Próbujemy siebie mieć, próbujemy siebie podarować. „którą zostawię ci siebie z której głębokiej szuflady / na której fotografii odbitej nieostro / tę o ciebie starszą, tę o tobie cichą / tę w ostatniej chwili dobiegłą”.
„ciebie ode mnie” to poruszające spotkanie dwóch wyjątkowych artystek – wybitnej poetki Krystyny Miłobędzkiej i kompozytorki, pianistki Hani Rani. Na płycie, która jest świadectwem tego niezwykłego spotkania znalazły się przeczytane przez poetkę dwadzieścia dwa wiersze, którym towarzyszy specjalnie skomponowana do nich muzyka.
„ciebie ode mnie” to opowieść o biegu życia, o życiu wpisanym w przemijanie i przemijaniu wpisanym w życie, o pamięci, o miejscach i ludziach, których zabieramy w siebie. „Życie jest łatwiej wypłakać, niż opowiedzieć. Wszystkie nasze wobec i nasze nie dość. Słowa niedokładnie przylegają do tego, co chcielibyśmy powiedzieć. Spóźnione, za szybkie, nieuważne, niecierpliwe. Gdyby można było »mówić się w milczeniu«” – napisała Krystyna Miłobędzka.
Muzyka Hani Rani w przejmujący sposób współbrzmi tu z głosem i zapisami autorki „jest / jestem”, stwarzając przestrzeń dla intymnego spotkania z tekstem.
Wydawnictwo „ciebie ode” mnie składa się z książki z wierszami i płyty CD (czas trwania płyty TT 61:55). Publikacja ukazała się z okazji jubileuszu dziewięćdziesiątych urodzin Krystyny Miłobędzkiej.
Krystyna Miłobędzka – poetka, autorka sztuk teatralnych i prac teoretycznych poświęconych teatrowi dziecka. Debiutowała w roku 1960 cyklem „Anaglify”, pierwszy tom poetycki „Pokrewne” wydała w 1970 roku. Opublikowała również: „Dom, pokarmy” (1975), „Wykaz treści” (1984), „Pamiętam” (1992), „Imiesłowy” (2000), „Po krzyku” (2004), „gubione” (2008). Jej sztuki teatralne zostały zebrane w książce „Gdzie baba siała mak” (2012). Wydała także zbiór szkiców o teatrze dziecka „W widnokręgu Odmieńca” (2008). Laureatka wielu nagród i wyróżnień, m.in.: Nagrody im. Barbary Sadowskiej (1992), Nagrody Fundacji Kultury (1993), Nagrody Ministra Kultury (2001). W ostatnich latach nagrodzona za całokształt twórczości m.in.: Wrocławską Nagrodą Poetycką SILESIUS (2013), Poznańską Nagrodą Literacką – Nagrodą im. Adama Mickiewicza (2020) oraz Nagrodą Specjalną 100-lecia ZAiKS-u (2022). Ostatnio nakładem Wydawnictwa Wolno ukazał się obszerny wybór wierszy „jest / jestem” (2020), który jest świadectwem niemal całej drogi twórczej.
Hania Rani – kompozytorka, pianistka i wokalistka. Absolwentka Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie i Hanns Eisler Hochschule für Musik w Berlinie. W duecie z Dobrawą Czocher nagrała w 2015 roku płytę „Biała flaga” z klasycznymi aranżacjami piosenek Grzegorza Ciechowskiego, a ostatnio także „Inner Symphonies” wydaną przez Deutsche Grammophon.
Międzynarodową popularność zdobyła trzema albumami nagranymi dla brytyjskiej wytwórni Gondwana Records. W 2019 roku ukazała się jej debiutancka płyta solowa „Esja”. Wydany w 2020 roku album „Home” został uznany płytą roku w plebiscycie „Gazety Wyborczej”. W 2021 roku ukazał się jej trzeci album studyjny „Music for Film and Theatre”.
Laureatka wyróżnień i nagród muzycznych – w 2020 roku zdobyła aż czterokrotnie statuetkę Fryderyka w kategoriach: Album Roku Alternatywa (za album „Esja”), Nowe Wykonanie (z Melą Koteluk), Fonograficzny Debiut Roku i Kompozytor Roku (ex equo z duetem kompozytorskim Dawid Podsiadło/Olek Świerkot), była także nominowana w kategorii Producent Roku.
Audiobook Wiersze (autor, lektor i przypadkowe lafiryndy) to Marcin Świetlicki do słuchania. Sto tekstów poetyckich, dwie płyty CD. Przekaz zdecydowanie dla wrażliwych! tak sobie myślę pisze Marcin Świetlicki że jest to moje pierwsze w pełni autorskie solowe dzieło, mimo że paradoksalnie w jego nagraniu wzięło udział kilkadziesiąt osób, ale mam silne przeczucie, że wreszcie po raz pierwszy zrealizowana została w pełni moja koncepcja, oj, jak ja lubię mieć kontrolę nad całością, oj, jak ja lubię, mam nadzieję, że jakoś sobie poradziłem, jako zupełny samotnik, który nauczył się z wielkim wysiłkiem pracować z ludźmi, a że rzeczy typowe mnie niekoniecznie interesują, to wymyśliłem sobie kształt tego nietypowego audiobookaWydawnictwo Wiersze (autor, lektor i przypadkowe lafiryndy) składa się z książki w twardej oprawie, zawierającej esej Marcina Świetlickiego oraz dwóch płyt CD.Na płycie pierwszej (autor i lektor) wiersze czytają Marcin Świetlicki oraz znakomity lektor filmowy Marek Lelek. Znalazły się tu zarówno wiersze sierotki, jak również teksty nieśmiertelne i ponadczasowe.Na płycie drugiej (przypadkowe lafiryndy) wiersze czytają specjaliści branży knajpianej, dyplomowany tramwajarz, listonosz, a także ludzie świata nauki, kultury, teatru, literatury oraz muzyki za każdym razem postaci charyzmatyczne, m. in.: Bożena i Lech Janerkowie, Ryszard Tymon Tymański, Paulina Owczarek, Małgorzata Tekla Tekiel, Dariusz Dudziński, Joanna Jodełka, Miho Iwata, Grzegorz Dyduch, Mariusz Czubaj, Alina Kamińska, Stanisław Heropolitański, Karolina Kowalska, Michał Dymny, MC Robak, Marszałek i Legendarny Afrojax. Całości patronuje duch Richarda Brautigana!
