Już niemal sto lat temu Max Scheler pisał: Jeśli istnieje jakieś zadanie filozoficzne, którego rozwiązania nasza epoka domaga się wyjątkowo pilnie, to jest nim [opracowanie] filozoficznej antropologii. W Polsce podjęli się tego zadania w drugiej połowie XX wieku przede wszystkim dwaj myśliciele: Karol Wojtyła, autor Osoby i czynu, oraz Józef Tischner, autor Filozofii dramatu i Sporu o istnienie człowieka. Wykształcony w środowisku krakowskim Jan Galarowicz, kontynuuje ich poszukiwania antropologiczne, publikując od kilku lat wielotomowe dzieło pt. Antropodramatyka.Obecny, piąty tom, poświęca interpersonalnej, dialogicznej strukturze i dynamice człowieka, przeciwstawiając się indywidualizmowi i kolektywizmowi. Ten wymiar osoby ludzkiej i egzystencji odsłania przede wszystkim poprzez analizę zasad i postaw, które są fundamentami relacji międzyludzkich, poprzedzającego je spotkania oraz ich zagrożeń i rozstania.Zakorzeniając mocno swoje rozważania w doświadczeniu, Galarowicz konfrontuje je z przemyśleniami innych autorów, zwłaszcza mu bliskich. Dzięki temu, że swoje analizy wyraża w języku eseistyczno - popularyzatorskim, są jasne i przystępne. Książka jest przeznaczona nie tylko dla filozofów, socjologów, psychologów, pedagogów i duszpasterzy, ale także dla wszystkich, dla których ważna jest jakość relacji międzyludzkich.
Wielki kulturowy spór, z jakim obecnie mamy do czynienia, jest w istocie sporem o człowieka. Włączając się do tego sporu i kontynuując badania Krakowskiej Szkoły Antropologicznej, Jan Galarowicz opracowuje wielotomową filozofię człowieka pt. Antropodramatyka. Dwa pierwsze tomy poświęcił myślicielom, którzy zainspirowali go do poszukiwania prawdy o człowieku i nadal mu towarzyszą na tej drodze. Z kolei przedmiotem analizy dwóch kolejnych tomów są elementarne, fundamentalne i doniosłe fenomeny antropologiczne: pragnienie szczęścia i cierpienie, które autor traktuje jako klucz do prawdy o człowieku. I tak w trzecim tomie (Antropodramatyka. Wszyscy jesteśmy Hiobami) omówił cierpienie. Natomiast obecny tom poświęca namysłowi nad szczęściem. Galarowicz przede wszystkim demaskuje współczesne iluzje na temat szczęścia, polemizując z błędnym rozumieniem wolności, z ideą samorealizacji i z hedonizmem. A następnie ukazuje solidne fundamenty szczęścia i prowadzące do niego drogi. Pyta również, czy jest możliwe szczęście absolutne. Autor wyraża swoje rozważania w języku eseistyczno-popularyzatorskim, dzięki czemu są one jasne i przystępne. Książka jest bowiem przeznaczona nie tylko dla filozofów, ale również dla psychologów, pedagogów i duszpasterzy a także dla wszystkich osób, którym zależy na głębszym rozumieniu siebie i na piękniejszym życiu
Obraz na okładkę namalowała Lidia Frydzińska - ŚwiątczakJednymi z najważniejszych pytań, jakie sobie zadajemy, są pytania: Jak żyć? Jak należy żyć, aby nie zmarnować życia? Na czym polega dobre życie?. Autor pisze: ""Uważam pisze Autor - że podobnie jak między innymi Arystoteles i Paul Ricoeur istnieje elementarna intuicja etyczna związana z faktem, że jesteśmy ludźmi, osobami. Można nawet powiedzieć, że intuicja ta jest stróżem człowieczeństwa"".Nicolai Hartmann za życia był uważany za najwybitniejszego, obok Heideggera i Jaspersa, filozofa niemieckiego. Myśliciel ten, podobnie jak między innymi Ingarden, uprawiał filozofię realistyczną i obiektywistyczną. Inspirując się klasyczną filozofią dobra, zwłaszcza Arystotelesa, etyką Kanta, a przede wszystkim myślą Schelera, wypracował własną odmianę etyki wartości. Jest jednym z największych etyków w dziejach, a jego imponujące dzieło Ethik (Etyka) nie ma sobie równych.Książka Jana Galarowicza, autora prac o M. Schelerze, D. von Hildebrandzie, M. Heideggerze oraz R. Ingardenie, K. Wojtyle i J. Tischnerze, przedstawia aksjologiczno - etyczną myśl Hartmanna w sposób klarowny i przystępny.Od Wydawnictwa
