Przedstawiamy siódmy tom z serii wydawniczej Transfer kultury arabskiej w dziejach Polski. Seria ta prezentuje wyniki prac zespołu naukowców różnych dyscyplin, realizującego w ramach Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki projekt badawczy pt. Transfer kulturowy jako transdyscyplinarny element nauki o stosunkach międzykulturowych na przykładzie wpływów kultury arabskiej w dziedzictwie kulturowym Polski (projekt nr 2bH 15 0156 83 na lata 2016–2019).
Transfer kulturowy możliwy jest dzięki bezpośrednim kontaktom międzykulturowym – a tym sprzyjają podróże. Monografia autorstwa Hieronima Kaczmarka zatytułowana Polacy i Egipt na przestrzeni wieków. Zapiski, dzienniki, wspomnienia z podróży prezentuje relacje polsko-arabskie w kontekście wyjazdów Polaków do jednego z najważniejszych krajów arabskich – Egiptu, stąd też została włączona do serii wydawniczej w/w projektu. W efekcie realizacji tegoż projektu jest jednak wzbogacona i poszerzona w porównaniu z pierwszym wydaniem, które ukazało się w 2008 roku w Wydawnictwie Naukowym Uniwersytetu Szczecińskiego pod tytułem Polacy w Egipcie do 1914 roku. Książka niniejsza to rezultat badań nad podróżami Polaków na tereny dzisiejszego Egiptu, które zaczęły się już w XV/XVI wieku, a zwłaszcza nad motywami tych wyjazdów, stosunkiem polskich podróżników do miejscowych realiów społecznych, kulturalnych i politycznych, szczególnie do elementów kultury materialnej odwiedzanego kraju.
Powody i motywy podróży Polaków do Egiptu były różnorodne i mają długą historię. Egipt w ogóle jest krajem szczególnym dla Polaków i Polski. Spośród wszystkich dwudziestu dwóch państw arabskich właśnie z Egiptem Polska najwcześniej nawiązała stosunki dyplomatyczne (sięgają one 1927 roku), w kraju tym zamieszkuje najliczniejsza Polonia, a egipskie kurorty należą do najczęściej odwiedzanych przez polskich turystów. Dlatego warto zapoznać się z opisaną przez Hieronima Kaczmarka w niniejszej monografii historią wyjazdów Polaków do Egiptu, ze śladami, jakie jego krajobrazy, budowle i ludzie pozostawili w polskiej literaturze pamiętnikarskiej, zapiskach czy notatkach podróżników.
Pozwoli to z jednej strony na refleksję nad współczesnymi stereotypami i uprzedzeniami, wciąż obecnymi w odbiorze Egiptu i jego mieszkańców, a także na porównanie, co się zmieniło, a co pozostaje stałe w relacjach polsko-egipskich, czy szerzej – polsko-arabskich.
Ze Wstępu redaktorów naukowych serii
Przedstawiamy pierwszy tom artykułów z serii wydawniczej Transfer kultury arabskiej w dziejach Polski pod redakcją naukową dr hab. Agaty S. Nalborczyk i dra Mustafy Switata. Seria ta prezentuje wyniki prac zespołu naukowców różnych dyscyplin, realizującego w ramach Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki projekt badawczy pt. Transfer kulturowy jako transdyscyplinarny element nauki o stosunkach międzykulturowych na przykładzie wpływów kultury arabskiej w dziedzictwie kulturowym Polski (projekt nr 2bH 15 0156 83 na lata 2016–2019).
W tomie otwierającym serię, zatytułowanym Pierwsze kontakty polsko-arabskie, autorzy poszczególnych opracowań skoncentrowali się na zbadaniu początków transferu kulturowego – na najwcześniejszych (niebezpośrednich) kontaktach kultury arabskiej i polskiej, których rezultatem są arabskojęzyczne relacje o Polsce i Słowianach oraz elementy arabskie w materialnym dziedzictwie kulturowym Polski – arabskie monety i inne źródła archeologiczne, a także rękopisy.
Analizy wczesnośredniowiecznych arabskojęzycznych rękopisów jako źródeł historycznych dotyczących Słowiańszczyzny i Polski dokonał historyk Jacek Adamczyk.