O czym bzyczą pszczoły i rechoczą żaby? Czego dotyczy kłótnia ptaków? Komu przeszkadza leśne echo? Czy można usłyszeć ciszę?
"Orkiestra świata" Magdaleny Mrozińskiej to pełna humoru wierszowana opowieść o niezwykłym świecie przyrody i zmieniających się porach roku. Przyrody, która codziennie przygotowuje nam muzyczną ucztę, z niesłabnącym zapałem wprawiając w ruch swoją wyjątkową orkiestrę. To także zaproszenie do bycia uważnym, dostrzeżenia w pozornie zwykłych rzeczach ich ukrytych tajemnic.
Ważnym bohaterem książki jest także język - bogaty w całą paletę odcieni, precyzyjny w nazywaniu niuansów, idealny do budowania muzycznych światów. Zebrane tu wiersze uwodzą dwuznacznością słów i znaczeń, zapraszają do twórczej zabawy i eksperymentów.
Jak mówi Magdalena Mrozińska: "Lubię podsłuchiwać otaczający mnie świat, a potem literacko przetwarzać to, co zasłyszane. Zbieram różne historie, dziecięce zachwyty, osobliwe refleksje, dźwięki. Wierzę, że w rechocie żab, bzyczeniu pszczół, pohukiwaniu sowy kryją się tajemnice i niestworzone opowieści. Postanowiłam je spisać. I bardzo zależało mi, żeby w tej orkiestrze pierwsze skrzypce grało trio złożone z języka, natury i humoru".
Wierszom towarzyszą pełne energii ilustracje Katarzyny Walentynowicz. Książka została wydana we współpracy z Teatrem Lalek "Pleciuga" w Szczecinie, który na podstawie tekstów przygotował muzyczny spektakl dla dzieci "Orkiestra świata, czyli bajki leśnej szajki".
Magdalena Mrozińska - z wykształcenia dziennikarka i italianistka. Absolwentka studiów "Literatura i książka dla dzieci i młodzieży wobec wyzwań nowoczesności" w Instytucie Literatury Polskiej UW. Autorka książek dla dzieci "Paskudki słowiańskie" (2013) oraz "Czary na Białym" (2015), sztuk teatralnych i scenariuszy słuchowisk radiowych. Kierowniczka literacka w Teatrze Lalek "Pleciuga" w Szczecinie oraz redaktorka naczelna magazynu teatralnego "Gabit".
Jej sztuki teatralne były publikowane w "Nowych Sztukach dla Dzieci i Młodzieży", wielokrotnie nagradzane oraz realizowane w formach spektakli oraz czytań performatywnych w teatrach lalkowych i dramatycznych w całej Polsce (m. in.: w Teatrze Dramatycznym im. J. Kochanowskiego w Opolu, Teatrze Lalki i Aktora "Kubuś" w Kielcach, Teatrze Animacji w Poznaniu, Teatrze Baj Pomorski w Toruniu, Teatrze Tęcza w Słupsku, Teatrze Maska w Rzeszowie).
Sztuka "Marylka i mama z kałuży" została przetłumaczona na język węgierski i ukazała się w antologii "Mesék a boldogságról" (?Bajki o szczęściu?), prezentującej współczesną polską dramaturgię.
Jak mówić o końcu świata, nie popadając w apokaliptyczne tony? Jak pytać o koniec, aby było to jednocześnie pytanie o początek? Czy za katastrofę klimatyczną odpowiada każdy z nas, czy tylko system polityczno-ekonomiczny, w którym właśnie żyjemy? Czym jest dziś bycie ludzkim? A może sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy, wymaga od nas postawy więcej niż ludzkiej i włączenia w naszą wspólnotę etyczno-polityczną innych istot? To tylko niektóre pytania pojawiające się na łamach Pamiętnika z końca świata (jaki znamy).Patryka Szaja interesują zarówno jednostkowe, jak i systemowe aspekty tych problemów. Jak deklaruje: Chciałbym, żeby ta książka uczyniła dwie pozornie sprzeczne rzeczy: zarówno potwierdziła twoje poczucie winy, jak i nieco cię uspokoiła. Książka składa się z trzynastu esejów, które zostały podzielone na trzy bloki tematyczne. Pierwszy obejmuje szkice poświęcone problematyce zwierzęcej (m.in. prawa zwierząt, moralne i środowiskowe koszty przemysłowych hodowli). Drugi zawiera refleksje nad współczesnym kryzysem ekologiczno-klimatycznym (niszczenie planety, odpady jako strukturalny problem cywilizacji, biosemiotyka i ekokrytyka jako języki ustanawiania wspólnoty ponadludzkiej). Ostatni blok tekstów poświęcony jest tematyce polityczno-ekonomicznej.Pamiętnik z końca świata (jaki znamy) to książka zaangażowana, prowokująca do dyskusji. Intrygująca opowieść o wydarzającej się na naszych oczach katastrofie i potrzebie nowej rzeczywistości. Zdaniem Szaja, bardziej niż eco-shamingpotrzebna nam jest dziś żałoba po świecie, który właśnie się skończył. Tylko ona pozwoli otworzyć się na to, co nadchodzi. PatrykSzaj doktor nauk humanistycznych, literaturoznawca, redaktor, okazjonalnie tłumacz. Pracownik Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie. Wcześniej przez kilka lat związany z Wydawnictwem WBPiCAK w Poznaniu, gdzie prowadzi serię wydawniczą Humanistyka Środowiskowa. Publikuje w czasopismach naukowych i kulturalnych. Stały współpracownik redakcji dwutygodnika artPapier oraz CzasuKultury.pl. PrzedPamiętnikiem z końca świata (jaki znamy) (Wydawnictwo Wolno, 2022) wydał monografię naukowąWierność trudności(Universitas, 2019). Aktualnie mieszka w Krakowie.
