Niebiańska wizja

Życie w nowej duchowej świadomości

Ze wstępu od Autora

Wydaje się, że coraz więcej ludzi zaczyna być świadomych zbiegów okoliczności, które przydarzają się im każdego dnia. Niektóre z tych wydarzeń są ważne i doniosłe. Inne zaś niewielkie, niemal niezauważalne. Wszystkie one jednak sadła nas dowodem, że nie jesteśmy sami, że na nasze życie wpływa jakiś tajemniczy, duchowy proces. I kiedy choć raz doświadczymy uczucia ożywienia i pobudzenia, jakie te zbiegi okoliczności wywołują, wydaje się niemożliwe, by nie zwrócić na nie uwagi. Zaczynamy więc wypatrywać takich wydarzeń, oczekujemy ich i aktywnie poszukujemy ich głębszego, filozoficznego znaczenia.
Obie moje książki są, jak to nazywam, „przygodowymi przypowieściami". Były moim sposobem na zilustrowanie tego, co uważam za nową duchową świadomość, którą zaczyna osiągać ludzkość. W tych przygodach starałem się opisać objawienia, których każdy z nas doświadcza, w miarę jak podnosi się nasza świadomość. Najłatwiej było mi wpisać je w historie z konkretną akcją i bohaterami, a ponieważ były one oparte na moich osobistych doświadczeniach, zrelacjonowałem je podobnie, jak to się działo w prawdziwym życiu.
Pisząc, myślałem o sobie raczej jako o dziennikarzu lub komentatorze społecznym, który stara się udokumentować i zilustrować pewne konkretne zmiany w ludzkim etosie, tak jak je postrzega. I rzeczywiście wierzę, że owa ewolucja wciąż trwa, w miarę jak nasza kultura doświadcza kolejnych duchowych wglądów. Planuję co najmniej kolejne dwie powieści z „niebiańskiej" serii.
Dla książki Niebiańska wizja wybrałem formę inną niż powieściowa, ponieważ uważam, że jako istoty ludzkie znajdujemy się w bardzo specyficznym momencie rozwoju nowej świadomości. Wszyscy zdajemy się ją dostrzegać, nawet przez jakiś czas praktycznie jej doświadczać, a potem, z powodów, o których powiem w książce Niebiańska wizja, coś „wybija" nas z równowagi i musimy walczyć o to, by znów odzyskać swoją duchową perspektywę.
Książka Niebiańska wizja mówi o tym, jak sobie poradzić z takimi wyzwaniami. Uważam, że klucz leży w umiejętności rozmawiania ze sobą o tym, czego doświadczamy, i to rozmawiania tak szczerego i otwartego, jak to tylko możliwe.
Wydaje się, że na szczęście mamy już za sobą pewien bardzo istotny etap. Obecnie większość z nas potrafi już rozmawiać o swoich duchowych doświadczeniach bez autocenzury czy lęku przed ośmieszeniem. Sceptycy wciąż oczywiście istnieją, jednak powszechna opinia wyraźnie się zmieniła — wyśmiewanie takich poglądów nie jest już na porządku dziennym. Jeszcze niedawno raczej ukrywaliśmy swoje synchroniczne doświadczenia przed innymi, a nawet sami odbieraliśmy im znaczenie ze strachu, by nie stać się przedmiotem żartów i kpin. Teraz, w ciągu zaledwie kilku krótkich lat, wszystko się odwróciło — i to raczej ci, którzy są zbyt konserwatywni, bywają krytykowani za swój sceptycyzm.