Socjolog Mustafa Switat zbadał kontrowersje dotyczące pochodzenia podróżnika, piszącego w języku arabskim Żyda z Andaluzji, Ibrahima Ibn Jakuba, jego członkostwa w poselstwie do cesarza Ottona I i celu wyprawy do Europy.
O relacjach między Al-Andalus a Słowiańszczyzną (czy raczej między muzułmańskim kalifatem hiszpańskim a Europą Środkowo-Wschodnią) napisał historyk-arabista Mateusz Wilk.
Tekst arabisty Bogusława Zagórskiego prezentuje przegląd elementów arabsko-muzułmańskich w polskim dziedzictwie kulturowym, skupiając się na rękopisach spisanych w języku arabskim, pozyskanych w efekcie kolekcjonerstwa lub międzynarodowego handlu.
Mateusz Bogucki, archeolog-numizmatyk, opracował na podstawie analizy zawartości skarbów wczesnośredniowiecznych materialne ślady najstarszych kontaktów Słowian zachodnich z kulturą arabską.
Historyk Dariusz Adamczyk zbadał źródła napływu i obiegu srebrnych dirhamów z okresu IX–XI wieku, których liczne znaleziska mogły mieć dla początków państwa polskiego ogromne znaczenie .
Uzupełnieniem badań nad obiegiem arabskich dirhamów jest opisanie przez archeologa Tomasza Nowakiewicza wczesnośredniowiecznych importów ze strefy muzułmańskiej, znalezionych na ziemiach polskich.
Poszukiwania elementów (akcentów) arabskich w kulturze materialnej Polski na podstawie źródeł archeologicznych przeprowadziła też Małgorzata Grupa, archeolog specjalizująca się w analizie zabytków wykonanych z materiałów pochodzenia organicznego, takich jak: drewno, skóra, tkanina etc.
„Większość tekstów przedstawionych w niniejszym opracowaniu pochodzi ze zbiorów powiastek zhiguai xiaoshuo, które kompilowano lub pisano okresie Sześciu Dynastii (Liuchao, 220-589). Kryterium wyboru poszczególnych powiastek była przede wszystkim obecność w nich zaświatów, różnie rozumianych – od rajskich krain zamieszkanych przez bóstwa czy transcendentnych (xian), poprzez krainy umarłych, aż do piekieł. Wybrano więc teksty, które w jakiś sposób realizują ten cel – czy to przez opis miejsca, do którego udawali się ludzie po śmierci, czy też ukazanie, jak światy istot żywych i niematerialnych kontaktowały się ze sobą, czy też przez przedstawienie cech osób, które mogły dostać się do różnie pojmowanego raju.”
ze Wstępu
W pierwszym roku panowania cesarza Wujian z dynastii Han, w Donglai był człowiek o nazwisku Chi, który często pędził alkohol. Pewnego dnia, zjawiło się u niego trzech dziwnych jegomości, którzy przynieśli ze sobą makaron i ryż i poprosili o alkohol jego roboty. Gdy go wypili, odeszli. Po
chwili ktoś przyszedł powiedzieć, że widział w pobliskim lesie trzy p?ane duchy.
z "Zebranych zapisków o zjawiskach nadprzyrodzonych"
Agnieszka Witkowska-Krych napisała książkę ważną, poświęconą codziennemu życiu dzieci Domu Sierot Janusza Korczaka w ostatnich latach jego funkcjonowania. Autorce udało się dotrzeć do wielu świadectw, dokumentów i wzmianek prasowych, które opisują walkę Korczaka, Stefanii Wilczyńskiej oraz reszty personelu o przetrwanie w możliwie ludzkich warunkach, z zachowaniem zasad pochodzących z dawnego regulaminu, wypracowanego jeszcze w macierzystej siedzibie przy ul. Krochmalnej 92. A walka ta sprowadzała się do najprostszej rzeczy, czyli zapewnienia dzieciom minimalnych chociażby warunków do życia, ale również do uchronienia ich przed straszliwym strachem przed śmiercią. Stąd ucieczka Korczaka w marzenia, stąd przedstawienie teatralne „Poczty”, wystawione na kilka dni przed wyprowadzeniem dzieci na Umschlagplatz w sierpniu 1942 r. Ten opis przejścia przez getto jest chyba najbardziej wstrząsającym fragmentem książki. Dla mnie osobiście dodatkowo przejmującą rzeczą było to, że wielu świadków oraz bohaterów tego przemarszu znałem osobiście. Dzięki Autorce mogłem Im towarzyszyć do ostatniej chwili. Jarosław Abramow-Newerly
Agnieszka Witkowska-Krych – z wykształcenia kulturoznawczyni, hebraistka i socjolożka, z zamiłowania badaczka życia i działalności Janusza Korczaka, przez ostatnie lata związana z Korczakianum (pracownią naukową Muzeum Warszawy), obecnie doktorantka w Instytucie Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Autorka tekstów naukowych i popularnonaukowych dotyczących historii i kultury Żydów.