Dziecięca ciekawość świata, kwestionowanie logicznego porządku rzeczywistości były bliskie Ernie Rosenstein nie tylko w sztuce. Ważny był dla niej świat zwierząt, który traktowała na równi ze światem ludzi. Przywiązywała wagę do tego, co odrzucone i zapomniane. Rzeczy były dla niej materialnym śladem pamięci i elementem przemijania. Jej pracowania – niewielki pokój, w którym spędzała najwięcej czasu w ostatnich latach życia – była miejscem wręcz magicznym, bajkowym.
„Poławiacz cieni” pozwala się odczytywać i interpretować na wiele sposobów. Obecny jest tu bliski malarce duch surrealizmu, wizje z pogranicza jawy i snu, pojawiają się echa świata doświadczanego wojną i zagładą, walka dobra ze złem. To książka przeznaczona zarówno dla starszych dzieci, jak i tych, którzy tęsknią za światem dzieciństwa.
Bajkom towarzyszą znakomite ilustracje Katarzyny Walentynowicz, a teksty zebrał i opracował Jarosław Borowiec. Publikacja powstała we współpracy z synem artystki Adamem Sandauerem oraz Fundacją Galerii Foksal, która w ostatnich latach dokumentuje i opiekuje się twórczością Erny Rosenstein.
„Poławiacz cieni” to zaproszenie do niezwykłego świata wyobraźni jednej z wybitnych artystek wizualnych XX wieku.
Erna Rosenstein (1913–2004) – malarka, artystka wizualna, poetka, autorka tekstów literackich. Studiowała w Wiedniu w Wiener Frauenakademie (1932–1934), a następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1934–1937). Współtworzyła wraz z Marią Jaremą, Jonaszem Sternem i Jadwigą Maziarską I Grupę Krakowską. Traumatyczne doświadczenia z czasów wojny naznaczyły całą jej późniejszą biografię i twórczość. W okresie socrealizmu (lata 1949–1955) wycofała się z życia artystycznego. W ramach sprzeciwu wobec narzuconych przez stalinizm dogmatów tworzyła poza oficjalnym nurtem sztuki. W 1957 roku znalazła się w grupie artystów, którzy zawiązali II Grupę Krakowską. Wielokrotnie reprezentowała polską sztukę na wystawach międzynarodowych – Salonie Międzynarodowym w Monte Carlo (1964, 1965); Salonie Malarstwa Surrealistycznego i Fantastyki w ramach Biennale Sztuki w Sao Paulo (1965); Festiwalu Sztuki w Edynburgu (1969, 1978). Jej prace znajdują się w zbiorach największych muzeów w Polsce i za granicą.
Przez wiele lat pisała teksty literackie – wiersze, bajki, rymowanki dadaistyczne, scenariusze teatralne. Za namową męża – krytyka i pisarza Artura Sandauera – zdecydowała się opublikować swoje zapisy. W 1972 roku ukazał się jej pierwszy tom poetycki Ślad, następnie Spoza granic mowy (1976), Wszystkie ścieżki (1979), Czas (1986), Trochę z archiwum (1993), Jeszcze z archiwum (1994) i Płynie rzeka (1998). Za swoją twórczość została uhonorowana m.in. Nagrodą Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida (1977) oraz Nagrodą im. Jana Cybisa (1996).
Plan plam to debiutancka książka poetycka Oli Kołodziejek. To z jednej strony wiersze o relacjach damsko-męskich i męsko-damskich, a z drugiej o związkach i zależnościach.Plan plam można czytać jako książkę domową, w której dom jest miejscem ambiwalentnym bezpiecznym i opresyjnym zarazem. Można się w nim schować przed światem, ale może stać się także przestrzenią zamkniętą. Można mieszkać wspólnie pod jednym dachem, tworzyć związek, wychowywać dziecko i jednocześnie wybierać skrajności. Można mieć dom, a chcieć domek.Ola Kołodziejek nie tworzy jednak portretów rodzinnych, podkolorowanych monideł, nie tropi plam na życiorysach swoich bohaterów. Interesują ją raczej sprawy niewidoczne na pierwszy rzut oka: wewnętrzne napięcia, gry światła, pęknięcia świata, niedopowiedzenia, pozostawanie pod czyjąś czyją? władzą.Intrygujący jest u Kołodziejek także sam proces porozumienia, gdy komunikacja między domownikami odbywa się bez słów, ale czasem ten brak słów staje się wyzwaniem. Nie mów nikomu, co się dzieje w domu mówi motto jednego z wierszy.Plan plam Oli Kołodziejek warto czytać bez planu niespiesznie i na kilka sposobów.
