Juliusz Henryk Braun (1904-1990) był wybitnym prawnikiem i ekonomistą, organizatorem i teoretykiem życia gospodarczego oraz uczonym. Był harcerzem i krajoznawcą - gorącym patriotą, ochotnikiem w I i II wojnie światowej - aktywnym działaczem podziemia niepodległościowego, współtwórcą organizacji "Unia" - wychowawcą i nauczycielem kilku pokoleń, opiekunem i dobroczyńcą licznej rodziny. Więziony był trzykrotnie przez Niemców. Przesiedział pięć lat w stalinowskim więzieniu. Odcisnął trwałe ślady w środowiskach i miejscach, przez które prowadziła droga jego życia: w Tarnowie, Krakowie, Sosnowcu, Częstochowie, Kielcach oraz w stworzonym przez siebie leśnym osiedlu Milechowy w Górach Świętokrzyskich. O tym wszystkim opowiada ta książka, napisana przez jego syna Kazimierza Brauna.
Współwydawca: Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego
„Druga Reforma Teatru. Ludzie – Zdarzenia – Idee” jest dokonanym przez prof. Kazimierza Brauna scaleniem trzech jego książek o wielkim teatralnym przełomie lat 60. i 70. ubiegłego wieku w kulturze amerykańskiej i zachodnioeuropejskiej. Intencją edycji jest oddanie czytelnikom w jednym tomie jedynego jak do tej pory na polskim rynku opisu tamtych zjawisk, konstytutywnych dla historii teatru współczesnego.
Pierwsza, zwana Wielką, Reforma Teatru wydała tworzone przez wielkich, wspaniałych twórców, jak André Antoine, Otto Brahm, Aurélien Lugné-Poe, Wsiewołod Meyerhold, Stanisław Wyspiański, Anton Czechow, Gordon Craig, wielu, wielu innych, arcydzieła sztuki teatru.
Druga wojna światowa w całej Europie zatrzymała Pierwszą Reformę. Do rangi symbolu urosły: osadzenie w obozie koncentracyjnym Leona Schillera, Stefana Jaracza czy czołowego reformatora – Emila Buriana, zesłanie do sowieckich łagrów ludzi takich jak reżyser Wacław Radulski czy aktorka Jadwiga Domańska.
Minęło sporo czasu, zanim po wojnie zabrała głos nowa awangarda. Najpierw przybrała formę dramatu i teatru absurdu – intelektualnego sprzeciwu wobec tego, co się stało. Dopiero potem różnorodne poszukiwania zaczęły owocować pierwszymi nieśmiałymi i nieporadnymi syntezami. Druga Reforma Teatru poczęła się wyłaniać jako wąska awangarda i pozostała ruchem niszowym, choć nie bez wpływu na całokształt życia teatralnego w swoich krajach. Na Zachodzie była wyzwaniem i alternatywą dla teatru komercyjnego, popularnego, tradycyjnego. Na Wschodzie była czymś znacznie więcej – wyzwaniem dla reżimów totalitarnych; podważała totalitarną cenzurę; kruszyła komunistyczną żelazną kurtynę; jej przedstawienia były manifestacjami wolności, wolność przybliżały. Nawiązując do Wielkiej Reformy, która wydźwignęła teatr z poziomu bulwarowej rozrywki i nadała mu status sztuki, Druga Reforma pragnęła traktować teatr jako sztukę wielką i tajemniczą. Stworzyła wiele porywających, wspaniałych widowisk i ujawniła nowe energie w teatrze.
O niej jest ta książka.
