Oto powieść, z utworów Dostojewskiego kto wie czy nie największa, na pewno zaś najgłębiej badająca mroczne tajniki duszy, a zarazem wzywająca do wytrwania w poszukiwaniu piękna jej wnętrza, chrześcijańskiej caritas, miłości współczującej i wybaczającej. Taki jest główny bohater, książę Lew Myszkin, który bez grosza przy duszy przyjeżdża do Rosji, by objąć spory majątek. Swej dobrotliwości, pokorze oraz irytującej wręcz naiwnej ufności do ludzi, zawdzięcza on tytułowy przydomek, jakim obdarzają go inne postaci. Myszkin to postać z innego czasu i innych krain. Być może zagubiona wprost z Ewangelii w XIX-wiecznym świecie, bezwzględnym dla słabych, pełnym nierówności i złych namiętności. Książę Myszkin chce naśladować Chrystusa, chce być człowiekiem przepięknym, ale wikła się w sieci, które na niego nastawia złość i pożądliwość ludzka.
Idiota to zarazem arcydzieło dwóch portretów kobiecych, Nastazji Filipownej i Agłai Iwanownej, pomiędzy których uczucia rozdarte jest serce księcia. To przypowieść o bezgranicznym opętaniu miłością, która może doprowadzić wręcz do unicestwienia osoby kochanej...
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
Dostojewski pisał Opowieści fantastyczne właściwie przez całe życie. Spośród jego bohaterów sympatię budzą głównie ludzie prości, wywodzący się z ludu, jak wieśniak Mareusz czy babuleńka z opowiadania Stuletnia. To w nich widział ostoję wartości narodu rosyjskiego wiary, tradycji i prawości.Osiągnął tu formę mistrzowską. Znajdując punkt wyjścia w prostej historii, niekiedy gazetowej informacji, przechodził do rozważań uniwersalnych. Zmuszał i zmusza nas do zastanowienia się nad przeklętymi wyzwaniami egzystencji: prawdą i fałszem, dobrem i złem, pięknem i brzydotą.Ale dobro miesza się ze złem, prawda z fałszem, piękno z brzydotą nasza dusza lawiruje pomiędzy jednym a drugim, nigdy nic nie jest czarne albo białe. I w tym właśnie jest jego nieśmiertelna siła że bez względu na epokę zawsze odnajdziemy w jego prozie część prawdy o sobie, o własnej duszy. Zbiór zawiera osiem opowiadań:Petersburskie senne widziadłaBobekChłopczyk na gwiazdce u Pana JezusaChłop MareuszStuletniaPotulnaSen śmiesznego człowiekaO niebezpieczeństwie pogrążania się
Wielowątkowa, diaboliczna opowieść o tym jak szlachetne idee indywidualnej wolności w umysłach ludzi na wolność niegotowych, kształtowanych w uściskach carskiego samodzierżawia, przeradzają się w idee nihilizmu, bezwładne rewolucyjne ruchy i terroryzm. Historia nawiązuje do niesławnych w XIX-wiecznej Rosji wyczynów bezwzględnego terrorysty, Siergieja Nieczajewa, autora słynnego, Katechizmu rewolucjonisty, w którym tak charakteryzował on rewolucjonistę: „Gardzi on opinią społeczną. Gardzi i nienawidzi obecnej moralności społecznej we wszystkich jej racjach i przejawach. Moralne jest dla niego to wszystko, co sprzyja triumfowi rewolucji. Niemoralne i zbrodnicze jest to, co mu przeszkadza.”
Gęste od mrocznych emocji, mieszaniny obłudy i szlachetności, nienawiści i współczucia, niewinności i amoralnego cynizmu są Biesy krzywym zwierciadłem ówczesnych – jakże czasami aktualnych w opisanych postawach – inteligenckich marzeń o ludzkiej utopii i proroczą zapowiedzią powstania stalinowskiej wersji totalitaryzmu.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
Fiodora Dostojewskiego (1821-81) bardzo wielu uważa za najwybitniejszego rosyjskiego pisarza, niewątpliwie był czołowym przedstawicielem (obok Tołstoja i Turgieniewa) rosyjskiego realizmu, wielkim pesymistą, człowiekiem skazanym przez carat na katorgę, a potem przeciwnikiem idei socjalistycznych. Do jego najważniejszych dzieł należą "Zbrodnia i kara", "Bracia Karamazow", czy "Biesy". Napisany w 1870 roku Wieczny mąż powstał pomiędzy dwiema zasadniczymi powieściami "Biesami" a "Idiotą". Ta niedługa jak na Dostojewskiego opowieść porusza stałe u tego autora problemy, ludzkiego zagubienia, trudnych skrywanych tajemnic itp. Oto Wielczaninowa odwiedza jego stary zapomniany już trochę przyjaciel Trusocki, któremu kilka miesięcy wcześniej zmarła żona Natalia. Po jej śmierci wyszły na jaw różne sekrety, w tym także ten o dawnym związku miłosnym żony z dawnym przyjacielem, którego owocem jest ośmioletnia Liza, którą wszak przez całe życie Trusocki uważał za swoje dziecko...