Pij ze mną kompot Justyny Bargielskiej to zestaw tekstów publicystycznych – błyskotliwych, efektownych, w których autorka podejmuje kwestie społeczne, kulturalne, obyczajowe i osobiste. Zebrane w jednym miejscu układają się w niezwykłą i brawurową opowieść. Bargielska w charakterystyczny dla siebie sposób miesza tu języki, konwencje, style, gwarantując czytelnikowi czułą, zabawną i ironiczną relację ze swoich „randek ze światem”.
Jedni przepadają za kompotem, drudzy go unikają. Nie da się jednak ukryć, że ten gotowany ze świeżych lub suszonych owoców energetyczny napój ma swoją magiczną moc. Nie tylko skutecznie gasi pragnienie, ale także potrafi wywoływać wspomnienia. Pij ze mną kompot to książka zdecydowanie dla odważnych czytelników!
Teksty zamieszczone w książce Pij ze mną kompot autorka publikowała w ostatnich latach m.in. na łamach miesięcznika „Znak”, „Ruchu Muzycznego” i „Charakterów”. Okładkę i graficzną postać ukrytych w Pij ze mną kompot memów zaprojektowała Alicja Biała.
JUSTYNA BARGIELSKA – poetka, prozaiczka. Opublikowała sześć tomów poezji – ostatni z nich to Dziecko z darów (2019) – oraz książki prozatorskie: Obsoletki (2010) i Małe lisy (2013). Wspólnie z Iwoną Chmielewską wydała książkę Obie (2016), jest też autorką zbioru opowiadań dla dzieci Siedem pierwszych przygód Rozalii Grozy (2017). Laureatka Nagrody Literackiej Gdynia (dwukrotnie), nominowana m.in. do Nagrody im. Wisławy Szymborskiej, Paszportu „Polityki”, Silesiusa, Gryfii oraz Nagrody Nike. Jej teksty literackie tłumaczono na wiele języków.
Jak czytać Zapiski z nocnych dyżurów Jacka Baczaka w świecie śmiertelnych statystyk, w dobie starzejącego się społeczeństwa, a zarazem kultu młodego, pięknego ciała?Zapiski z nocnych dyżurów Jacka Baczaka to pierwsza w Polsce książka wprowadzająca do literatury tematykę Domu Pomocy Społecznej niezwykle aktualna i poruszająca opowieść o starości, chorobie i śmierci. Jacka Baczaka uhonorowano za nią w 1996 roku Nagrodą im. Kościelskich, a książkę uznano za wydarzenie literackie. Zapiski przez wiele lat były niedostępne, osiągnęły jednak status książki legendarnej, kultowej. Dziś książka ukazuje się w nowej edycji i z posłowiem prof. Dariusza Czai.Bohater Zapisków z nocnych dyżurów młody pielęgniarz/pomocnik w DPS-ie w notatkach ze swoich codziennych pobytów w ośrodku próbuje pokazać to, co dotychczas głęboko skrywane, zepchnięte do świata tabu. Opisuje świat Domu Pomocy Społecznej, zakładu dla nieuleczalnie chorych, jako miejsce cierpienia, odchodzenia, samotności.Jacek Baczak pisze z dużą dozą współczucia, ale bez zbędnej emocjonalności. To proza przejmująca i jednocześnie ascetyczna. Na pograniczu formy i literackich rodzajów, spotyka się to, co dla Baczaka najistotniejsze: empatia, uważność, milczenie.Autor tak komentuje Zapiski z nocnych dyżurów: Nie napisałem nic więcej. Nie wiedziałem, dlaczego miałbym pisać. Wolałem zostać z tyłu, w ciszy. Czym tak istotnym i niezwykle ważnym miałbym zajmować ludziom ich czas? Czytam ten tekst po latach i nadal pamiętam tamtego młodego człowieka jego myśli i zachwyty, jego strach i niedowierzanie, że nasze życie jest tak kruche i tak delikatne. Tamto uświadomienie sobie, jak niewiele znaczymy i bardzo często żyjemy złudzeniami zostało już we mnie. Czasem czuję, że jest we wszystkim, co robię i myślę.Zapiski z nocnych dyżurów Jacka Baczaka to dziś książka niezwykle aktualna. Jak czytać ją w świecie śmiertelnych statystyk, w dobie starzejącego się społeczeństwa, a zarazem kultu młodego, pięknego ciała? Autor choć nie udziela jednoznacznych odpowiedzi stoi po stronie skupienia, współczucia, milczenia.Jacek Baczak (ur. 1967) prozaik, pracownik socjalny. Zapiski z nocnych dyżurów to przejmujący opis życia doświadczanego podczas pracy w Domu Pomocy Społecznej w Komorowicach. Próba zapisu spotkania ze starością, chorobą, samotnością i śmiercią. Książka była określana mianem wydarzenia literackiego, została wyróżniona m.in. Nagrodą im. Kościelskich (1996). Na jej podstawie powstał także spektakl Fragment nieistniejącego świata (2014).