Współwydawcą książki jest: Instytut Teatralny im. Zbigniewa RaszewskiegoSiedziałem, łapiąc oddech, na najwyższym tarasie Piramidy Słońca w Teotihuacan w Meksyku. Na piramidę można było się wspiąć. Jej pochyłe ściany miały bowiem z jednego boku szerokie, kamienne schody bardzo strome, z jednego stopnia na następny było około metra. Teotihuacan znaczy miejsce, gdzie narodzili się bogowie. Jego początki sięgają IV wieku przed Chrystusem. Osiedlały się tu, kolejnymi falami, plemiona różnych kultur. Liczba mieszkańców doszła około V wieku po Chrystusie do dwustu tysięcy. Ale już w VII i VIII wieku miasto zostało, w niewyjaśnionych do końca okolicznościach, opuszczone; stopniowo zamieniało się w gruzy. To całe wielkie, zrujnowane miasto położone jest na rozległym płaskowyżu. Otaczają je dalekie góry. Znalazłem się tam, uczestnicząc w Kongresie Międzynarodowej Federacji Teatrologów w 1997 roku.Patrząc w roku 2019 gdy zacząłem pisać tę książkę na prace, których dokonywałem na przestrzeni wielu lat, przypomniałem sobie tę piramidę i pomyślałem, że te moje różne prace można uporządkować, posługując się jej kształtem. Cztery ściany piramidy cztery dziedziny mojej pracy: teatr, pedagogika, teatrologia, literatura. Posłużę się więc metaforą piramidy. Opowiem o moim wspinaniu się na każdą z czterech jej ścian. Bo, tak, to była jedna budowla, to było jedno życie. Kazimierz BraunStudiowałem na Uniwersytecie Poznańskim (obecnie Uniwersytet im. Adama Mickiewicza) w latach 19541958. W 1953 roku nie zostałem przyjęty na studia jako syn wroga ludu mój ojciec, Juliusz, siedział wtedy w stalinowskim więzieniu. Poszedłem pracować na budowie jako pomocnik murarza. Gdy ojciec został wypuszczony z więzienia na urlop (z ciężką gruźlicą), na studia zostałem przyjęty w 1954 roku. [] Reżyserii zacząłem się uczyć sam w czasie studiów, czytając książki reżyserów i książki o nich. Pierwszą taką lekturą była Sztuka teatru Gordona Craiga. Przeczytałem ją w przekładzie francuskim, bo polskiego jeszcze nie było, a po angielsku jeszcze nie umiałem. Wziąłem od Craiga i przechowywałem latami pojmowanie i uprawianie teatru jako sztuki, a reżyserii jako samodzielnej, specjalnej dziedziny twórczości artystycznej. Z przeszłości teatru polskiego wyłonił się dla mnie najwyraziściej Juliusz Osterwa, o którym słyszałem już uprzednio wiele z opowiadań mego krewnego Antoniego Żulińskiego, krakowskiego kompozytora i aktora, który znał Pana Juliusza. Chodziłem na wszystkie poznańskie premiery i wiele razy jeździłem na przedstawienia warszawskie, rozrzutnie wydając oszczędności ze stypendium; nocowałem w poczekalni na Dworcu Głównym.Z rozdz. Przygotowania
SCENARIUSZE: Norwid, Bolesławski, Ojciec Marian to teksty, które mogą się stać podstawą biograficznych widowisk telewizyjnych albo filmów fabularnych. Opowiadają o losach i dziełach trzech Polaków: Cypriana Norwida (1821–1883) – wielkiego poety, dramatopisarza, myśliciela oraz artysty sztuk pięknych; Ryszarda Bolesławskiego (1889–1937) – wybitnego aktora i nauczyciela aktorstwa, znakomitego reżysera teatralnego i filmowego, który zrobił zawrotną karierę w Hollywood w latach 30. XX w.; oraz ks. Mariana Żelazka, werbisty (1918–2006) – więźnia niemieckiego obozu koncentracyjnego w Dachau i przez ponad pół wieku misjonarza w Indiach. W uznaniu jego pełnej miłości i poświęcenia posługi kapłana, nauczyciela i opiekuna trędowatych Kościół katolicki otworzył w 2018 r. jego proces beatyfikacyjny.
"Dramaty 2022" to zbiór sztuk Kaziemierza Brauna napisanych lub przepracowanych na początku lat dwudziestych XXI W. Zbiór zawiera trzy dramaty biograficzne o wielkich Polakach, ukazujące ich postaci na szerokim tle historycznym: "Powrót Norwida", "Księga świętego Maksymiliana", "Lancokorońska" oraz trzy sztuki o wielkich przemianach "Niewyznane zwierzenia" - o transformacji komedii dell'arte w teatr literacki, "Wiatr niepodległości - o odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. "Kwarantanna" o ataku globalnej pandemii na rodzaj ludzki w latach dwudziestych XXI w.
Pieśni świętego Maksymiliana i inne wiersze to zbiór religijnych tekstów poetyckich, podzielony na pięć części:Pieśni świętego Maksymiliana myśli na temat ważnych momentów życia Świętego;Naśladowania zwięzłe poetyckie refleksje nad pismami dziesięciorga świętych, m.in. św. Franciszka z Asyżu, św. Ignacego z Loyoli i św. Jana od Krzyża;Z różańcem przez kampus medytacje nauczyciela akademickiego, przemierzającego z różańcem w ręku kampus swojej uczelni;Świadectwa myśli, które autor zanotował po ważnych duchowych przeżyciach;Zamyślenia refleksje towarzyszące kolejnym godzinom codziennego brewiarza.Kazimierz Braun reżyser, pisarz i naukowiec, twórca licznych przedstawień teatralnych, autor poezji, prozy i dramatów oraz prac naukowych.W wydawnictwie Bratni Zew ukazały się jego dramaty poświęcone św. Maksymilianowi Kolbemu: Maximilianus, Mój syn, Maksymilian i Cela ojca Maksymiliana.