Yu Hua to jeden z najważniejszych współczesnych pisarzy chińskich - mieszkający w Chinach lecz wciąż niepokorny wobec władz Chińskiej Republiki Ludowej. W swoich dziełach nie boi się podejmować trudnych dla Chińczyków kwestii, wykorzystując do tego najróżniejsze formy literackie i publicystyczne. Opowiadania zawarte w zbiorze ujawniają wielość tematów i bogactwo pisarskiego stylu autora "Chin w dziesięciu słowach". Znajdziemy tu zarówno surowy realizm, jak i elementy surrealizmu czy prozy wuxia (fantasy heroicznego).
- O, uderzyły.
Ojciec odłożył pióro i wstał. Na sam dźwięk syreny alarmowej nie ruszyłby się z miejsca, ale słysząc uderzenia dział przeciwlotniczych, przerwał pracę, założył pięcioletniej córeczce pikowany kaptur ochronny i zaniósł ją do schronu wykopanego w ogrodzie. Zastał tam już matkę, która z dwuletnim synkiem na plecach przycupnęła w głębi. […] Gdy tylko narzekania matki ucichły, pięcioletnia córeczka natychmiast zaczęła głośno domagać się opuszczenia schronu. W takiej sytuacji uspokoić ją mogła jedynie ilustrowana książeczka z baśniami. Momotaro, Trzaskająca góra, Wróbel z wyrwanym językiem, Skradziony guz, Urashima Taro… Ojciec czytał te baśnie dzieciom. Strój miał wprawdzie nędzny, a wyglądem przypominał błazna, ale był niezwykłym człowiekiem, który posiadał niespotykaną zdolność snucia opowieści.
Działo się to dawno, dawno temu.
W tej wyjątkowej książce, stworzonej w ostatnich miesiącach Wojny na Pacyfiku, Osamu Dazai opowiada cztery baśnie, doskonale znane każdemu Japończykowi. Książka ma formę opowieści szkatułkowej. Ukrywający się przed nalotem bombowym ojciec opowiada córeczce niezwykłe historie… Rezultat? Nieco prowokujący, niezwykle zaskakujący, a czasem niesamowicie wręcz zabawny.
Praca zbiorowa pod redakcją Anny Parzymies
Zbiór artykułów z dziedziny językoznawstwa, historii i sztuki uczonych z najważniejszych ośrodków orientalistycznych Europy i Stanów Zjednoczonych. Artykuły napisane są w językach: angielskim, rosyjskim, włoskim, niemieckim i
francuskim. Książkę opublikowano dla uczczenia wieloletniej działalności naukowej i dydaktycznej profesora Tadeusza Majdy, turkologa z Uniwersytetu Warszawskiego.
Professor Tadeusz Majda is a scholar with diverse academic interests, covering such areas as the languages, literature and culture of the Turkish peoples, the Near East and Islam. Professor Majda is a distinguished representative of Polish Turcology, who continues the work of his eminent predescessors Professor Ananiasz Zjączkowski and Professor Jan Reychman. To celebrate many years of his work as an academic and a tutor, his friends and colleagues from the largest centres of Oriental Studies in Europe and United States have prepared this collection of valuable contributions.
This book focuses on a number of questions that occupied Nietzsche ans Wittenstein and reveals in what way the two philosophers, who are quite different in temperament, do actually share much in common. It is explained that in their philosophies the method is one: philosophy should act as therapy, creativity and the work of art. The strategy is one: destructionism is the first step destruction of metaphisics, purifying of our language and our concepts in order to remove the ‘shadows of God’. The style of both philosophers is similar: non-systematic, aphoristic, dialogic. And the goal is one: ethical.
In a world devoid of God, in which all the old values have lost their relevance to the human soul, they try to indicate a path to salvation for humanity, a form of salvation which is not the result of divine grace, but of human creativity.