Włączając się do sporu o człowieka i kontynuując badania Krakowskiej Szkoły Antropologicznej, Jan Galarowicz pracuje nad wielotomową filozofią człowieka pt. ""Antropodramatyka"". Dwa pierwsze tomy poświęcił myślicielom zachodnioeuropejskim (Antropodramatyka. Giganci filozofii człowieka) i polskim (Antropodramatyka. Krakowska Szkoła Antropologiczna), którzy zainspirowali go do poszukiwań prawdy o człowieku i nadal mu na tej drodze towarzyszą.Przedmiotem analizy dwóch kolejnych tomów są pierwotne, fundamentalne i doniosłe fenomeny antropologiczne: tęsknota za szczęściem i cierpienie, które autor traktuje jako klucz do prawdy o człowieku.Obecny tom Antropodramatyka. Homo patiens jest wprowadzeniem do filozofii cierpienia i jej zarysem. Autor omawia w sposób eseistyczno - popularny przeżycia i sytuację człowieka cierpiącego oraz jego pytania o przyczyny cierpienia, jego sens i o to, w jaki sposób sobie z nim radzić.Książka została napisana w imieniu ludzi cierpiących i jest skierowana w szczególności do osób, które na co dzień się z nimi stykają, ich rodzin, służby zdrowia, terapeutów i duszpasterzy. Autor, unikając łatwych rozwiązań i pocieszeń, stara się ich jednak zaprzyjaźnić z nadzieją. Publikacja uwzględnia również chrześcijańską perspektywę cierpienia.
Wielki kulturowy spór, z jakim obecnie mamy do czynienia, jest w istocie sporem o człowieka. Ważny wkład do niego wnosi Krakowska Szkoła Antropologiczna na czele z Romanem Ingardenem, Karolem Wojtyłą, Józefem Tischnerem i Władysławem Stróżewskim.Włączając się do tego sporu i kontynuując dorobek tej szkoły, Jan Galarowicz rozpoczął pracę nad wielotomową filozofią człowieka pt. Antropodramatyka. Otwiera ją tom Giganci filozofii człowieka. Autor omawia w nim antropologiczną myśl zachodnioeuropejskich filozofów, wielkich obrońców zagrożonego w naszych czasach człowieczeństwa Schelera, Heideggera, Stein, Bubera, Guardiniego, Mouniera i Ricoeura - którzy zarazem w największym stopniu przyczynili się do wykrystalizowania się jego koncepcji człowieka.Mimo, że zawarte w książce rozważania są solidnie udokumentowane, publikacja nie jest typową rozprawą naukową; jest tekstem z pogranicza takiej rozprawy, pracy popularnonaukowej i podręcznika. Książka jest bowiem przeznaczona nie tylko dla filozofów, ale również dla psychologów i pedagogów, socjologów i kulturoznawców, teologów i duszpasterzy a także dla innych kategorii osób, które pracują z ludźmi, oraz wszystkich, którym zależy na głębszym rozumieniu siebie. Korzystanie z niej ułatwia język autora: książka jest napisana z pasją, jasno i przystępnie.JAN GALAROWICZ (ur. 1949, Łopuszna) krakowski filozof, nauczyciel akademicki (od 2015 emeryt) i popularyzator filozofii oraz publicysta ukończył m. in. filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie się również doktoryzował; jest uczniem prof. Władysława Stróżewskiego i ks. prof. Józefa Tischnera. Zajmuje się problematyką z zakresu antropologii filozoficznej, filozofii wartości i etyki. Inspiruje się przede wszystkim fenomenologią, personalizmem, dialogiką i filozoficzną myślą religijną. Jest autorem ponad dwudziestu książek, w tym m. in. esejów: Kochać naprawdę, Odnaleźć sens w cierpieniu i Szczęście na manowcach opracowania W drodze do etyki odpowiedzialności, podręczników: Na ścieżkach prawdy. Wprowadzenie do filozofii i Wprowadzenie do antropologii filozoficznej oraz prac popularnonaukowych: Martin Heidegger: genialny myśliciel czy szaman? i Ks. Józef Tischner.