Jerzy Ficowski: BylejaczekZ Bylejaczkiem Jerzego Ficowskiego jest jak z dobrym serialem na Netfliksie: wciągająca fabuła, dobre dialogi, intrygująco poprowadzona akcja, no i także ukazywał się w odcinkach.Bylejaczek to wierszowana opowieść o przygodach bardzo sympatycznego i niesfornego chłopca, który postanawia wybrać się do lasu z przekonaniem, że wszyscy marzą tam o leniwym i rozczochranym królu. Dość szybko jednak musi zmierzyć się z pierwszymi rozczarowaniami.A z Bylejaczkiem było takBylejaczka spotkaliśmy po raz pierwszy przypadkiem, gdy kilka lat temu przygotowywaliśmy wybór wierszy dla dzieci z tekstami Jerzego Ficowskiego Lodorosty i bluszczary (2017). Kilkustronicowy maszynopis tego wiersza z odręcznymi poprawkami odnaleźliśmy w archiwum poety, które przekazał do Zakładu Narodowego im. Ossolińskich.Okazało się, że Jerzy Ficowski opublikował Bylejaczka po raz pierwszy na łamach Świerszczyka w 1958 roku, a tekst ukazywał się w odcinkach. Towarzyszyły mu wówczas rysunki znakomitej ilustratorki późniejszej kierowniczki artystycznej tego pisma Hanny Krajnik.Świadomie nie włączyliśmy wtedy tego tekstu do Lodorostów i bluszczarów. Pomyśleliśmy, że byłoby świetnie, gdyby kiedyś Bylejaczek miał własną wersję książkową. Dlatego przez ostatnie miesiące opiekowała się nim ilustratorsko Gabriela Gorączko, wyróżniona niedawno za Leśną sprawę w konkursie Książka Roku 2020 Polskiej Sekcji IBBY.Pozostaje tajemnicą, dlaczego Jerzy Ficowski nigdy nie włączył tego wiersza do swoich późniejszych książek dla dzieci. Być może ten niesforny chłopak skutecznie ukrył się przed autorem w archiwum? To jedna z bardzo prawdopodobnych odpowiedzi, ale pewnie nie jedyna. Z tym sekretem jest mu jednak do twarzy! Co więcej nic nie stracił ze swojego uroku literackiego i osobistego.Dziś we współpracy z Fundacją im. Jerzego Ficowskiego ukazuje się po raz pierwszy w wersji książkowej i wyrusza na spotkanie z kolejnym pokoleniem czytelników.Autor: Jerzy FicowskiTytuł: BylejaczekIlustracje: Gabriela GorączkoOprawa: twardaFormat: 170 220Liczba stron: 52ISBN: 978-83-959390-0-6Projekt graficzny: Joanna Jopkiewicz | Grupa ProjektorPremiera: 12 marca 2021Wydawca: Wydawnictwo Wolnowydawnictwowolno.pl
Pierwsza w Polsce książka Petera Milčáka – Bracia krwi w przekładzie Bohdana Zadury – to poruszająca opowieść o potrzebie bliskości, o odkrywaniu siebie w innych, o szczególnej więzi braterstwa, w której pozornie błahe zdarzenia zyskują na znaczeniu.
Peter Milčák w poetyckich, metaforycznych obrazach pokazuje świat osobny i pełny – z własnym porządkiem i wewnętrzną harmonią, daleki jednak od idyllicznej prostoty. Słowacki autor ucieka od jednowymiarowych sensów, zaskakującą grą skojarzeń poddaje próbie racjonalny związek przyczyny i skutku.
Bohaterowie Milčáka z dziecięcą wrażliwością i świeżością spojrzenia wsłuchują się w rytm natury, niewielkim zdarzeniom potrafią nadać nowy sens, a sprawom powszednim – rangę święta. Siłą wewnętrznej wolności dokonują rzeczy niemożliwych, ustanawiając własną (wspólną) rzeczywistość.
Peter Milčák w miniaturowych „traktatach filozoficznych” pisze o tym, co nie tak trudno w życiu przeoczyć, a czego stracić nie warto. To jednak czym i o czym są teksty z tomu Bracia krwi, w największej mierze zależy od woli i wyobraźni czytelników. Otwarta na różnorodne ścieżki interpretacyjne książka Milčáka nie domyka kręgu odbiorców: satysfakcję lekturową odnajdą tu zarówno dorośli, jak i młodsi.
Autorką ilustracji w książce jest Alicja Biała. Patronat honorowy nad publikacją objął Instytut Słowacki w Warszawie.
"Mistyka i mistyfikacje" – zbiór teksów wybitnej eseistki i badaczki literatury Anny Sobolewskiej – to zaproszenie do wielowymiarowych rozważań o formach współczesnej duchowości, potrzebie ciszy i wartości kontemplacji. To równocześnie intrygująca podróż po mapie (nie tylko) polskiej kultury literackiej i filmowej.
Pośród kilkudziesięciu tekstów zamieszczonych w książce odnaleźć można zapisy będące świadectwem odkrywania „własnej ścieżki duchowej” – wolnej od instytucjonalnych ram i ideologii, ale też refleksje diagnozujące współczesne zjawiska społeczno-polityczne.
Większość prezentowanych artykułów ukazywała się w latach 2008–2017 na łamach pisma „Charaktery” w autorskiej rubryce "Mapy duchowe". Część tekstów ma w książce swoją premierę.
Wrażliwość i erudycja autorki umożliwiają łączenie perspektywy prywatnych doświadczeń z ogólnym, niejednokrotnie krytycznym spojrzeniem na otaczającą nas rzeczywistość.