Kolejna publikacja Gillesa Kepela – francuskiego politologa i znawcy problematyki islamu, tym razem o rozłamie wewnątrz wspólnoty muzułmańskiej, podzielonej wizją przyszłości islamu. Autor przekonuje, że decydująca bitwa rozegra się w Europie, wśród tutejszych i napływowych muzułmanów. Podkreśla rolę katalizatora, jaką w tym konflikcie odegrały Stany Zjednoczone.
Al’Kaida, aby powstrzymać upadek dżihadu zorganizowała zamachy 11 września. Uderzając w amerykańskiego „dalekiego wroga”, miała nadzieję doprowadzić do triumfu radykalnego fundamentalizmu na całym świecie. Prowokację zorganizowano w chwili, gdy Izraelczycy i Palestyńczycy pogrążyli się w chaosie drugiej intifady.
W tym czasie w Waszyngtonie wpływowe lobby neokonserwatystów na nowo opracowywało interesy strategiczne Stanów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie. Polegały one na jednoczesnym zapewnieniu bezpieczeństwa Izraelowi i zaopatrzenia w ropę. „Wojna przeciwko terroryzmowi” połączyła aspiracje demokratyczne z próbami podkreślenia własnej hegemonii, ale Amerykanie, zajmując Irak, otworzyli puszkę Pandory. O impasie, w którym znalazł się przede wszystkim świat islamu, ale i polityka amerykańska, świadczy z jednej strony upokarzanie więźniów irackich przez strażników amerykańskich, z drugiej zaś – krwawe egzekucje zachodnich zakładników dokonywane przez bojowników dżihadu.
Chaos zagraża światu muzułmańskiemu i rozdziera jego tkankę społeczną, doprowadzając do fitny, czyli wojny w łonie islamu.
W dużym stopniu bitwa o przyszłość islamu – między nowoczesnością a konserwatyzmem, laicyzacją życia a ekspansją fundamentalizmu – rozegra się w Europie, wśród żyjących tu milionów muzułmanów. Islam europejski stanowi dzisiaj awangardę tej bitwy, wzorzec, na którym skupiają się spojrzenia muzułmanów z całego świata, pragnących żyć bez jarzma autorytarnych reżimów oraz krwawych urojeń bojowników dżihadu.
Do dziś nie ustalono komu przyznać palmę pierwszeństwa i uznać za odkrywcę miłości między mężczyznami. Już w starożytności Grecy i Rzymianie toczyli spór na ten temat. Jedni uważali, że legendarny poeta Tamyris był pierwszym mężczyzną, który zakochał się w młodzieńcu o wdzięcznym imieniu Hyakintos...
Warszawa 1993
Masakra Jezydów rozpoczęta przez Państwo Islamskie w 2014 r. może mieć tylko jedną nazwę – ludobójstwo. W obozach dla uchodźców na terenie irackiego Kurdystanu ks. Patrick Desbois i Costel Nastasie przeprowadzili rozmowy z ponad setką osób, które przeżyły tę masakrę. Kobiety jezydzkie wzięte w niewolę przez Państwo Islamskie czujnie obserwowały swoich oprawców i różne sekrety ich
przestępczej organizacji.
Seks, zbrodnia i pieniądz – zeznania ocalałych świadków obalają wszelkie pozory. Jedynym celem „bojowników Allaha” jest nieograniczona władza. Ale do realizacji tego celu islamiści potrzebują określonych narzędzi. I znajdują je w Jezydach, mniejszości etnicznej i religijnej. Mężczyźni, o ile nie złożą przysięgi na wierność islamowi, okazują się bezużyteczni i są natychmiast likwidowani. Natomiast kobiety stają się niewolnicami seksualnymi lub reproduktorkami, których potomstwo powiększyć ma szeregi bojowników Państwa Islamskiego. A chłopców – poprzez okrutny trening i przy pomocy narkotyków – przygotowuje się także do zadań terrorystycznych. Z dyskrecją i bolesną empatią ks. Patrick Debois pochyla się nad zapomnianymi ofiarami tych zbrodni, prezentując nam szczegóły wydarzeń, określanych przez niego mianem ludobójstwa „wysoce praktycznego”. To głos upominający się o człowieczeństwo, o to człowieczeństwo, którego zabrakło na początku XXI wieku…
Patrick Debois – ksiądz katolicki, założyciel i przewodniczący międzynarodowej organizacji Yahad-In Unum, prowadzi od lat badania nad Holokaustem, sprzeciwia się antysemityzmowi, dąży do zacieśnienia relacji między katolikami a Żydami.