Książka jest wprowadzeniem do antropologii filozoficznej z określonej perspektywy – z fenomenologiczno-personalistycznego punktu widzenia i ma charakter eseistyczny. Rozważania są mocno osadzone na doświadczeniu, na przeżyciach.
Sofokles napisał: „Wiele jest niesamowitych rzeczy, lecz nie ma nic bardziej niesamowitego niż człowiek”. Opierając się na tym przekonaniu i zdając sobie sprawę z kryzysu człowieczeństwa, jakiego jesteśmy świadkami, Jan Galarowicz stara się zrozumieć człowieka i jego egzystencjalne problemy, m. in. lęk i cierpienie oraz miłość, sens życia i szczęście. Książka jest wprowadzeniem do antropologii filozoficznej z określonej perspektywy – z fenomenologiczno-personalistycznego punktu widzenia i ma charakter eseistyczny. Rozważania są mocno osadzone na doświadczeniu, na przeżyciach. Autor nawiązuje przede wszystkim do Krakowskiej Szkoły Antropologicznej (Ingardena, Wojtyły, Kępińskiego, Stróżewskiego, Tischnera i Grygiela). Praca jest napisana „stylem Tatarkiewicza” – jasno, prosto i przystępnie. Dzięki temu mogą z niej korzystać nie tylko wykładowcy i studenci kierunków humanistycznych i społecznych oraz wychowawcy i psychoterapeuci, ale również wszyscy, którzy pragną lepiej i głębiej zrozumieć człowieka i jego egzystencjalne problemy.
Jan Galarowicz (ur.1949) – krakowski filozof, nauczyciel akademicki i popularyzator filozofii – zajmuje się problematyką z zakresu antropologii filozoficznej, filozofii wartości i etyki. Jest uczniem prof. Władysława Stróżewskiego i ks. prof. Józefa Tischnera; inspiruje się przede wszystkim fenomenologią, personalizmem i filozoficzną myślą religijną. Autor dwudziestu książek; w ostatnich latach opublikował Nowy elementarz etyczny i Powrót do wartości, Kochać naprawdę, Zrozumieć człowieka cierpiącego, Odnaleźć sens w cierpieniu i Szczęście na manowcach: liberalizm – hedonizm – selfizm oraz Martin Heidegger: genialny myśliciel czy szaman?, Karol Wojtyła. Myśl o człowieku, Ks. Józef Tischner i Wojtyła – Tischner: kapłaństwo i myślenie.
Katolicyzm w Polsce w ostatnich dziesięcioleciach XX i na początku XXI wieku został ukształtowany przez wiele elementów, w tym przez polskich duszpasterzy, nadwiślańską duchowość oraz filozoficzne i teologiczne style myślenia. Na intelektualne oblicze i kształt tego katolicyzmu wywarli szczególnie silny wpływ dwaj duszpasterze i zarazem myśliciele: kard. Karol Wojtyła / Jan Paweł II oraz ks. prof. Józef Tischner.Rozprawka jest pierwszą, wprawdzie tylko eseistyczną i popularną, próbą porównania tych kapłanów i myślicieli. Moje rozważania wyznaczają przede wszystkim następujące pytania: Jaki model kapłaństwa i jaki sposób duszpasterzowania wszczepiały polskiemu katolicyzmowi te wybitne osobowości? Jaki rodzaj duchowości był im bliski? Jaki styl myślenia i filozofowania był wpisany w ich działalność? Czy to były identyczne modele kapłaństwa, takie same sposoby duszpasterzowania i jeden rodzaj duchowości? Czy w ten sam sposób pojmowali rolę myślenia, filozofowania w chrześcijaństwie i w pracy duszpasterskiej? Czy to było takie samo myślenie i taka sama filozofia?fragment Wstępu autora
Wreszcie doczekaliśmy w literaturze polskiej książki o miłości porównywalnej ze słynną publikacją Ericha Fromma O sztuce miłości - łączącej filozoficzną i psychologiczną głębię z prostotą. Kochać naprawę jest zakorzeniona w najlepszej tradycji polskiego myślenia antropologiczno - etycznego, reprezentowanego m.in. przez R. Ingardena, K. Wojtyłę, A. Kępińskiego, czy J. Tischnera. Książka jest napisana z pasją - "stylem W. Tatarkiewicza", a więc pięknie, jasno i przystępnie.