W tekstach obecne są osobiste zapisy mówiące o praktykach medytacyjnych i fascynacji buddyzmem, rodzinnych podróżach, problemach osób niepełnosprawnych, przyjaźni z wybitnymi postaciami polskiej kultury.
Każdorazowo jednak „domowy” punkt wyjścia obudowany zostaje tu szeregiem kontekstów, które uniwersalizują poruszane zagadnienia i inspirują czytelnika do odnalezienia własnej ścieżki interpretacyjnej.
To książka skierowana zarówno do czytelników, którzy znają poprzednie publikacje autorki, ale także dla wszystkich zainteresowanych współczesnością w jej różnych odsłonach.
Anna Sobolewska – krytyczka, eseistka i historyk literatury. Od 1974 roku związana z Instytutem Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, najpierw jako doktorantka, potem adiunkt i profesor w Pracowni Literatury Współczesnej, a obecnie w Pracowni Współczesnej Literatury i Komunikacji Społecznej. Prowadziła zajęcia z filmoznawstwa w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Główne kierunki jej zainteresowań naukowych to literatura i mistyka, zwłaszcza świecka mistyka codzienności poetów i pisarzy XX w., poetyka doświadczeń wewnętrznych, przemiany form narracyjnych w literaturze XX w., literatura i film wobec kultury współczesnej. Autorka książek: "Polska proza psychologiczna 1945–1950" (1979), "Mistyka dnia powszedniego. Poetyka doświadczeń wewnętrznych" (1992), "Maksymalnie udana egzystencja. Szkice o życiu i twórczości Mirona Białoszewskiego" (1997), "Cela. Odpowiedź na zespół Downa" (2002; nominacja do nagrody literackiej Nike 2003), "Maski Pana Boga. Szkice o pisarzach i mistykach" (2004 – wyróżnienie w Konkursie Literackim Fundacji Kultury), "Mapy duchowe współczesności. Co nam zostało z Nowej Ery?" (2009). Aktywnie uczestniczy w pracach Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów oraz – od czasu urodzenia córki Cecylii z zespołem Downa – w krajowych i zagranicznych stowarzyszeniach rodziców dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. Mieszka w Warszawie.
Czy łatwo jest rządzić? Po co, jak i dla kogo się to robi? Jak urządzić państwo, żeby ludzie byli w nim szczęśliwi? – to pytania, na które próbuje znaleźć odpowiedź bohater książki Janusza Korczaka "Król Maciuś Pierwszy". Pisząc przed laty tę powieść, Korczak wspólnie z dziećmi zastanawiał się nad trudami i odpowiedzialnością związanymi ze sprawowaniem władzy. "Jak ciężko być królem" to książka, która powstała w oparciu o wybrane fragmenty "Króla Maciusia Pierwszego" ze znakomitą interpretacją wizualną Iwony Chmielewskiej. Korczak podkreślał, że pamięć „o wewnętrznym dziecku w sobie” pozwala zachować świeżość i czystość spojrzenia na świat, dzieci zaś uważał za pełnoprawnych obywateli i uczestników życia społecznego. Chciał, aby wierzyły w siebie i wiedziały, że „nie można zostawiać świata takim, jaki jest”. Ta książka chce o tym przypomnieć. To niezwykła lektura zarówno dla dzieci, jak i dorosłych.
Publikacja wydana wspólnie z Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN przy okazji wystawy "W Polsce króla Maciusia. 100-lecie odzyskania niepodległości".
Ile rogów ma poduszka? Tyle samo, co kołderka. Ile rogów ma książeczka? Tyle samo, co poduszka. Kołysanka na cztery to autorski picture book Iwony Chmielewskiej stworzony nie tylko z myślą o najmłodszych, ale także o tych, którzy przed snem chętnie czytają lub nucą dzieciom kołysanki. Na kartach książki wraz z dzieckiem do snu przygotowuje się otaczający je świat ukochane zwierzęta, zabawki i przedmioty. To, co do tej pory było w ruchu, teraz stopniowo się zatrzymuje. Powoli milkną wszystkie dźwięki, a za oknem zapada noc. Kołysanka na cztery to intrygująca i pełna niespodzianek książka do oglądania, liczenia i zasypiania.
„Nazywam się Zajączek Szare Uszko. Opowiem Wam przedziwną przygodę” ? tak rozpoczyna się dziś już legendarny komiks Mieczysława Piotrowskiego, jednego z wybitnych indywidualistów polskiej szkoły ilustracji. Podkreślano, że jego wrodzony talent liryczny w połączeniu ze zmysłem satyryka pozwalał mu w najbardziej uroczy, delikatny i poetycki sposób kształtować wyobraźnię młodych czytelników. Szare uszko to niezwykła opowieść o przygodach „dzielnego zajączka” ? nieoczekiwana wizyta w mieście, ucieczka przed myśliwymi i szkoła lotów kosmicznych, to tylko niektóre z przygód głównego bohatera. Narażony na różne niebezpieczeństwa pokonuje nie tylko przeciwności losu, ale także własne słabości i lęki. To opowieść o odwadze, przyjaźni, pełna humoru i zaskakujących zwrotów akcji, która stanowi pochwałę dziecięcej wyobraźni. To doskonała lektura zarówno dla najmłodszych, jak i dorosłych czytelników, którzy odnajdą w niej wiele metafor, aluzji i ukrytych sensów. I chociaż od daty pierwszego wydania Szarego uszka minie niebawem pół wieku, stanowi ono znakomity przykład „literatury uniwersalnej”. Obecna edycja książki ukazuje się na podstawie odnalezionych po kilkudziesięciu latach oryginałów prac.