Ostatnia, najdojrzalsza i powszechnie uważana za najważniejszą powieść Fiodora Dostojewskiego. Opowiada historię ojcobójstwa, w którą w różny sposób zamieszani są trzej synowie zamordowanego. Każdy z nich, dręczony poczuciem winy, stara się znaleźć swoje miejsce w mrocznym świecie Karamazowów. Dostojewski był mistrzem analizy najmroczniejszych zakątków duszy ludzkiej i targających człowiekiem namiętności. W Braciach Karamazow roztrząsa odwieczne dylematy ludzkości: istnienie wolnej woli, Boga, zła, miłości.Powieść ta uznana została przez wielu myślicieli, takich jak Zygmunt Freud czy Albert Einstein, za jedno z najwybitniejszych dzieł literatury światowej.
Słynna powieść Fiodora Dostojewskiego, opowiadająca o losach byłego studenta Rodiona Raskolnikowa, który postanawia zamordować i obrabować bogatą lichwiarkę.
Pomysł na tę powieść narodził się w czasie, kiedy sam autor przebywał na katordze. Zainteresował się wtedy psychologią współwięźniów, wśród których byli i tacy, którzy zostali skazani za morderstwo.
Bohater powieści, 23-letni były student prawa jest półsierotą, ma jednak kochającą rodzinę. Jego matka i siostra darzą go głęboką miłością i wspierają finansowo.
Jednak bohater, zbuntowany przeciw porządkowi świata, decyduje się popełnić morderstwo. Jest przekonany, że jako jednostka wybitna ma prawo zabijać, gdyż geniusz usprawiedliwia wszystkie zbrodnie na „zwykłych” ludziach. Morderstwo ma stać się rodzajem sprawdzianu jego odwagi. Choć jednocześnie bezpośrednią pobudką tego czynu jest zła sytuacja finansowa Raskolnikowa…
Pozycja zaliczana do powieści sentymentalnych w dorobku pisarza. W utworach tych autor nie wzdraga się przed obnażaniem jasnych i ciemnych (tych jest więcej) stron z życia marginesów społecznych Petersburga. Znamienne jest to, że zło i zgnilizna moralna dominują nad dobrem. Dominują naturalnie w sensie ilościowym, bo przewagę moralną Dostojewski daje dobru. Skrzywdzeni i poniżeni to przede wszystkim powieść o przebaczeniu. Dokładniej mówiąc, o przebaczeniu przez ojca córce, ale i na odwrót. Narrator, Iwan Pietrowicz, to młody pisarz ledwo wiążący koniec z końcem. Nosi on wyraźne cechy samego Dostojewskiego. Nasz narrator jest postacią jednoznacznie pozytywną, altruistyczną i praktycznie pozbawioną wad. Wyidealizowany i poczciwy Wania w żadnym wypadku nie drażni. Po prostu pozwala nam spokojnie myśleć o całej reszcie, co zresztą i on sam robi. Iwan pomaga bowiem Natalii Nikołajewnej, która uciekła z rodzinnego domu, by zamieszkać z ukochanym Aloszą
Zbrodnia i kara jest powieścią rosyjskiego pisarza Fiodora Dostojewskiego z 1866 roku należącą do ścisłego kanonu arcydzieł literatury światowej. Opowiada o zbrodni popełnionej przez studenta Rodiona Raskolnikowa, który dla pieniędzy morduje starą lichwiarkę i jej siostrę, a także o wpływie tej zbrodni na uczucia, psychikę i moralność przestępcy. Raskolnikow uważa się za jednostkę wybitną i wyjątkową, za buntownika przeciwko niesprawiedliwościom tego świata. Borykając się z trudnościami bytowymi, bohater przypisuje sobie prawo do przestępstwa, uznając, że szlachetny cel, jakim jest wsparcie genialnej jednostki, uświęca krzywdy wyrządzone zwykłym ludziom, których nazywa "wszami". Kiedy jednak Raskolnikow popełnia zbrodnię, odzywają się w nim dręczące myśli i emocje, prowadzące do postępujących jeden po drugim upadków psychicznych. Nie jest to jeszcze głos sumienia, raczej strach przed nieuchronną karą. Sumienie Raskolnikowa zostało tak głęboko spętane kłamstwem, że przestępca nadal wierzy w swoją