Książka Jana Galarowicza chce służyć pomocą w rozumieniu tej koncepcji osoby i życia moralnego, dając w ten sposób czytelnikowi pism Karola Wojtyły / Jana Pawła II coś w rodzaju klucza do nich.
Dyskusje na temat kształtu Europy, stylu życia, aborcji, eutanazji, homoseksualizmu itp. są w gruncie rzeczy sporem o człowieka. Żyjemy w czasach - pisał Karol Wojtyła - "wielkiego sporu o człowieka, sporu o sam sens jego istnienia, a przez to samo o naturę i znaczenie jego bytu". Pytam: Kim jestem: wiązka genów, czy kimś więcej? Jakie jest moje miejsce w kosmosie: takie jak innych istot, czy wyróżnione? Czy jestem czystym faktem czy jakimś dobrem? Jakie znaczenie ma dla mnie więź z innymi osobami: nieistotne czy fundamentalne? Na czym polega sens mojego istnienia i moje spełnienie? Czy mam szansę na szczęście?
Wielki kulturowy spór, z jakim obecnie mamy do czynienia, jest w istocie sporem o człowieka. Ważny wkład do niego wnosi Krakowska Szkoła Antropologiczna na czele z Romanem Ingardenem, Karolem Wojtyłą, Józefem Tischnerem i Władysławem Stróżewskim.
Włączając się do tego sporu i kontynuując dorobek tej szkoły, Jan Galarowicz rozpoczął pracę nad wielotomową filozofią człowieka pt. Antropodramatyka. Otwiera ją tom Giganci filozofii człowieka. Autor omawia w nim antropologiczną myśl zachodnioeuropejskich filozofów, wielkich obrońców zagrożonego w naszych czasach człowieczeństwa – Schelera, Heideggera, Stein, Bubera, Guardiniego, Mouniera i Ricoeura - którzy zarazem w największym stopniu przyczynili się do wykrystalizowania się jego koncepcji człowieka.
Mimo, że zawarte w książce rozważania są solidnie udokumentowane, publikacja nie jest typową rozprawą naukową; jest tekstem z pogranicza takiej rozprawy, pracy popularnonaukowej i podręcznika. Książka jest bowiem przeznaczona nie tylko dla filozofów, ale również dla psychologów i pedagogów, socjologów i kulturoznawców, teologów i duszpasterzy a także dla innych kategorii osób, które pracują z ludźmi, oraz wszystkich, którym zależy na głębszym rozumieniu siebie. Korzystanie z niej ułatwia język autora: książka jest napisana z pasją, jasno i przystępnie.
JAN GALAROWICZ (ur. 1949, Łopuszna) – krakowski filozof, nauczyciel akademicki (od 2015 emeryt) i popularyzator filozofii oraz publicysta – ukończył m. in. filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie się również doktoryzował; jest uczniem prof. Władysława Stróżewskiego i ks. prof. Józefa Tischnera. Zajmuje się problematyką z zakresu antropologii filozoficznej, filozofii wartości i etyki. Inspiruje się przede wszystkim fenomenologią, personalizmem, dialogiką i filozoficzną myślą religijną. Jest autorem ponad dwudziestu książek, w tym m. in. esejów: Kochać naprawdę, Odnaleźć sens w cierpieniu i Szczęście na manowcach opracowania W drodze do etyki odpowiedzialności, podręczników: Na ścieżkach prawdy. Wprowadzenie do filozofii i Wprowadzenie do antropologii filozoficznej oraz prac popularnonaukowych: Martin Heidegger: genialny myśliciel czy szaman? i Ks. Józef Tischner.
