że bardzo trudno jest wybudować w samym środku Polski instytucję, która w tytule ma sztukę i jednocześnie nowoczesność, przy czym trudności te wykraczają daleko poza problemy budżetowe, logistyczne czy techniczne. To ten rodzaj przeszkód, które piętrzą się, kiedy robi się realną różnicę, dokonuje się zmiany; ich skala jest w jakimś sensie potwierdzeniem, że Muzeum naprawdę jest potrzebne i warto było je stworzyć.
Nazywam się... Fryderyk Chopin. O, widzę, że niektórzy z Was mnie rozpoznają... Tak, to ja, Fryderyk Chopin, kompozytor muzyki fortepianowej. Cieszę się, że jestem Wam trochę znany, mimo, że urodziłem się dwieście lat temu. Choć od dawna nie żyję, została po mnie moja muzyka. Jestem bardzo dumny, że ta muzyka jest wciąż słuchana i wciąż jest ludziom potrzebna.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