ideologię i nie dopuszcza do siebie myśli o grzechu. Odrodzenie moralne dopóty nie nastąpi, dopóki jego czyn nie zostanie zdemaskowany przez policję, a on sam nie przyzna się do winy i nie zostanie skazany na zesłanie. Dopiero wieloletnia katorga, połączona z pełną poświęcenia miłością Soni, skruszą kamienne serce Raskolnikowa. Uświadomią mu, że sprzeniewierzył swoje ideały i skłonią go do szczerej pokuty, otwierając tym samym drogę do odnowy duchowej i odrodzenia. Zbrodnia i kara miała ogromny wpływ na rozwój literatury, psychologii i filozofii. Była przedmiotem licznych komentarzy, interpretacji, analiz, a także inscenizacji teatralnych i filmowych. Lektura dla szkół średnich
Seria LEKTURY Z OPRACOWANIEM to praktyczna pomoc dla uczniów szkół podstawowych i średnich. Obejmuje ona lektury, których znajomość jest wymagana na egzaminie ósmoklasisty i na maturze. Opracowania – przygotowane przez doświadczonych nauczycieli – uwzględniają podstawę programową i wymagania egzaminacyjne. Każdy tekst opatrzono notkami na marginesie, które zwracają uwagę na najważniejsze fragmenty lektury. W opracowaniu znalazły się następujące elementy: notka o autorze streszczenia: krótkie (całego utworu) i szczegółowe (kolejnych rozdziałów lub części) plan wydarzeń charakterystyka bohaterów problematyka utworu gatunek i rodzaj literacki znane cytaty motywy literackie geneza utworu i/lub wyjaśnienie tytułu przykładowe tematy wypracowań przykładowe zadania egzaminacyjne Mocne strony: Szczegółowe opracowanie zawierające wszystkie ważne informacje o utworze i jego autorze Łatwa praca z tekstem Wysokie oceny w szkole Dobre przygotowanie do egzaminów Opracowania napisali doświadczeni poloniści, autorzy podręczników szkolnych
Oto powieść, z utworów Dostojewskiego kto wie czy nie największa, na pewno zaś najgłębiej badająca mroczne tajniki duszy, a zarazem wzywająca do wytrwania w poszukiwaniu piękna jej wnętrza, chrześcijańskiej caritas, miłości współczującej i wybaczającej. Taki jest główny bohater, książę Lew Myszkin, który bez grosza przy duszy przyjeżdża do Rosji, by objąć spory majątek. Swej dobrotliwości, pokorze oraz irytującej wręcz naiwnej ufności do ludzi, zawdzięcza on tytułowy przydomek, jakim obdarzają go inne postaci. Myszkin to postać z innego czasu i innych krain. Być może zagubiona wprost z Ewangelii w XIX-wiecznym świecie, bezwzględnym dla słabych, pełnym nierówności i złych namiętności. Książę Myszkin chce naśladować Chrystusa, chce być człowiekiem przepięknym, ale wikła się w sieci, które na niego nastawia złość i pożądliwość ludzka."Idiota" to zarazem arcydzieło dwóch portretów kobiecych, Nastazji Filipownej i Agłai Iwanownej, pomiędzy których uczucia rozdarte jest serce księcia. To przypowieść o bezgranicznym opętaniu miłością, która może doprowadzić wręcz do unicestwienia osoby kochanej...
Najsłynniejszy "kryminał" w dziejach literatury! Trzynaście dni z życia studenta Rodiona Raskolnikowa. Historia dokonanego przezeń mordu, psychologicznego pojedynku z sędzią śledczym Porfirym, miłości do prostytutki Soni, przyznania się do winy i - w epilogu - kary, skruchy i duchowego odrodzenia. Jednocześnie powieść w dramatyczny sposób stawiająca fundamentalne pytania o najważniejsze sprawy ludzkiej egzystencji: o granice wolności człowieka, o jego prawo do buntu, o naturę zła, o miejsce wiary i miłości. Wszystko w dusznej, przejmująco ukazanej atmosferze plebejskich dzielnic Petersburga. Książka wiecznie żywa, stale odczytywana na nowo, niedająca spokoju kolejnym pokoleniom czytelników.