Max Scheler jest jednym z najwybitniejszych myślicieli XX wieku. Zasłynął przede wszystkim w filozofii wartości i etyce oraz w antropologii filozoficznej, filozofii miłości i filozofii religii. Wywarł wielki wpływ na wielu myślicieli, m. in. na Dietricha von Hildebranda i Edytę Stein, a w Polsce - na Karola Wojtyłę i Józefa Tischnera, i w ogóle na kulturę XX wieku.Max Scheler, ""największy moralista nowożytności"" (o. J. M. Bocheński), jest twórcą fenomenologicznej etyki wartości. Na pytanie: ""Co to znaczy żyć dobrze?"", etyka ta odpowiada: życie dobre polega na udzielaniu w sposób wolny adekwatnej odpowiedzi na wartości.Książka Jana Galarowicza, autora publikacji o Heideggerze, Ingardenie, Wojtyle i Tischnerze, jest poniekąd odpowiedzią na wyrażone przed laty życzenie prof. Bocheńskiego: ""ogromną zasługę oddałby ludzkości ktoś, kto by zredagował mały, jasny, przykładami ilustrowany podręcznik o wartościach Maksa Schelera. Czegoś takiego nie mamy i Scheler jest praktycznie nieznany"".
Chrystus nie po to wziął krzyż na ramiona, aby cierpieć dla cierpienia, lecz po to, aby wszelkie człowiecze krzyże ocalić od bezsensu. Tadeusz Żychiewicz
W cierpieniu może człowiek powoli odkryć, przyjąć i zaakceptować prawdę o rzeczywistości w ogóle - prawdę o tym, że świat jest ze swej istoty niedoskonały, a zło jest w nim obecne, chociaż nie wiemy dlaczego. Ale również prawdę o człowieczeństwie: do istoty człowieka należy niedoskonałość, ułomność, również podatność na cierpienie.
Autor, unikając łatwych pocieszeń, stara się w swojej książce zrozumieć źródła i sens cierpienia widzianego z perspektywy chrześcijańskiej. Z wielkim wyczuciem i delikatnością pokazuje, jak mierzyć się z poczuciem bezradności i rozpaczy, by nie ulec największemu zagrożeniu w sytuacji cierpienia - utracie nadziei. Książka napisana w imieniu ludzi cierpiących skierowana jest do osób, które na co dzień się z nimi stykają, ich rodzin, lekarzy, terapeutów i duszpasterzy.
Dr Jan Galarowicz (ur. 1949), krakowski filozof i nauczyciel akademicki, uczeń Józefa Tischnera i Władysława Stróżewskiego. Autor licznych publikacji, m.in. Zrozumieć człowieka cierpiącego i Martin Heidegger. Genialny myśliciel czy szaman?
W każdym z nas jest kawałek Hioba..."" Jan Galarowicz podejmuje próbę odpowiedzi na jedno z najważniejszych ludzkich pytań: CZY CIERPIENIE MA SENS?Pomocą w tych rozważaniach są filozofia cierpienia i wiara chrześcijańska. To one wskazują sposoby, dzięki którym można się zaprzyjaźnić z cierpieniem oraz poradzić sobie z trudnymi odczuciami, takimi jak pustka, czy lęk. One też mogą prowadzić nas do życiowej mądrości pozwalającej lepiej żyć, nawet gdy przyjdzie nam zmagać się z bólem.Książka powstała przede wszystkim z myślą o lekarzach, terapeutach i duszpasterzach; jednak zawarta w niej mądrość jest tak głęboka i przystępna, że każdy może w niej znaleźć pomoc dla siebie.
Ks. prof. Józef Tischner zapisał się w pamięci tysięcy Polaków jako gwiazda mediów lat 90. minionego wieku oraz kontrowersyjny publicysta. Jednak tak naprawdę jest on przede wszystkim jednym z najwybitniejszych myślicieli chrześcijańskich i filozofów polskich oraz należy do grona największych w dziejach naszej ojczyzny nauczycieli chrześcijaństwa.
Jan Galarowicz ? urodzony i wychowany w Łopusznej. Świadek życia i myślenia Tischnera i jeden z jego najbardziej twórczych uczniów ? przedstawia w sposób popularny jego drogę życiową, w szczególności jego intelektualną formację, oraz szkicuje jego portret. Autor publikacji koncentruje uwagę przede wszystkim na dwóch aspektach bogatej osobowości i aktywności Tischnera ? na jego filozoficznym myśleniu i głoszeniu przez niego Dobrej Nowiny.
Książka jest skierowana do szerokiego kręgu osób. Napisana z pasją, klarownie i przystępnie praca jest znakomitą pomocą w lekturze religijnych i filozoficznych tekstów Tischnera, które ciągle fascynują, inspirują i umacniają w człowieczeństwie czytelnika wierzącego, wątpiącego i poszukującego.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?