Więcej niż szalona opowieść o gangsterach dziewiętnastowiecznej Warszawy. Bagniste brzegi Wisły stają się scenerią nieludzkich i nadludzkich zmagań. Miłośnicy Cormaca McCarthy'ego, Andrieja Płatonowa i Olgi Tokarczuk znajdą tu coś dla siebie – ale Łukasz Stachniak swoim własnym głosem opowiada swoje własne historie. Nie znam nikogo, kto miałby odwagę tak pisać.
Tomasz Piątek
Gęsta, lepka, mroczna epopeja o najciemniejszej stronie miasta. Powiśle Wokulskiego to przy nabrzeżu Stachniaka prawdziwy kurort. Wypada się cieszyć, jeśli straci się tu tylko zęby. Tu dybuki wyciągają duszę przez przełyk. Sypią obrokiem na rany. Uciekaj stąd, póki pora. A potem przeczytaj i dopiero zacznij się bać!
Michał Wójcik
Poznaj tajemnice warszawskiej Wilczej Wyspy. Nie miałeś pojęcia, że ona istniała.
Warszawa, początek XX wieku. Miasto nie jest stolicą, bo i kraju nie ma na mapie. Są za to nędza, przemoc i zgnilizna, także ta moralna. Wśród wiślanych mokradeł majaczy niedostępna i tajemnicza Wilcza Wyspa. Jej mieszkańcy skrywają wiele sekretów. Lepiej się do niej nie zbliżać. To niebezpieczne.
Autor Czarnego charakteru udaje się w swojej najnowszej powieści na warszawskie nabrzeża. Jest onirycznie, mrocznie i niepokojąco. Ta książka, jak mgliste bagno, zaskakuje i wciąga bez reszty.
Miłośnicy Warszawy Gierymskiego, seriali Tabu czy Terror na pewno znajdą tu coś dla siebie.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
Zaskakujący debiut Warszawiaka z ulicy Twardej to dzieje miasta, które zniknęło, opowiedziane językiem, którego już nie ma.
Fałszerze, kieszonkowcy, włamywacze, płatni zabójcy oraz skorumpowani stróże prawa.
Ulice-legendy: Krochmalna, Żelazna, Twarda.
Domy gry, burdele, mordownie.
Walki gangów, brutalne morderstwa, nierozwikłane zbrodnie, które nie doczekają się kary.
Czarny charakter to powieść o warszawskiej ulicy. Tej przedwojennej, tej okupowanej i tej stalinowskiej. Przewodnikiem po niej jest Ładeczek Lajzer, wnuk podrzędnego poborcy haraczu. Wraz z nim zawitamy na stołeczne bazary, do spelun, zrujnowanych domów i przeludnionych piwnic.
Trzy Warszawy. Dwóch przyjaciół z marginesu. Jedno pragnienie władzy. I zemsty.
Wyszedł z domu w samej koszuli i skarpetach, na trói czerwony jak rak, nie od zimna bynajmniej. W lewej ręce ściskał flaszkę do połowy pustą, w prawej toporek jak do mięsa bicia. Łzy na policzkach i smutny katar na wąsach zdążyły mu zamarznąć, zanim się odezwał.
– Won stąd – powiedział. – Za mało nieszczęścia na ten dom sprowadziłeś? Won z ziemi mojej. Jak psa, jak psa ubiję, jeśli na oczy zobaczę.
Najbardziej przerażające w nim było, że mówił powoli jak nigdy. Głosem pełnym goryczy cedził słowa przez zęby, żeby mu pijanego języka nie poplątały. Gniew i rozpacz w najczystszej postaci. Nikt o zdrowych zmysłach na metr nie odważyłby się do tego starca podejść. Ten napił się gorzały i powtórzył:
– …jak psa.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