Costel Nastasie – pochodzi z Rumunii, potomek deportowanych podczas II wojny światowej; prowadzi badania nad ludobójstwem Romów.
Przewodniczący Stowarzyszenia Roma Dignity.
„Niewiele osób mogłoby się pochwalić tak zróżnicowaną karierą, jak Jonathan Lynn. Żarty na bok. Zasady komedii to niesamowicie wciągające połączenie poradnika dla początkujących twórców komedii z autobiografią. Każdy, kto sięgnie po tę książkę, zdobędzie wiele informacji o tym, czego potrzeba, aby osiągnąć sukces w komedii, i o człowieku, któremu to się zdecydowanie udało” – britishtheatreguide.info
Jonathan Lynn jest wszechstronnym artystą. Przez ostatnie czterdzieści lat mieliśmy okazję poznać go jako reżysera, scenarzystę, producenta i aktora w filmach zarówno kinowych, jak i telewizyjnych. Jest również autorem bestsellerowych książek i powieści. Wśród filmów, które wyreżyserował, znajdziecie takie pozycje jak: „Uciekające zakonnice” czy „Trop” (do których również napisał scenariusze), „Mój kuzyn Vinny” (grali tam Joe Pesci, a za rolę w którym Marisa Tomei dostała Oscara™), „Jak ugryźć 10 milionów” (z Bruce’em Willisem i Matthew Perrym), „Prawem na lewo” (z Jeffem Danielsem i Charlize Theron), „Sknerus” (z Michaelem J. Foxem i Kirkiem Douglasem), „Fałszywy senator” (za który Eddie Murphy otrzymał specjalną nagrodę od Political Film Society oraz Enviromental Media Award) czy „Wojna pokus” (film z udziałem Beyoncé Knowles i Cuby Goodinga Jr., nagrodzony Czarną Szpulą za najlepszy film roku).
„Tak, panie ministrze” – wyróżniona nagrodą BAFTA satyra polityczna, którą napisał razem z Antonym Jayem – nie schodziła z ramówki BBC2 przez cztery lata. Sequel, czyli „Tak jest, panie premierze”, królował na ekranach od 1986 do 1988 roku. Oba programy zostały wyemitowane w osiemdziesięciu czterech krajach i są dostępne na DVD. Zostały wyróżnione Nagrodą Specjalną Campaign for Freedom of Information oraz wieloma innymi nagrodami.
Zachwyty nad „Żarty na bok. Zasady komedii”:
„Aspirujący twórcy znajdą tu wiele dobrych rad… Szczególnie fascynują kulisy „Tak, panie ministrze” – Simon Brett, „Sunday Express”
„Fascynująca” – Mark Lawson, „Guardian”
„Bez wątpienia jest to świetny poradnik dla początkujących scenarzystów, reżyserów i aktorów – do tego podparty doświadczeniem, jakie niesie ze sobą czterdzieści pięć lat sukcesów… Będziecie zachwyceni” – „Scotsman”
„Ta książka to hołd dla świetnych scenarzystów i aktorów, których Lynn znał – szczególnie dla Leonarda Rossitera oraz Jacka Rosenthala – a także zbiór 150 zasad, które są albo mądre, albo oczywiste, albo tak mądre, że aż oczywiste” – TLS
„Ta książka nie jest poradnikiem. Można powiedzieć, że jest zapisem wspomnień przeplatanych z historiami o tej części mojego życia, która została wykorzystana – lub zmarnowana – na rozśmieszanie ludzi. Śmiech często pomaga ludziom, ale nie mogę nazwać się altruistą – robię to dla siebie. Dla ekscytacji wynikającej z tego, że publiczność śmieje się z rzeczy, które wymyśliłem. Dla poczucia spełnienia.
(…) Kiedy byłem małym chłopcem, wydawało mi się, że ludzie, którzy zajmują się pisaniem komedii, mają tajemniczy, może nawet nadprzyrodzony dar. Zastanawiałem się, jak oni to robią. Jak tydzień po tygodniu, miesiąc po miesiącu, rok po roku, sprawiają, że ludzie pękają ze śmiechu? (...)
