x
Jedna z pierwszych książek na polskim rynku wydawniczym o starożytnej indyjskiej sztuce tworzenia form pozostających w harmonii z naturalnymi prawami kosmosu.S ztuka wastu jest spójna z tak modną dziś sztuką feng shui, różniąc się od niej tak naprawdę na poziomie detali.
Ze wstępu
Architektura to jeden z najwspanialszych sposobów człowieka na uczczenie naszego miejsca w naturalnym świecie. To świadomy i racjonalny wysiłek stworzenia harmonii. Uznany zostaje duch świata, nawet wtedy gdy wznosi się budowle, by łatwiej czynić go sobie poddanym. Architektura to także zjawisko życia miejskiego. Dom wiejski jest zbyt blisko przyrody, by próbował j ą sobie podporządkować, lecz miasto, duże czy małe, wykorzystuje architekturę w akcie samookreślenia wbrew surowym realiom przyrody.
Indie mogą rościć sobie prawo do posiadania najstarszych miejskich osiedli kiedykolwiek znanych ludzkości - miast na równinach Harappa sprzed około 3000 lat p.n.e., a także kultury, która wychwalała i wielbiła przyrodę. Jednym określeniem - naganka - nazywano zarówno mieszkańca miasta, jak i ludzką istotę obdarzoną kulturą. Dlatego też architektura w Indiach od samego zarania miała silne posady.
Na szczęście kultura hinduska zawsze ceniła transcendentalne i kosmiczne aspekty sztuki. Stąd wyjątkowość, idiosynkratyczna oryginalność vaastu shastra, hinduskiej sztuki aranżacji przestrzeni. Wastu szastra sięga we wszechświat nawet wtedy, kiedy jednocześnie narzuca mu strukturę. Jest to dziwny amalgamat nauki i religii, projektowania i instynktu... może nieunikniony dla sztuki, która przetrwała dwa tysiąclecia i dopiero teraz została zdjęta z listy sztuk zagrożonych wyginięciem. Wastu zajmuje się subtelnymi złożonościami systemu energetycznego, którym jest istota ludzka w powiązaniu zarówno ze środowiskiem naturalnym, jak i zaprojektowanym. Jej powiązania z geomancją są szczególnie silne, a fundamentalna filozofia jest spójna z feng shui, chociaż obie sztuki różnią się od siebie w detalach. Ujmując to prosto, wastu jest tworzeniem form, które pozostają w harmonii z naturalnymi prawami kosmosu.
W najbardziej praktycznym ujęciu wastu określa pewne zasady, które orientują i planująkażdy element budynku, począwszy od ogólnego ujęcia dotyczącego kształtu i rozmiaru, aż do szczegółów takich jak umiejscowienie okien i drzwi. W tradycyjnych Indiach budowa domu nie była po prostu inwestycją na przyszłość. Był to także akt religijny, ślubowanie złożone przez pana młodego pannie młodej. Ona go przyjmuje pod warunkiem, że wzniesie budowle dla dobra publicznego... przydrożne schronienie, świątynię lub gospodę. Prywatne i publiczne sfery życia osoby nigdy nie były traktowane jako oddzielne aspekty. Indywidualne wyrażanie siebie, manifestowane budową domu, zawsze było tonowane przez zachowanie tradycyjnej mądrości i jej zasad. Taka równowaga miała przynosić zamożność i zadowolenie ze wzbogaconego życia publicznego. Bowiem, jak opisuje Rig Weda, wastu powstało ze zwrotu vasanti praminae yatra, „miejsce zamieszkiwane przez żywe istoty". Ukształtowanie domu na wzór kosmosu było zatem próbą uczynienia życia pełniejszym.
Niniejsza książka stara się utrzymać przy życiu ducha wastu. Wiedza nie jest ograniczona historią, czasem ani kulturą. Teraz nadeszła chwila, by wastu zajęło swoje miejsce na honorowej liście starożytnych sztuk świata i stało się dostępne dla wszystkich.
Ze wstępu
Architektura to jeden z najwspanialszych sposobów człowieka na uczczenie naszego miejsca w naturalnym świecie. To świadomy i racjonalny wysiłek stworzenia harmonii. Uznany zostaje duch świata, nawet wtedy gdy wznosi się budowle, by łatwiej czynić go sobie poddanym. Architektura to także zjawisko życia miejskiego. Dom wiejski jest zbyt blisko przyrody, by próbował j ą sobie podporządkować, lecz miasto, duże czy małe, wykorzystuje architekturę w akcie samookreślenia wbrew surowym realiom przyrody.
Indie mogą rościć sobie prawo do posiadania najstarszych miejskich osiedli kiedykolwiek znanych ludzkości - miast na równinach Harappa sprzed około 3000 lat p.n.e., a także kultury, która wychwalała i wielbiła przyrodę. Jednym określeniem - naganka - nazywano zarówno mieszkańca miasta, jak i ludzką istotę obdarzoną kulturą. Dlatego też architektura w Indiach od samego zarania miała silne posady.
Na szczęście kultura hinduska zawsze ceniła transcendentalne i kosmiczne aspekty sztuki. Stąd wyjątkowość, idiosynkratyczna oryginalność vaastu shastra, hinduskiej sztuki aranżacji przestrzeni. Wastu szastra sięga we wszechświat nawet wtedy, kiedy jednocześnie narzuca mu strukturę. Jest to dziwny amalgamat nauki i religii, projektowania i instynktu... może nieunikniony dla sztuki, która przetrwała dwa tysiąclecia i dopiero teraz została zdjęta z listy sztuk zagrożonych wyginięciem. Wastu zajmuje się subtelnymi złożonościami systemu energetycznego, którym jest istota ludzka w powiązaniu zarówno ze środowiskiem naturalnym, jak i zaprojektowanym. Jej powiązania z geomancją są szczególnie silne, a fundamentalna filozofia jest spójna z feng shui, chociaż obie sztuki różnią się od siebie w detalach. Ujmując to prosto, wastu jest tworzeniem form, które pozostają w harmonii z naturalnymi prawami kosmosu.
W najbardziej praktycznym ujęciu wastu określa pewne zasady, które orientują i planująkażdy element budynku, począwszy od ogólnego ujęcia dotyczącego kształtu i rozmiaru, aż do szczegółów takich jak umiejscowienie okien i drzwi. W tradycyjnych Indiach budowa domu nie była po prostu inwestycją na przyszłość. Był to także akt religijny, ślubowanie złożone przez pana młodego pannie młodej. Ona go przyjmuje pod warunkiem, że wzniesie budowle dla dobra publicznego... przydrożne schronienie, świątynię lub gospodę. Prywatne i publiczne sfery życia osoby nigdy nie były traktowane jako oddzielne aspekty. Indywidualne wyrażanie siebie, manifestowane budową domu, zawsze było tonowane przez zachowanie tradycyjnej mądrości i jej zasad. Taka równowaga miała przynosić zamożność i zadowolenie ze wzbogaconego życia publicznego. Bowiem, jak opisuje Rig Weda, wastu powstało ze zwrotu vasanti praminae yatra, „miejsce zamieszkiwane przez żywe istoty". Ukształtowanie domu na wzór kosmosu było zatem próbą uczynienia życia pełniejszym.
Niniejsza książka stara się utrzymać przy życiu ducha wastu. Wiedza nie jest ograniczona historią, czasem ani kulturą. Teraz nadeszła chwila, by wastu zajęło swoje miejsce na honorowej liście starożytnych sztuk świata i stało się dostępne dla wszystkich.