Bracia Karamazow to ostatnia i najdojrzalsza powieść Fiodora Dostojewskiego. Opowiada dzieje czterech braci, których łączy tragedia: zabójstwo ojca. Każdy z nich, kierowany poczuciem winy, emocjami i pożądaniem, usiłuje odnaleźć własne miejsce w mrocznej mozaice rodziny Karamazowów.Powieść rosyjskiego mistrza jest uznawana za jedno z największych dzieł w historii literatury. Obok wątków obyczajowych porusza fundamentalne problemy, z którymi potem zmagał się wiek XX: pytanie o istnienie Boga w racjonalnym świecie, trwałość wartości w obliczu zmian i nieświadome krążenie człowieka między złem a pokutą.Kongenialny przekład Adama Pomorskiego pozwala polskiemu czytelnikowi w pełni rozsmakować się w rozległej panoramie powieści.Fiodor Dostojewski (1821-1881) - pisarz rosyjski, jeden z największych twórców literatury wszech czasów, autor Zbrodni i kary, Biesów i Idioty, ceniony za wnikliwe obserwacje społeczne i znakomite psychologiczne portrety bohaterów. Własne doświadczenia życiowe przekuwał w prozę: po czteroletnim zesłaniu na Syberię, gdzie trafił za liberalne poglądy, i przymusowym wcieleniu do armii carskiej napisał Wspomnienia z domu umarłych, natomiast uzależnienie od hazardu stało się kanwą Gracza. Dostojewski uważany jest za prekursora egzystencjalizmu.
Zimowe notatki o wrażeniach z lata – czy warto przeczytać, co myślał Fiodor Dostojewski o Europejczykach, po swojej pierwszej podróży na Zachód?
…Berlin jest niewiarygodnie podobny do Petersburga. Te same proste jak szpaler ulice, te same zapachy, te sa¬me... (ale nie będę przecież wymieniał wszystkiego, co jest takie samo!). Bożeż Ty mój, myślałem, czy warto męczyć się dwie doby w wagonie, żeby zobaczyć to samo, od czego umknąłem?... Poza tym sami berlińczycy, wszyscy co do jednego, mieli takie niemieckie miny, że nie skusiwszy się na¬wet na freski Kaulbacha (o zgrozo!), czym prędzej drapnąłem do Drezna, żywiąc w duszy najgłębsze przekonanie, że do Niemca trzeba szczególnie się przyzwycza¬jać i że nie będąc przyzwyczajonym, bardzo trudno go znosić w większych ilościach…
Rozsądku Francuz nie posiada, a na¬wet uważałby posiadanie go za największe dla siebie nieszczęście… – …Wszystkie podobne, urą¬gające cudzoziemcom zdania, nawet jeżeli się jeszcze dziś je spotyka, zawierają dla nas, Rosjan, coś nieodparcie przyjemnego…
W Londynie można zo¬baczyć masy w takich rozmiarach i w takich warunkach, jak nigdzie na świecie. Opowia¬dano mi na przykład, że w nocy z soboty na niedzielę pół miliona robotników i ro-botnic wraz z dziećmi zalewa całe miasto, skupiając się specjalnie w niektórych dziel¬nicach, i przez całą noc, aż do piątej rano, święcą sabat, to jest obżerają się i upijają jak bydlęta - za cały tydzień. Wszyscy przepuszczają cały tygodniowy zarobek, zdobyty ciężkim, potępieńczym trudem… Wszyscy są pijani, ale nie na wesoło, lecz ponuro, ciężko i jakoś dziwnie milcząco. Wszyscy chcą jak najprę-dzej upić się do nieprzytomności. Żony nie pozostają w tyle, upijają się razem z męża¬mi; dzieci biegają i pełzają pomiędzy nimi…
Ta niewielkich rozmiarów powieść Dostojewskiego, przenosi nas do fikcyjnego Ruletenberga, w którym ważą się losy arystokratycznej rodziny i osób z nią związanych. Wszyscy grają: sami ze sobą, z najbliższymi, z losem; grają pasjami, zatracając się całkowicie. Nawet stareńka la baboulinka, 75-letniej Antonida Wasiliewna, która mogłoby się wydawać, bezbłędnie demaskuje zakłamanie bliskich i ukazuje ich prawdziwe motywy, sama daje się porwać emocjom gry w kasynie przegrywając pieniądze przeznaczone na remont cerkwi. Autor z niezwykłą precyzją opisuje wir uczuć, w jaki wpadają hazardziści. Ukazuje początkowe skrępowanie i nieśmiałość, prowadzi nas przez przesyconą omnipotencją ekscytację, która styka się momentami z szaleństwem, aż do gorzkiej rozpaczy i bezsilności. Dostojewski w opisach stanów wewnętrznych bohaterów bazuje w dużej mierze na własnych doświadczeniach sam był hazardzistą a Gracza napisał w ciągu miesiąca. Książka zresztą również była elementem zakładu jeśli autor nie ukończyłby jej w wyznaczonym terminie, prawo autorskie do wszystkich jego przyszłych utworów przeszłyby na wydawcę, który uprzednio dał Dostojewskiego pokaźną sumę pieniędzy na spłatę karcianych długów.