MIECZYSŁAW PIOTROWSKI (ur. 6 maja 1910 roku we Lwowie, zm. 8 grudnia 1977 roku w Warszawie) grafik, prozaik, dramaturg. Autor i ilustrator książek dla dzieci, współtwórca polskiej szkoły ilustracji.
Absolwent warszawskich uczelni: Wyższej Szkoły Dziennikarstwa (1931) i Akademii Sztuk Pięknych (1934). Jako rysownik współpracował m.in. z „Cyrulikiem Warszawskim”, „Szpilkami”, „Muchą”, „Kulturą" i tygodnikiem „Literatura”, gdzie drukował swoje „felietony rysunkowe”. Dotychczas ukazały się dwa wybory jego prac rysunkowych ? Co my wiemy o ludziach? (1977) i Ja pana nie przerobię (1985). Autor powieści: Ogrodnicy (1956), Złoty robak (1968), Plecami przy ścianie (1970) i Cztery sekundy (1976) oraz scenariuszy teatralnych i filmowych: Mężczyźni na wyspie (1962), Dziewczyna z dobrego domu (1962).
Był jedną z wybitnych indywidualności polskiej szkoły ilustracji, autorem książek dla dzieci mi.in.: Szare uszko (1963), Ballada o dentyście (1966), Szare Uszko (1975), Grzyby galopują na koniach (1976). Jako ilustrator współpracował z wydawnictwami „Czytelnik”, „Nasza Księgarnia” oraz czasopismem „Świerszczyk”. Z jego ilustracjami ukazało się wiele książek dla dzieci autorstwa m.in.: Wandy Grodzieńskiej, Jana Brzechwy, Ludwika Górskiego, Wandy Markowskiej, Jerzego Ficowskiego, Mieczysławy Buczkówny, Józefa Ratajczaka, Marii Czerkawskiej.
Za swoją twórczość plastyczną otrzymał wiele nagród i wyróżnień ? m.in. Srebrny Medal na Internationale Buchkunst-Ausstellung w Lipsku (1959) i Nagrodę Państwową I stopnia (1962). Brał udział w wielu wystawach krajowych i zagranicznych, m.in. w Ostendzie, Amsterdamie, Moskwie, Wiedniu, Londynie i Belgradzie.
Ta książka wstrząśnie Ojczyzną! Przypomni o istotnych wartościach. Gdy wszystkim wydawało się, że mają swojego poetę, on znów triumfalnie zaprzeczył! Bez dotacji, bez poprawek Prezydenta i patronatów ministerstw, poeta udowadnia, że Polska to nie tylko słowo zawłaszczone przez polityków, ale także żywa i bolesna tkanka wiersza. W książce znalazły się teksty z lat 1980-2017 ? obok zapisów dziś już historycznych, także utwory nowe i niepublikowane. Zobrazowania naszej Ojczyzny podjęła się młoda artystka wizualna Alicja Biała. Z bojaźnią i drżeniem proszę sięgać po tę publikację, bowiem już nigdy nie będzie tak, jak dawniej.
„Na wysokiej górze / rośnie drzewo duże / nazywa się Apli–Papli–Blite–Blau / a kto tego nie wypowie / ten nie będzie grał” – te słowa znanej od pokoleń dziecięcej wyliczanki w książce Krystyny Miłobędzkiej i Iwony Chmielewskiej stają się początkiem opowieści o świecie i języku, o przemianach i biegu życia, upływającym czasie. Na wysokiej górze to niezwykłe spotkanie dwóch znakomitych i wyjątkowych autorek – jednej z najwybitniejszych współczesnych poetek i twórczyni książek obrazowych. To książka o początkach naszych wyobrażeń o świecie. Pełna tajemnic i niedopowiedzeń, wymykająca się jednoznacznym interpretacjom.
Lodorosty i bluszczary to wybór wierszy dla dzieci znakomitego poety i prozaika Jerzego Ficowskiego. To pierwsza tak obszerna publikacja, która gromadzi w jednym miejscu teksty dla najmłodszych pisane przez Ficowskiego przez ponad trzy dekady od drugiej połowy lat 50. Znalazły się tu zarówno wiersze ze wszystkich dotychczasowych książek poetyckich dla dzieci, świetnie znane ze szkolnego kanonu, jak również pochodzące z rękopisów, odnalezione w archiwum autora. Tom podzielony został – zgodnie z rytmem zmieniających się pór roku – na cztery główne rozdziały, stając się czymś na wzór „wierszowanego kalendarza”. Wybór wierszy i opracowanie edytorskie tomu przygotował Jarosław Borowiec, a całość znakomicie zilustrowała Gosia Herba. Publikacja tej książki to bez wątpienia niecodzienne wydarzenie literackie.
"Obie" to książka powstała w wyniku spotkania dwóch znakomitych i wyjątkowych autorek – poetki Justyny Bargielskiej i twórczyni książek obrazowych Iwony Chmielewskiej. To niezwykła opowieść o różnych obliczach macierzyństwa, często przemilczanych i pomijanych. Opowieść o szczęściu i lękach bycia matką, kalejdoskopie emocji, o tajemnicy „dawania życia”, rozstawaniu się z dzieckiem, o uśmiechu przez łzy. To książka pełna symboli, która nie tylko prowokuje do zadawania wielu pytań, ale także pozwala za każdym razem odnajdywać w niej nowe znaczenia.