Chciałem być jedną z osób, które potrafią wywoływać śmiech innych.
Czy komedia rzeczywiście jest trudniejsza od pozostałych gatunków dramatycznych, a jeśli tak, to dlaczego? To nieuchwytność sprawia, że komedia wciąż pozostaje dla mnie fascynująca. Dlatego też nie znajdziecie w tej książce ostatecznych odpowiedzi – mogę przedstawić w niej jedynie to, co zaobserwowałem na podstawie własnych doświadczeń.
Mam nadzieję, że przyda się ona nie tylko ludziom, którzy chcą zajmować się komedią, lecz także tym, którzy po prostu lubią ją oglądać.” – Jonathan Lynn o swojej książce
Uczennica została napisana na samym początku literackiej kariery Osamu Dazai. Szybko jednak zyskała rozgłos – przede wszystkim dzięki mistrzowskiemu użyciu języka. Był to styl, który z powodzeniem mógłby znaleźć się w dzienniku nastoletniej dziewczyny, a jednocześnie – bardzo malowniczy i sugestywny. Dziś widzimy w tej opowieści ironiczny opis społeczeństwa i walkę jednostki o wolność. To tematy, które Dazai eksplorował nie tylko w swojej twórczości, ale które były też wiodącymi wątkami w jego krótkiej i burzliwej biografii.
Osamu Dazai (właśc. Shuji Tsushima; 1909-1948) to jedna z najważniejszych postaci w literaturze japońskiej. W czasie swojego burzliwego – bo naznaczonego uzależnieniami i licznymi próbami samobójczymi – życia zasłynął jako mistrz nowego stylu, świetnie władający językiem, potrafiący głośno wyrazić stany uczuciowe kolejnych pokoleń młodych Japończyków.
Młoda narratorka „Uczennicy” nadal jest na etapie odkrywania siebie, a stworzona przez Dazai kronika jej emocjonalnych przemian jest arcydziełem.
J. Thomas Rimer, University of Pittsburgh
Chociaż przedstawione w konkretnym czasie, miejscu i kulturze, przesłanie i przestroga od Dazai mają wydźwięk uniwersalny.
David Stahl, Binghamton University SUNY
Legendy zawarte w drugim tomie sam Autor określa jako "opowieści niezwykłe", których tematem są spotkania ze zwierzętami, potworami i duchami, czyny szamanów i innych nietuzinkowych jednostek. Podobnie jak te, zamieszczone w tomie pierwszym, są w większości tłumaczone z oryginału (języków mandżurskiego, dagurskiego i in.) Novum stanowią obszerne przypisy oraz indeks obejmujący także tom pierwszy.
Książka Lindy Aronson "Scenariusz na miarę XXI wieku. Przewodnik po technikach pisania nowoczesnych scenariuszy filmowych" to obszerne i praktyczne vademecum scenopisarstwa obejmujące wszystkie rodzaje scenariuszy, od klasycznych do awangardowych. Książka stanowi doskonały przewodnik dla każdego, kto chce napisać scenariusz filmu pełnometrażowego, krótkometrażowego, adaptacji, filmu gatunkowego lub artystycznego. Podręcznik przeprowadza przez proces pisania - od wybierania najlepszego pomysłu, poprzez zaplatanie fabuły, do pisania i redagowania udanego scenariusza. „Scenariusz na miarę XXI wieku” jest lekturą obowiązkowa zarówno dla początkujących jaki doświadczonych scenarzystów.
Linda Aronson jest autorką nagradzanych scenariuszy filmowych, telewizyjnych i teatralnych, jak również popularnych powieści. Jej znakiem rozpoznawczym są wykłady na temat nielinearnych i równoległych form prowadzenia narracji w filmie i produkcjach telewizyjnych
Mieszkający w Pekinie, publikujący na Zachodzie prozaik, eseista, eksplorator stylów i narracji Yu Hua jest już nam częściowo znany za sprawą książek „Żyć” i „Chiny w dziesięciu słowach”. Tym razem opowiada nam o tym, jak się jeszcze do niedawna w Chinach żyło.
Wiemy, że biednie. A co poza tym? Bardzo różnie. Na przykład, handlowało się… własną krwią. Dziś pod względem materialnym życie się zmieniło, ale co z ludzkimi charakterami, z zasadami?