Teatralizacja życia. Praktyki i strategie"" to praca z pogranicza refleksji o teatrze i teatrologii. Podejmuje problematykę przetwarzania się codziennego, naturalnego, zwykłego życia w widowisko. Autor posługując się swoim doświadczeniem-zarówno twórcy, jak i badacza teatru-tropi teatralizację w różnych dziedzinach kultury m.in. w życiu rodzinnym, pracy ludzkiej, szkolnictwie, we współczesnym sporcie, w polityce, religii. Czytelnik znajdzie w tej książce narzędzia do badania teatralizacji, w tym sposoby odróżniania jej od życia codziennego z jednej strony oraz od sztuki teatru z drugiej.
W czasie prób ""Szewców"" Witkacego w Teatrze Victoria w Los Angeles Ameryka została zaatakowana bombą nuklearną. Wybuch nadziemny, na małej wysokości, poruszył podziemne płyty tektoniczne Kalifornii, co spowodowało trzęsienie ziemi. Ameryce grozi również atak terrorystyczny. W tym ""czasie Apokalipsy"" zaczyna rodzić się uczucie łączące polskiego reżysera ""Szewców"" i jego asystentkę, młodą Pakistankę. Jak żyć w świecie po bombie atomowej? Czy terroryzm zniszczy Zachód? Czy możliwy jest jeszcze teatr? Czy możliwa jest jeszcze zwykła ludzka miłość?
Akcja Płonącego teatru rozgrywa się w roku 1984, a potem w 2004. Jest to opowieść o ludziach teatru skonfrontowanych z trudnymi, ekstremalnymi sytuacjami i wyborami. Odwołuje się do wielu faktów, jest jednak w całości fikcją.
Zagłada to powieść o tym, jak komuniści przejmowali władzę w Polsce i niszczyli polską tożsamość. Akcja opowiada o zagładzie polskiego ziemiaństwa w wyniku tzw. reformy rolnej. Została ona zadekretowana przez komunistyczny rząd osadzony w Polsce przez Stalina, a wprowadzana w miarę przetaczania się przez nasze ziemie frontu sowiecko-niemieckiego od lata 1944 do wiosny 1945 r. i wkraczania na nie Armii Czerwonej. Starożytny ród Szablowskich zostaje wypędzony ze swego majątku, będącego sprawnie prosperującym przedsiębiorstwem rolno-spożywczym i leśnym, zatrudniającym i żywiącym dziesiątki pracowników stałych i setki sezonowych. Niektórzy członkowie rodu tracą życie w tragicznych okolicznościach, a innych czeka poniewierka. Zagłada jest fikcją literacką - opartą wszakże na faktach i rzeczywistych wydarzeniach. Kazimierz Braun jest reżyserem, pisarzem, nauczycielem akademickim. Reżyserował, wykładał i publikował w Polsce, a po wyrzuceniu z pracy w stanie wojennym, w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Irlandii. Jest autorem licznych książek z dziedziny historii teatru oraz poezji, powieści o dramatów.
Książka Dobrzy księża. Kapłani w naszym życiu przypomina sylwetki, życie, modlitwę, pracę i duszpasterską posługę dwunastu kapłanów. Są wśród nich święci ¦ o. Maksymilian Kolbe i Karol Wojtyła, Jan Paweł II; dobrzy proboszczowie ¦ Aleksander Fedorowicz, Andrzej Glibowski i Piotr Oborski; ks. Tadeusz Fedorowicz ¦ najpierw opiekun duchowy wygnańców polskich w Sowietach, a potem wszystkich, którzy garnęli się do Lasek; ks. Edmund Boniewicz ¦ apostoł Miłosierdzia Bożego; o. Innocenty Buba ¦ kapelan partyzantów i uczony; a także wybitni duszpasterze emigracji polskiej ¦ ks. Franciszek Cegiełka, o. Justyn Figas, o. Łucjan Królikowski, ks. Jan Pitass. Autorzy znali większość z nich osobiście, a z kilkoma koleje życia związały ich szczególnie blisko.
Zofia Reklewska-Braun jest pisarką, teatrologiem, pedagogiem, dziennikarką. Publikuje po polsku i po angielsku. Jej książka wspomnieniowa Urodziłam się pomiędzy... stała się bestsellerem. Główną dziedziną twórczości Kazimierza Brauna jest reżyseria teatralna. Reżyserował, wykładał i publikował w Polsce, a następnie w Stanach Zjednoczonych.
We wstępie do swej książki autorzy piszą: „To byli dobrzy księża. Święci księża. Jest z nami bardzo wielu im podobnych. Chcemy dać o nich świadectwo. Różne były ich charyzmaty i otrzymaliśmy od nich różnorakie dary duchowe. Dzielimy się tymi darami z czytelnikami.”
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