Dostojewski pisał Opowieści właściwie przez całe życie. Spośród jego bohaterów sympatię budzą głównie ludzie prości, wywodzący się z ludu, jak wieśniak Mareusz czy babuleńka z opowiadania Stuletnia. To w nich widział pisarz ostoję wartości narodu rosyjskiego - wiary, tradycji i prawości. W Opowieściach osiągnął formę mistrzowską. Znajdując punkt wyjścia w prostej historii, niekiedy gazetowej informacji, przechodził do rozważań uniwersalnych. Zmuszał i zmusza czytelnika do zastanowienia się nad "przeklętymi wyzwaniami" egzystencji: prawdą i fałszem, dobrem i złem, pięknem i brzydotą. Ale dobro miesza się ze złem, prawda z fałszem, piękno z brzydotą; nasza dusza lawiruje pomiędzy jednym a drugim, nigdy nic nie jest czarne albo białe. I w tym właśnie jest jego nieśmiertelna siła - że bez względu na epokę zawsze odnajdziemy w jego prozie część prawdy o sobie, o własnej duszy. No cóż, nieważne w jakich czasach żyjesz, po tak uniwersalną klasykę niezmiennie warto sięgać.
Idiota"" to jedna z najważniejszych powieści w dorobku mistrza literatury rosyjskiej Fiodora Dostojewskiego (1821-81). Ta napisana w latach 1868-69 powieść (pisał ją po katordze, przebywając w Europie Zachodniej) jest swego rodzaju utopią moralną, a jej głowny bohater to postać - co u Dostojewskiego rzadkie - pozytywna. Książę Myszkin (bo tak się nazywa główny bohater powieści), to człowiek, prawy, naturalny, trochę dziecko, trochę Chrystus, trochę taki rosyjski ""jurodiwyj"", człowiek natury wg wzorów Jana Jakuba Rousseau, pragnący zbawić świat czy choćby ocalić drugą z bohaterek Nastasję Filipowną. Ta misja okaże się jednak tragicznie nierealna, dobro jednak (tu obawia się pesymizm Dostojewskiego) nie może pokonać zła. Ale ważny pozostaje poryw szlachetnego serca, idea moralna, te pozostają zwycięskie (przynajmniej jako świadectwo, że można próbować).