Yu Hua każe nam w takowe zmiany powątpiewać, dostrzegając chińską ciągłość. I chyba warto go posłuchać, bo wiemy, że wrażliwość ma niezwykłą.
Prof. Bogdan Góralczyk, sinolog i dyplomata, autor książki
Wielki Renesans. Chińska transformacja i jej konsekwencje.
Poważne opracowanie naukowe, które przenosi nas w fantastyczne, nieznane nam wcześniej światy Azji Środkowej, widzianej oczami starożytnych Chińczyków. Gdy dziś wszyscy w koło mówią o Nowym Jedwabnym Szlaku, autorki pokazują nam obraz tych egzotycznych terenów zaklęty w dawnych tekstach chińskich, znanych dotąd jedynie wąskiej grupie badaczy.
Wspaniała robota!
Dr Marcin Jacoby
Lektura zaprezentowanych tu źródeł otwiera pole do dyskusji na wielu płaszczyznach. Teksty powstały w środowisku chińskich erudytów, którzy – co prawda – odebrali staranną edukację, ale ulegali bardzo silnemu wpływowi chińskiej tradycji – literackiej i filozoficznej. Ich przekazy o zachodnich krainach nie mogą być oceniane wyłącznie w kontekście współczesnej wiedzy na temat dziejów regionu śródziemnomorskiego i konfrontowane ze znanymi nam z historii faktami. Należy bowiem pamiętać o oddziaływaniu chińskiej historiografii, mitologii i koncepcji geograficznych, które w wielu wypadkach znacznie zniekształciły obraz przekazywany w tych dziełach.
Zbiór przekazów o Da Qin i Fulin stanowi wyjątkowe źródło historyczne, pozwalające na analizę nie tylko stanu wiedzy dostępnej chińskim erudytom na temat rubieży znanego im kontynentu zachodu, ale też chińskiego podejścia do geografii i koncepcji świata. Mimo kolejnych badań, wiele aspektów tego źródłowego przekazu wciąż pozostaje niewyjaśnionych, a wiele pytań dotyczących jego znaczenia – otwartych.
Dr Marta Żuchowska – archeolog i sinolog, wykłada w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego. Absolwentka Instytutu Archeologii UW i Zakładu Sinologii Wydziału Orientalistycznego UW. Przez 15 lat brała udział w pracach Polskiej Misji Archeologicznej w Palmyrze. Studiowała język i kulturę Chin na Uniwersytecie Sun Yat-Sena w Guangzhou. Zajmuje się archeologią Bliskiego i Dalekiego Wschodu i historią szlaków handlowych w Azji.
Dr Katarzyna Sarek - adiunktka w Instytucie Orientalistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Absolwentka Zakładu Sinologii Wydziału Orientalistycznego UW i Instytutu Archeologii UW. Studiowała język i kulturę Chin na Nanjing Normal University. Zajmuje się chińskim językiem klasycznym, chińską literaturą dawną i współczesną. Tłumaczka literatury chińskiej, popularyzatorka wiedzy o Chinach.
Tadeusz Dołęga-Mostowicz (1898-1939) – to najpoczytniejszy polski autor w dwudziestoleciu międzywojennym. Twórca takich nieprzemijających przebojów czytelniczych, jak Kariera Nikodema Dyzmy czy Znachor, żeby wspomnieć tylko te najbardziej znane.
Wbrew powszechnemu mniemaniu powieść Kariera Nikodema Dyzmy, wydana w 1932 roku, nie była jego debiutem jako człowieka pióra. Na przełomie lat 1924/1925 T. Dołęga-Mostowicz został felietonistą dziennika „Rzeczpospolita”. We wrześniu 1927 roku za swoje cięte i bezkompromisowe publikacje zapłacił ciężkim pobiciem przez „nieznanych sprawców”. Napastnicy poruszali się, jak wykazało śledztwo, samochodem komendanta głównego Policji Państwowej.
Tom zawierający opisy i komentarze dotyczące życia społecznego i dnia codziennego, który oddajemy w Państwa ręce, jest swoistym literackim dokumentem epoki i drugą częścią zbioru ponadczasowych w swojej wymowie felietonów i opowiadań, które Tadeusz Dołęga-Mostowicz napisał przed rozpoczęciem błyskotliwej kariery powieściopisarskiej.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