Rzadko zdarza się, że w rezultacie współpracy autorek o tak niezależnych osobowościach, powstaje dzieło skomponowane w sposób pozwalający na doskonałe współbrzmienie dwóch głosów. W "Obu" żaden z nich nie staje się dominujący. Tekst Bargielskiej przeobraża się niepostrzeżenie w wizualną historię Chmielewskiej, wypełnioną charakterystycznym dla jej języka światem motywów i zaskakujących połączeń. Wybitnie piękny picturebook zdecydowanie dla dorosłych!
„Patrzyłem za tą kometą, za którą / i inni patrzyli, i myślałem: kim jest / ów obcy, który z nią przybywa?” – możemy przeczytać w wierszu otwierającym najnowszy tom Marcina Orlińskiego.
Późne słońce to poetycka opowieść o rzeczach wielkich i małych – ludziach, zwierzętach i kosmosie. Blokowisko na warszawskiej Pradze Południe, sznurówki odgryzione przez psa, śmierć irytującej sąsiadki, ogródek działkowy z rozpadającym się domkiem i śladami minionej epoki, kradzież samochodu, antydepresanty – to wszystko staje się pretekstem dla wiersza i refleksji o tym, co ludzkie i pozaludzkie. Do rozważań o późnym kapitalizmie, nieczułości liczb, a także o naszym miejscu we wszechświecie.
Wiersze Marcina Orlińskiego to zdarzenie na pograniczu języka i doświadczenia. Czasami przybierają formę skondensowanego eseju, innym razem ironicznego komentarza do społecznych zachowań i rzeczywistości. Autor bawi się słowem, ale traktuje je poważnie. Szuka, zadaje pytania, rejestruje docierające do niego sygnały, starannie dozuje emocje, poruszając się w obrębie oryginalnie dobranej formy. Zbudowane z trzywersowych strof wiersze nie mają tytułów lub wszystkie mają ten sam tytuł, którym są trzy gwiazdki. Czytelnik nie powinien się zatem dziwić, kiedy na ostatnich stronach Późnego słońca nie znajdzie spisu treści, tylko właśnie spis... gwiazdek. Słowem, delikatny kosmos!
Marcin Orliński – poeta, krytyk literacki, redaktor. Absolwent filozofii na Uniwersytecie Warszawskim i studiów doktoranckich w Instytucie Badań Literackich PAN. Debiutował tomem poetyckim Mumu humu (2006). Później opublikował m.in.: Tętno (2014), Zabiegi (2014) i Środki doraźne (2017). Jego wiersze były tłumaczone na kilka języków (m.in.: angielski, niemiecki, francuski, ukraiński i szwedzki). Jest także autorem książki krytycznoliterackiej Płynne przejścia (2011). Obecnie zastępca redaktor naczelnej w kwartalniku „Przekrój”. Mieszka w Warszawie.
Indywidualne podejście do fotograficznego rzemiosła przyniosło Wacławowi Nowakowi międzynarodowe uznanie. Potwierdzają to liczne publikacje w periodykach branżowych, a także udział w wielu ważnych wystawach po drugiej stronie żelaznej kurtyny (m.in. wystawa Vision and Expression w George Eastman House w Rochester w 1969 roku). O wyjątkowości krakowskiego artysty świadczy również współpraca z Polaroid Corporation nawiązana już w 1974 roku. Umożliwiła mu ona stały dostęp do materiałów amerykańskiego producenta, wysyłanych w ramach Artist Support Program. Prace Wacława Nowaka znajdują się dziś w ważnych zbiorach fotografii, w tym między innymi w europejskiej części kolekcji Polaroida przechowywanej obecnie w wiedeńskiej galerii Ostlicht.
Wacław Nowak. Polaroid składa się z obszernego eseju oraz części albumowej ponad stu fotografii natychmiastowych powstałych w latach 70. Pokazują ówczesną Polskę w amerykańskich barwach, silnie kontrastując z powszechną szarością PRL-u. Niezwykle rzadkie w krajach byłego bloku wschodniego zdjęcia na materiałach firmy Polaroid stały się pretekstem do opowieści o istocie fotografii natychmiastowej, politycznym uwikłaniu technologii i zachodnich dóbr konsumpcyjnych, rodzimej fotografii kolorowej, tzw. estetyce snapshotu, a także samochodach, amerykańskim hiperrealizmie i jego relacji z kulturą komunistycznej Polski.
Witold Kanicki – doktor historii sztuki, adiunkt na Wydziale Edukacji Artystycznej i Kuratorstwa Uniwersytetu Artystycznego im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu. W latach 2014–2020 wykładał gościnnie na Zürcher Hochschule der Künste w Zurychu. Pracował jako niezależny krytyk i kurator. Autor książki Ujemny biegun fotografii: negatywowe obrazy w sztuce nowoczesnej (2016) oraz wielu tekstów o sztuce i fotografii publikowanych m.in. na łamach „Kwartalnika Fotografia”, „Artluka”, „Exitu”. Od 2014 roku kieruje grantem Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki, którego celem jest wydanie antologii polskich tekstów o fotografii. W ostatnich latach zajmuje się także historią polskiej fotografii natychmiastowej, był kuratorem dwóch wystaw zbiorowych – Instant Curiosities (Galeria Miejska Arsenał w Poznaniu, VIII Biennale Fotografii, 2013) oraz Archiwa błyskawiczne (Gdańska Galeria Fotografii, Muzeum Narodowe w Gdańsku, 2021).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