Fiodor Dostojewski (1821-81) rosyjski pisarz, twórca z nurtu realizmu, uważany za jednego z mistrzów literatury światowej, obok Tołstoja i Turginiewa bodaj najbardziej znany pisarz z Rosji. Do jego naznamienitszych dzieł należą "Zbrodnia i kara", "Bracia Karamazow", "Idiota", "Młodzik" i właśnie Biesy. Bodaj najmroczniejsze z dzieł wymienionych. Książka i nawet tytuł wynikają z "Nieczajewszczyzny" (od nazwiska Siergieja Nieczajewa, rewolucjonisty i nihilisty), którą Dostojewski utożsamiał z programem współczesnych "biesów", rewolucjonistów, okcydentalistów ale i często tchórzy, konformistów. Mamy tu cały garnitur odrażających postaci, poczynając od Piotra Wiechowieńskiego (amoralny mistrz szantażu i oszustw wprost wzorowany na Nieczajewie), przez Mikołaja Stawrogina, przedstawiciela znudzonej szlachty/arystokracji, uwodzącego kobiety ale też intelektualnie zwodzącego swych młodych przyjaciół, zmieniającego wartości, zapatrywania równie łatwo jak kobiety, nawet jego samobójstwo jest raczej aktem znudzenia niż refleksją nad swymi niegodziwościami.Wyjątkowo ponurą postacią jest inżynier Alieksiej Kiryłłow, uznawany za wzór nihilisty w literaturze, ale dostaje się i ojcu Wierchowieńskiego, naiwnemu, zachwyconemu Zachodnimi ideami okcydentaliście. Są (napisane po powrocie z kilkuletniej katorgi, opisywanej we "Wspomnieniach z domu umarłych") Biesy bardzo jasnym określeniem się Dostojewskiego w polemice zarówno z rewolucjonistami jak i rosyjskimi liberałami jak Hercen czy Turgieniew, na stanowsisku zupełnie przeciwnym, świat bez Boga i wartości to zdaniem autora świat skazany na upadek. W napisanych wcześniej "Notatkach z podziemia" już odciął się od swojej "liberalnej" przeszłości, Biesy potwierdzają to odejście, z tak niezwykłą jednak litearacką maestrią, że są zarazem jedną z najważniejszych światowych powieści.
Nie ma bodaj w literaturze światowej powieści tak słynnej jak Zbrodnia i kara Fiodora Dostjewskiego (1821-81). Pisarz, czołowy przedstawiciel (obok Tołstoja i Turgieniewa) rosyjskiego realizmu, wielki pesymista, człowiek skazany przez carat na katorgę, a potem przeciwnik idei socjalistycznych. W swej wielkiej powieści obala idee swojego bohatera Raskolnikowa, jego nihilizm i indywidualizm, obala je poprzez poddaniu bohatera pasmu tragicznych doświadczeń, które skwitować można samym tytułem: tak zbrodnia (Raskolnikow zabija starą lichwiarkę, w zasadzie po to by udowodnić sobie, że po prostu może) niesie za sobą karę, wbrew temu co wydaje się Raskolnikowowi. Jak pisze A. Semczuk aktem zabójstwa zabił siebie, swoje wyobrażenie o własnych możliwościach, o tym że należy do klasy ""Napoleonów"" (...) Raskolnikow uosabia siłę i manowce racjonalizmu (... Jednak Raskonlikow doszedł w końcu - na drodze mistycznej - do prawdy objawionej.
Zbrodnia i kara Fiodora Dostojewskiego powstała w 1866, w Polsce po raz pierwszy została wydana w latach 1887-1889. Autor, tworząc dzieło, nie przypuszczał, że książka przyniesie mu sławę i niemal natychmiast zostanie zaliczona do klasyki literatury światowej. Zbrodnia i kara wpisuje się w nurt dziewiętnastowiecznego realizmu, aczkolwiek swoim przesłaniem znacznie wykracza poza te ramy. Arcydzieło Dostojewskiego to również wybitne studium ludzkiej psychiki, autor jak nikt inny przeanalizował skutki zbrodni, koncentrując się nie tylko na jej sprawcy, ale też na otoczeniu wokół niego. Zbrodnia i kara to dzieło o charakterze uniwersalnym, czytelnik znajdzie tu wiele pytań, na które od lat wielu poszukuje odpowiedzi, m.in. zagadnienia dotyczące sensu życia, istnienia Boga, niesprawiedliwości społecznej, odpowiedzialności za popełniane czyny i wiele innych.
W duszy bohaterów Dostojewskiego zawsze toczy się walka pomiędzy dobrem a złem, ale zenit osiąga ona właśnie w duszy głównego bohatera tej powieści, dziewiętnastoletniego Arkadiusza Wiersiłowa. Znajduje się on w okolicznościach, które czynią problem wyboru możliwym i nieuniknionym. Możliwość zawiera się w jego młodości, nieukończeniu procesu kształtowania osobowości. Nieuniknioność zawiera się w stanie już zaczętego rozpadu jego osobowości, moralnego i psychicznego. Pisarz pokazuje, jak formuje się ona przez chciwość, żądzę zysku i rozpustę. W dodatku młokos to młody chłopak, który kocha swego ojca, ale do końca nie potrafi odpowiedzieć na pytanie, czy jest on bohaterem, czy łajdakiem.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
